Από την συνάντηση των τάξεων 1968 & 1969 στις 7/10/2017 - Μέρος 4ο.

Ο   ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΟΣ ΚΑΙ   ΤΟ ΤΕΡΑΣ

«Το χουνέρι του Αριστοφάνη» παιγμένο απ’τον θεοπάλαβο Ηλία Γιαννιά τη βραδυά για την κυρία Ξένου και τον φίλο Γιώργο Διονέλη.

            Ρε παλιοκαθήκια -που λέει και ο φίλος μας ο Γιώργος Διονέλης- γειά σας!!!

            Επειδή σεβαστήκατε την ηλικία μου και τα άσπρα μου μαλλιά προχθές το βράδυ που πήγαμε στη Ρούμελη! της ... Νέας Σμύρνης θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που ανεχθήκατε τις τρέλλες ενός ΕΙΚΟΣΑΧΡΟΝΟΥ παλαβού που βρέθηκε «ως εξ ουρανού» αναμετάξυ σας!

            Και πρώτον και καλλίτερον να ξέρουμε όλοι μας ότι τρία πράγματα αξίζουν στη ζωή:

Πρώτον η ΥΓΕΙΑ.         Δεύτερον η ΥΓΕΙΑ.       Και τρίτον η ΥΓΕΙΑ.

            Και δεύτερον και καλλιτερότερον ή «κάλλιστον» όπως λέει ο σοφός Κώστας Γιαννημάρας να σας πω πως αισθάνθηκα βγαίνοντας και κάνοντας τα πρώτα βήματα στο παλκοσένικο, στο γνωστό –πια- «Θέατρο Ρούμελη».

Είχα ψοφήσει στα γέλια κάτω από το... μουστάκι μου και σφιγγόμουν να μη... μαρτυρήσω την... ταυτότητά μου. Η αποθέωση ήρθε, όταν έβλεπα όλο το... φιλοθεάμον κοινό να βάζει το χέρι στην τσέπη, για να βγάλει και να μου δώσει ένα ευρώ. Δέχομαι και δίευρα! Μάλιστα ένας συμμαθητής μας, καλή του ώρα, λυπήθηκε την... κατάντια μου και μου «ενεχείρισε» ΠΕΝΤΑΕΥΡΩ!!! «οποία ΤΥΧΗ».

            Αλλά, ρε παιδιά (ΝΑΙ! ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ! ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ), το πρόβλημά μου ήταν μεγάλο, όταν σαν πρωτάρα (συγνώμη, σαν πρωτάρης ήθελα να πω, αλλά σήμερα ψηφίζεται στη ΒΟΥΛΗ το γνωστό νομοσχέδιο κι εγώ είμαι στο ψάξιμο –αφού είμαι πάνω από 15 χρονών- και ψάχνω πού να με κατατάξω) λοιπόν σαν πρωτάρης πάνω στη σκηνή είχα τράκ μεγάλο, όταν έβλεπα τις γυναίκες σας να ανοίγουν τις τσάντες τους, να βγάζουν το πορτοφολάκι τους και με... αβρότητα, να μου δίνουν το ευρώ τους. Ήταν... Αριστοφανική αποθέωση. Κι αυτό το εισέπραξα απ’τις γυναίκες σας –να ‘ναι καλά- που τις ευχαριστώ και τις αγαπώ όλες με όλη την ΑΔΟΛΗ ΨΥΧΗ, που κάποιοι από εσάς την έχετε γνωρίσει καλλίτερα, γιατί με ξέρετε πιο καλά, όπως ο φίλος μου ο Αποστόλης Χατζίρης, ο φίλος μου ο Σταμάτης Κουσουρής και η φίλη μου η Τόνια Ζεβόλη.

            Το... χουνέρι λοιπόν του Ηλία- Αριστοφάνη συνεχιζόταν με τις τυπικές κυρίες και το ευρώ τους και φθάσαμε στην ατάκα που είπε άλλος πρωταγωνιστής του θιάσου σε άλλον δίπλα του «Δώσ’του, δώσ’του ένα ευρώ κι εσύ να πάει στην ευχή, να τον διώξουμε, να ηρεμήσουμε επιτέλους!

Το είπε αγανακτισμένος ο Γιώργος Πισιμίσης στον Αποστόλη Χατζίρη. Ο Γιώργος λοιπόν, βλέποντας τα γκαρσόνια να με απωθούν και τον ταβερνιάρη να φωνάζει και τρελλαμένος από την «δημιουργηθείσαν κατάστασιν» και μη ξέροντας τι να κάνει, άρπαξε «με βιά που μετράει τη γη» (όχι αυτό είναι από άλλο ... «χορικό») άρπαξε με βία που λέτε το πορτοφόλι του και γρήγορα- γρήγορα και παρακαλετά μου είπε: «Πάρε, πάρε ένα ευρώ και μην ενοχλείς άλλο σε παρακαλώ». Εγώ του έκλεισα το μάτι, νομίζοντας ότι είχε ψιλιαστεί ποιός ήμουν και προσπαθούσε να βοηθήσει την... σκηνοθεσία. Αλλά του έκλεινα το μάτι που «έπαιζα» ότι είναι γκαβό, όπως στράβωνα και τα χείλη μου προς τα δεξιά και φαινόμουν σαν βαριοεγκεφαλικοπληγμένος από χρόνια. (Γι’ αυτό με λυπήθηκε και ο άλλος ο φίλος μας και μου ‘δωσε πεντάευρο.)

Ο Πισιμίσης δεν «πήρε είδηση- NEWS» (δεν είχα και τρέιλερ να του γράψω από κάτω κρυφά ποιός είμαι) ίδρωνε και ξεΐδρωνε και τον εγκατέλειψα. Πλησίασα την Τόνια Ζεβόλη, δυνάμωσα τη φωνή της... CDιέρας (Σιντιέρας) και της βροντοτραγούδησα:

και τη ρώτησα αν ειναι παντρεμένη και με ποιόν. Μου ‘δειξε τον Ζεβόλη, τη ρώτησα πόσα παιδάκια έχει, μου ‘πε δύο και δείχνοντας τον Δημήτρη της είπα: «- Με τον σύζυγο;» Το’ σκασα βέβαια γιατί θα με ‘πιαναν τα γέλια και πλησίασα την Καίτη Γουλή. Της τραγούδησα σαν Μανωλης Αγγελόπουλος το άσμα και όταν είδα ότι πλησίασε ο Μπάμπης, έβγαλα μια... βεντάλια απ΄την τσέπη μου (το ΄γραφε κι αυτό το σενάριο!) και κάνοντας επιδεικτικά αέρα φώναξα δυνατά προς τον Μπάμπη: «Ουφ, αυτή η κυρία μ‘ άναψε, είναι πολύ θερμή.»

Ε, ρε παιδιά (είπα «ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ») δεν άντεχα απ’ τα γέλια μ’ αυτά που συνέβαιναν. Έκανα για λίγο ένα... πέρασμα και μετά έγινε της... «Αποκαλύψεως». Αποκάλυψα ποιος είμαι και σας ευχαριστώ που «δε με δείρατε για το χουνέρι». Τελευταίο λυπήθηκα τον φίλο μου τον Παύλο Δαγρέ, (του στέλνω τις χιλιομυριοχρυσαφογραμμένες ευχαριστίες μου, γιατί ήρθε να μας δει απ’ το Ναύπλιο), ο οποίος με έβλεπε μπροστά του και ρωτούσε τους άλλους: Πού είναι ο Γιαννιάς; Πού να με γνωρίσει με μουστάκι και make up; Μόνο η τρίχρονη εγγονούλα μου, η Ελίνα, μόλις με είδε ντυμένο Μανώλη Αγγελόπουλο έβαλε τα γέλια φωνάζοντας: Χα χα χα! Ο παππούς με μουστάκι! Είναι... μουστακαλής!!!

                Η γεμάτη συγκίνηση αγκαλιά με τον Παύλο είχε αιτία την άσβεστη συμμαθητική μας φιλία απο την γνωριμία μας στο σχολειό του Ναυπλίου 2-3 χρόνια πριν ξανασμίξουμε στο ΣΤ’ Γυμνάσιο Αθηνών.

            Το FIN της Αριστοφανικής μας κωμωδίας ήρθε αφού στην τελευταία σκηνή της... παράστασης ήρθαν στα χέρια και μαχαίρια ο πρωταγωνιστής (ο υποφαινόμενος) και ο δευτεραγωνιστής (ο Αποστόλης Χατζίρης –μεγάλη... κουτάλα ηθοποιός κι’ αυτός!-κουτάλα έγραψα ρε, μη διαβάζεται άλλα αντ’ άλλων). Και ο καυγάς μέχρι να πληρώσω εγώ τελικά τα 14 ευρώ συμμετοχή της γυναίκας του Κούλας στην συνάντηση.

            Το Story (κατέχουμε και ΞΕΝΑΙ ΓΛΩΣΣΑΙ) έχει ως ακόλουθα (για να αποφύγουμε την... καθαρεύουσα. Άσε τι θα πει μ’ αυτά που γράφω ο Γιαννημάρας, εδώ ΜΙΛΑΜΕ να μη στεναχωριέται ο υπουργός α-παιδείας, να’ ούμε). Ναι αυτός που έβαλε τη Σημαία στην ΚΛΗΡΩΤΙΔΑ. Ναι ρε, κληρωτίδα γράφω. Τώρα βρήκατε να κάνετε αναγραμματισμούς; Λοιπόν πριν κάτι μέρες (βάλτε μαζί και τις... νύχτες) πέρασα απο το σπίτι του Χατζίρη, κάποτε που η βρόχα έπεφτε RIGHT THROUGH (είπαμε ξέρουμε και ΞΕΝΑΙ ΓΛΩΣΣΑΙ). Και φεύγοντας είπα της γυναίκας του της Κούλας: -Κορίτσι μου, άστον αυτόν τον απολίτιστο, τον γκρίζο λύκο και ετοιμάσου κομμωτήριο, τα σέα σου, τα μέα σου κτλ, το Σαββατόβραδο θα σε πάω εγώ στην Ρούμελη. Εννοούσα μέχρι το... Καρπενήσι. Αλλά η Κούλα, μου βγαίνει ξαφνικά χωρίς φλας Σάββατο μεσημέρι στο ΣΚΑΗΜΠ (πως το λέτε αυτό το δαιμονισμένο που είσαι με τον άλλον FACE TO FACE (είπαμε ξέρουμε και ΞΕΝΑΙ ΓΛΩΣΣΑΙ) όπως βλέπαμε τον Αδαμόπουλο και τη Σύλβια – καλή τους ώρα- και μου λέει: Αγόρι μου, (αυτό θα το χρησιμοποιώ να με χαρακτηρίζει απο σήμερα, που ψηφίστηκε το νομοσχέδιο) το βράδυ θα είμαι στη Ρούμελη... της Νέας Σμύρνης. Και εγώ σκεφτόμουν τι να κάνω, καθισμένος ξαφνικά στον άξονα των... Ψ. Αχ μοσχομύρισε Άλγεβρα, θυμάστε; (α+β)²=α²+β² κλπ. Σε λίγο έστειλα στον Αποστόλη μήνυμα (εγώ – ξέρετε όλοι – στην τεχνολογία πετάω) και του είπα οτι θα είμαι το βράδυ με τη γυναίκα του στη συνάντηση. Μου απάντησε με δικό του μήνυμα «Αν τολμήσεις –τομάρι- κάτι τέτοιο με τη γυναίκα μου θα σε... @@@@@@ ΑΠ! Βρήκα το σωστό   α  )  αναγκάσω να πληρώσεις και τα 14 ευρώ της συμμετοχής. Δε θα πληρώσω εγώ και τα... κερατιάτικα! Ήθελα να τον ρωτήσω τι... εννοούσε, αλλα πέρναγε η ώρα, έπρεπε να ντυθώ και... Μανώλης Αγγελόπουλος και τον άφησα... Στη συνάντηση πάντως και ενώπιον κυρίας Ξένου και άλλων γυναικών, του έδωσα 15 ευρώ για τη συμμετοχή της Κούλας και μάλιστα δε μου έδωσε και το 1 ευρώ τα ρέστα, το... τομάρι. Τ ‘ες πάντων!

            Και αισίως - βεβαίως, βεβαίως – φθάνουμε, όχι βρε παλιάνθρωποι, όχι στο ΤΕΛΟΣ, φθάνουμε στα σοβαρά της βραδιάς μια και η ζωή είναι κι αυτή σαν το άγαλμα του Ιανού με δύο όψεις. Η μια της όψη είναι η σοβαρή. Και ήταν σοβαρή και συγκινητική η στιγμή της βραδιάς που ο φίλος Γιώργος Πισιμίσης απένειμε πλακέτα και έδωσε την προτομή του Απόλλωνα –θεού της μουσικής, την οποία μουσική λατρεύει η καλήφωνη δασκάλα μας- στην κυρία Ειρήνη Ξένου, Καθηγήτρια Γαλλικών στο γυμνάσιό μας.

                Όπως ήταν σοβαρή, συγκινητική και ελαφρώς... δακρύβρεχτη η σκηνή της απονομής της κεφαλής του Ασκληπιού, στον Ασκληπιάδη του γυμνασίου μας Γιώργο Διονέλη. Πριν ένα χρόνο πήγαινα για δυό μήνες συνέχεια –κάθε μέρα- στο νοσοκομείο και έκανα παρέα και πλύση εγκεφάλου στο φίλο Γιώργο, που είχε «κάποια» προβλήματα υγείας. Τον είχα υπο... «Κτηνιατρικήν παρακολούθησιν». Και όταν έφευγε με το ασθενοφόρο στις 7/11/2016 –αν θυμάμαι καλά- για να πάει στη Λάρισα για «αποκατάσταση», του είχα υποσχεθεί ότι μετά το δεκαπενθήμερο των εορτών Χριστουγένεννων-Πρωτοχρονιάς-Φώτων του 2017 θα αρχίσει να παίρνει την «ανιούσα» και θα γυρίσει μετά γεμάτος υγεία στην Αθήνα, για να τον τιμήσουμε με απονομή δώρου όλοι οι συμμαθητές του. Πέτυχα ΔΙΑΝΑ στις προβλέψεις μου. Ο Γιώργος είναι τελείως καλά και γι’ αυτό με είδατε να συγκινούμαι  ιδιαίτερα όταν του έδινα το δώρο.

            Συγκινημένοι λοιπόν όλοι, ας φθάσουμε – ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, που θα’ λεγε με άφθονα μπινελίκια ο Σπύρος Γεωργάτσος (γεια σου ρε Σπύρο!) – στο τέλος της συνάντησής μας στη... μακρινή Ρούμελη της... Νέας Σμύρνης! Ας επαναλάβουμε όλοι, αυτό που είπα στην αρχή, ότι τρία πράγματα αξίζουν στη ζωή: Πρώτον η ΥΓΕΙΑ, δεύτερον η ΥΓΕΙΑ και τρίτον η ΥΓΕΙΑ. Και ας ευχηθούμε με ΥΓΕΙΑ να βρεθούμε και στην επόμενη συνάντηση μας «όλοι μαζί και κανα δυο παραπάνω» όπως λέει ο φίλος ο Σπύρος Κλουδάς (Κω@@παιδο  μας την έσκασες προχθές. Έννοια σου έχουν γνώσιν οι φύλακες- και μνήμην ελέφαντα βεβαίως, βεβαίως-).

            Με όλη την αγάπη που πλυμμυρίζει ΤΗΝ ΑΔΟΛΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ (αυτό για τις γυναίκες των ‘68ρηδων και ‘69ρηδων, «προς άρσην πάσης παρεξηγήσεως» που λένε οι δικηγόροι).

Ο για ένα... μονόπρακτο Μανώλης Αγγελόπουλος ο... Αριστοφανικός.

(Επ! Μη γελάτε, γιατί κι εγώ γελάω κάτω απ’ το... μουστάκι μου).

Και δια το πιστόν...

Ηλίας Π. Γιαννιάς

Κτηνίατρος

Αθήνα 9-10-2017