Όπως όλα τα κλασικά κείμενα έτσι και ο «Γκοντό» παίρνει κάθε φορά κάτι από την εποχή που ανεβαίνει.
Στη σημερινή εποχή της κρίσης, της αβεβαιότητας για το μέλλον και του μαζικού πρωτόγνωρου φόβου για εκατομμύρια ανθρώπους που είχαν επαναπαυτεί στην ασφάλεια της ευρωπαϊκής τους ένταξης, το έργο του Μπέκετ παίρνει την αρχική του ζοφερή χροιά. Μέσα στο κλίμα του ζόφου και της ανασφάλειας που υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο και ιδιαίτερα στην χώρα μας, οι ήρωες του Μπέκετ -που περιφέρονται σ' ένα αφιλόξενο σύμπαν και περιμένουν απεγνωσμένα κάτι ή κάποιον- μοιάζουν τραγικά σύγχρονοι. Το έργο φαίνεται να έχει ιδιαίτερη απήχηση σε καιρούς κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Στην παρούσα οικονομική συγκυρία η απήχησή του ανανεώνεται και πάλι.
Συμπερασματικά όσο οι άνθρωποι επαναπαύονται ακόμη και τα άσχημα τα θεωρούν βόλεμα. Περιμένουν από κάποιον άλλον να κάνει το κάτι καλύτερο, μιας κι εκείνοι στα άσχημα έχουν μάθει και δεν θέλουν να ξεβολευτούν. Ακόμη και τώρα περιμένουμε ως Γκοντό μια "νέα συγκυβέρνηση" ενώ ξέρουμε πως αυτός ο Γκοντό δεν είναι λύση.
Ο πραγματικός Γκοντό τελικά ίσως βρίσκεται μέσα μας. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά και το «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» δεν ειπώθηκε τυχαία...
 |
| Στο φουαγιέ του Θεάτρου Τέχνης και κάτω από το πορτραίτο του Κάρολου Κουν οι συμμαθητές μας: Γεωργάτσος, Ιακώβου και Ζεβόλης με τις συζύγους των καθώς και Πισιμίσης. |
