ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Η χθεσινοβραδυνή μας (29/9) συνάντηση στη Σαρωνίδα!


Ήταν μια καταπληκτική βραδυά !
Για 4η συνεχόμενη χρονιά φθινόπωρο, βρεθήκαμε από νωρίς το απόγευμα στη Σαρωνίδα , στο πάντα ανοιχτό στους συμμαθητές του σπίτι του Θοδωρή Ζαρέτου όπου – χάρη και στο εξαίρετο για την εποχή καιρό – καθήσαμε στην τεράστια αυλή του, κάτω από τα πανύψηλα δένδρα, όπου είχαν τοποθετηθεί δεκάδες καθίσματα και τραπέζια για να μας φιλοξενήσουν.
Πρωϊ πρωϊ κατέφθασαν στο σπίτι, ο Σπύρος Γ. με τον Τάκη Αγ., τον Δημήτρη Αν., τον Δημήτρη Αρ., τον Γιάννη Μ., τον Αποστόλη Χ.,τον Σταύρο Κ., τον Κλεόβουλο Ι.,τον Νίκο Κ. και μαζί με τους οικοδεσπότες Θοδωρή και Ένη, άρχισαν εντατικά τις προεργασίες με τα κρέατα, τα σαλατικά , τη ψησταριά στην αυλή και τον φούρνο της γειτονιάς.
Στη συνάντηση παραβρέθηκαν – όπως θα δείτε και στο φωτορεπορτάζ που ακολουθεί – και συμμαθητές μας που εμφανίζονται για πρώτη φορά σε συναντήσεις μας! Ελπίζουμε να έχουμε και όλους τους υπόλοιπους συμμαθητές μας στις προσεχείς μας συναντήσεις , που σύντομα  θα αναγγελθούν, μέσα από την ιστοσελίδα μας .
Την μουσική επιμέλεια της βραδυάς φρόντισαν – μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες - μια εξαιρετική ομολογουμένως ορχήστρα που την αποτελούσαν ο Κώστας Διαβάτης (κιθάρα) , ο Βασίλης (μπουζούκι) και ο Θοδωρής Ζαρέτος (φυσαρμόνικα). Όλοι οι υπόλοιποι με πολύ κέφι τους συντροφεύσαμε τραγουδώντας μαζί τους ! Ενώ και οι πιό ζωηροί τόριξαν στο χορό...
Ας απολαύσουμε λοιπόν τις πρώτες φωτογραφίες και σύντομα θα ακολουθήσουν -σε επόμενες αναρτήσεις – κι άλλες φωτογραφίες , video και το καθιερωμένο παρουσιολόγιο της συνάντησής μας!


Φωτό 1
Από αριστερά: Αγκορτσάς, Γεωργάτσος, Ηλιόπουλος και Ζύγουρας.

Φωτό 2
Από αριστερά: Διαβάτης, Ιωάννου, Σιγάλας, Χατζηδήμας, Χατζίρης και Κουντούρης.

Φωτό 3
Από αριστερά: Αργυρός,Καμακάρης, Γιαννημάρας, Μαυρίδης, Κακαβογιάννης και Μερέβης.


Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Ένα τραγούδι για τον καθένα μας !

Ο συμμαθητής Γιώργος Καμπουράκης , με την ευκαιρία της αποψινής μας συνάντησης στη Σαρωνίδα, μας έστειλε τους πάρα κάτω στίχους, γραμμένους για την Τάξη μας. 
Τραγουδιούνται όπως το πολύ γνωστό τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα " Ο πιο καλός ο μαθητής". 
Ας τους μάθουμε λοιπόν απ' έξω και το βράδυ, που θα γίνουμε ξανά μια μεγάλη παρέα, να τους τραγουδήσουμε δυνατά , για να ακουστούμε μέχρι και το ...Σούνιο!


Στο έκτο το γυμνάσιο κλάση εξηντα τρία
Με έστελνε η μάννα μου  καποτε με τη βία.
Πάντοτε τη διαγωγή είχα κοσμιωτάτη
Γιατί μου τράβαγε τ’ αυτί η γραία Περισσοράτη.

Ο πιό καλός ο μαθητής ήταν αυτός στην τάξη    (δείχνουμε κάποιον)
Κι οι δάσκαλοι τον είχανε μη βρέξει και μη στάξει.

Όταν θυμάμαι Άλγεβρα θυμάμαι τον Κορώνη
Με το κοντό ραβδάκι του ύπουλα να σιμώνει.
Στη μέση της διαδρομής μπήκε  διχτατορία
Αλλά κανείς δεν μάσησε μας κλ.....νε τα τρία.

Ο πιό κακός ο μαθητής φίλος του Γεωργάτσου    (δείχνουμε κάποιον)
Κι οι δάσκαλοι τον είχανε του κλώτσου και του μπάτσου

 Ύστερα ξεσκολίσαμε κάτι γινήκαμ’ όλοι
Αιώνιοι συμμαθητές καθημερινή και σχόλη
Το έκτο το γυμνασιο πάντα θα το θυμάμαι
Με τους παλιούς συμμαθητές πάντα θάθελα νάμαι.

Όλοι μας οι συμμαθητές ήτανε μες στην τάξη
Καλοί κακοί και μέτριοι μια χαρά στην πράξη.





ΥΓ. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της τελευταίας στιγμής (ώρα 13.30) κάτω στη Σαρωνίδα κλιμάκιο από 10 συμμαθητές μας ,με επικεφαλής τον Πρόεδρό μας επιμελείται τα της συνάντησης και ενδιάμεσα τσιμπολογάνε και πίνουν και κανένα κρασάκι . Γιαυτό συμμαθητές μας μην αργήσετε γιατί όπως μας είπε ένας πράκτοράς μας, έχουν άγριες διαθέσεις και κινδυνεύουμε να μη βρούμε τίποτα...

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

…και Θέατρο φέτος στη Σαρωνίδα!


Σπύρος Τσίριμπας
Μανόλης Πουλής















Στη συνάντηση της Τάξης μας στη Σαρωνίδα (Αρτέμιδος 8) , το Σάββατο 29/9 από τις 5.00 μ.μ , οι συμμαθητές μας Μανόλης Πουλής και Σπύρος Τσίριμπας – μετά από εξαντλητικές πρόβες που έκαναν- θα παρουσιάσουν το 1ο θεατρικό έργο του συγγραφέα Μάριου Ποντίκα «Η Πανοραμική θέα μιας νυχτερινής εργασίας». Πρόκειται για μία παράσταση που σχολιάζει με ιδιάζοντα τρόπο την πολιτική μας καθημερινότητα και γράφτηκε το (σωτήριον έτος) 1969!
Γιαυτό συμμαθητές μας να μη λείψει κανείς από την καθιερωμένη, τα τελευταία 4 χρόνια, ετήσια φθινοπωρινή μας συνάντηση στη Σαρωνίδα! Και ως συνήθως, εκτός από άρτον (...τρόπος του λέγειν, κάτι κοψίδια στα κάρβουνα εννοούμε) θα έχει και θεάματα!


Πως πάμε : Φθάνοντας στη Σαρωνίδα, στα φανάρια -επί της παραλιακής- στρίβουμε αριστερά (Λεωφόρος Αναβύσσου) και στον 3ο δρόμο αριστερά  είναι η Αρτέμιδος 


Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ολοκληρωτισμός της «μη βίας» και τα αδιέξοδα του ακραίου κέντρου


 του Άκη Γαβριηλίδη

Κατά τον τελευταίο χρόνο, γνώρισε μεγάλη διάδοση στα συμβατικά και τα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης και δικτύωσης, και επαναλήφθηκε διαδοχικά τόσες φορές που άρχισε να αποκτά συνοχή και πειστικότητα αφηγηματικού σχήματος, μία συγκεκριμένη γραμμή ανάγνωσης –και απόπειρα διαχείρισης- των κοινωνικών αγώνων της τελευταίας περιόδου. Πρόκειται για το αναλυτικό –και κανονιστικό- σχήμα του «ακραίου κέντρου». Το σχήμα αυτό εκφράστηκε αρχικά κυρίως από καλλιτέχνες ή δημοσιογράφους που πρόσκεινται σε κάποιο από τα τρία κόμματα της σημερινής κυβέρνησης, και μόνο στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια των δύο προεκλογικών περιόδων, υιοθετήθηκε από πολιτικούς και τροφοδότησε σε σημαντικό βαθμό τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ. Συχνά είχε μία ευδιάκριτη διάσταση ταξικής περιφρόνησης και μνησικακίας, η οποία εξίσου συχνά μπορεί να μετατρεπόταν και σε εθνική αυτοπεριφρόνηση και αυτομαστίγωση, όπως ακριβώς το «οι ενδιάμεσοι γύφτοι» που είχε εκτοξεύσει ο Σαββόπουλος περί το 90 κατά των χυδαίων ΠΑΣΟΚων (των «Φωτόπουλων», όπως θα λέγαμε σήμερα) συνυπήρχε με το «Κωλοέλληνες». Και φυσικά, πάνω απ’ όλα, συνυπήρχε με το μίσος της ομιλούσας προς τον ίδιο τον (προηγούμενο) εαυτό της, που είχε αφεθεί να παρασυρθεί από όσα τώρα αποκηρύσσει με βδελυγμία.

Γι’ αυτό ακριβώς, όσο και αν το σχήμα αυτό αξιοποιήθηκε στην προεκλογική αντιπαράθεση, θα ήταν λάθος να το αναγάγουμε στο κομματικό παιχνίδι και να το θεωρήσουμε ως απλό προϊόν και εργαλείο του. Καταρχάς διότι οι περισσότεροι απ’ όσους το επεξεργάστηκαν και το πρότειναν, διεκδικούν για τον εαυτό τους το ρόλο της «κοινωνίας των πολιτών», της «Ελλάδας της δημιουργίας» (σε αντιδιαστολή προς το λαϊκισμό, τον παρασιτισμό, την ασυδοσία της «άλλης Ελλάδας», η οποία όμως δυστυχώς είναι η κυρίαρχη, γι’ αυτό και τη μισούμε). Αλλά επίσης, διότι ως σχήμα διαθέτει μία αυτοτέλεια και μία ελκτική δύναμη, η οποία συνδέεται με το γεγονός ότι μπορεί να προσδώσει ένα νόημα και έναν προσανατολισμό σε κάποιους, των οποίων η ύπαρξη αλλιώς θα εμφανιζόταν ως χαώδης και ανυπόφορη.
Ένα από τα βασικά σημεία «αγκύρωσης» του σχήματος αυτού στην κοινωνική πραγματικότητα, και από τα βασικά του θέματα, υπήρξε η «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Φυσικά αυτό το «όπου» συνιστά έκφραση ενός πολύ έντονου σκανδαλισμού των ακροκεντρώων για αυτό που τους φαίνεται ως ανυπόφορη χρήση «δύο μέτρων και δύο σταθμών» και ως «προνομιακή» αντιμετώπιση της αριστερής βίας σε σχέση με τη δεξιά.

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

29 Σεπτεμβρίου 2012 ,από τις 5 το απόγευμα : Όλοι στη Σαρωνίδα!


       Και φέτος -για τέταρτη συνεχή χρονιά - θα πραγματοποιηθεί η καθιερωμένη  πια φθινοπωριάτικη συνάντηση της τάξης μας, το Σάββατο 29 Σεπτέμβρη 2012  στο σπίτι του συμμαθητή μας Θόδωρου Ζαρέτου, στη Σαρωνίδα.
Προσκαλούνται λοιπόν όλοι οι συμμαθητές μας και οι απόφοιτοι της τάξης του 1969, από τις 5 το απόγευμα, στο γνωστό μας στέκι επί της οδού Αρτέμιδος αρ.8  στη Σαρωνίδα.
Περιμένουμε - όπως κάθε φορά - όχι μόνο τους συμμαθητές μας που διαμένουν μόνιμα κοντά στην Αθήνα, αλλά και τους ξενιτεμένους μας, εντός και εκτός Ελλάδος.
Η συνάντησή μας, εκτός από …άρτον θα έχει και φέτος θεάματα. Λεπτομέρειες σε νεώτερη ανάρτηση , όταν και θα έχει οριστικοποιειθεί το θεατρικό σχήμα, που θα επιμεληθεί - για μια ακόμα φορά-  ο συμμαθητής μας   Μανόλης Πουλής.
Σαρωνίς λοιπόν και  μη λείψει κανείς, γιατί – όπως και πέρσι - θα πάρουμε απουσίες!


Πως πάμε : Φθάνοντας στη Σαρωνίδα, στα φανάρια -επί της παραλιακής- στρίβουμε αριστερά (Λεωφόρος Αναβύσσου) και στον 3ο δρόμο αριστερά  είναι η Αρτέμιδος 

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Σήμερα γιορτάζει ο Σταύρος !

Χρόνια  Πολλά !
στους  συμμαθητές  μας
ΚΑΚΑΒΟΓΙΑΝΝΗ & ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟ 

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

"Παλιοί λογαριασμοί" του Γρηγόρη Αζαριάδη


Την Κυριακή 9 Σεπτέμβρη στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» και στο ένθετο για το βιβλίο υπήρξε το πάρα κάτω πρώτο αφιέρωμα στο καταπληκτικό αστυνομικό μυθιστόρημα του συμμαθητή μας Γρηγόρη Αζαριάδη, "Παλιοί λογαριασμοί".

Η επιστροφή της πολιτικής
Πέντε νεοεμφανιζόμενοι συγγραφείς, μιλούν στο «Βήμα» για τα πρώτα τους μυθιστορήματα και τους λόγους για τους οποίους αποφάσισαν να γράψουν


Από αριστερά, Γρηγόρης Αζαριάδης, Γιώργος Κακούρος, Βασίλης Καραγιώργος. Τρεις πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς με παρελθόν... εκτός συγγραφής

Η πολιτική επιστρέφει εμφατικά στη λογοτεχνία εμπνέοντας τους νέους συγγραφείς. Είτε κατασκοπικό, αστυνομικό, είτε κοινωνικό ή ιστορικό, είτε ψυχολογικό ή ερωτικό, το σύγχρονο μυθιστόρημα αναζητεί τις ρίζες του στην πολιτική. Φυσιολογικά η σημερινή κρίση, απότοκος πολλαπλών υπόγειων κρίσεων που διαμόρφωσαν την ελληνική κοινωνία, οδηγεί τους συγγραφείς στην αναζήτηση των αιτίων και των αιτιατών. Με απλά λόγια, το πώς φτάσαμε ως εδώ.

Αναζητώντας τους συγγραφείς μυθιστορημάτων που θα κυκλοφορήσουν το φθινόπωρο σταματήσαμε σε πέντε πρωτοεμφανιζόμενους. Αντίθετα με άλλες χρονιές, στις οποίες δέσποζαν πρωτοεμφανιζόμενοι κάτω των 30 ετών, και οι πέντε συνομιλητές μας είναι ώριμοι, με κατασταλαγμένη επαγγελματική πορεία, φιλοσοφημένοι, με αντίληψη που αποστασιοποιείται από τις συνήθεις κομματικοποιημένες εκφάνσεις και φανερώνει έναν καθαρό, ανεξάρτητο πολιτικό λόγο, ο οποίος εκφέρεται αβίαστα. Οι συγγραφείς αυτοί μπορεί να μη διακρίνονται (ακόμη) για τις καινοτομικές προτάσεις τους: αντλούν έμπνευση κυρίως από τους κλασικούς, τους μεγάλους στυλίστες και τους καλούς έλληνες λογοτέχνες.

Αισθάνονται ότι κάπου διαμορφώνεται μια νέα γενιά που ίσως τους περιλαμβάνει. Κύρια χαρακτηριστικά της ο σκληρός ρεαλισμός, το παράδοξο, η αναζήτηση νέων τάσεων πολιτικής έκφρασης και κυρίως η Ιστορία - παλαιά και νεότερη - και η ερμηνεία της.

Το είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος υπηρετεί ο Γρηγόρης Αζαριάδης. Εμπνευση για το πρώτο μεσογειακό πολιτικό νουάρ (polar) μυθιστόρημά του Παλιοί λογαριασμοί (εκδ. Γαβριηλίδης) αποτέλεσε η πιο περίεργη φοιτητική αποχή, εκείνη στο Deree College, στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Oπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «Στην τελευταία περίοδο της Δικτατορίας, καθώς και στα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν, καταγράφηκαν με αρκετές λεπτομέρειες ιστορίες που αναφέρονταν σε δράσεις φοιτητών στα ελληνικά Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Οι κινητοποιήσεις αυτές στον μεγαλύτερο βαθμό ήταν οργανωμένες από Νεολαίες κομμάτων ή από εξωκοινοβουλευτικές ομάδες. Υπήρξε όμως και μια οκτάμηνη αποχή που παρέλυσε κάθε λειτουργία μέσα στον χώρο του Αμερικανικού Κολλεγίου (Deree College), του υποτιθέμενου λίκνου του καπιταλιστικού συστήματος. Εκεί όπου φοιτούσαν τα μελλοντικά στελέχη των πολυεθνικών εταιρειών. Αυτή η αποχή, για την οποία, σύμφωνα με καθηγητές εκείνης της περιόδου στο Κολέγιο, κατατέθηκε σχετική επερώτηση στην Αμερικανική Γερουσία (!), θάφτηκε από κάθε μέσο, με εξαίρεση το "Panderma" του Λ. Χρηστάκη. Προφανώς επειδή δεν είχε καμία κομματική νομιμοποίηση. Θεώρησα λοιπόν ότι κάποιος έπρεπε να πει την ιστορία της ομάδας που πρωταγωνίστησε σε αυτή την περίεργη υπόθεση».
Για χρόνια καταβρόχθιζε βιβλία και μάλλον υποσυνείδητα έχει εμπνευστεί από αυτά, αφού«παρθενογέννηση», όπως λέει, «δεν υπάρχει». Βασικές του αναφορές συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών όπως ο Μάρκαρης, ο Καλλιφατίδης, ο Αποστολίδης και ο Γκάγκας από τον ελληνικό χώρο και από την ξένη αστυνομική λογοτεχνία οι Γάλλοι Μανσέτ και Ιζό και οι Σκανδιναβοί Σγιέβαλ-Βαλέε, Μανκέλ και Νέσμπο. «Και βέβαια η Σάρα Παρέτσκι», προσθέτει.
Στην ερώτηση για ποιον λόγο γράφει, μας παραπέμπει στα λόγια του ήρωά του, ο οποίος σε κάποιο παραληρηματικό ξέσπασμα λέει: «Η περίφημη σιωπηλή πλειοψηφία βολεύεται στους καναπέδες τα σαββατόβραδα, συζητάει με τους καλούς φίλους πάνω από ιταλικές σπεσιαλιτέ και κόκκινο κρασί, κατακεραυνώνει τους κλέφτες και τους διεφθαρμένους και επαυξάνει με ενθουσιασμό τη σκληρή κριτική των στημένων τηλεοπτικών σχολιαστών για επίορκους ανώτερους κρατικούς λειτουργούς».
Και καταλήγει: «Μέσα σε αυτή τη λοβοτομημένη κοινωνία εμφανίζεται ένας τύπος που λέει "όχι, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η νιρβάνα του καναπέ του σαββατόβραδου και τη Δευτέρα το πρωί πάλι στη δουλειά, να καταπίνω την εκμετάλλευση και την καταπίεση του κάθε αφεντικού"».
Ο ίδιος θεωρεί ότι υπάρχουν νέοι συγγραφείς με εξαιρετικό ενδιαφέρον. «Και τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ καλύτερα αν επικρατήσει η τάση του αστυνομικού μυθιστορήματος με ευρύτερες πολιτικοκοινωνικές αναφορές. Ο Χάμετ και ο Τσάντλερ δεν είναι τόσο μακρινή ιστορία όσο νομίζουν πολλοί. Αλλωστε η κοινωνική συγκυρία προσφέρει πεδίο δόξης λαμπρό για τη νέα γενιά των ελλήνων αστυνομικών συγγραφέων».




Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Η Τάξη μας πάει θέατρο - "Εκκλησιάζουσες" του Αριστοφάνη





      Οι συμμαθητές μας Γεωργάτσος , Γεωργακόπουλος, Ιακώβου και Πισιμίσης, το Σάββατο 8/9 παρακολούθησαν , στο θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» στο Βύρωνα την πολιτική κωμωδία – σάτιρα «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, στην οποία για άλλη μια φορά –μετά τη Λυσιστράτη– τάσσεται υπέρ των γυναικών , σε μια σύγχρονη ανάγνωση από το Θέατρο του Νέου Κόσμου.
       Αν ζούσε ο Αριστοφάνης, θα ανέθετε ξανά την διαχείριση του κράτους στις γυναίκες; Όπως έκανε τότε, στα 392 π.Χ., όταν η ηττημένη Αθήνα βρισκόταν σε παρακμή. Πιστές στην παράδοση, ικανές στον χειρισμό του χρήματος, οι αθηναίες, στις Εκκλησιάζουσες -μια περισσότερο φιλοσοφική παρά πολιτική κωμωδία- κηρύσσουν την κοινοκτημοσύνη.
    H επαναστάτρια Πραξαγόρα παίρνει την εξουσία από τα χέρια των αντρών και τη δίνει στις γυναίκες - μήπως εκείνες σώσουν τελικά την πόλη από την καταστροφή αλλάζοντας εκ βάθρων ό,τι συνιστούσε μέχρι τότε την αθηναϊκή δημοκρατία. 
      Μετά την παράσταση οι συμμαθητές μας , συνοδευόμενοι από τις παρέες των , "συσκέφθηκαν"  - και εν όψει της καθιερωμένης συνάντησης των αποφοίτων στη Σαρωνίδα στις 29/9 - σε γνωστό μεζεδοπωλείο της πλατείας Υμηττού, μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες της Κυριακής,  
       




Πρώτα λοιπόν ...Θεάματα !

Και μετά ...Άρτον !

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Κολλημένος με το ...69 !

Καλά όλα αυτές οι συμπτώσεις , σε μένα συμβαίνουν ;


1η Σύμπτωση
Κυριακή (1/9)  απόγευμα   στη παραλιακή της Ποσειδώνος , στο ύψος της Βούλας.

Το ΙΧ που προηγείται έχει αριθμό κυκλοφορίας το ...έτος αποφοίτησής μας δηλ 1969,
 Η φωτό με το κινητό μέσα από το αυτοκίνητό μου. Λεπτομέρεια : το φανάρι (που δεν φαίνεται) είναι κόκκινο.
.

2η Σύμπτωση 
Κάπου στα δυτικά προάστια (4/9). Το 69 διαβάζεται και ανάποδα....


3η Σύμπτωση
Δελτίο προτεραιότητας στο Τ.Υ.Δ.Κ.Υ , για θεώρηση του Βιβλιαρίου Υγείας με αριθμό C690 !
Αν υπήρχαν περισσότεροι "πελάτες", ο μέσος χρόνος αναμονής μπορεί να ήταν και ...69 !



4η Σύμπτωση 
Στο Αττικό Νοσοκομείο (5/9)  , Β' όροφος ,στο διάδρομο της Β Καρδιολογικής Κλινικής.

 Εδώ μαζί,  η χρονιά που γεννηθήκαμε (σχεδόν όλοι) με το έτος αποφοίτησης δηλ. 51/69

Λεπτομέρεια

Y.Γ  Σήμερα που αναρτώνται τα πάρα πάνω είναι 6/9 . Τυχαίο ; Δεν νομίζω...

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Μικρασιατική Καταστροφή 1922


Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 90 χρόνια απ`την καταστροφή της Σμύρνης. Οι εικόνες -του video που επισυνάπτεται - ζωντάνεψαν όλες τις διηγήσεις της μητέρας μου, που άκουγα από μικρό παιδί, όταν μικρό δεκάχρονο παιδί κι`εκείνη, έφυγε από `κει, σαν προσφυγόπουλο.

"Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι θεοί
υφαίνουν τη ζωή μας. Εκείνα που ήταν για να γίνουν
δεν έγιναν ποτέ. Κι αυτά που γίνονται
δεν ήταν για να γίνουν" ( Μήδεια )

Πόσο διαχρονικός είναι αλήθεια ο Ευριπίδης!



Παρακάτω μεταφέρω κάποια απ` τις διηγήσεις της μητέρας μου για την καταστροφή της Σμύρνης, αδυνατώντας, όμως να εκφράσω τον απέραντο καημό, την πίκρα και τη νοσταλγία που στάλαζαν τα λόγια της. Συνήθως τις κουβέντες αυτές τις κάναμε η μάνα μου, εγώ και τ`αδέρφια μου, καθισμένοι γύρω απ`το μεγάλο τραπέζι της κουζίνας, μετά το βραδυνό μας φαγητό και πιστεύω, τώρα πιά, ότι ήταν σαν ένα μνημόσυνο για ό,τι έχασε και άφησε οριστικά πίσω της.

"Δυό βδομάδες πριν γίνει το κακό, μαζευτήκαμε οι Έλληνες στην εκκλησία της Αγίας Φωτεινής, και ο Δεσπότης, μετά τη λειτουργία, με πολλή σοβαρότητα αντί για κήρυγμα, μας είπε: παιδιά μου, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Να είστε έτοιμοι να φύγετε, έρχονται οι Τούρκοι. Φαίνεται ότι χάνουμε τη Σμύρνη. Κάντε κουράγιο, ο θεός ας μας βοηθήσει.
Πράγματι, σε λίγες μέρες είδαμε τον ελληνικό στρατό να φεύγει με τα πλοία και η πόλη γέμισε με με τούρκους αξιωματικούς και στρατιώτες. Από πίσω ήρθαν οι "τσέτες" που άρχισαν το πλιάτσικο. Το σπίτι μας ήταν στον "απάνω μαχαλά", κι όταν αγρίεψαν τα πράματα, μας πήρε όλους ο πατέρας μου, δηλαδή εμένα, τη μάνα μου, την μικρότερη αδερφή μου τη Χρύσα και τον Ευάγγελο, που ήταν μωρό σαράντα ημερών, κι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την παραλία. Όταν φτάσαμε, αυτό που αντικρίσαμε ήταν απερίγραπτο. Ο κόσμος ταραγμένος και πολύς, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο, προσπαθούσε να μπεί σε κάποιο πλοίο, ενώ πυκνοί καπνοί έβγαιναν απ`τα κτίρια που καίγονταν. Ξέχασα να σας πω, ότι στο δρόμο προς την παραλία, μιά μικρή τουρκάλα άρπαξε την κούκλα μου, που δεν αποχωριζόμουνα. Κι εγώ, μέχρι τότε ένα ήσυχο παιδί, πάλεψα μαζί της. Τη δάγκωσα πολλές φορές, ώσπου την πήρα απ` τα χέρια της. Στο δρόμο επίσης, αγριεμένοι τούρκοι ρωτούσαν όποιον κατηφόριζε: Aρμέν, γιόκσα Γιουνάν; Όποιος έλεγε Αρμέν τον σκότωναν επί τόπου, τους Έλληνες μόνο τους κοίταζαν άγρια. Στην προκυμαία, τον  πατέρα μου τον πλησίασε ένας τούρκος αξιωματικός με τρείς στρατιώτες και τον διέταξε να τον ακολουθήσει. Θυμάμαι, με έσφιξε με τέτοια στοργή στην αγκαλιά του, δάρυσε, μας αποχαιρέτησε και είπε στη μητέρα μου: Eλένη, τα παιδιά και τα μάτια σου. Ύστερα τον πήραν. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαμε....."

Την μετέπειτα εξέλιξη την αποφορτίζω, και τη μεταφέρω με δικά μου λόγια. Η οικογένεια δεν έφυγε τελικά αμέσως, αλλά επέστρεψε πάλι στο σπίτι, και ακούγοντας ότι κάποιος τούρκος αξιωματικός μπορούσε με το αζημίωτο να τον απελευθερώσει, η γιαγιά μου συμφώνησε αμέσως να δώσει ό,τι έχει και δεν έχει. Η συμφωνία τηρήθηκε μόνο από τη γιαγιά μου. Ο Τούρκος πήρε τα χρήματα, αλλά τον παππού μου δεν τον ξαναείδαν. Πολύ αργότερα έμαθαν ότι τον είχαν απαγχονίσει.

Δεν θεωρώ σωστό να επεκταθώ περισσότερο σε πράγματα, που μπορεί για κάποιους να ακούγονται χιλιοειπωμένα,  κουραστικά και φθαρμένα και αποφεύγοντας σκόπιμα κάθε πολιτική ή ιστορική ανάλυση.

Αντώνης




Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Ο δάσκαλος της οργισμένης Ελλάδας.


(Σ.Σ :Το γράμμα του δάσκαλου στάλθηκε σε συμμαθητές μας, από τον elpinor-elpinor)

Συγκλονιστικό το γράμμα του δάσκαλου!!!
Σχετικό με την ανάρτηση περί Γερμανών, επίκαιρο για τα 90 χρόνια της καταστροφής της Σμύρνης.(Ειρήσθω εν παρόδω, ότι οι Γερμανοί σχεδίαζαν, σαν πρωταγωνιστές από το τέλος του 1ου πολέμου, τον ξεριζωμό των ελληνικών πόλεων της Ιωνίας και τον αφελληνισμό τους). Το θέμα είναι διπλά επίκαιρο.
Αντώνης

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

Γράφω με οργή, γιατί «οι μη οργιζόμενοι, εφ' οις δει, ηλίθιοι δοκούντες είναι», όσοι δεν οργίζονται γι'αυτά που πρέπει είναι ηλίθιοι, ορίζει ο Αριστοτέλης.
Τι είδαμε τις προάλλες στο Τ.V.

Έναν αξιολύπητο πρωθυπουργό της Ελλάδας, με ύφος ψοφοειδές και βλέμμα δουλόφρονος, να επιδίδεται σε δακρύβρεχτες καημενολογίες.
Και δίπλα του την υπερφίαλη νεοναζίστρια Μέρκελ, να μην μπορεί να συγκρατήσει την σιχασιά της για τους φυλετικώς υποδεέστερους πτωχοζήτουλες των Βαλκανίων. 
Ποιές χώρες σήμερα ποδοπατούνται, λεηλατούνται και διώκονται; Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ιρλανδία.
Η Ισπανία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού ο Φράνκο είχε χρησιμοποιήσει τα γερμανικά «στούκας», για να καταστρέψει την «Γκουέρνικα» και τους μαχητές της ελευθερίας, παρέμεινε ευνοϊκώς ουδέτερη. Η Πορτογαλία το ίδιο. Η Ιταλία μέχρι ενός σημείου ήταν συνοδοιπόρος. Η Ιρλανδία δεν γνώρισε την Κατοχή των κτηνανθρώπων.
Εμείς όμως.
Τον Οκτώβριο του 1944 οι Γερμανοί εγκαταλείπουν την Αθήνα, σπεύδουν να ξαναχωθούν τρομαγμένοι, ματωμένοι ως το λαιμό με αίμα ελληνικό, να ξανακρυφτούν στις μαύρες φωλιές τους 
Να δούμε τι αφήνουν πίσω τους..
Στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής, που κράτησε σαράντα δύο μήνες, πέρασαν από τα γερμανικά εκτελεστικά αποσπάσματα και τυφεκίσθηκαν τριάντα οκτώ χιλιάδες εννιακόσιοι εξήντα Έλληνες (38.960)!
Σκοτώθηκαν από σφαίρες «αδέσποτες» και άλλα στρατιωτικής φύσεως «ατυχήματα» δώδεκα χιλιάδες εκατόν τρεις (12.103).
Σκοτώθηκαν σε μάχες εβδομήντα χιλιάδες (70.000).
Πέθαναν από πείνα σ' ολόκληρη την Ελλάδα περίπου εξακόσιες χιλιάδες, ιδίως νέοι! (600.000).
Πέθαναν προτού γεννηθούν, κατά τη γέννα ή αμέσως μετά τριακόσιες χιλιάδες παιδιά από την ασιτία και τις κακουχίες των μανάδων τους, δηλαδή μία ολόκληρη γενιά (300.000).
Θανατώθηκαν με τρόπο οικτρό σαράντα πέντε χιλιάδες Έλληνες στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης 
Σαράντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι, για τους οποίους δεν μίλησε κανείς ποτέ, αφού ήταν Έλληνες, δηλαδή όντα δευτέρας επιλογής (45.000).
Πέθαναν με τρόπο οικτρό επίσης εξήντα χιλιάδες Έλληνες, Εβραίοι το θρήσκευμα, για τους οποίους μίλησαν οι πάντες (60.000).
Φυλακίστηκαν στους σαράντα δύο μήνες κατοχής διακόσιες χιλιάδες Έλληνες, εκ των οποίων οι περισσότεροι πέθαναν στην φυλακή ή αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους (200.000).
Προσβλήθηκαν από βαριές ασθένειες , έμειναν δια βίου ανίκανοι πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες (1.000.000)!
Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής άδειασαν όλες τις αποθήκες και στην τελευταία γωνιά της χώρας.
Άρπαξαν όλα τα δημητριακά, καπνό, σταφίδα, μπαμπάκι, λάδι, κάθε λογής τρόφιμα και αγαθά.
Κατέστρεψαν αγροτικά μηχανήματα και καλλιέργειες.
Άρπαξαν το 50% των μεγάλων ζώων, βόδια, γελάδια, άλογα, το 30% των μικρών, διέλυσαν την ελληνική κτηνοτροφία.
Κατέστρεψαν τις μεταλλευτικές εγκαταστάσεις, ανατίναξαν ορυχεία, αφάνισαν την βιομηχανία.
Κατέστρεψαν το 80% των σιδηροτροχιών.
Γκρέμισαν γέφυρες, ανατίναξαν σταθμούς και σήραγγες.
Από τις 220 ατμομηχανές των ελληνικών σιδηροδρόμων άφησαν πίσω τους φεύγοντας μόνο τις τριάντα τρεις (33).
Από τα τριακόσια δώδεκα (312) επιβατηγά βαγόνια "βούτηξαν" τα τριακόσια έξι! Άφησαν μόνο έξι (6)!
Από τα 4.544 φορτηγά βαγόνια των ελληνικών σιδηροδρόμων, οι συγγενείς, οι συνάδελφοι, οι συμπατριώτες, οι δάσκαλοι, οι ομοϊδεάτες της Μέρκελ, του Ρέσλερ, του Σρόιντερ άφησαν πίσω τους εξήντα τρία (63)!
Οι Γερμανοί κατακτητές πήραν τα 70% των ελληνικών παντός είδους αυτοκινήτων και κατέστρεψαν το οδικό δίκτυο της χώρας.
Οι Γερμανοί κατακτητές ισοπέδωσαν τελείως εκατό χιλιάδες σπίτια (100.000) και μισογκρέμισαν άλλες πενήντα χιλιάδες (50.000).
Κατέστρεψαν οι βάρβαροι Γερμαναράδες τις μεγαλύτερες λιμενικές εγκαταστάσεις της Ελλάδος, ακόμη και τη διώρυγα της Κορίνθου.
Άρπαξαν οι βάνδαλοι του Βερολίνου το 73% των πλοίων της εμπορικής και επιβατικής ναυτιλίας της χώρας 
Σύμφωνα με τις στατιστικές του ΟΗΕ, η Γερμανία είχε υποστεί σε σχέση με το ετήσιο εισόδημά της ζημιές από τον πόλεμο της τάξεως του 135% και η Ελλάδα της τάξεως του 170%.
Η κατεστραμμένη, δηλαδή, Γερμανία ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα μόλις τελείωσε ο πόλεμος.
Στην διάσκεψη των Παρισίων, που πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, οι εκπρόσωποι των «νικητριών» χωρών υπολόγισαν και καθόρισαν το ύψος των ζημιών που προκάλεσαν τα χιτλερικά στρατεύματα κατοχής στην Ελλάδα σε δεκατέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια, με αγοραστική αξία του 1938!
Αυτά δεν τα απεφάσισε κάποιο πρωτοδικείο Χαλκίδος, κάποιο κακουργοδικείο Λαρίσης, κάποιο λαϊκό δικαστήριο Γρεβενών, αλλά το ανώτατο διεθνές νομικό όργανο του κόσμου, η διάσκεψη των Παρισίων, ό,τι δηλαδή επισημότερο μπορούσε να υπάρξει.
Με βάση, άλλωστε τις αποφάσεις της διεθνούς διάσκεψης Παρισίων η Γερμανία εξόφλησε τις υποχρεώσεις της προς όλες τις χώρες που κατέστρεψε, πλην της Ελλάδος. 
Γιατί;
Γιατί η Ελλάδα, από τον πόλεμο μέχρι σήμερα, κυβερνήθηκε από σάπιους, δειλούς και προδότες. Τρισεκατομμύρια χρωστούν οι «Ούννοι», αν συνυπολογιστεί και το «κατοχικό» δάνειο.
Και επιτρέπεται η σημερινή Γερμανία, αυτή που κατέστρεψε απ' άκρου εις άκρον την πατρίδα μας, δολοφονώντας και τον ανθό της, να είναι η πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης και η Ελλάδα να λιμοκτονεί και να εκλιπαρεί;
Η απάντηση, ξαναλέω, υπάρχει:
Γιατί την Ελλάδα την κυβέρνησαν Γραικύλοι και σάπιοι, καθάρματα που και σήμερα μπήγουν καρφιά στο φέρετρό της.
Ανήθικα, διαλυμένα υποκείμενα που διορίζουν τις παρασιτικές οικογένειές τους στο δημόσιο. Που μαγάρισαν την πατρίδα μας.
3.000 «ταγκαλάκια» από το Πακιστάν παρήλαυναν στο κέντρο της Αθήνας, ψέγοντάς μας για ρατσισμό! Ποιοί 
Αυτοί που το 1974 έστελναν συγχαρητήρια και εθελοντές ταλιμπάν στα λυσσασμένα σκυλιά του Αττίλα, για την καταστροφή της Κύπρου και αναγνώριζαν αμέσως το ψευδοκράτος του Ντεκτάς;
Δήλωσε ο τάχα και πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας ότι τα έχουν με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, που τους αναγκάζουν να εκπατρίζονται. 
Να κάτσουν στην πατρίδα τους και να τους πολεμήσουν. Έτσι κάνουν οι λαοί που "μήγαρις έχουν στο νου άλλο πάρεξ ελευθερία"....
Πότε έκαναν μία πορεία διαμαρτυρίας οι Αφγανοί, οι Πακιστανοί, ομού με τα ημέτερα προοδευτικά σαπρόφυτα, υπέρ της ελευθερίας των χωρών τους, καταλήγοντας στην αμερικανική πρεσβεία - «πρωθυπουργική κατοικία»;
Κι αν μας λένε ρατσιστές, απαντώ ότι έχω τον ίδιο ρατσισμό που είχε ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Παπαφλέσσας.
Και για τον «ρατσισμό» αυτό είμαι υπερήφανος, γιατί στην καθ' ημάς γλώσσα λέγεται φιλοπατρία.
Το δίλημμα σήμερα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, εντός ή εκτός Ευρώπης.
Το κυβερνολόι και οι ανθρωποκάμπιες που το δορυφορεί δεν έχουν τέτοια διλήμματα. Τα θησαυροφυλάκια του κόσμου είναι γεμάτα από τις παλιανθρωπιές και τις κλεψιές τους. Τους ενδιαφέρει μόνο να παραμείνουν στην εξουσία, για να σκοτώνουν το χρόνο τους.
Μέσα στην Ευρώπη, σημαίνει εφιαλτική λαθρομετανάστευση, εκβιασμοί, αναξιοπρέπεια, ανεργία, ιστορική ευθανασία.
Εκτός υπάρχει ελπίδα να σωθούμε, αν καταργηθούν οι ρυπαρές συνθήκες και το Ισλάμ βρει άλλη πύλη εισόδου.
Και μια και αυτές τις ημέρες αναθυμόμαστε το «ξόδι» της Μικρασίας, την καταστροφή του '22, δημοσιεύω κάτι που αναγράφεται στο «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» του Χρήστου Αγγελομάτη, που δείχνει την αγαστή συνεργασία του Ισλάμ και των Φραγκογερμανών.  Για την εξαφάνιση ακόμη και των λειψάνων του Γένους μας.
Γράφει στην σελίδα 379 ο συγγραφέας:
«Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τα αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέρα του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον "Ζαν", μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους» .
Τα πήγαιναν τα κόκκαλα τα ιερά των σφαγιασθέντων Ελλήνων για "σαπούνι Μασσαλίας". Οι Τούρκοι τα πούλησαν, οι Γάλλοι τα αγόρασαν, οι Άγγλοι διευκόλυναν και οι Γερμανοί, αργότερα, μιμήθηκαν.
Είναι από τα λεγόμενα ανοίγματα του δυτικού "πολιτισμού" προς το ειρηνόφιλο Ισλάμ.