40 ήμερο μνημόσυνο Θανάση Μπέμπη.

ΑΓΙΕΣ ΘΥΜΗΣΕΣ

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΕΜΠΗ ΚΑΙ

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΝΑΓΑΚΗ

      Είχα μια βολά ένα φίλο. Ήταν φίλος του πατέρα μου, αλλά περσότερο τον ένοιωθα φίλο δικό μου, αν και είχαμε διαφορά στην ηλικία 50 ολόκληρα χρόνια. Έφυγε απ’τη ζωή το 1964 όταν εγώ ήμουν μόλις 14 χρόνων. Αλλά από τότε εμείς τα λέμε καθημερινά, δεν έκοψε ο χάροντας τη φιλία μας με το δρεπάνι του. Τα λέμε όπως τότε που με πύρωνε-καρδιά, ψυχή-με τις φωτιές που άσβεστες κρατούσε σ’όλη του τη ζωή. Ήταν γέννημα-θρέμμα της αντροξεθρέφτρας γης της Σπάρτης, από κει πού ‘ναι κι ο φίλος μου ο Χρόνης. Είχε γεννηθεί στα Λεβέτσοβα, τις Κροκεές, όπως ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Και ήταν ένας απέθατος Σπαρτιάτης, όπως όλοι οι Δωριείς της Λακωνικής γης. <<Είχε το μέλι στη μιλιά και στη γλώσσα του τ΄ατσάλι>>. Και δε χόρταινες να τον ακούς να μιλάει με τις ώρες. Μίλαγε για πατρίδα, ελευθερία, δημοκρατία, ηθική, φιλοσοφία, ντομπροσύνη, καλοσύνη, γενναιότητα, υπομονή, περηφάνεια και όλες τις αρετές που χαρακτηρίζουν τον αληθινό Έλληνα.Και ήταν πραγματικά ένας ΕΛΛΗΝΑΣ!!!

       Κι εγώ ήμουν ένα μειράκιον έξι χρόνων όταν άρχισε με το λόγο του να πλάθει τη ζύμη του χαρακτήρα μου. Και του χρωστάω την ίδια μου τη ζωή, γιατί ήταν ο άνθρωπος που μ΄έμαθε να διαβάζω σωστά, να τελειώνω χωρίς κούραση βιβλία ολόκληρα και να κρατάω χρυσοφόρα ψίγματα για πάντα στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Γιατί όπως μού ‘λεγε : <<Το βιβλίο το διάβασες. Άσε τα πολλά να συννεφοπερπατούν και, αυτά που σού ‘πα να προσέξεις, φύλαξέ τα στο σεντούκι του μυαλού σου>>.

       Αυτός λοιπόν ο φίλος, ο Δημήτρης Παναγάκης, στην ποιητική του συλλογή <<Διαμάντια και Ρουμπίνια>> έχει γράψει ένα ποίημα που το επιγράφει <<Ο θάνατος του βετεράνου>>. Και σίγουρα, ο Θανάσης Μπέμπης, σαν βετεράνος πια του ΘΡΥΛΟΥ και της ζωής, με την αθάνατη, την πλέρια από μεγαλοσύνη και καλοσύνη ψυχή του, είπε πριν 40 μέρες στον χάροντα τα τελευταία λόγια του ποιήματος:

νάν το χωνέψεις πως ψυχή δική μου δε χαλιέται

και μόνο το κουφάρι μου άψυχο κι άδειο κλειέται

                                                   στην παγερή σιωπή σου.

                                                  Θάνατε, τι ντροπή σου.

Και κάνοντας <<χαζό>> τον χάροντα με μια επιτόπια τρίπλα-αυτή που τόσες και τόσες φορές είχε κάνει στους αντιπάλους του στα γήπεδα και αποθεωνόταν από τους ΓΑΥΡΟΥΣ-άρπαξε την ψυχή του και έφυγε ψηλά για τα μεσούρανα. Και αυτή η ψυχή θα μας βλέπει αύριο από ψηλά κι εμείς δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα. Αύριο είναι μέρα ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ. Θα πάμε μόνο το πρωί στην εκκλησιά, θα ψάλουμε με τους δικούς του και με τους βετεράνους του ΘΡΥΛΟΥ για την ψυχή του και μετά θα πάμε στις ανηφοριές του Κοιμητηρίου του Ζωγράφου, να ανάψουμε λιβάνι και να το στείλουμε ψηλά, να τον συναντήσει στα μεσούρανα που συννεφοπερπατεί και μας βλέπει. Και μετά θα γυρίσουμε στο σπίτι και όλο το απόγευμα θα σκαλίζουμε τις θύμησες απ’ το φοβερό εκείνο παιχνίδι του ΘΡΥΛΟΥ, που είχε <<πατήσει>> τον Άγιαξ στο ΟΑΚΑ και είχε νικήσει 2-0. Τότε που ο τρισμέγιστος γίγαντας του ΘΡΥΛΟΥ είχε πει στο ημίχρονο, στο μικρόφωνο του δημοσιογράφου :

<<Παίξαμε μεγάλη μπάλλα στο πρώτο ημίχρονο. Θα συνεχίσουμε έτσι και στο δεύτερο και αν δεν προλάβουμε το γκολ, θα το βάλουμε πια και θα νικήσουμε ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑ!!!>>.

ΑΘΑΝΑΤΕ ΜΠΕΜΠΗ!!!

Μόνο εσύ έβγαζες τέτοιο αίσθημα σιγουριάς απ΄ τα τρίσβαθα της θρυλικής ψυχής σου. Αυτής της ψυχής που τώρα πια τη βλέπουμε να λαμπυρίζει-άσβεστος λύχνος-εκεί ψηλά στα τρισμεσούρανα.

Ας είναι αιώνια η μνήμη σου.

Ηλίας Π. Γιαννιάς

Κτηνίατρος

Ένας ΓΑΥΡΟΣ