ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Έφυγα ένα βράδυ, όπως όλα τα βράδια. Ήσυχα και χωρίς πολλά ταραταντζούμ, όπως θα φύγουν οι περισσότεροι από σας. Θα μπορούσα να έχω φύγει πιο νωρίς κι αυτό από αηδία, απογοήτευση και θυμό για την κατάντια μας. Αηδιασμένος από την υποκρισία της κοινωνίας γενικότερα και των Χανίων ειδικότερα. Απογοητευμένος από την πορεία των αγώνων μας για κοινωνική δικαιοσύνη κι ελευθερία. Θυμωμένος για τις υποχωρήσεις και τα πισωγυρίσματα, για την ανοχή μας απέναντι σε λαμόγια και λιμοκοντόρους, για τον εξευτελισμό των αξιών, στις οποίες διαπαιδαγωγηθήκαμε, της αλληλεγγύης, της φιλίας, του φιλότιμου… για την παγκοσμιοποιημένη ξεφτίλα, που μας επιβάλουν κι αποδεχόμαστε.

Ένα τελευταίο «όπλο» μου είχε απομείνει : το θέατρο. Εκεί προσπάθησα μέχρι και το τελευταίο βράδυ να δημιουργήσω κάτι καινούργιο, που θα είχε τη δύναμη συγκινώντας να αφυπνίσει, βάζοντας ίσως ένα μικρό λιθαράκι σωστής ψυχαγωγίας (και όχι διασκέδασης) στον βωμό του πολιτισμού, που όλη μου τη ζωή πάσχισα να υπηρετήσω. Ήμουν της άποψης, πως το πολιτικό θέατρο θα πρέπει να έχει ρόλο καταγγελτικό και να ενοχοποιεί το θεατή, βοηθώντας τον να αναλογιστεί τη ζωή του.

Έχω την εντύπωση, πως έφυγα χωρίς να ολοκληρώσω αυτό μου το όραμα. Ίσως ποτέ να μην μπορεί κανείς σε μια ζωή να ολοκληρώσει… Ίσως παρ’ όλ’ αυτά κάποιοι να μιμηθούν το δικό μου παράδειγμα. Ίσως να κατάφερα να δημιουργήσω έστω και μια μικρή συλλογικότητα. Ίσως…

Όλ’ αυτά για μένα πια δεν έχουν καμιά σημασία. Η Αυλαία της τελευταίας πράξης αυτού του έργου που ήμουν μοναδικός πρωταγωνιστής έπεσε για πάντα. Όμως σε όλους εσάς, που με κροκοδείλια δάκρυα θα με αποβγάλετε για να γυρίσετε ήρεμα στα σπιτάκια σας, να κλεισθείτε πάλι μέσα και να στηθείτε μπροστά από την τηλεόραση ή το κομπιούτερ ένα θα ήθελα να πω:

Τίποτα δεν παίρνει κανείς μαζί του!
Όλοι από τις πράξεις μας κρινόμαστε κι αυτό όσο ζούμε!

Χάρης Αργυρόπουλος στο ρόλο του Μανόλη Πουλή