40 ήμερο μνημόσυνο Θανάση Μπέμπη.

ΑΓΙΕΣ ΘΥΜΗΣΕΣ

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΕΜΠΗ ΚΑΙ

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΝΑΓΑΚΗ

      Είχα μια βολά ένα φίλο. Ήταν φίλος του πατέρα μου, αλλά περσότερο τον ένοιωθα φίλο δικό μου, αν και είχαμε διαφορά στην ηλικία 50 ολόκληρα χρόνια. Έφυγε απ’τη ζωή το 1964 όταν εγώ ήμουν μόλις 14 χρόνων. Αλλά από τότε εμείς τα λέμε καθημερινά, δεν έκοψε ο χάροντας τη φιλία μας με το δρεπάνι του. Τα λέμε όπως τότε που με πύρωνε-καρδιά, ψυχή-με τις φωτιές που άσβεστες κρατούσε σ’όλη του τη ζωή. Ήταν γέννημα-θρέμμα της αντροξεθρέφτρας γης της Σπάρτης, από κει πού ‘ναι κι ο φίλος μου ο Χρόνης. Είχε γεννηθεί στα Λεβέτσοβα, τις Κροκεές, όπως ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Και ήταν ένας απέθατος Σπαρτιάτης, όπως όλοι οι Δωριείς της Λακωνικής γης. <<Είχε το μέλι στη μιλιά και στη γλώσσα του τ΄ατσάλι>>. Και δε χόρταινες να τον ακούς να μιλάει με τις ώρες. Μίλαγε για πατρίδα, ελευθερία, δημοκρατία, ηθική, φιλοσοφία, ντομπροσύνη, καλοσύνη, γενναιότητα, υπομονή, περηφάνεια και όλες τις αρετές που χαρακτηρίζουν τον αληθινό Έλληνα.Και ήταν πραγματικά ένας ΕΛΛΗΝΑΣ!!!

Η Τάξη μας αποχαιρετά τον Θανάση Μπέμπη : Αντίο φίλε !

Έφυγε ο Θανάσης Μπέμπης

Ο άνθρωπος που τη δεκαετία του ’50 μας έκανε να γίνουμε πιστοί «ες αεί» στην οιονεί θρησκεία που λέγεται ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ!!!

Ήταν πριν 62 χρόνια. Είχαμε φθάσει στην τρομερή ηλικία των... πέντε ετών και είμαστε έτοιμοι για εγγραφή στη λίστα των οπαδών μιας από τις τότε μεγάλες ομάδες. Κολλημένοι κάθε Κυριακή μεσημέρι στο ραδιόφωνο ακούγαμε τις μεταδόσεις των ποδοσφαιρικών αγώνων και από εκεί «βλέπαμε» - ελλείψει TV – τα φοβερά παιχνίδια και τις νίκες του ΘΡΥΛΟΥ. Και βέβαια από εκεί «βλέπαμε» τις απιθανες ενέργειες ενός μικρόσωμου γίγαντα, ενός μοναδικού Πινόκιο, ενός αληθινού μπαλλαδόρου, ενός Θανάση Μπέμπη. Και έγινε ο Θανάσης Μπέμπης ο μέντορας για να κλείσουμε στην άδολη παιδική καρδιά μας τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Και ομολογώ ότι από τότε αισθανόμαστε «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ». Από τότε είμαστε «ΓΑΥΡΟΙ», δηλαδή ασυγκράτητοι, υπερήφανοι για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, απ’ το ρήμα γαυριώ που σημαίνει υπερηφανεύομαι, καμαρώνω, αισθάνομαι γεμάτος, χαίρομαι υπέρμετρα.

Και αλήθεια η χαρά μας έφθανε στα μεσούρανα, όταν σε λίγα μόλις χρόνια μπορούσαμε να μπούμε στο «Καραϊσκάκη» και να μας θαμπώνει με τις πανέξυπνες ενέργειές του ο Θανάσης Μπέμπης. Ο Μπέμπης που θα’λεγα «μίλαγε» της μπάλλας και αυτή υπάκουε τυφλά στις αποφάσεις του. Γιατί ο Μπέμπης είχε ένα απίθανα εύστροφο μυαλό και «χάζευε» όλους εμάς που τον θαυμάζαμε για τις ζογκλερικές του ενέργειες, βλέποντάς τον καθισμένοι στα παγωμένα ή καυτά –ανάλογα με τον καιρό- τσιμέντα του «Καραϊσκάκη». Ήταν τότε που λες μια βουκέντρα μας έκανε να τιναχτούμε απ’τις θέσεις μας για να τον αποθεώσουμε κάθε φορά που έκανε «κουτούς» τους αντιπάλους του χρησιμοποιώντας στο παιχνίδι του εκείνη των εξουθενωτική απίθανη ντρίπλα του.