Τρείς μήνες απ’ το ολοκαύτωμα στο Μάτι.

του Ηλία Παναγιώτη Γιαννιά

Γιατί... Θεέ μου;;;

Πίσω απ’ την αχλύ του πρωινού

μαύρη είν’ η ματωβαμμένη γη στο Μάτι.

Στάσου και δόσε βάση στο στεντώρειο μοιρολόϊ των φωνών,

Που σαν σουρτοθελιά σού πνίγουν την ανάσα.

Στάσου κι αφουγκράσου το ανατριχιαστικό άκουσμα

π’ ακλουθούσε το τσιτσίρισμα της καιόμενης ανθρώπινης σάρκας.

Στάσου κι αφουγκράσου την εκκωφαντική φωνή της σιωπής

τού θανάτου στο παντέρμο Κόκκινο Λιμανάκι.

Και θρήνησε --χωρίς άργητα-- κι εσύ μ’ αναφιλητά,

όπως τρεις μήνες πριν, στις 23 Ιούλη 2018, έκλαιγα πικρά

‘κείνο το δείλι, την ώρα της επιτολής τ’ Αποσπερίτη.

Κλάψε ν’ ακουσθεί ο θρήνος μέχρι το ξάγναντο για το Μακρονήσι.

Ο θρήνος που ακούν οι σκιές των εκατό αθώων,

που ουρανοβάμονες πια γυροφέρνουν ανάερα

και βλέπουν σαν τα πεφταστέρια τη «Νεκρή Γη» στο Μάτι.

Εκεί που κανείς δεν απολοήθηκε απ’ τους αναίσθητους,

που έχουν αγκιστρωθεί στη ραστώνη της σιγουριάς

της τετράχρονης βουλευτικής θητείας τους.

Που τις υψωμένες ανοιχτοδάχτυλες παλάμες

τού πονεμένου –απ‘ το ολοκαύτωμα στο Μάτι—λαού,

τις παίρνουν για χαράς κι αγάπης χαιρετισμό... οι ανάλγητοι!

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΖΗΤΗΣΕ ΣΥΓΝΩΜΗ!!!

Αχ, ρε πατέρα...

Ανασκαλεύοντας σαν σε παλιά μουρχούτα τα χρόνια πό ‘χαν περάσει όσο ζούσες κοντά μου σαν πυροσβέστης, τότε που παραδέχονταν οι συνάδελφοί σου οτι η ιερή μορφή σου απεικόνιζε τον καλλίτερο  πυροσβέστη που είχε γεννηθεί στην Ελλάδα, γυρνώ πισωθωριά (flash back που λένε οι γραμματιζούμενοι, γιατί εγώ όλη τη ζωή μου δεν έχω ανοίξει βιβλίο) και φθάνω στο Μάτι στις 23 Ιούλη 2018.

Αχ, ρε πατέρα...

Αν ζούσες ‘κείνο το δείλι στο Μάτι, πολλοί ‘θέλα νά ’χαν σωθεί απ’ τη δημολάλητη πείρα σου, την ευαίσθητη, άγια ψυχούλα σου και την ηρωική αυταπάρνηση και αδιαμφισβήτητη αυτοθυσία σου για τον συνάνθρωπο. Γιατί δεν ξέρω πώς έκανες ζάφτι τα στοιχεία της φωτιάς κι έβγαινες στο τέλος πάντα νικητής.

Σαν μνημόσυνο στον πατέρα μου

Παναγιώτη Γεωργίου Γιαννιά
ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ

πού σαν σήμερα στις 23 Οκτώβρη 1995, μέσ’ στ’ ανήλιαγο χεινοπώρι, μ’ άφησε κληρονομιά την ευαίσθητη, άγια ψυχούλα του και σαν αγνό λευκό περιστέρι πέταξε ψηλά στα τρισμεσούρανα.