Η Τάξη μας αποχαιρετά τον Θανάση Μπέμπη : Αντίο φίλε !

Έφυγε ο Θανάσης Μπέμπης

Ο άνθρωπος που τη δεκαετία του ’50 μας έκανε να γίνουμε πιστοί «ες αεί» στην οιονεί θρησκεία που λέγεται ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ!!!

Ήταν πριν 62 χρόνια. Είχαμε φθάσει στην τρομερή ηλικία των... πέντε ετών και είμαστε έτοιμοι για εγγραφή στη λίστα των οπαδών μιας από τις τότε μεγάλες ομάδες. Κολλημένοι κάθε Κυριακή μεσημέρι στο ραδιόφωνο ακούγαμε τις μεταδόσεις των ποδοσφαιρικών αγώνων και από εκεί «βλέπαμε» - ελλείψει TV – τα φοβερά παιχνίδια και τις νίκες του ΘΡΥΛΟΥ. Και βέβαια από εκεί «βλέπαμε» τις απιθανες ενέργειες ενός μικρόσωμου γίγαντα, ενός μοναδικού Πινόκιο, ενός αληθινού μπαλλαδόρου, ενός Θανάση Μπέμπη. Και έγινε ο Θανάσης Μπέμπης ο μέντορας για να κλείσουμε στην άδολη παιδική καρδιά μας τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Και ομολογώ ότι από τότε αισθανόμαστε «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ». Από τότε είμαστε «ΓΑΥΡΟΙ», δηλαδή ασυγκράτητοι, υπερήφανοι για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, απ’ το ρήμα γαυριώ που σημαίνει υπερηφανεύομαι, καμαρώνω, αισθάνομαι γεμάτος, χαίρομαι υπέρμετρα.

Και αλήθεια η χαρά μας έφθανε στα μεσούρανα, όταν σε λίγα μόλις χρόνια μπορούσαμε να μπούμε στο «Καραϊσκάκη» και να μας θαμπώνει με τις πανέξυπνες ενέργειές του ο Θανάσης Μπέμπης. Ο Μπέμπης που θα’λεγα «μίλαγε» της μπάλλας και αυτή υπάκουε τυφλά στις αποφάσεις του. Γιατί ο Μπέμπης είχε ένα απίθανα εύστροφο μυαλό και «χάζευε» όλους εμάς που τον θαυμάζαμε για τις ζογκλερικές του ενέργειες, βλέποντάς τον καθισμένοι στα παγωμένα ή καυτά –ανάλογα με τον καιρό- τσιμέντα του «Καραϊσκάκη». Ήταν τότε που λες μια βουκέντρα μας έκανε να τιναχτούμε απ’τις θέσεις μας για να τον αποθεώσουμε κάθε φορά που έκανε «κουτούς» τους αντιπάλους του χρησιμοποιώντας στο παιχνίδι του εκείνη των εξουθενωτική απίθανη ντρίπλα του.


 Ήταν τότε που άφηνε «νεκρό» τον αντίπαλό του, περνώντας τη μπάλλα κάτω από τα πόδια του, ενώ ο ίδιος περνούσε από το πλάϊ, εύρισκε πάλι την μπάλλα, την κόλλαγε στο δεξί του πόδι και κάλπαζε προς την αντίπαλη εστία «για το γκολ», με μια ευκολοδιάκριτη σπίθα στο πανέξυπνο βλέμμα του και με ένα χαμόγελο παιδικής άδολης περηφάνειας στο πρόσωπό του για το στιγμιαίο του κατόρθωμα. Ήταν έτσι ο Μπέμπης για χρόνια ο μαέστρος του ΘΡΥΛΟΥ, που έδινε το ρόντο της κίνησης σε όλους τους συμπαίκτες του, εκείνα τα ιερά τέρατα του ποδσφαίρου όπως ο Ρωσίδης, ο Θεοδωρίδης, ο Κοτρίδης, ο Υφαντής, ο Δρόσος, ο Ψύχος, ο Σούλης, ο Μουράτης, ο Ιωάννου, ο Ποσειδών και όλοι οι άλλοι. Όλοι αυτοί οι παιχταράδες που κάθε στιγμή του ενενηντάλεπτου ήταν έτοιμοι να δεχθούν τη θεϊκή πάσα απ’το πόδι του Μπέμπη. Γιατί ο Μπέμπης όταν περίμενε τη μπάλλα είχε ...σκανάρει ήδη τον αγωνιστικό χώρο και είχε ήδη αποφασίσει που θα έστελνε τη στρογγυλή θεά. Και την έστελνε πάντα αβίαστα και αλάνθαστα λες και χρησιμοποιούσε τηλεκοντρόλ, το τηλεκοντρόλ που εμφανίστηκε 30-40 χρόνια μετά από εκείνα τα σκληρά χρόνια της δεκαετίας του ’50. Και ήταν σκληρά εκείνα τα χρόνια, γιατί όπως μου εκμυστηρευόταν ο Μπέμπης σε μακρυνές συνομιλίες μας πριν χρόνια, δούλευε κανονικά στη ΔΕΗ, περνούσε από το σπίτι του έτρωγε τη ... φασολάδα του και έτρεχε στη «Λεωφόρο» να συναντήσει τους συμπαίκτες του για το παιχνίδι της Κυριακής. Κι εκεί στα «πράσινα αποδητήρια» έκανε σύσκεψη με τους άλλους παιχταράδες του ΘΡΥΛΟΥ και έβγαζαν την απόφαση: Σήμερα θα ρίξουμε τέσσερα στους παιχταράδες του Παναθηναϊκού. Κι έτσι ερχόντουσαν οι... τεσσάρες. Και χόρταινε ο κόσμος παιχνίδι. Γιατί παίζανε αντρίκιο ποδόσφαιρο, ματώναν τη φανέλλα και πάλευαν 90 λεπτά για τη νίκη, με τον Μπέμπη να ξεχωρίζει γιατί σε κάθε αγώνα ήταν σκληρό καρύδι. Μετά όμως ήσαν οι αχώριστοι φίλοι που δεν είχαν να μοιράσουν τίποτα, γιατί αισθάνονταν σαν αδέλφια. Και έτσι μεγάλωναν και τα παιδιά τους. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι τα παιδιά του βιρτουόζου Νεστορίδη έχοντας βιώσει την αδελφική φιλία που είχε ο Μπέμπης με τον Νέστορα, αποκαλούσαν την Μπέμπη «θείο»!!! Γιατί πράγματι ο Μπέμπης είχε ένα «θείο» ένα «θεϊκό» χαρακτήρα. Έτσι αυτός ο «Άγιος Μάγκας» μεγαλούργησε και στο γήπεδο τρέχοντας σαν «μαμούνι» ανάμεσα στις τέσσερις γραμμές του άουτ και του αράουτ, αλλά και μέσα στον ευρύ αγωνιστικό χώρο της κοινωνικής καθημερινής του δραστηριότητας με ακούραστους συναγωνιστές του να δίνουν και να παίρνουν τη σκυτάλη της δύσκολης για πολλά χρόνια ζωής του, την καλή του σύζυγο ΚΥΡΙΑ Καίτη και τα δυό λαμπρά παιδιά του, τον Γιάννη και τον Στέφανο. Και συμπάσχουμε όλοι μας από προχθές με τους οικείους του που έχασαν την κολώνα του σπιτιού τους. Όπως ήταν σίγουρα και  «μια από τις κολώνες του Καραϊσκάκη» όπως είχε βροντοφωνάξει κάποτε όταν ένας σεκιούριτι δεν του επέτρεπε να μπει στο γήπεδο γιατί δεν τον εγνώριζε! Και πως να κολώσει ο Μπέμπης; Ήταν τόσο εύστροφος στο μυαλό και τόσο «αυτόματα ετοιμόλογος» που καθήλωνε και «χάζευε» τον συνομιλητή του είτε αυτός ήταν... πλανητάρχης είτε ήταν ο περιπτεράς της γειτονιάς του. Γι’ αυτό κι είχε το ψυχικό σθένος χωρίς να δίνει αναφορά σε κανένα, να μπαίνει μέσα στο «Καραϊσκάκη», μέσα στο γήπεδό του! Κι εμείς, ευλαβικοί προσκυνητές του μεγαλείου του, δεν τον ξεχάσαμε. Ήρθαμε τόσοι πολλοί να του πούμε το «στερνό αντίο» και να πράξουμε τα δέοντα για να τον τιμήσουμε. Γιατί όπως ο τραγικός Ευριπίδης γράφει στις Φοίνισσες: «Τοις γαρ θανούσι χρη τον ου τεθνηκότα τιμάς διδόναι».

Τον θρυλικό Θανάση Μπέμπη, τον φοβερό και απίθανο Πινόκιο όπως τον είχε βγάλει τότε ένας αθλητικός συντάκτης, ο Κρηναίος, τον θυμάμαι τόσα χρόνια σε χιλιάδες στιγμές άλλοτε να μας πλημμυρίζει η χαρά σε θριάμβους του ΘΡΥΛΟΥ ή σε κοινωνικές χαρές (γάμος του Μιχαλη Φωτίου κλπ) κι άλλοτε να είμαστε με τα πρόσωπα κάτω και τα μάτια δακρυσμένα σε ήττες του ΘΡΥΛΟΥ ή σε κοινωνικές λύπες (θάνατος του Μιχάλη Κρητικόπουλου, τότε που προσπαθούσε με τον Λάκη Γλέζο να με συνεφέρουν απ’το σοκ που είχα πάθει στην Καισαριανή).

Δύο όμως στιγμές με αυτή την θρυλική ψυχή έχουν για πάντα μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου. Κάποτε στα πέτρινα χρόνια του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ είχε απαγορευτεί η είσοδος στις εγκαταστάσεις του Ρέντη ακόμα και σε μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ΘΡΥΛΟΥ. Λουκέτο στου Ρέντη. Και τότε θυμάμαι τον Μπέμπη να με πηγαίνει στο Ρέντη με εκείνο το αιωνόβιο μικρό μαύρο Fiat που οι πόρτες του άνοιγαν... ανάποδα και να μου λέει μόλις φθάσαμε, με εκείνη τη δική του φωνή με το χαρακτηριστικό γρέζι, που έβγαζε και όλη την Άγια Μαγκιά που έκρυβε στην άδολη ψυχή του – Γιατρέ, εσύ είσαι τόσο άρρωστος με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ που δεν μπορείς να κάνεις καλά ούτε τον... εαυτό σου. Γι’αυτό θα είσαι ο μοναδικός που θα μπαίνει εδώ μέσα και θα βλέπει την προπόνηση!!! ΑΘΑΝΑΤΕ ΘΑΝΑΣΗ!!!

Κι άλλη μια φορά με έκανε να δακρύσω από συγκίνηση όταν στα αποδητήρια στου Ρέντη, εκεί που πίναμε καφέ με τον ΠΑΤΕΡΑ, τον Αντρέα Μουράτη (τι μορφή κι αυτός!!!), μπήκε ο Μπέμπης και μου είπε: Γιατρέ ξέρουμε πόσο άρρωστος είσαι με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, γι’ αυτό στο συμβούλιο των Βετεράνων χθες το βράδυ, «παμψηφί» και «τιμής ένεκεν» αποφασίασαμε να σε πάρουμε στο Μονακό με το πούλμαν του ΘΡΥΛΟΥ (ήταν τότε που νικήσαμε 1-0 με το γκολ του Βαϊτση). Κι εγω τότε σκούπισα με τ’ ανάστροφο της παλάμης το δάκρυ που μου ξέφυγε αναλογιζόμενος την τιμή που μου έκαναν οι Θρυλικοί Βετεράνοι και του είπα: -Θανάση, ευχαριστώ αλλα δεν θα έλθω! Γιατί θεωρούσα τον εαυτό μου ότι ήμουν ένας απλός-απλός πιστός τής κατα τον Κώστα Μπαρμπή «οιονεί» θρησκείας που λέγεται ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Και έβρισκα να είναι πιο σωστό να πήγαινε στην θέση μου κάποιο απ’ τα τρομερά εκείνα παιδιά της ΘΥΡΑΣ 7 – που τώρα κι αυτά έχουν μεγαλώσει- και που δυό φορές τον μήνα έτρεχαν με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ στα παιχνίδια μας στην επαρχία, για να βροντοφωνάξουν με στεντόρια φωνή σαν αληθινοί ΓΑΥΡΟΙ, το γεωσείστικο ΘΡΥΛΕ ΘΕΕ ΜΟΥ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ ΜΟΥ!!!

ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΕΜΠΗ. Ήσουν μια απαστράπτουσα προσωπικότητα σε όλη σου τη ζωή. Άλλοτε κάλπαζες μέσα στα γήπεδα με κάρβουνο ή με χορτάρι, διδάσκοντας στον κόσμο ποδοσφαιρική ευφυΐα. Άλλοτε καθόσουν στον πάγκο του ΘΡΥΛΟΥ σαν προπονητής ή βοηθός προπονητή, διδάσκοντας «μπάλλα» στους παιχταράδες του ΘΡΥΛΟΥ. Κι άλλοτε αγωνιζόσουν για τον ΘΡΥΛΟ σε κάθε έκφανση της ερυθρόλευκης πορείας σου, τρέχοντας σαν έφηβος τις τελευταίες στροφές που σου είχαν μείνει στο κουλουάρ με τις ασπροκόκκινες ρίγες, σαν βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος του Συνδέσμου Βετεράνων ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ.

Τότε που λόγω ηλικίας, σαν βετεράνος και της ζωής νοιαζόσουν να κουβαλήσεις τροφή και στο πιο μικρό αδέσποτο γατάκι, που σε είχε μάθει και σε περίμενε κάθε απόγευμα στις γωνιές της Αχιλλέως και των γύρω δρόμων της γειτονιάς σου. Τότε που μίλαγες με τα αδέσποτα –τι γλώσσα άραγε χρησιμοποιούσες;- και φανέρωνες πόσο σπουδαίος ΑΝΘΡΩΠΟΣ ήσουν και πόσο άδολη και αγνή παιδική καρδιά είχες. Μια καρδιά που έπαψε απο προχθές να χτυπά βυθίζοντας σε θλίψη τους ΓΑΥΡΟΥΣ σε όλο τον κόσμο.

Σε θαύμαζα για την ανείποτη κι αστείρευτη λατρεία που είχες για την ερυθρόλευκη φανέλλα. Αλλα το ίδιο – και ίσως κρυφά κατα πολύ περισσότερο- σε θαύμαζα για την απίθανη ευστροφία πνεύματος που σε διέκρινε. Για την – όπως θα ’λεγε ο Κώστας Μπαρμπής- ιμαλαϊκού ύψους εξυπνάδα σου. Ελπίζω αυτή την εξυπνάδα να μας στέλνεις απο εκεί ψηλά που μας βλέπεις παίζοντας μπάλλα στις αλάνες του Παράδεισου. Και να φωτίζεις μ’ αυτή την εξυπνάδα το δρόμο των παιχτών του ΘΡΥΛΟΥ για συνεχείς κατακτήσεις Κυπέλων, Πρωταθλημάτων και Ευρωπαϊκών διακρίσεων, με αποτέλεσμα να ξεφεύγουμε όλοι οι ΓΑΥΡΟΙ απο την τύρβη της ζωής.

Και σου υπόσχομαι όλοι εμείς να φτιάξουμε ένα μικρό χρυσό σεντούκι και να το φωλιάσουμε στα τρίσβαθα της ψυχής μας, με κρυμμένο μέσα του θησαυρό τις «απο καρδιάς» παρακαταθήκες φιλίας σου. Και ότι θα βαδίσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας ακλουθώντας τα σοφά σου λόγια. Μόνο σε ικετεύω να φωτίζεις τη στράτα μας και να είσαι ο Φίλος μας με κεφαλαίο το Φ, σε κάθε κακοτράχαλο ανηφόρι που πορευόμαστε όλοι εμείς οι φίλοι σου.

Σου υποσχόμαστε δε μετά απο χρόνια –« κοινή γαρ η τύχη»- να συναντηθούμε εκεί ψηλά στον ουρανό που συννεφοπερπατείς και που μας περιμένεις και όλοι μαζί οι ΓΑΥΡΟΙ απ’ το «Καραϊσκάκη» να παίζουμε στις αλάνες του Παράδεισου ένα μίνι πρωτάθλημα, με προπονητή εσένα, αξέχαστε ΜΠΕΜΠΗ. Τα εισητήρια των Κυριακάτικων αγώνων μας θα είναι πάντα sold out!

Αιωνία σου η μνήμη αγαπημένε μας φίλε Θανάση!

27 Ιουλίου 2017

Ηλίας Π. Γιαννιάς