Λίγα λόγια για τον Μανόλη...

Ωστόσο γέρνουν

κάτω απ΄ το βήμα του θεού

τα κυκλάμινα.

Σεφέρης

Τον Μανόλη δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω ουσιαστικά την περίοδο της (συν)μαθητείας μας, ήταν στο δεύτερο τμήμα, κάπως είχα ακούσει το όνομά του και λίγο τον ήξερα οπτικά.

Τον γνώρισα πραγματικά (μαζί και με άλλους εκλεκτούς φίλους) τον εκτίμησα σε ιδιαίτερα βαθμό και τον αγάπησα, όταν ο Σπύρος κτύπησε το κουδούνι, για να ξαναρχίσουν τα μαθήματα της τάξης του ’69 του Στ΄ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών.

Μιλώντας, με τον Σπύρο Παρασκευή βράδυ μου ανέφερε για τα πρόσφατα προβλήματα της υγείας του Μανόλη και είχα σκοπό την επόμενη να του τηλεφωνήσω για να μιλήσουμε.

Με πρόλαβε, νωρίς το πρωί,το οδυνηρό νέο.

Κάθε τέτοιο άγγελμα, για οποιονδήποτε άνθρωπο, είναι οδυνηρό.

Για τον Μανόλη ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται μιας πάγιας αξίας, αυτής που δικαιούται κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, σαν ένα είδος «πάγιου τέλους».

Ο Μανόλης όμως ήταν από εκείνα τα σπάνια άτομα που έχουν, στην διαδρομή τους, πολλαπλασιάσει αυτό το «πάγιο τέλος» και αφήνουν σαν παρακαταθήκη ένα τεράστιο κεφάλαιο.

Ο Μανόλης στην ζωή του είχε μια σύζυγο και μία ερωμένη.

Την σύζυγό (την επιστήμη του μηχανικού) την τίμησε με εντιμότητα, συνέπεια και δημιουργικότητα.

Στην ερωμένη του όμως (την θεατρική ΤΕΧΝΗ) θα μπορούσαμε παραφράζοντας τον μεγάλο συμπατριώτη του πούμε ότι «έθεσεν εις την υπηρεσίαν αυτής όλον το πυρ το οποίον είχε μέσα του, κάθε δύναμιν ψυχικήν και σωματικήν».

Σε όλη την διάρκεια του επαγγελματικού του βίου ιερουργούσε, παράλληλα, στο βωμό της μεγάλης αγαπημένης και όταν βρέθηκε συνταξιούχος, στην ηλικία που για τους πολλούς αποτελεί διάστημα απόσυρσης και μαρασμού, ο Μανόλης, ως ες αεί έφηβος, απελευθερώθηκε και προσέφερε όλον εκείνο τον πλούτο που διέθετε στην ΤΕΧΝΗ, στους φίλους, στην πόλη, στους συνανθρώπους.

Δυστυχώς ήταν πολύ μικρό αυτό το χρονικό διάστημα, ο Μανόλης ήταν πολύ νέος και πάρα πολλά είχε να δώσει ακόμα.

Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθούν συνεχιστές.

Όπως και αν έχει, για όλους εμάς που είχαμε την μεγάλη τύχη να τον γνωρίσουμε, θα ζει μαζί μας, όσον χρόνο μας απομένει.

Δημήτρης Ζεβόλης