NOIR – Τα παραλειπόμενα της εκδήλωσης

Την Πέμπτη 9/6 το βράδυ πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η εκδήλωση των imaginistes για την αστυνομική λογοτεχνία και το νουάρ.

 Οι κεντρικοί ομιλητές ήταν ο συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Γρηγόρης Αζαριάδης, ο οποίος και μας είπε ενδιαφέροντα πράγματα για το έγκλημα και την αντιμετώπισή του μέσα από την έρευνα που έκανε για τη συγγραφή του τελευταίου του βιβλίου «Το μοτίβο του δολοφόνου» εκδ. Γαβριηλίδη.

Πέμπτη 9 Ιουνίου, 20.30 στο CAFE-BAR COSMOS στη Δάφνη: ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ BRACHAM CITY, έρευνα των IMAGINISTES .

Έγκλημα στο BRAHAM CITY…οι imaginistes ανέλαβαν την έρευνα! Πέμπτη 9 Ιουνίου στις 8.30.

Ασύλληπτος παραμένει  ο serial Killer που διαπράττει φόνους με “ιδιαίτερο τρόπο” στο BRAHAM CITY. Οι λεπτομέρειες της δράσης του περιγράφονται με ακρίβεια και μπόλικο σασπένς στο πόνημα του αγαπητού μας φίλου Γρηγόρη Αζαριάδη, που φέρει τον τίτλο “Το μοτίβο του δολοφόνου”...

Οι imaginistes, ως καθ’ ύλην αρμόδιοι, ανέλαβαν αυτεπαγγέλτως την έρευνα και αφού δημιούργησαν μια εκλεκτή ομάδα ειδικών για την περίπτωση,  αποτελούμενη από μετανοήσαντες φονιάδες, σκληρούς ντετέκτιβς, δημοσιογράφους αθλητικών ρεπορτάζ με εμπειρία σε σφαγείς διαιτητές και τσεκούρια σέντερ μπακ,  ψυχολόγους με ειδίκευση στους εμμονικούς, σεξουαλικά ανεπαρκείς κατά το παρελθόν ανθρώπους, μοιραίες γυναίκες και γενικά σε κάθε καρυδιάς καρύδι.

Εν κατακλείδι, οι imaginistes αφού βάλουν κάτω τα τεκμήρια και με την συνεισφορά όλων των καλεσμένων, θ’ αποκαλύψουν, όπως αναμένεται, τον διεστραμμένο δολοφόνο και θα τον παραδώσουν στις Αρχές, ώστε να πάψει η μικρή μας κοινωνία να ζει κάτω από το βαρύ πέπλο του φόβου και της απόγνωσης…

Μουσικές Μαρτυρίες 5… απ’ την συναυλία του Ντύλαν στη Λεωφόρο

Του Χρίστου Πιπίνη.
(http://imaginistes.com)

Στις 28 Ιουνίου του Σωτηρίου έτους 1989 (γνωστού και ως “βρώμικου 89″ λόγω του σκανδάλου Κοσκωτά και της παραπομπής του Α. Παπανδρέου σε δίκη), επισκέπεται την Αθήνα για μια συναυλία στο γήπεδο της Λεωφόρου ο Θείος Μπομπ. Ο νεαρός από την Μινεσσότα που σφράγισε με την παρουσία του τον εικοστό αιώνα, ερχόταν για πρώτη φορά στον τόπο μας.

Ο μυθικός Ντύλαν που μας μάγευε με τη μουσική, την ποίηση, τη φωνή, την αντισυμβατικότητα, τις συνεχείς τολμηρές και απρόβλεπτες μεταμορφώσεις του, τις ανατρεπτικές μουσικές φόρμες που πάντρευε ανακατεύοντας τες σε νέες μουσικές ατραπούς. Ήταν ο  επαναστάτης και ο απόλυτος ήρωάς μας. Ήταν και παραμένει ο  ογκόλιθος που μας παρέδωσε μουσικά διαμάντια που θα παραμείνουν ζωντανά στους αιώνες των αιώνων, αμήν!

Μουσικές Μαρτυρίες …μια σύντομη συνάντηση του B.B King με τον B.B Mik

Αφιερωμένο στη μνήμη του ανθρώπου που μας άνοιξε την πύλη του blues,

του μοναδικού Β. Β. Κing

Του Χρίστου Πιπίνη

H μύηση στον κόσμο της μουσικής είναι μια δύσκολη, επίπονη και δαπανηρή διαδικασία. Έτσι και σου κολλήσει το σαράκι, το κουβαλάς διαρκώς μέχρι να σε πάνε στων τέσσαρων τα χέρια! Αλήθεια, πως βιώνει  τον κόσμο της “ξένης” μουσικής ένας πιτσιρικάς στα τέλη της δεκαετίας του 50 και μετά, μέτοικος στο Μπραχάμι από την επαρχία, όταν η οικογένεια του έρχεται να θρέψει και να μεγαλώσει τα παιδιά της; Μ’ ένα ραδιόφωνο για όλη την οικογένεια, που αν δεν πλήρωνες τη συνδρομή στη ραδιοφωνία, στο σφραγίζανε; Όταν οι πλάκες και τα 45άρια δισκάκια δυσεύρετα και σε ελάχιστα φιλικά η συγγενικά σπίτια που διέθεταν πικ απ;

Μα φυσικά με το Θείο Δώρο. Ο μεγάλος σου αδερφός, Μαρκόνης ναυτικός, σου φέρνει δώρο από την Ιαπωνία ένα τοσοδά τρανζιστοράκι SONY. Αποκτάς τον πρώτο προσωπικό σου δέκτη. Το κουβαλάς μαζί σου πρωί μεσημέρι βράδυ, στο ξύπνιο και στον ύπνο, στο φαί και στη τουαλέτα. Μπροστά στα μάτια και τ’ αυτιά σου, ο Νέος Κόσμος. Αrmed Forces Radio Service! O Aμερικάνικος σταθμός  της βάσης του Ελληνικού έφτασε με κλαπαταγή να κυριαρχήσει και να κατακλύσει το εσωτερικό σου σύμπαν.

Απρίλης του ’67, Αθήνα: Η συναυλία των Rolling Stones λίγο πριν τη Χούντα.

Τέσσερις ημέρες πριν από το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών, οι Rolling Stones άνοιγαν το χορό των ροκ συναυλιών στην Ελλάδα. Η συναυλία τους στο γήπεδο του Παναθηναϊκού άρχισε κανονικά, αλλά δεν τελείωσε ποτέ…

Ο Tiny Tin θυμάται…

Βρεθήκαμε με τους συμμαθητές μου από το 6^ο, Μπάμπη Οικονομίδη και Γιώργο Χατζηδήμα, από πολύ νωρίς το μεσημέρι στις εξέδρες του γηπέδου της Λεωφόρου με πανάκριβο εισιτήριο αγορασμένο πριν πολύ καιρό, με ιδρώτα και αίμα. Η ανυπομονησία ήταν πολύ μεγάλη. Η ώρα της έναρξης της συναυλίας αργούσε και ο κόσμος χαριεντιζόταν με γηπεδικά συνθήματα. Θυμάμαι τον φοβερό και τρομερό Μπάμπη (παραμένει τέτοιος) να σηκώνεται όρθιος, να κοιτάει τους πιο ψηλά καθήμενους θεατές και να απαντά «συνάμενος κουνάμενος» και με «θηλυκή» φωνή στο σύνθημα «είμαστε από πάνω σας» το προκλητικό, για την εποχή, «είμαστε από κάτω σας», όπου βέβαια έγινε της π….ας!

Δεν είχαμε ξαναζήσει τέτοια ένταση, φανατικοί γιεγιέδες, με ανοικτό όλη μέρα το ραδιόφωνο στον Αμερικάνικο, περιμέναμε με πολύ μεγάλη αγωνία τη συναυλία. Όλα όσα συνέβαιναν τότε ήταν μαγικά: ο τρόπος με τον οποίο ο Τζάγγερ σαλτάρησε στη σκηνή, οι πρώτες πενιές του Ρίτσαρντς, το κουλ στυλ του Γουάιμαν…. ρουφούσαμε κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια που μας φαινόταν η πεμπτουσία της ζωής. Στο τέλος η απογοήτευση για το άδικο σταμάτημα της συναυλίας που μετατράπηκε σε οργή και διαδήλωση. Η Χούντα ερχόταν με χίλια.

Ήταν η αρχή ώστε μια μικρή στην αρχή μερίδα της νεολαίας να περάσει μέσω του rock στην «πολιτικοποίηση» και την αντίσταση κατά της Χούντας που ήρθε τέσσερις ημέρες μετά την τόσο άδοξα διακοπείσα συναυλία και το satisfaction κομμένο τόσο άγαρμπα στη μέση.