ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ ΠΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΙΘΟΥΣΑΣ «ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ» ΣΑΒ+ΚΥΡ: 01/04, 02/04/2017 ΜΕ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΝΟΤΟ»

O «Θεατρικός Κύκλος», η θεατρική ομάδα του Μανόλη Πουλή, που έφυγε πρόσφατα για πάντα από κοντά μας, παρουσιάζει για τελευταία φορά στην γνωστή αίθουσα «ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ» στη Χρυσή Ακτή (οδός Ιφιγενείας) το Σάββατο και την Κυριακή, 01/04 και 02/04/17 την τελευταία σκηνοθετική δουλειά του ιδίου, τρία μονόπρακτα του αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Τέννεσση Γουίλιαμς με τον γενικό τίτλο «Εκεί στον Νότο», στις 9:30 μ. μ.!

Πρόκειται για τα μονόπρακτα (κατά σειρά που θα παρασταθούν) «Η αδέσμευτη» (“At Liberty”, 1941), «Η λαίδη Φθειροζόλ» (TheLady of the Larkspur Lotion”, 1941) και το «Κάτι που δεν λέγεται», (“Something Unspoken”,1958), που οι υποθέσεις τους εκτυλίσσονται στον Μισσισσιπή και στην Λουϊζιάνα, Πολιτείες του νότου, των Η.Π.Α., σε μετάφραση Κωστούλας Μητροπούλου. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Μανόλης Πουλής, που έχει κάνει και την μουσική επιμέλεια και τους ρόλους υπερασπίζονται (κατά σειράν εμφάνισης) οι: Άντζελα Κρίστο, Ρούσσα Μαρκάκη, Μαρία Σπύρου, Χάρης Αργυρόπουλος, Μελίνα Κούρτη και Αφροδίτη Σόβολου. Σκηνικά και κοστούμια είναι συλλογικά, ενώ στον ήχο και το φως είναι ο Σωτήρης Καριοφίλλης.

Οι παραστάσεις δίδονται με ελεύθερη είσοδο, ενώ για κρατήσεις θέσεων – λόγω του περιορισμένου αριθμού τους – μπορείτε να απευθύνεστε στο τηλέφωνο 698 693 03 57.

Η εκδήλωση αυτή στη μνήμη του αγαπημένου μας δασκάλου και σκηνοθέτη θα είναι και η τελευταία θεατρική παράσταση σε μια αίθουσα, που φιλοξένησε επί σειρά ετών πολλούς καλλιτέχνες από το χώρο της μουσικής, του θεάτρου και της ποίησης και η οποία κλείνει πλέον οριστικά με μία τελευταία μουσική εκδήλωση την

Παρασκευή, 7 Απριλίου 2017:

"Αποχαιρετώντας τον Μανόλη...

I did it my way"

Το μουσικό ντουέτο "Είμαστε 2" δίνει την τελευταία του παράσταση στην Αίθουσα "Μάνος Κατράκης", όπου είχε εγκάρδια φιλοξενηθεί στα 15 περίπου χρόνια λειτουργίας της.

Ελισάβετ Βερούλη: τραγούδι-κιθάρα

Γιώργος Λουτσέτης: πιάνο-τραγούδι

Ώρα έναρξης: 21:30 ακριβώς!

Είσοδος με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά

Τα έσοδα της παράστασης θα διατεθούν για να καλύψουν τις ανάγκες της Αίθουσας "Μάνος Κατράκης".

25η Μαρτίου σήμερα ! Η Εθνική μας γιορτή - Γιορτάζει ο Βαγγέλης!

στους  συμμαθητές  μας

ΓΑΒΡΙΗΛ, ΚΑΤΣΑΚΟΥΛΗ, 

ΚΡΑΝΑΚΗ & ΠΕΤΡΟΔΑΣΚΑΛΑΚΗ

....λένε πως πεθαίνει κάποιος όταν τον ξεχνάνε...εσένα ποιος μπορεί να σε ξεχάσει ρε μανώλη;;;;

τηλέφωνο δέκα και μισή το βράδυ ...η αγαπημένη φωνή..χρειαζόμαστε ένα τραπέζι τρεις καρέκλες και ένα καναπέ...ανεβαίνουμε με το χάρη τετάρτη παίζουμε στο γυμνάσιο σάββατο ..καλά οι καρέκλες και το τραπέζι αλλά καναπέ που να βρούμε..την ελπίδα την πήρες .θα την πάρω.. άντε τα λέμε την τετάρτη και άντε από το πρωϊ ψάξιμο για καναπέ γκρίνια από τον λέων "να πάτε να πνιγείτε εγώ δεν ξανακουβαλάω" τον αφήνω να λέει αφού όταν χρειάζεται είναι πρώτος..το βράδυ άλλο τηλέφωνο ,,τα βρήκατε; ..θέλουμε και ένα καθρέπτη..έχουμε ..καναπέ δεν βρίσκω...θα βρείτε..πάντα αισιόδοξος αεράτος..μια φορά μόνο σε θυμάμαι τσαντισμένο που δεν έβρισκες συμμαθητή να παίξει μαζί σου και μούβγαλες την ψυχή την ώρα που τρώγαμε προσπαθώντας να με πείσεις ότι μπορώ να παίξω...άσε ρε μανόλη πα να με τρελάνεις; μπορείς θα σου δώσω το κείμενο εύκολο είναι...γέλασες που σούπα πως αν ανέβω εγώ θα ασπρίσει ο τόπος απ τα γιαούρτια ..μου είπε ο γρηγόρης πως θέλει το ρόλο..άμα σου είπε ο γρηγόρης ναι είναι το πιο μεγάλο όχι...ο καμπουράκης ίσως...δεν αδειάζει ρε αυτός του τσίριμπα πες που είναι της δουλειάς...δεν μπορεί έχει δουλειές ...και δώστου νεύρα..ευτυχώς μίλησες με το χάρη λύθηκε το θέμα και μας δώσατε τους εξαιρετικούς εμιγκρέδες! τελικά βρέθηκε και ο καναπές και καθρέπτης και δεκάξι τριαντάφυλλα και φχαριστήθηκες την όμορφη παράσταση η πρώτη που δεν έπαιζες ησυχάσαμε και γω κι ο λέων που δεν χρειάστηκε να κουβαλήσουμε ..καλά πήγατε και στο χυτήριο την άλλη μέρα ...και μούλεγες γελώντας τα επόμενα σχέδια τον τένεσι ουϊλιαμς και πως θα δεχθούνε στο σχολείο το τολμηρό θέμα του κι άλλα για αργότερα...και ξέρω πως όσο περνάνε οι μέρες και δεν θα τηλεφωνάς θα στεναχωριέμαι θα μου λείπει αυτή η δημιουργική αναστάτωση που μ'εβαζες να βρω πράγματα..η παρέα σου η αισιοδοξία σου....λένε πως πεθαίνει κάποιος όταν τον ξεχνάνε...εσένα ποιος μπορεί να σε ξεχάσει ρε μανώλη;;;;και να σου πω ; είμαι βέβαιος πως όπου και να είσαι θα βρεις άλλους αγαπημένους συμμαθητές τον κλήμη τον κονταράτο τον καρακώστα τον χατζηκυριάκο θα τους οργανώσεις και θα φτιάξεις ένα θίασο να δίνετε παραστάσεις και να σας αποθεώνουν τ'αστρα.....

σπύρος γεώ

Αντίο φίλε !!

 Αγαπημένε μας φίλε, αξέχαστε Μανόλη.

            Ήταν μια τέτοια μέρα του Μάρτη, σαν σήμερα, πριν από μόλις... 52 χρόνια που μαθητές τότε στο ΣΤ’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών τρέχαμε σαν πολύβουο μελίσσι στο προαύλιο του σχολείου. Όλοι κάναμε τα τρελλά της ηλικίας κι εσύ με εκείνο το παντοτινό σου χαμόγελο μας εξηγούσες ότι σήμερα φεύγει ο χειμώνας και αρχίζει πια η άνοιξη.  Ίσως στο λαμπρό από τότε μυαλό σου, σκεφτόσουν ότι καλό θα ήταν να... σκηνοθετήσεις σαν σε θεατρική παράσταση, την μαθητική καθημερινότητα μας για τις ανοιξιάτικες μέρες που ακολουθούσαν, μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς τον Ιούνιο.

Η σκηνοθεσία ήταν για σένα από τότε μία «επίσημη αγαπημένη». Γι’ αυτό μεγαλώνοντας ασχολήθηκες τόσες φορές με αυτήν. Και χάρισες την ευτυχία σε χιλιάδες ανθρώπους καθώς έτρεχαν να δουν τις παραστάσεις που ανέβαζες.

Δυστυχώς, φίλε Μανόλη, ναι δυστυχώς, σήμερα Τρίτη δίνεις την τελευταία σου επί Γης παράσταση. Μια παράσταση που είναι «sold out», αφού όλα τα Χανιά θα έλθουν να δουν την τελευταία σου σκηνοθεσία. Θα σκηνοθετήσεις μια Αισχύλεια τραγωδία που μετά την επί Γης κάθαρση θα σε ανεβάσει στα ουράνια, εκεί που «θα ζήσεις» την επουράνια ζωή σου. Εκεί που θα συνεχίσεις αμέτρητες ακόμα σκηνοθεσίες έχοντας για ηθοποιούς τους παλιόφιλους του ΣΤ’ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών όπως τον Ανδρίτσο, τον Γαβαλά, τον Γκουμάση, τον Έξαρχο, τον Λυσικάτο, τον Μέγα, τον Μουλάκη, τον Νέζο και τον Γιάννη Τσέκερη. Σε φαντάζομαι, φίλε Μανόλη, να δίνεις στον Τσέκερη τον ρόλο του Χρεμύλου στον Πλούτο του Αριστοφάνη! Η σκηνοθεσία σου θα είναι καταπληκτική και όλοι οι Άγγελοι θα συνωστίζονται στο ταμείο σας για ένα εισιτήριο!

Γιατί κι εκεί ψηλά θα είσαι «το όνομα». «Θα τους πεθάνεις» με τις τρομερές σου παραστάσεις. Θα είσαι ο ξεχωριστός γιατί ήσουν ξεχωριστός και σαν μαθητής κατά τα λεγόμενα του σεβαστού μας δάσκαλου Κώστα Γιαννημάρα. Ο οποίος χθες σε τηλεφωνική μας συνομιλία και σαν μνημόσυνο για σένα που τόσο θαύμαζε σαν μαθητή του, μου έλεγε με πόνο ψυχής:

«Ηλία, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ταράχτηκα με το νέο για την απώλεια του Μανόλη. Ο οποίος μου τηλεφώνησε Παρασκευή βράδυ, λίγες ώρες πριν φύγει από την ζωή και επί μία ώρα μιλούσαμε για τα παλιά του σχολείου μας. Τον θυμάμαι σαν να τον βλέπω τώρα μπροστά μου να είναι στην τάξη στο πρώτο θρανίο προς το παράθυρο. Ήταν ένα παιδί πάντα χαρούμενο, ποτέ κατσουφιασμένο! Είχε προσωπικότητα, πρωτοτυπίες, πολλές ανησυχίες και πάμπολλα πνευματικά χαρίσματα. Ήταν πανέξυπνος, αλλά πάντα σεμνός και ο χαρακτηριστικός σεβασμός του προς τον συνάνθρωπο τον έκανε να φρενάρει τον άκρατο αυθορμητισμό του. Τον θαύμαζα ιδιαίτερα παρακολουθώντας την μέχρι σήμερα πορεία του».

Για αυτή την πορεία σου Μανόλη μου είχες ανοίξει την καρδιά σου τελευταία όταν πήρες να με ευχαριστήσεις για την κριτική που έγραψα για «τον ταξιδιώτη» του Ντρυόν και γεμάτος χαρά και περηφάνεια ούρλιαζες λέγοντας:

Ηλία σ’ ευχαριστώ! Είναι φοβερό! Όλοι στα Χανιά διαβάζουν την κριτική σου για την παράσταση μου!

Και χωρίς κοινότυπες ευχαριστίες μου μίλησες σαν αδελφός για την ζηλευτή σου πορεία στα Χανιά. Για τον μεγάλο σου αγώνα. Για το ότι δεν συμβιβάστηκες ποτέ, αν και αυτό σου ήταν δύσκολο, επίπονο και συχνά σου φαινόταν αδύνατο. Αλλά όπως παραδέχτηκες ήταν το μόνο που καταξίωνε την ανθρώπινη οντότητά σου. Και σε έκανε να κερδίζεις πάντα κάτι τρανό! Την συνέπεια προς τον εαυτό σου. Τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτή την συνέπεια να αγωνίζεσαι «τον αγώνα τον καλό κ’ αγαθό» μέχρι να φθάσεις την τελειότητα, την είδαμε να βγαίνει ολόφωτη και στην τελευταία σου παράσταση στις 16 Φεβρουαρίου 2017 στο σχολείο μας, στο σχολείο που τόσο λάτρευες!

Και τα λόγια σου στο τηλέφωνο πριν ένα μήνα από τα Χανιά, τα κρατώ για να ξεφεύγω από την τύρβη της ζωής και να ακούω χαρούμενα ξεφωνητά ενός ευτυχισμένου ανθρώπου που χαιρόταν για την κριτική που είχε γράψει ένας φίλος για την παράστασή του. Και το υπόλοιπο μισό τηλεφώνημα σου με τις συμβουλές και την αυτοκριτική σου για την μέχρι τώρα λαμπρή πορεία σου τα κρατώ σαν παρακαταθήκη φιλίας, σαν πραγματική διαθήκη που μου άφησες γραμμένη πριν ένα μήνα, με προσωπική σου αφιέρωση όπως μου έγραψες και στο θεατρικό σου πρόγραμμα την αφιέρωση που σου ζήτησα με το τέλος της παράστασης του Ντρυόν, και μου την έγραψες με κόπο και προσπάθεια με το αριστερό σου χέρι, αφού το δεξί σου χέρι ήταν με κάταγμα σε νάρθηκα.

Ας φτιάξουμε λοιπόν όλοι μας, συμμαθητές του Μανόλη, απόφοιτοι του ΣΤ΄ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, ένα μικρό χρυσό σεντούκι, και ας το φωλιάσουμε στα τρίσβαθα της ψυχής μας, με κρυμμένο μέσα του θησαυρό τις «από καρδιάς» παρακαταθήκες φιλίας του φίλου Μανόλη.

Ας βαδίσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας ακλουθώντας τα σοφά του λόγια κι ας τον παρακαλέσουμε με την απ’ τα ουράνια σκηνοθεσία του να φωτίζει την στράτα μας και να είναι ο Φίλος μας με κεφαλαίο το Φ, σε κάθε κακοτράχαλο ανηφόρι που πορευόμαστε όλοι εμείς οι φίλοι του. Και να είναι βέβαιος ότι εμείς δεν τον ξεχνάμε. Θα έχουμε το παιδικό του χαμόγελο, φάρο φωτεινό στα μεσοπέλαγα της καθημερινότητάς μας.

Και του υποσχόμαστε μετά από χρόνια - «κοινή γαρ η τύχη» - να συναντηθούμε εκεί ψηλά στον ουρανό που συννεφοπερπατεί και που μας περιμένει και όλοι μαζί να δημιουργήσουμε πάλι τη σύναξη των αποφοίτων του ΣΤ’ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών με δάσκαλο τον ίδιο να μας σκηνοθετήσει τις πρώτες μας παραστάσεις στον Παράδεισο.

Αιωνία σου η μνήμη αγαπημένε μας φίλε Μανόλη.

21 Μαρτίου 2017

Ηλίας Π. Γιαννιάς

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Έφυγα ένα βράδυ, όπως όλα τα βράδια. Ήσυχα και χωρίς πολλά ταραταντζούμ, όπως θα φύγουν οι περισσότεροι από σας. Θα μπορούσα να έχω φύγει πιο νωρίς κι αυτό από αηδία, απογοήτευση και θυμό για την κατάντια μας. Αηδιασμένος από την υποκρισία της κοινωνίας γενικότερα και των Χανίων ειδικότερα. Απογοητευμένος από την πορεία των αγώνων μας για κοινωνική δικαιοσύνη κι ελευθερία. Θυμωμένος για τις υποχωρήσεις και τα πισωγυρίσματα, για την ανοχή μας απέναντι σε λαμόγια και λιμοκοντόρους, για τον εξευτελισμό των αξιών, στις οποίες διαπαιδαγωγηθήκαμε, της αλληλεγγύης, της φιλίας, του φιλότιμου… για την παγκοσμιοποιημένη ξεφτίλα, που μας επιβάλουν κι αποδεχόμαστε.

Ένα τελευταίο «όπλο» μου είχε απομείνει : το θέατρο. Εκεί προσπάθησα μέχρι και το τελευταίο βράδυ να δημιουργήσω κάτι καινούργιο, που θα είχε τη δύναμη συγκινώντας να αφυπνίσει, βάζοντας ίσως ένα μικρό λιθαράκι σωστής ψυχαγωγίας (και όχι διασκέδασης) στον βωμό του πολιτισμού, που όλη μου τη ζωή πάσχισα να υπηρετήσω. Ήμουν της άποψης, πως το πολιτικό θέατρο θα πρέπει να έχει ρόλο καταγγελτικό και να ενοχοποιεί το θεατή, βοηθώντας τον να αναλογιστεί τη ζωή του.

Έχω την εντύπωση, πως έφυγα χωρίς να ολοκληρώσω αυτό μου το όραμα. Ίσως ποτέ να μην μπορεί κανείς σε μια ζωή να ολοκληρώσει… Ίσως παρ’ όλ’ αυτά κάποιοι να μιμηθούν το δικό μου παράδειγμα. Ίσως να κατάφερα να δημιουργήσω έστω και μια μικρή συλλογικότητα. Ίσως…

Όλ’ αυτά για μένα πια δεν έχουν καμιά σημασία. Η Αυλαία της τελευταίας πράξης αυτού του έργου που ήμουν μοναδικός πρωταγωνιστής έπεσε για πάντα. Όμως σε όλους εσάς, που με κροκοδείλια δάκρυα θα με αποβγάλετε για να γυρίσετε ήρεμα στα σπιτάκια σας, να κλεισθείτε πάλι μέσα και να στηθείτε μπροστά από την τηλεόραση ή το κομπιούτερ ένα θα ήθελα να πω:

Τίποτα δεν παίρνει κανείς μαζί του!
Όλοι από τις πράξεις μας κρινόμαστε κι αυτό όσο ζούμε!

Χάρης Αργυρόπουλος στο ρόλο του Μανόλη Πουλή

Λίγα λόγια για τον Μανόλη...

Ωστόσο γέρνουν

κάτω απ΄ το βήμα του θεού

τα κυκλάμινα.

Σεφέρης

Τον Μανόλη δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω ουσιαστικά την περίοδο της (συν)μαθητείας μας, ήταν στο δεύτερο τμήμα, κάπως είχα ακούσει το όνομά του και λίγο τον ήξερα οπτικά.

Τον γνώρισα πραγματικά (μαζί και με άλλους εκλεκτούς φίλους) τον εκτίμησα σε ιδιαίτερα βαθμό και τον αγάπησα, όταν ο Σπύρος κτύπησε το κουδούνι, για να ξαναρχίσουν τα μαθήματα της τάξης του ’69 του Στ΄ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών.

Μιλώντας, με τον Σπύρο Παρασκευή βράδυ μου ανέφερε για τα πρόσφατα προβλήματα της υγείας του Μανόλη και είχα σκοπό την επόμενη να του τηλεφωνήσω για να μιλήσουμε.

Με πρόλαβε, νωρίς το πρωί,το οδυνηρό νέο.

Κάθε τέτοιο άγγελμα, για οποιονδήποτε άνθρωπο, είναι οδυνηρό.

Για τον Μανόλη ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται μιας πάγιας αξίας, αυτής που δικαιούται κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, σαν ένα είδος «πάγιου τέλους».

Ο Μανόλης όμως ήταν από εκείνα τα σπάνια άτομα που έχουν, στην διαδρομή τους, πολλαπλασιάσει αυτό το «πάγιο τέλος» και αφήνουν σαν παρακαταθήκη ένα τεράστιο κεφάλαιο.

Ο Μανόλης στην ζωή του είχε μια σύζυγο και μία ερωμένη.

Την σύζυγό (την επιστήμη του μηχανικού) την τίμησε με εντιμότητα, συνέπεια και δημιουργικότητα.

Στην ερωμένη του όμως (την θεατρική ΤΕΧΝΗ) θα μπορούσαμε παραφράζοντας τον μεγάλο συμπατριώτη του πούμε ότι «έθεσεν εις την υπηρεσίαν αυτής όλον το πυρ το οποίον είχε μέσα του, κάθε δύναμιν ψυχικήν και σωματικήν».

Σε όλη την διάρκεια του επαγγελματικού του βίου ιερουργούσε, παράλληλα, στο βωμό της μεγάλης αγαπημένης και όταν βρέθηκε συνταξιούχος, στην ηλικία που για τους πολλούς αποτελεί διάστημα απόσυρσης και μαρασμού, ο Μανόλης, ως ες αεί έφηβος, απελευθερώθηκε και προσέφερε όλον εκείνο τον πλούτο που διέθετε στην ΤΕΧΝΗ, στους φίλους, στην πόλη, στους συνανθρώπους.

Δυστυχώς ήταν πολύ μικρό αυτό το χρονικό διάστημα, ο Μανόλης ήταν πολύ νέος και πάρα πολλά είχε να δώσει ακόμα.

Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθούν συνεχιστές.

Όπως και αν έχει, για όλους εμάς που είχαμε την μεγάλη τύχη να τον γνωρίσουμε, θα ζει μαζί μας, όσον χρόνο μας απομένει.

Δημήτρης Ζεβόλης   

Μεγάλη απώλεια για τη Τάξη μας ! « Έφυγε» ξαφνικά ο Μανόλης Πουλής ….

Ένας δικός μας άνθρωπος , ένας άνθρωπος του πολιτισμού και της τέχνης, ο Μανόλης Πουλής έφυγε ξαφνικά από τη ζωή τα ξημερώματα του Σαββάτου.

«Εραστής» του Θεάτρου, ο Μανόλης είχε βάλει το δικό του λιθαράκι στα Χανιώτικα πολιτιστικά δρώμενα, ανεβάζοντας, μέσω του «Θεατρικού Κύκλου», σημαντικές θεατρικές παραστάσεις καθώς και πολιτιστικές – μουσικές εκδηλώσεις στην αίθουσα «Μάνος Κατράκης» που είχε δημιουργήσει στην περιοχή της Χρυσής Ακτής.

Σημειώνεται ότι ο Μανόλης ήταν Πολιτικός μηχανικός και εργαζόταν, επί σειρά ετών, στην Τεχνική Υπηρεσία Δήμων και Κοινοτήτων (Τ.Υ.Δ.Κ.) της Ν.Α Χανίων.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει στον Άγιο Λουκά Χανίων, την Τρίτη 21/3 στις 16.30.

Καλό σου ταξίδι Μανόλη μας …

ΥΓ  Φωτογραφίες από την τελευταία παράσταση του ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ του – σε σκηνοθεσία του Μανόλη  για τους συμμαθητές του  - στο Αμφιθέατρο ΣΤ Γυμνασίου μας,  στις 18/2 με το έργο « Ένας ταξιδιώτης» του Μωρίς Ντριόν…

Έκλεψαν... την παράσταση, οι String Demons στο ΙΛΙΟΝ PLUS (10/3/2017) !

Πρόκειται περί... κλέφτες!!! Ναί, σας λέω, είναι κλέφτες!

Φαίνονται καλά παιδιά, αλλά τα φαινόμενα απατούν. Το άκουσα και από άλλους να λένε ότι τα δύο αυτά παιδιά «έκλεψαν την παράσταση». Έρριξα την ματιά μου κι εγώ δεξιά-αριστερά να καταλάβω πώς έκλεψαν κοτζάμ παράσταση και πού θα την πάνε... Μάταιος κόπος. Άλλωστε εγώ ένας απλός... βοσκός είμαι. Δεν έχω τις γνώσεις να... εκφέρω γνώμη. Η κλοπή φαίνεται έγινε χωρίς να πάρω είδηση...

            Και να πεις ότι δεν έχουν καλούς γονείς... Και ο φίλος μας ο Βαγγέλης και η γλυκειά του Μάρω είναι χαρακτήρες άψογοι. Αποκλείεται να μην ανέθρεψαν σωστά τα παιδιά τους. Και όμως στο τέλος  ο κόσμος το σιγομουρμούριζε «τα δύο παιδιά έκλεψαν την παράσταση». Το μόνο που διαπίστωσα εγώ ήταν ότι το αγόρι είχε κλέψει σίγουρα το ξύλο από το τσέλο, γιατί έπαιζε μόνο με το μεταλλικό σκελετό του. Αλλά τι σκάω για ξένιες έννοιες;

            Εγώ πριν λίγες ώρες πήγα σε μία παράσταση για να δώ και να ακούσω ειδικά τον Κωσταντίνο και την Λυδία. Και ευφράνθηκε η καρδιά μου ακούγοντας το απόσταγμα απο τις νότες που τόσο απλόχερα μας χάρισαν τα δύο «παιδιά μου», τα δύο «παιδιά σας», τα δύο παιδιά του Βαγγέλη και της γλυκειάς Μάρως. Είναι οι πασίγνωστοι πια «String Demons», οι «Δαίμονες των εγχόρδων». Η μουσική τους με έντονη Stringdemon-ική σφραγίδα άγγιξε τα τρίσβαθα της καρδιάς μας. Τα δοξάρια τους άστραψαν κάτω απ’ τον χαμηλό φωτισμό της άκρης της σκηνής και η δαιμονική μουσική τους ήταν η αιτία που συχνά το χειροκρότημα και τα «Μπράβο» των θεατών έπιαναν «κόκκινο». Πρόσφεραν ένα απίθανο κοκτέιλ, πού περιείχε συστατικά απο heavy metal, κλασσικές φόρμες και παραδοσιακή μουσική. Υπήρξαν στιγμές που έμοιαζαν με δαιμονισμένο ντουέτο, καθώς έβλεπες τον Κωνσταντίνο έτοιμο να εκραγεί χαρίζοντας ένα ρόντο που κάλπαζε στα κομμάτια που έπαιζαν και μια Λυδία, που την έχανες καθώς έτρεχε απ’ την μια άκρη της σκηνής στην άλλη, σαν αερικό, κρατώντας ένα βιολί που σίγουρα τις χορδές του άγγιζε με τα ακροδάχτυλά του απο ψηλά ο θεός Απόλλων.

            Το πληθωρικό τους ταλέντο και η σιγουριά τους ότι η έξοχη ερμηνεία τους θα είναι αψεγάδιαστη, τους έδωσε την χαρά να είναι στο τέλος υπερήφανα για τη μουσική βραδυά που μας χάρισαν. Αυτά τα δύο παιδιά σε μια υπέροχη συνεργασία μας γέμισαν τις κύλικες της μουσικής μας με υπέροχες μουσικές μελωδίες, ικανές να ξεδιψάσουν τελικά τις διψασμένες για εξαίσια μουσική ατραπούς της ακοής μας. Η θαυμάσια συνεργασία τους συχνά απεικονίστηκε τόσο έντονα, όταν πλησίαζαν τα πρόσωπα τους και το βλέμμα τους κυριολεκτικά πετούσε σπίθες. Έδειψαν μια μουσική επάρκεια αξιοπρόσεκτη, χαρίζοντάς μας μια μουσική που περιείχε τόσο διαφορετικό ρεπερτόριο, καθώς ξεκινούσαν με μια τρυφερότητα που αβίαστα μας προσέφερε η Λυδία με το βιολί της και συχνά κατέληγαν σε ένα ηφαιστειακής έκρηξης ηχητικό κρεσέντο τους Κωσταντίνου με το τσέλο του. Τα ηχοχρώμματά τους τέλεια εναρμονισμένα με τον ψυχισμό που εξέφραζε ο λυρικός λόγος, απλώνονταν θαυμάσια πάνω στο λευκό πανί του καραγκιοζοπαίχτη, λες και εκείνη την στιγμή τα ζωγράφιζε το χέρι ενός θεοφώτιστου ζωγράφου.

            Είναι πράγματι δύο παιδά με αστείρευτο ταλέντο!!!

            Η μουσική τους άγγιζε τις ψυχές μας, όταν συνόδευαν τα λόγια στα τραγούδια του Καραγκιόζη και άλλοτε μας ύψωνε στα ουράνια, καθώς κρατούσαν το μουσικό υπόβαθρο στα λόγια που τραγουδούσε με τόσο πάθος η Κατερίνα Στανίση. Το πασίγνωστο «Σ’ έχω κάνει Θεό» της κυρίας Στανίση, το μετέτρεψαν σε τεράστιο μουσικό δημιούργημα, δίνοντας θεϊκή μουσική από το τσέλο του ο Κωσταντίνος και απο το βιολί της η Λυδία. Με αυτή την θαυμάσια μουσική έκλεισε η βραδυά της παράστασης στο Ίλιον Plus.

            Ο Κωσταντίνος και η Λυδία τελικά, μην ανησυχείτε, δεν ήταν κλέφτες. Απλά «έκλεψαν την παράσταση».

Γι’ αυτό ας δεχθούν τις πιο θερμές ευχαριστίες μας απο καρδιάς!!!

Ηλίας Π. Γιαννιάς

06.10’ ξημέρωμα Σαββάτου 11 Μαρτίου 2017

Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017 στις 8.00 μ.μ. ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΝΗΣ- ΜΑΡΩ ΡΑΖΗ - STRING DEMONS & ΟΙ ΚΙΘΑΡΙΣΤΕΣ ! Μεγάλη συναυλία στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς !

Μετά την πρόσφατη (4/3) μαγευτική συναυλία των στην Ιταλία, σε συνέχεια των επιτυχημένων συναυλιών των στη Κύπρο (5 & 6 /1) και της κορυφαίας των πέρσι (16/9) στο κατάμεστο από 5.000 θεατές Ηρώδειο Θέατρο (μαζί με 100 και πλέον κιθάρες και 5 παιδικές χορωδίες !) ο συμμαθητής μας ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΝΗΣ με τη ΜΑΡΩ ΡΑΖΗ  - STRING DEMONS και ΟΙ ΚΙΘΑΡΙΣΤΕΣ , θα δώσουν μια μοναδική συναυλία στο Αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη της οδού Πειραιώς, την Δευτέρα 12 Ιουνίου στις 8,00 μ.μ.στο πλαίσιο του εορτασμού των 60 χρόνων των ΦΙΛΩΝ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΜΠΕΝΑΚΗ.

Υ.Γ Λεπτομέρειες για τη συναυλία (πρόγραμμα , προσκλήσεις) σε νεώτερη ανάρτησή μας.

Μάθημα 56ο πρώτη στάση των επιμελών...

 ....η μονή ζαράκα δεύτερη το μουσείο στυμφαλίας εξαιρετικό ο δάσκαλος μας είπε αρκετά ικανοποιητικά τα πήγαμε κίτρινη κάρτα ο λάκης και ο τζοβάνι στη συνέχεια λίμνη δόξας μαγευτική και το μεσημέρι στο πνευματικό κέντρο "τρίκρηνα" όπου αναλύσαμε με μαθηματικούς όρους την τεχνική των μινύων και πως σκάβανε αρίστευσε ο νέος φέρελπις μαθητής στέλιος που ανεδείχθη σε απόστολο παύλο του δάσκαλου ! ο λάκης ιούδας και πολύ !!!
επιστροφή από το μαγευτικό κιάτο με καφέ και γαλακτομπούρεκο στο βουστάσιο ( τυχαίο;;;) όπου βγήκανε οριστικά συμπεράσματα που θα ανακοινωθούν soon οι τυχεροί επιμελείς της ημέρας elpinoras κ. σπύρος τ. λάκης χ. μήτσος α. λέων γ. george χ.κώστας σ. νίκος κ. λάκης σ.(έφαγε 2 ευρώ από τον λέων στο καφέ) ρένος α. τζοβάνι γ. ο ταλαντούχος στέλιος κ. et moi ελάμπρυναν την παρέα οι απόφοιτες της σχολής μωραϊτη μαρία αγγελική μαρία και ντίνα νάμαστε καλά να ξαναπάμε !

Σήμερα γιορτάζει ο Θόδωρος !

στους  συμμαθητές  μας

ΖΑΡΕΤΟ & ΣΤΑΛΙΚΑ.

Κριτική της θεατρικής παράσταση "Ένας ταξιδιώτης" , σε σκηνοθεσία Μανόλη Πουλή.

    Ηλίας Π. Γιαννιάς

«Ένας ταξιδιώτης» του Μωρίς Ντρυόν

ή πως ντυμένος κοσμοπολίτης κερδίζεις σε ένα τέταρτο είκοσι εκατομμύρια λιρέτες.

Πριν από λίγες ώρες στην Αίθουσα Τελετών του Σχολείου μας στη στάση Βαρυώτη, παρακολουθήσαμε μια πλήρη από κάθε άποψη παράσταση. Εκεί ανέβηκε το έργο «Ένας ταξιδιώτης» του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα, Ακαδημαϊκού, Βουλευτού και Υπουργού Μωρίς Ντρυόν. Ο Ντρυόν διέθετε μια ολοφάνερη οξυδέρκεια που τον οδήγησε να παρεισφρήσει χωρίς κόπο στην ανθρώπινη φύση και τις διαφοροποιήσεις των χαρακτήρων, με τα σφάλματα και τις παρεκτροπές τους, καταδικάζοντας, σατιρίζοντας και διαπομπεύοντας τους για τα λάθη και τις πλάνες τους. Παρέδωσε στην αιωνιότητα ζωγραφισμένο με την γραφίδα του τον Σπινέτα χαρίζοντας του μια εξυπνάδα χωρίς προηγούμενο. Και κατορθώνει αυτός ο ευφυέστατος Γάλλος να προσφέρει στον σημερινό θεατή την ψυχική ευτυχία, μαζί με την λαϊκή σοφία.

Μια σχετική κριτική παρουσίαση της παράστασης θα προσπαθήσω να σας δώσω σε λίγο. Και παρακαλώ να είσθε επιεικείς, διότι εγώ ένας απλός Κτηνίατρος ήμουν και δεν είχα ειδικές γνώσεις στη θεατρολογία. Η κριτική μου θα βασισθεί σε μερικές χιλιάδες παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου, από την Μαρία Κάλλας «Μήδεια» στην Επίδαυρο όταν ήμουν μόλις 11 ετών, μέχρι σήμερα που είμαι… 37… ε, καλά 47… Εντάξει μωρέ 57… ούφ με φάγατε ΝΑΙ 67 ετών και παππούς!!! Κι αν ομολογεί ο ταξιδιώτης στο έργο του Ντρυόν: Είναι πολλές φορές σκληρό να έχεις καλλιτεχνική ψυχή και να την σέρνεις σ’ αυτόν τον κόσμο μέσα σε μια τραπεζική τσάντα. Εγώ θα διαφωνήσω και θα διατυμπανίσω ότι είναι ευτυχία να φέρεις την καλλιτεχνική σου ψυχή μέσα στην ιατρική σου τσάντα μαζί με τα εργαλεία και τα φάρμακα που όλη την ημέρα σε βοήθησαν να παλέψεις ώστε να κρατήσεις υγιή τα ασθενή ζωάκια σου.