Με το επίκαιρο και διαχρονικό θέμα
« Μετανάστευση – ξενιτειά , άλλοτε και τώρα» δόθηκε μια ακόμα πολύ ενδιαφέρουσα
ομιλία , χθες βράδυ – όπως κάθε χρόνο,τέτοια μέρα -
στο κατάμεστο Πνευματικό Κέντρο Νυμφασιωτών (Βυτίνα –Αρκαδίας) από τον
καθηγητή μας,στο ΣΤ Γυμνάσιο Αθηνών, Κώστα Γιαννημάρα.
Στην αρχή της ομιλίας του τόνισε
ότι « Στις ημέρες μας το πρόσωπο της γης φαίνεται ταραγμένο. Τα ακραία φυσικά
φαινόμενα συναγωνίζεται ένα παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο με επίκεντρο την
Ευρώπη και όχι μόνο και που είναι η βίαιη μετακίνηση λαών προβληματισμένων,
φοβισμένων, ταλαιπωρημένων…»
Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους
και δύο μαθητές του - από το ΣΤ Γυμνάσιο Αθηνών - οι : Παρασκευάς Γιαννημάρας
(1968) και Γιώργος Πισιμίσης (1969).
ΥΓ. Πολύ σύντομα θα αναρτήσουμε το πλήρες κείμενο της ομιλίας.
Αθήνα, 15 Αυγούστου 2017
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Κώστας Γιαννημάρας με το γλυκύρρυτο λόγο του δωρίζει απλόχερα ήθος «τοις πάσι».
Τους ζηλεύω! Ναι, σας λέω, τους ζηλεύω! Ζηλεύω όλους αυτούς τους τυχερούς κατοίκους της Νυμφασίας, κοντά στη Βυτίνα της Αρκαδίας μας, γιατί αύριο θα εισπνέουν το καθαρό, δροσερό αεράκι απ’το ελατοσκεπασμένο Μαίναλο και θα ακούν τη θεόσταλτη μουσική που θα κινείται σαν απαλοχάδι στην ατμόσφαιρα, καθώς θα τους στέλνει ο τραγόμορφος Πάνας τις μελίρρυτες νότες απ’ τον λιονταροηρεμήστρη αυλό του.
Αλλά πιο πολύ τους ζηλεύω, γιατί θα έχουν την ευκαιρία, τη χαρά και τη δυνατότητα να είναι μέλη του τυχερού αυτού πλήθους, που με μια θεόσταλτη πρόσκληση στο χέρι θα σπεύσει να ακούσει τη στοχαστικότατη κι επικοδομητική διάλεξη του σπουδαίου μας δάσκαλου του Κώστα Γιαννημάρα. Το θέμα του είναι μια άσβεστος λυχνία που κρατά τη φλόγα της αναμμένη εδώ και χιλιάδες χρόνια καθώς τις τύχες των αλλοδαπών, μεταναστών και προσφύγων ξεκίνησε να περιγράφει «ο τα πάντα βλέπων» τυφλός Όμηρος με την Ιλιάδα του, συνέχισαν οι Έλληνες τραγικοί με τα αθάνατα έργα τους όπως «Τρωάδες» και άλλα, τη σκυτάλη πήραν στη συνέχεια τόσοι και τόσοι άλλοι, για να φθάσουμε στη σημερινή γεωσείστικη τραγωδία των προσφύγων που τραντάζει την καθημερινότητα πολλών κρατών πάνω στον πλανήτη μας.
(συνέχεια από το προηγούμενο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Κώστα Γιαννημάρα θα περιμένουμε με υπομονή τον Σεπτέμβρη, να συνεχίσουμε τις συνομιλίες μας «Αθήνησι». Γιατί αισθανόμαστε «δια βίου μαθητές του». Γιατί θέλουμε να αδειάζουμε «άσπρο πάτο» τις κύλικες των φοβερών και αστείρευτων γνώσεων του. Γιατι ο δάσκαλος έχει να μας μάθει ακόμα πάρα πολλά. Πολλά απο όλα αυτά που έμαθε μετά από επιμελείς μελέτες και πλούσια γνώση τόσων πολλών θεμάτων. Και κυρίως μετά από την πολύχρονη και ιερή του μασθητεία στον πάμφωτο και πνευματοκρατικό φιλόσοφο Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο. Ήταν τότε που φοιτητής ακόμα έδρασε σαν σηματωρός, όταν πρωτοχαράχτηκαν οι αδρές γραμμές που είχε το σχέδιο για την ανέγερση του Έκτου Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών πάνω στις κακοτράχαλες πεζούλες του μικρού λοφίσκου με τις φυλακές. Ήταν τότε -1951- που ο νεογέννητος Γιώργος Πισιμίσης, ο σημερινός πασίγνωστος φίλος μας, ανέθεσε στον δάσκαλο μας να κάνει... «οροσήμανση» του Γυμνασίου μας. Αν κάνω κανένα λάθος παρακαλώ διορθώστε με. Ήταν τότε που ο φοιτητής Κώστας Γιαννημάρας έχοντας στο χέρι την μετροταινία του μηχανικού, μετρούσε μαζί του το οικόπεδο- του οποίου ας σημειώσουμε την δωρεά απ’ τον Δήμο Αθηναίων είχε γράψει και υπογράψει ο θείος μου Κωνσταντίνος Γιαννιάς, Δικηγόρος, ως Γενικός Γραμματέας του Δήμου Αθηναίων-. Και ο νεαρός τότε Κώστας Γιαννημάρας μετρούσε και έβαζε βαμμένα με μίνιον μεγάλα λιθάρια στα όρια του οικοπέδου. Γι’ αυτό δεν θα πώ απλά ότι ο δάσκαλος απο φοιτητής είχε βάλει το λιθαράκι του για την ανέγερση του Γυμνασίου μας, αλλά θα υπογραμμίσω ότι είχε βάλει πολλά μεγάλα λιθάρια για το Γυμνάσιο μας. Και στις 3 Δεκεμβρίου 1951 στη Συνέλευση του Συλλόγου Φίλων του ΣΤ’ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, ο πρόεδρος του Συλλόγου ανακοινοί ότι κατόπιν σχετικών ενεργειών έγινε η «οροσήμανση» του οικοπέδου... «Οποία ικανοποίησις»!!!
(συνέχεια από το προηγούμενο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η συνέχεια ήταν ανάλογη τής απ’ την αφετηρία πορείας του. Η Κλωθώ στημονιάζοντας με ιδιαίτερη φροντίδα το χρυσό νήμα τής ζωής τού δάσκαλου, μάς πρόσφερε «θεϊκό δώρο» την τοποθέτηση του στο Γυμνάσιό μας, τη διετία 1965-1966.
Τότε δάσκαλε μας είχες μαθητές σου κι εμείς πιστεύοντας ακράδαντα οτι γενιοκρατιέσαι ολόϊσ’ απ’ τον Αριστοτέλη, σε αποκαλούσαμε «ο σοφός μας φιλόλογος». Θυμάσαι; Μα τι ρωτάω... Ας διαγραφεί η τελευταία λέξη! Γιατί εσύ δάσκαλε έχεις γράψει τα πάντα απο τότε στο σκληρό δίσκο της μνήμης σου. Δεν σου ξεφεύγει τίποτα απ’ την μαθητεία μας κοντά σου. Τότε που μια ασωτέρα κίνηση δονούσε τους παλμούς της σκέψης και του συναισθήματός σου στην άοκνη προσπάθειά σου να μεταλαμπαδεύσεις σε μας «το πυρ» των γνώσεων σου απ’ τ’ ανάμα της ψυχής σου. Το πυρ αυτό που ακόμα και τώρα ως υπερογδοηκοντούτης πλέον γηραιός σοφός ΔΑΣΚΑΛΟΣ περιμένουμε να πάρουμε τον Σεπτέμβρη που θα επιστρέψεις απ’ την ειδηλιακή Νυμφασία, την παλιά Γρανίτσα της Γορτυνίας. Και με την ευκαιρία: φέρε μας και λίγο δροσερό ιερό νερό απ’ την Νυμφασία Πηγή της αρχαιότητας.
Δάσκαλε θα πρέπει να συνεχισουμε την απ’το 1965 ιερή διδασκαλία σου με φιλολογικές συνομιλίες, σε μια εκλεκτική, ψυχική και συγγενική – αφού σε θεωρούμε πια πατέρα μας- συναναστροφή. Έχεις μια καταυγάζουσα φιλοσοφική γνώση που έχουμε ανάγκη να μας φωτίσει τις σκοτεινές ατραπούς των γνώσεών μας και επίσης έχεις και μια θρησκειολογική ενατένιση της καθημερινότητάς μας που τις αλήθειες της μπορείς να μας τις κάνεις γνωστές και να μας αναζωογονήσεις τα σχετικά μας βιώματα. Και αυτό είναι τόσο εύκολο να συμβεί αν σε ακούσουμε να ψέλνεις μυχιαίτατες πολυφωνικές δεήσεις και δοξολογίες και ιερώτατες προσευχές όντας γνώστης της βυζαντινής μουσικής και στέλνοντας τους φιλοβυζαντινοτεχνότροπους ήχους της να ανέβουν την γαιούρανον αγία κλίμακα μέχρι τα τρισμεσούρανα, απ’όπου τρύγιζε τους ήχους του ο θεϊκός μουσικοσυνθέτης Johann Sebastian Bach για να συνθέσει τα τέσσερα μνημειώδη έργα του: Τα Κατά Ιωάννην και Κατά Ματθαίον Πάθη, το Magnificat γραμμένο για τον εσπερινό των Χριστουγέννων και τη Λειτουργία σε σι ελάσσονα.
Θεωρούμε όλοι οι μαθητές σου ότι μετά τους γονείς μας άσκησες τεράστια επιρροή στον βιοκοσμοθεωριακό μας μαραθώνιο που την πορεία του θα ακολουθούμε μέχρι το τέλος της ζωής μας, πάνω στους δρόμους του στοχασμού και της σκέψης σου. Και ιδιαίτερα εγώ θεωρώ ότι είμαι πράγματι τυχερός γιατί η ελλογιμότητά σου μου ενεχείρισε σαν αντιδώρημα δικών μου κειμένων, κάποιες απ’τις λαμπρές κατά καιρούς ομιλίες σου απ’όπου μπορώ να ερανισθώ χρυσοφόρα ψίγματα γνώσης, αλήθειας και ήθους!
Και θα’θελα να κάνω μια εξομολόγηση και να προτείνω κάτι με το θάρρος που μου έδοσε η προσφώνηση που σου έκανα στο «Άλικο» στις 5 Φεβρουαρίου 2017. Διότι μου ήρθε ‘ενα ...φλασάκι που λέμε εμείς οι νέοι... κατά το «νέοι ες αεί εσμέν». Μήπως λοιπόν θα συμφωνούσες να συνεχίζαμε την «δια βίου» εκπαίδευσή μας και να μας έκανες μάθημα ΜΙΑ ΩΡΑ κάθε εβδομάδα με... ελεύθερο θέμα; Εγώ θα παίρνω και τις παρουσίες!!!
Λοιπόν, δάσκαλε, μη ...γελάς. Γιατί η μορφή σου φωτίζεται ακόμη από μια εσωτερική φλόγα που αποδεικνύει ότι στα βάθη τού νου σου εμφωλεύει ένας πλούτος πνευματικής ενέργειας. Και αυτόν τον πλούτο, σκέπτομαι ότι καλό θα ήταν να τον φορολογήσουμε και σαν... εφορία να κρατάμε ο καθένας μας το ποσοστό μας.
Θα ήθελα- με το χέρι στην καρδιά- να μαθαίναμε σε κάθε εβδομαδιαία μας συνάντηση τις μεταφυσικές σου ανησυχίες και ό,τι άλλο μπορούμε να μάθουμε από σένα και μάλιστα χωρίς πια τον φόβο τής εξέτασης και της βαθμολογίας στο... «Ιερό Τεφτέρι» σου. Έχουμε ανάγκη- στους χαλεπούς σημερινούς καιρούς – να μας φωτίσεις με το πνεύμα τής κλασσικής ελληνικής αρχαιότητας και να μας διαποτίσεις με τις πανίσχυρες δυνάμεις τής θρησκευτικής σου ομολογίας, που είναι γεμάτες με βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική και λαϊκή παράδοση και φαντασία.
Μιά ώρα κάθε εβδομάδα θα μπορείς να μας μαθαίνεις τόσα πολλά. Και είμαι σίγουρος ότι σαν νοσταλγικά αποδημητικά πουλιά θα ξεφεύγουμε την τύρβη τής ζωής και θα μεταφερόμαστε νοερά στο Έκτο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών τη διετία 1965-1966.
(συνέχεια από το προηγούμενο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε που μια πρωτόφαντη θεϊκή μοίρα σε έφερε στην τάξη μας και ελάμπρινες το παιδικό μυαλό μας με την πάμφωτη διδασκαλία σου, που πλημμύριζε με γνώση τον νού μας και με συναίσθημα και ήθος την ψυχή μας!
Γιατί η ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ που σε διέκρινε, όπως θα’λεγε ο Πλάτων, ξεχείλιζε απ’τις χρυσές κύλικες τής επαγγελματικής σου ευσυνειδησίας!
Αθήνα, 15 Αυγούστου 2017
Πλήρης αγάπης, σεβασμού και ευγνωμοσύνης.
Ηλίας Π. Γιαννιάς
Κτηνίατρος
«δια βίου μαθητής σου»