«Μια κάποια περίπτωση» του Αντώνη Σαμαράκη

Πρόταση του Ηλία Π. Γιαννιά για ανάγνωση

του «Μια κάποια περίπτωση» του Αντώνη Σαμαράκη.

[Φωτ. Κώστας Μεγαλοκονόμου. Κάλαντα στην Αθήνα 1950-60
Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη]

Άπειρες ευχαριστίες από καρδιάς προς την αξιότιμη κυρία Ελένη Σαμαράκη, η οποία σε παράκληση μου, έδωσε την άδεια να ανεβάσουμε στην ιστοσελίδα του Γυμνασίου μας, απ’ το βιβλίο του αείμνηστου Αντώνη Σαμαράκη «Αρνούμαι» το πασίγνωστο διήγημα «Μια κάποια περίπτωση». Ένα διήγημα απόλυτα επίκαιρο, γιατί ο συγγραφέας παρακολουθεί βήμα βήμα τα τελευταία ψώνια ενός συζύγου και πατέρα «μια κάποια παραμονή Πρωτοχρονιάς». Εκεί που καθρεφτίζεται ο πολύχρονος αγώνας του Σαμαράκη «για μια ανθρωπότητα λιγότερο απάνθρωπο» όπως μου έγραψε το μακρινό 1980 στην αφιέρωση του στο βιβλίο του

Καλή ανάγνωση μέχρι τελευταίας... αράδας!!!

Χριστούγεννα σήμερα ! Γιορτάζουν ο Χρήστος και ο Μάνος !

στους  συμμαθητές  μας

ΧΡΗΣΤΟ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ  -  ΧΡΗΣΤΟ ΠΙΠΙΝΗ  

  &  ΜΑΝΟ ΤΡΑΝΤΑΛΛΙΔΗ

Ημερολόγιο Χριστουγέννων !

    Χάρτινο ημερολόγιο Χριστουγέννων !

    Μετράει τις μέρες από την 1η έως τις 24 Δεκεμβρίου. 

    Ευρώπη, πιθανότατα δεκαετία 1950.

    Μουσείο Παιχνιδιών Μουσείου Μπενάκη,

    Λεωφ. Ποσειδώνος 14 & Τρίτωνος 1, Παλαιό Φάληρο.

Σήμερα γιορτάζει ο Λευτέρης !

στο  συμμαθητή  μας

ΜΑΝΔΟΥΡΑΚΗ

Τα αποτελέσματα των ενιαυσίων εξετάσεων έτους 1967 ! Εξαιρετικά επείγον !

     Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων (!) από την αποφοίτηση των συμμαθητών μας, της Τάξης 1967 και σε συνέχεια πρόσφατης ανάρτησής μας για την ίδια Τάξη (αποτελέσματα εισαγωγικών εξετάσεων έτους 1967), ο Θανάσης Ζαχαρόγλου (1967) μας έστειλε για δημοσίευση τις αναλυτικές καταστάσεις με τους βαθμούς των απολυτηρίων και όχι μόνο ! Αναγράφονται και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία...

ΥΓ Επειδή δεν διαβάζονται όλα τα στοιχεία των αναλυτικών καταστάσεων , μπορούμε να σας στείλουμε - με email- τα επισυναπτόμενα αρχεία σε μορφή pdf (email επικοινωνίας : pissimissis@ gmail.com)

Γιορτάζει ο Στράτος !

Χρόνια Πολλά 

στον  συμμαθητή  μας !

ΖΟΥΜΠΕΡΑΚΗ

Γιορτάζει ο Σπύρος !

στους εορτάζοντες συμμαθητές  μας
ΓΕΩΡΓΑΤΣΟ & ΤΣΙΡΙΜΠΑ.

1968 : Τα 10.516 ονόματα των επιτυχόντων στις εισητήριες εξετάσεις για τα ΑΕΙ !

Ηλίας Π. Γιαννιάς

Σαν χρονογράφημα του1968

            Ήταν Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 1968. Με τον Αριστείδη Ποταμιάνο- να’ναι καλά- (παιδικός φίλος, αλλά για μένα «αδελφός») έλυνα- όπως όλο το τελευταίο δίμηνο- σταυρόλεξα περιμένοντας ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ! Είχα δώσει στον Ιατρικό Κύκλο και είχα υπολογίσει τα γραπτά μου με απόκλιση ΣΥΝ- ΠΛΗΝ 2 (στο τέλος πέτυχα ΔΙΑΝΑ). Όμως η αγωνία υπήρχε μέχρι να δω το όνομά μου στις εφημερίδες, αν και πίστευα ότι θα ήμουν σίγουρα σε μία από τις Σχολές του Κύκλου. Στα μαθήματα είχα γράψει καλά. Στην Ανθρωπολογία τα θέματα ήταν για τον εγκέφαλο, τον νωτιαίο μυελό και τις οργανικές τροφές. Στη Φυσική για τις ακτινοβολίες α,β,γ, για τον ατομικό πυρήνα, ένα πρόβλημα με 2 κυρτά κάτοπτρα (οπτική) κλπ. Στη Χημεία για τα οργανικά οξέα, μία άσκηση με αντιδράσεις και ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα με διαλύματα. Και στην Έκθεση το θέμα ήταν: «Υγειαίνειν άριστον ανδρί θνητώ». Μάλιστα θυμάμαι στην Έκθεση είχα πάρει ΑΡΙΣΤΑ 20! (Να που καμμιά βολά – που λέμε στην Αρκαδία- ή «ΑΡΙΣΤΕΙΑ» σου βγαίνει σε καλό). Ειδικά όταν οι δυσκολίες είναι μεγάλες. Το 1968 στον Ιατρικό Κύκλο έμπαινε 1 στους 14 υποψήφιους, ενώ στο Πολυτεχνείο 1 στους 7. Τέλος πάντων...

            Κι εκεί που ήμουν απορροφημένος  με τα ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ και ΚΑΘΕΤΩΣ έρχεται τρέχοντας μια αξιολάτρευτη γειτονοπούλα -η Βίκυ Ριζοπούλου – και μου φωνάζει: Ηλία μπήκες Κτηνιατρική. Φεύγεις για Θεσσαλονίκη! Μια γεωσείστικη δύναμη με πέταξε ψηλά στα τρισμεσούρανα. Ήταν «Η... ΧΑΡΑ»! Όπως το 1974 και το 1980 που γεννήθηκαν οι κόρες μου. Όπως το 2010, το 2014 και το 2017 που γεννήθηκαν τα εγγόνια μου. Έτρεξα σαν τρελλός στο σπίτι. Η μάννα μου με περίμενε δακρυσμένη από ευτυχία. Μ’έσγιγγε στην αγκαλιά της, με γέμιζε φιλιά κι’ έκανε τον σταυρό της «κατά λιακού» ευχαριστώντας την Παναγιά! ΑΧ, ΡΕ ΜΑΝΝΑ, που μας βλέπεις από κει ψηλά που συννεφοπερπατάς. Είχες βγάλει στο χωριό μόνο την Πρώτη Δημοτικού, αλλά πέτυχες το... ακατόρθωτο. Ήμουν μόλις 4 ετών και κάτι μηνών και μου συλλάβιζες κι’ εγώ έγραφα γράμμα στον παππούλη μου, στην Τεγέα. ΘΥΜΑΣΑΙ;;;

            Άρπαξα τον φίλο μου τον Αριστείδη και φύγαμε για την Αθήνα. Ήταν αριστούχος στο Βαρβάκειο, ήταν ΤΟ... ΜΥΑΛΟ!!! Αγωνία δεν είχαμε, θέλαμε απλά την επιβεβαίωση. Θέλαμε να δούμε το όνομά του στις εφημερίδες. Με φτερά στα πόδια φθάσαμε στη Χρήστου Λαδά, στα ΝΕΑ. Τεράστιες κόλλες χαρτί παντού σε ανάρτηση (τώρα εμείς έχουμε το πατριωτάκι μου «εξ Αρκαδίας», τον Γιώργο Πισιμίση, που μας γλυτώνει το τρέξιμο, με τις αναρτήσεις του στην πασίγνωση- πια- ιστοσελίδα του ΕΚΤΟΥ). Τα μάτια μου γουρλωμένα απ’το τρέξιμο πέσανε στην επικεφαλίδα «Κτηνιατρική Θεσσαλονίκης». Ο Αριστείδης έψαχνε στους «Ηλεκτρολόγους Μηχανολόγους» στο Μετσόβειο. Ελάχιστος χρόνος... μου φάνηκε αιώνας. Και ξαφνικά δυο σχεδόν ταυτόχρονες ηφαιστειογεννημένες κραυγές. Εγώ Κτηνίατρος, ο Αριστείδης Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος. Εκεί που έγινε φίλος και μετά από χρόνια κουμπάρος με τον φίλο μας Γιάννη Αγγελόπουλο. Ήταν η αποθέωση, ήτσν η προσωποποίηση της ευτυχίας! Ήταν όλη η Χρήστου Λαδά- μέχρι τη Σταδίου- ένα πανηγύρι απ’τα ουρλιαχτά και τις φωνές των επιτυχόντων. Δυστυχώς ανάμεσα στις δεκαοχτάχρονες λαμπροφωτισμένες φατσούλες, υπήρχαν και σκυθρωπά πρόσωπα υποψηφίων που είχαν αποτύχει. Παιδιών που παίρναν τη μεγάλη απόφαση για μια νέα προσπάθεια την επόμενη χρονιά. Γιατί το 1968 από τους 45453 μαραθωνοδρόμους της γνώσης κατώρθωσαν να τρέξουν μέσα στο λιοπύρι του καλοκαιριού τα 42 χιλιόμετρα μιας εξουθενωτικής μελέτης και να φθάσουν στο τέλος της προσπάθειας μόνον οι 10516 νικητές. Εκείνη λοιπόν τη βραδυά υπήρξαν μόνο 10516 πρόσωπα που φωτίζονταν από ένα εκπάγλου λαμπρότητας χρυσάργυρο φωτοστέφανο, που σαν αρχαία αγριελιά κοσμούσε το κεφάλι τους, χαρίζοντας τη λάμψη τής επιτυχίας τους σε κάποια Σχολή.  Χρησιμοποιώντας σαν «Χρυσό Κλειδί» τη βαθμολογία τους, άνοιγαν την πόρτα που ήθελαν και αμέσως γίνονταν «ΦΟΙΤΗΤΕΣ»! Έχοντας αγόρια και κορίτσια μια άσβεστη φλόγα στα αθώα παιδικά τους μάτια, ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, ένα πλήθος από παιδικές φιλοδοξίες στις ψυχές κι ένα σμάρι από ευγενικά συναισθήματα στις καρδιές.

            Κι εδώ ας μολοϊσω μερικά μυστικά, που γυρνώντας όλη τη νύχτα στα τυπογραφεία των εφημερίδων που τύπωναν τα ονόματα – έμαθα ότι τελευταία στιγμή «τετεγμένα ήσαν» (υπερσυντέλικος του τίκτομαι). Που’σαι Γιαννημάρα να μαζέψεις τον θεοπάλαβο τον μαθητή σου. Στις 5-1-2018 γίνεται 68 ετών κι ακόμα το μυαλό του βρίσκεται στη σοφή διδασκαλία σου του 1965!

            Μεταξύ μας λοιπόν τι... έμαθα;

1.      Ότι το παλιοκαθίκι ο Διονέλης – Ασκληπιάδης σου λέει – είχε βάλει μέσον και τον έγραψαν στην Ιατρική πριν τον Σταμάτη Καρασούλο (καλή του ώρα και «ας προσεύχεται καθημερινά για όλους εμάς τους αμαρτωλούς».

2.      Ότι ο Κλουδάς πίεσε καταστάσεις και είπε: «Τόσες χιλιάδες γράφετε στη Νομική. Βάλτε σφήνα κι εμένα σαν... φοιτητή και ορκίζομαι να μην κάνω ποτέ καμάκι στις φοιτήτριες»!

3.      Ότι ο Κουσουρής – θα το δείτε κι εσείς- είναι γραμμένος ως Κουσούρης. Από μικρός είχε ένα «κουσούρι», μια φοβία, μια αβεβαιότητα. Πράγμα που του έμεινε! Ακόμα και τώρα- βλέπετε- ούτε σε μια ταβέρνα είναι ικανός να πάει να φάει, αν δεν καλέσει να του κάνουν παρέα 45-50 συμμαθητές του.

4.      Ότι ο Βαζαίος στις εισητήριες εξετάσεις- εκεί που δεν περνούν «τα μέσα και τα έξω» που είχε σαν μαθητής στο Γυμνάσιο- είχε υποστεί πανολεθρία. Είχε πατώσει στη Νομική. Κανονικά η σειρά του ήταν 152.869 και κάτι ψιλά. Αλλά έβαλε τα μέσα του (και τα έξω του) και απαίτησε να ισχύει το αρχικό του επιθέτου του (το Β) και έτσι σαν... Βαζαίος ενεγράφη ο Νεκτάριος μόλις Δέκατος στη Νομική Αθηνών. Αυτά έκανε και στο Γυμνάσιο και «με το μέσον» έπαιρνε και τη Σημαία. Εκεί σε ήθελα ρε Γαβρόγλου να πέσει η «κληρωτίδα»- ναι σωστά διαβάζετε «κληρωτίδα»- και θα σου’λεγα εγώ αν ο Νεκτάριος έπιανε Σημαία στη ζωή του. Τε’ς πάντων! Συγχίστηκα πάλι σήμερα...

5.      Ότι ο Ζεβόλης το 1969 τα ίδια έκανε! Χρησιμοποίησε ό,τι μέσον υπήρχε σε όλη την επικράτεια- ακόμη και στις... ΑΟΖ!- και τελικά χώθηκε στη Νομική. Και ενώ σαν τον «Μεγάλο Ψαρά» του Ντάγκλας Λούντ είχε κάνει του κόσμου τα καμάκια στο φροντιστήριο αλλά- «ιχθύς ουδείς εις τον αφρόν»- τελικά κατόρθωσε στη Νομική με χίλια ψέματα- ο ... Μινχάουζεν- να ρίξει knockdown την Τόνια και αυτή πίστεψε στα παραμύθια του και τον παντρεύτηκε. Βέβαια-ΤΩΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ- δεν ξέρουμε σε ποιά στάθμη έφθανε το μυαλουδάκι της πάνω στη... Διανοητική Κλίμακα. Σκεφθείτε- ΤΩΡΑ ΠΑΛΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ- πήρε μεν πτυχίο Νομκής, αλλά μέχρι τα 65 της το μόνο της κατόρθωμα είναι ένα βιβλίο –μυθιστόρημα, πως το λέτε εσείς οι γραμματιζούμενοι- μόλις πεντακοσίων σελίδων, «Η φαμέγια». Μα τόσα χρόνια – μέχρι τα 65 της- δεν μπορούσε να γράψει ούτε ένα δεύτερο βιβλίο; Και να σκεφθείτε- ΤΩΡΑ ΠΑΛΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ – ότι για να ανέβει κλίμακα και να πάρει επικουρική πάνω από τις 500 σελίδες, ξέρετε τι έκανε; Εγώ θα σας μολοϊσω, που όπως λέει η ίδια «είμαι –πια-φίλος της», (αυτό μη το φανερώσετε του Δημήτρη). Λοιπόν τί έκανε; Εεεε; Έγραψε και δυο σελίδες ΓΛΩΣΣΑΡΙ και έφθασε τις 502 σελίδες ΤΕΛΙΚΗ! Όϊ δά, ρε φιληνάδα! Δεν είμαι κανένας παρατέλεμος εγώ. Βαρυκαρδίζω και εγώι σου αν ανημένεις στην αποσπερίδα να σου δώκω δίκιο. Εγώ επαέ βλέπεις δεν πάω σαν τα βούγια. Πάω με σταθερό ζάλο και όσο κι αν είσαι ινατσάρα εγώ το λιακόνι το πνίγω, γιάντα έχει ξεχειλίσει ο μαστραπάς μου από μάνητα. Γιάντα εγώι σου, εγώ’μαι ο Γιαννιαλιάς.

6.      Ότι ο φιλόλογος ο Γιώργος Αντωνόπουλος απ’τα Λαγκάδια ξέρετε τι μου έλεγε στην Τρίτη Λυκείου: Εγώ κόβω το χέρι μου με τους βαθμούς που σου βάζω. Αν δόσεις Νομική θα είσαι στην Αθήνα μέσα στους δύο πρώτους. Γιατί λοιπόν βρε καθίκια βάλατε μέσον και στείλατε μόνο εμένα στην Κτηνιατρική, στην πιο δύσκολη Σχολή σ’ολόκληρη την υφήλιο; Κι αν εκεί απ’το πολύ διάβασμα πάθω καμμιά ζημιά- λίγο το’χω ο... άνθρωπος;- και όταν μεγαλώσω νομίζω ότι είμαι... ηθοποιός ή... τραγουδιστής ή κριτικός ή ...συγγραφέας, τότε πια στα 67 μου ποιός «με σώνει;» Ας είναι....

Ξημερώματα βαρέθηκα τα αίσχη σας και γύρισα σπίτι.

            Την άλλη μέρα- Σάββατο 26 Οκτωβρίου- του Αγίου Δημητρίου (άλλος αγωνιστής κι αυτός στο μαραθώνιο της ζωής του για τα δικά του «ΠΙΣΤΕΥΩ») έτρεξα στο περίπτερο και πήρα για... σιγουριά 2-3 διαφορετικές εφημερίδες. Άνοιξα σκεφτικός και σοβαρός την πρώτη. Έσκυψα ταπεινά με σεβασμό πάνω στο φύλλο με τα χιλιάδες ονόματα. Ένοιωσα μια περίσσεια ευθύνη απέναντι στους γονείς μου και υποσχέθηκα στον ευατό μου να κρατήσω γερά «το δοιάκι του πλοίου» της Σχολής μου, που θα με οδηγούσε σε πέντε χρόνια στο απάνεμο λιμάνι με το ποθητό πτυχίο. Το πτυχίο που θα με βοηθούσε επαγγελματικά στ’ανηφόρι της ζωής μου σ’έναν αγώνα καλό κ’αγαθό για κοινωνικοηθική τελείωση και ψυχοπνευματική καταξίωση. Οπλίστηκα λοιπόν με ασκητική πίστη και αφοσίωση στις σπουδές μου, που ήταν απαραίτητα στοιχεία όταν σε λίγο καιρό ξεκίνησα μαθήματα στην Κτηνιατρική Θεσσαλονίκης και «από πρώτο χέρι» με ένα πρωτόγνωρο... «θρησκευτικό δέος» μάθαινα τι ιμαλαϊκού ύψους μόχθος και πόσα αμέτρητα ξενύχτια ήταν αναγκαία για την Κτηνιατρική, την ασύγκριτα «πιο δύσκολη Σχολή που υπάρχει σε όλη την Ελλάδα».

Αθήνα, 5 Δεκεμβρίου 2017

Ηλίας Π. Γιαννιάς

Κτηνίατρος

ΥΓ1 Για τους άπιστους Θωμάδες, παραθέτω 4 σελίδες με τα 10.516 ονόματα των επιτυχόντων στις εισητήριες εξετάσεις του 1968.
  
ΥΓ2 :  Επειδή δεν διαβάζονται όλα τα ονόματα των επιτυχόντων, μπορούμε να σας στείλουμε - με email - τα 4 αρχεία , αν μας το ζητήσετε (pissimissis@ gmail.com).

             

Μνημόσυνο αποφοίτων.

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου.
Από το σημερινό τρισάγιο, στη μνήμη των συμμαθητών μας στο ΣΤ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών (Τάξεις 1968 & 1969).
Τελέστηκε στον τάφο του Βαγγέλη Γαβαλά (1968) όπου και μνημονεύτηκαν όλα τα ονόματα των "απόντων" συμμαθητών, από τον Αρχιμανδρίτη Ιερόθεο Πισιμίση (1974).
Στη συνέχεια, σε παρακείμενο καφενείο κουβεντιάσαμε και ανταλλάξαμε ευχές για τις εορταστικές μέρες που ακολουθούν,

Γιώργος Πισιμίσης

Σήμερα γιορτάζει ο Ανδρέας !

στους  συμμαθητές  μας:

ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟ , ΠΑΡΑΒΟΛΙΑΣΗ ,

ΤΣΕΡΤΟ &  ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟ.

Μνήμη συμμαθητών μας , Τάξεις 1968 & 1969 : Κυριακή 3 Δεκεμβρίου στις 11.00 π.μ στο Νεκροταφείο Αγίου Δημητρίου (Μπραχάμι).

          Απέραντη χαρμολύπη. Ναι, ρε παιδιά! Αισθάνθηκα απέραντη χαρμολύπη διαβάζοντας την πρόσκληση για τη συνάντηση στη «Ρούμελη» της Νέας Σμύρνης στις 7-10-17. Απέραντη χαρά, γιατί η πρόσκληση θα μας φέρει πάλι κοντά να τα κοπανήσουμε και να γλεντήσουμε, όπως τραγουδήσαμε και χορέψαμε στις 11-7-17, τότε που μ’ έπιασε το τραγουδιστικό μου μέχρι τη 1 μετά τα μεσάνυχτα. Τότε που έσυρε το χορό η Σύλβια του Πάνου Αδαμόπουλου και τη συνόδευε ο Πάνος και ο Γιώργος Πισιμίσης. Ο οποίος Πισιμίσης- όχι δεν ήμουν... πιωμένος – έβλεπα καθαρά, ότι χόρευε ένα φοβερό τσάμικο στον αέρα. Ήταν το απέθατο «Να’σαν τα νιάτα δυο φορές». ΜΙΛΑΜΕ... έβγαλε όλο το χορό χωρίς να πατήσουν τα πόδια του στα πλακάκια. Πέταγε κυριολεκτικά σαν ... εικοσάχρονος παππούς.

         

Αλλά, ρε παιδιά, μαζί αισθάνθηκα και μια απέραντη, καντάρια βαρειά, καρδιομεγγενοσφίχτρα, θαναταγγελιαφόρο λύπη. Γιατί δάκρυσα- είμαι πάρα πολύ ευαίσθητος, όπως λέει η φίλη Τόνια Ζεβόλη- στη θύμηση του φίλου μας Βαγγέλη Γαβαλά. Θυμήθηκα την τελευταία επίσκεψη όλων των συμμαθητών στο νοσοκομείο. Εκεί που οι λίγες – τότε- εγκυκλοπαιδικές ιατρικές μου γνώσεις μ’ έκαναν να σκιαχτώ, βλέποντας ότι ο Βαγγέλης ήταν κάτασπρος, πιό λευκός απ’το πάλλευκο σεντόνι του νοσοκομείου. Ήταν τότε που ένα παγερό χέρι μου’σφιξε σαν μέγγενη την καρδιά, γιατί κατάλαβα ότι είχε φθάσει το ΤΕΛΟΣ. Και το τέλος ήρθε πράγματι μετά από λίγες ημέρες. Πρέπει να ήταν στις 3 του Δεκέμβρη το 1966, αν θυμάμαι καλά, γιατί έχει περάσει από τότε πάνω από μισός αιώνας και τα μαλλιά μας έχουν ασπρίσει απ’τα χρόνια. Έχω λοιπόν να κάνω μια πρόταση:

Ας κρατήσουμε την ημερομηνία αυτή- 3 Δεκέμβρη 1966- σαν ημέρα που θα θυμώμαστε τον φίλο Βαγγέλη Γαβαλά. Και την ίδια μέρα να έχουμε «μέρα μνήμης» και για τους άλλους συμμαθητές (Ανδρίτσο, Γκουμάση, Έξαρχο, Λυσικάτο, Μέγα, Μουλάκη, Νέζο, Οθωναίο, Τσέκερη, Δημητρακόπουλο, Καρακώστα, Κλήμη, Κονταράτο, Κρόμπα, Πανταζή, Ποντικίδη, Πιερράκο, Πορίχη, Πουλή, Πράσινο, Σταθόπουλο και Χατζηκυριάκο), που το ‘σκασαν από τη γη και απογειώθηκαν πριν τα... μνημόνια στα τρισμεσούρανα, χωρίς να περιμένουν «να πατήσουν τα εκατό», «να τα εκατοστήσουν». Και όσοι μπορούμε και ευκαιρούμε, να πηγαίνουμε στις 3 του Δεκέμβρη στον τάφο του Βαγγέλη Γαβαλά και να αφήνουμε ένα λευκό τριαντάφυλλο, για τις λευκές, αγνές, άδολες ψυχές όλων των απόντων συμμαθητών μας. Γιατί, όπως λέει σε μια ομιλία του ο σοφός μας δάσκαλος Κώστας Γιαννημάρας, ο τραγικός Ευριπίδης στις «Φοίνισσες» έγραφε: «Τοις γαρ θανούσι χρη τον ου τεθνηκότα τιμάς διδόναι». Δηλαδή «Αυτός που βρίσκεται στη ζωή πρέπει να τιμά τους νεκρούς του».

            Προτείνω λοιπόν να μοιάσουμε στους Αρχαίους Έλληνες,αφού «Έλληνες αεί εσμέν» και να κάνουμε μια σύναξη στις 3 του Δεκέμβρη στη μνήμη των φίλων- συμμαθητών μας, που δεν είναι πια κοντά μας. Μέχρι πριν κάποια χρόνια υπήρχε ο τάφος του Βαγγέλη Γαβαλά στο κοιμητήριο Αγίου Δημητρίου- Μπραχαμίου. Με χαρακτηριστικό ότι ήταν ο μοναδικός τάφος που είχε σκέπαστρο μεταλλικό, στηριγμένο σε απλή σιδηροκατασκευή. Ας τιμήσουμε τη μνήμη τους φέτος, σε δυο μήνες ακριβώς! ΣΤΙΣ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

Ηλίας Π. Γιαννιάς

 Αθήνα 3-10-17

Γιορτάζει ο Στέλιος !

στοv  συμμαθητή  μας

ΚΑΛΠΑΚΗ

Τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων για τα ΑΕΙ , πριν από 50 χρόνια !

31 Οκτωβρίου 1967

Τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων εξετάσεων για όλες - σχεδόν –τις Σχολές των ΑΕΙ , στις 3 Ομάδες εκείνης της χρονιάς.

Από το αρχείο του αδερφού μου Γιάννη Πισιμίση (1949-2015), απόφοιτου του Γυμνασίου μας, της Τάξης 1967.

Αφιερωμένο στους επιτυχόντες τότε, συμμαθητές του στο ΣΤ Γυμνασίου Αθηνών , που ενημερώνονται από το blog μας.

Γιώργος Πισιμίσης

ΥΓ1 :Ο  Γιάννης Πισιμίσης απεφοίτησε 1ος, από το ΣΤ Γυμνάσιο το 1967 και εισήχθη την ίδια χρονιά, στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ.Π (23ος)

ΥΓ2 :  Επειδή δεν διαβάζονται όλα τα ονόματα των επιτυχόντων, μπορούμε να σας στείλουμε - με email - τα 8 αρχεία , αν μας το ζητήσετε (pissimissis@ gmail.com).

Σήμερα γιορτάζουν : Άγγελος & Μιχάλης !

στους εορτάζοντες  συμμαθητές  μας

ΑΓΓΕΛΟ ΙΑΚΩΒΟΥ, ΑΓΓΕΛΟ ΚΙΤΡΙΝΑΚΗ & ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΑΦΑ

«Της Ιθάκης το ωραίο ταξίδι… (σε 3 πράξεις)»

         Μια πολυμορφική παράσταση του  Γιώργου Λουτσέτη , συνεργάτη του αξέχαστου συμμαθητή μας Μανόλη Πουλή, στην οποία συνομιλούν η μουσική με τις εικόνες,μέσα από αφορμές που δίνουν τρεις στίχοι από την “Ιθάκη” του Κωνσταντίνου Καβάφη.

Πράξη 1η: "Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη"

  Πράξη 2η: "Γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις"

  Πράξη 3η: "Πάντα στο νου σου να ‘χεις την Ιθάκη"

"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νά ' ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις."

Κ. Π. Καβάφης

            Έπαιξε ο αγαπημένος μας Χάρης Αργυρόπουλος (επίσης συνεργάτης του Μανόλη).

      Πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα  παράσταση, με την Ελισάβετ Βερούλη εξαιρετική στο τραγούδι.

        Η παράσταση δόθηκε το βράδυ του Σαββάτου 4 Νοεμβρίου στο θέατρο ΑΛΚΥΟΝΙΣ στην Αθήνα και παρευρέθηκαν συμμαθητές μας

01-10-2017 Από τη βραδυά των Αρκάδων στη Δάφνη , που τιμήθηκε η μνήμη του συμμαθητή μας Γιάννη Πισιμίση (1967).

Του Ηλία Παναγιώτη Γιαννιά (Μπαλκανά) από το χωριό Ζέλι.

            Στην εορταστική συγκέντρωση των Αρκάδων της Δάφνης (1/10/2017), σαν αληθινοί Αρκάδες, τιμήσαμε το γιατρό Παναγιώτη Τσινώνη απ’του Σκορτσινού. Ο γιατρός Τσινώνης- να ‘ναι καλά και να τα χιλιάσει- πρόσφερε τόσα πολλά σαν Ασκληπιάδης σε μικρούς και μεγάλους της Δάφνης μας, που χρειάστηκαν τις ολόχρυσες, ανεκτίμητες ιατρικές του γνώσεις. Και η πλακέτα που του προσφέρθηκε ήταν το ελάχιστο δώρο ευγνωμοσύνης μας. Αλλά και σαν αληθινοί Αρκάδες τιμήσαμε και τη μνήμη του αρχιτέκτονα- μηχανικού Γιάννη Πισιμίση, με μεγάλη προσφορά στη Δάφνη. Από τα βάθη των αιώνων οι πρόγονοί μας- οι Αρχαίοι Έλληνες- τιμούσαν τους νεκρούς τους. Ο τραγικός Ευρυπίδης στις Φοίνισσες γράφει: «Τοις γαρ θανούσι χρη των ου τεθνηκότα τιμάς διδόναι». Δηλαδή: «Αυτός που βρίσκεται στη ζωή πρέπει να τιμά τους νεκρούς του». Γι’αυτό κι εμείς, επειδή «Έλληνες αεί εσμέν», τιμήσαμε τη μνήμη του συμμαθητή μου στο ΣΤ’ Γυμνάσιο Αθηνών Γιάννη Πισιμίση. Ο Γιάννης Πισιμίσης, όπως λέει ο Μοραϊτης ποιητής:

«Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά

πέρασε ξάφνου απ’ τη μια ζωή στην άλλη

από τα εγκόσμια τα θολά και πληχτικά

στων ουρανών το πάμφωτο ακρογιάλι».

Ο Γιάννης Πισιμίσης είχε Γορτυνιακή καταγωγή από τον Κοκορά και την ηρωική, απέθατη Ζάτουνα. Σε όλη τη ζωή του ξεχείλιζε από καλοσύνη και «ΑΝΘΡΩΠΙΑ», παλεύοντας καθημερινά τον αγώνα τον καλό καγαθό, «για μια ανθρωπότητα λιγότερο απάνθρωπη», όπως μου έγραψε κάποτε στην αφιέρωση σε ένα βιβλίο του ο φίλος Αντώνης Σαμαράκης. Ο Γιάννης Πισιμίσης πρόσφερε τα μέγιστα σε όλη τη ζωή του και κύρια χάρισε μαργαριτάρια απ΄το γιορντάνι της παιδείας σε όλη τη νεολαία. Φώτιζε με τις επαγγελματικές του ενασχολίσεις στο Υπουργείο Παιδείας, τις γνώσεις που έπρεπε να πάρουν τα παιδιά στα σχολεία, αλλά ήταν και ο τρισμέγιστος αειφανής φωτοδότης φάρος, που φώτιζε στη γειτονιά μας και κάθε σκαλοπάτι της εξωσχολικής παιδείας.  Γιατί όπως είχε πει ο Μάνος Χατζηδάκις: «Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας είναι η παιδεία». Και όπως έλεγε και ο σοφός Παπανούτσος «Πρέπει να μένουμε λεύτεροι από ταπεινές φροντίδες και να αφοσιωνόμαστε στην καλλιέργεια του πνεύματος και του ήθους, φθάνοντας στην κατάκτηση ενός πιο υψηλού, πιό Ανθρώπινου ύφους ζωής». Πρέπει να λατρέψουμε και να καλλιεργήσουμε τον εθνικό μας πολιτισμό, που υπάρχει κάτω απ’τον ουρανό μας, από τότε που πρωτακούστηκε η Ελληνική λαλιά σε τούτο τον αγαπημένο βράχο του Αιγαίου, απ’τα ωγύγια βάθη των αιώνων έως σήμερα. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι κάτι χωριστό απ’το χώμα που ήπιε το αίμα του. Και ιδιαίτερα στις μέρες μας, που τα πάντα κλονίζονται σε ολόκληρο τον πλανήτη, θα πρέπει τα έθιμα του λαού μας να είναι η δυνατή θρυαλλίδα που θα ξαναφουντώνει τις θύμισες φίλων και συγγενών (όπως ο αλησμόνητος Γιάννης Πισιμίσης) και προγόνων γενικά. Πρέπει η εθνική μας συνείδηση να μη στέκει ναρκωμένη. Γιατί όπως έγραφε και ο συμπατριώτης μας –Αρκάς από τη Βυτίνα- σπουδαίος ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Ήθη, έθιμα και γλώσσα είναι τα στηρίγματα που διατηρούν και εδραιώνουν την ιστορική συνέχεια και την ιδιαιτερότητα του Ελληνικού Έθνους». Γι’αυτόν τον ιερό σκοπό έπαιρνε και ο Γιάννης Πισιμίσης το πνευματικό προζύμι και έπλαθε και πρόσφερε παντού τις λαμπρές του γνώσεις.

Ακλουθώντας λοιπόν κι εμείς αυτά τα χιλιομυριοαργυροχρυσαφοποίκιλτα έθιμά μας και γεμάτοι θύμισες απ’τις Παναρκαδικές γιορτές μας- όπως το Πανηγύρι της Επισκοπής στην Τεγέα τον Δεκαπενταύγουστο- που καλούν σε σύναξη τους Αρκάδες για να προσφέρουν τη χρυσόλαμπρη και καλλιτεχνική ανάταση και την αλληλογνωρισμιά- οργανώσαμε την Κυριακή το απόγευμα αυτή την τιμητική εκδήλωση με την παρουσία Αρκάδων Δάφνης, Υμηττού, Ηλιούπολης και Παπαραίων, με τρία χορευτικά συγκροτήματα, που μας μετέφεραν με τη λεβεντιά τους στα διάσελα και τις καμπυλόγραμμες βουνοκορφές της ΑΡΚΑΔΙΑΣ μας. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε τι γράφει ο τυφλός –αλλά τα πάντα βλέπων- Όμηρος. Γιατί βέβαια «έβλεπε τα πάντα» ο Όμηρος! Και όπως γράφει ο Βασίλης Ρώτας:

Αν ήταν ο Όμηρος στραβός

τότε είναι η ποίηση στραβή

μ’ αν είναι η ποίηση στραβή

τότε ποιος βλέπει στη ζωή;

Ο  Όμηρος λοιπόν λέει ότι «οι μαρμαρυγές ποδών των χορευτών έδιναν συνεχώς σπίθες». Αυτές τις σπίθες της Αρκαδικής ψυχικής αντρειοσύνης έδιναν οι χορευτές πάνω στο πλακόστρωτο της εξέδρας της πλατείας και προκαλούσαν εγκελαδικές δονήσεις βροντοχτυπώντας τη γη με τα χιλιοκαρφωμένα στο πέλμα γουρνοτσάρουχα. Οι πατροπαράδοτες φορεσιές με χρωματισμούς σαν της λαθουρής κόττας λαμπίνιζαν στο ηλιόγερμα και οι λυγερόκορμες Αρκαδοπούλες στεφάνωναν τα ολόλαμπρα από Αρκαδική ομορφιά πρόσωπά τους με το μεταξωτό μαντήλι της ξανθιάς Νεράιδας της ανεμοξουριάς που τρέχει με τις γητειές της μέσα στο θρούμπι και τη ρίγανη, τα πολιτρίχια, τον κισσό και τα βάτα. Οι φουστανέλες προκάλεσαν στους Αρκάδες θεατές ρίγη συγκίνησης. Γιατί η φουστανέλα είναι «σύμβολο περηφάνειας και λεβεντιάς, φόβητρο για τους εχθρούς, στολίδι για τους γενναίους και στερνός, αχώριστος σύντροφος για τους ήρωες». Και όπως λέει ο Αχιλλέας Παράσχος: «Κλεφτόπουλα την έζωναν, λευκή ωσάν το χιόνι και γέροντες αρματολοί σαν μάνα την τιμούσαν». Οι φούρλες, απ’ τις μυριοχιλιοτριγωνοκομμένες και ραμμένες φουστανέλες σ’ έκαναν να βλέπεις και να μη χορταίνεις ή άλλοτε ένοιωθες να σε πιάνει αντράλα απ’ τις γρήγορες γυροβολιές κι αναζητούσες της Άρνης τ’ αθάνατο νερό να ξεδιψάσεις και να συνέλθεις. Οι αντιλαμπές απ΄τα γυαλισμένα σελάχια έδιναν πλέριο φως στη νυχτωμένη πλατεία. Εκεί που ο Δημήτρης Γιαννακούρας, πρόεδρος του Δ.Σ. του Συλλόγου Αρκάδων Δάφνης-Υμηττού, εμπεριστατωμένα μας εξηγούσε, πριν το κάθε τραγούδι, την ιστορία του και τον συμβολισμό του. Τα τραγούδια αυτά τα χαρακτηρίζει η δύναμη της φαντασίας στην περιγραφή και η τόλμη στην έκφραση και στη δημιουργία παραστατικών εικόνων. Το ηρωικό πνεύμα που τα διαπνέει μεγαλώνει την γοητεία τους, καθώς το πρωτογενές υλικό τους, που ξεκινά απ΄τα βάθη των αιώνων της ιστορίας μας, τα φέρνει μέχρι τις μέρες μας μέσα στην αχλύ του μύθου.

Και με τα λόγια απ΄αυτά τα αιωνόβια – σαν τα πλατάνια και τις αγριελιές – δημοτικά μας τραγούδια (με τα ολοφωτολαμπυρίζοντα πεντάγραμμα) γεμίσαμε για δυο ώρες τις κύλικες της Αρκαδικής περήφανης ψυχής μας και μεθύσαμε με το αθάνατο κρασί του ’21, όπως λέει ο ποιητής. Γιατί πάντοτε –όπως γράφει και ο Νικηφόρος Βρεττάκος – «το δημοτικό τραγούδι εκφράζει την καθαρότητα και την ευρύτητα των εσωτερικών διαστάσεων του ανθρώπου». Γιατί διαθέτει στους στίχους του λέξεις απ΄το λαϊκό γλωσσικό θησαυροφυλάκιο και κυρίως σύνθετες λέξεις που δίνουν τελικά ένα θαυμάσιο ηχητικό τρίχαπτο και αναγορεύουν τον αγράμματο λαϊκό τεχνίτη του δημοτικού τραγουδιού σε έναν ογκόλιθο – στα Ιμαλάια ανεβασμένο – έτοιμο για Νόμπελ άξιο ποιητή. Γιατί οι παρομοιώσεις, οι εικόνες, οι παραβολές, οι γνώσεις στα δημοτικά τραγούδια, ξεπετάγονται στα τρισμεσούρανα απ΄τις ηφαιστειοεγκελαδικές εκρήξεις μιας λαϊκής ψυχικής αναγκαιότητας και είναι μια πύρινη λάβα και όχι μια ισχνή, αχνή φιλολογία. Είναι φοβερό το φαινόμενο αυτής της ψυχοκαλλιτεχνικής αυτονομίας, που ανεβαίνει ένα-ένα τα σκαλοπάτια της γλωσσικής πληρότητας δίνοντας τον τελικό λόγο από ένα λαϊκό στιχουργό, που χωρίς να έχει διδαχθεί από κανέναν, ξέρει περισσότερα από ένα σύγχρονο μεγάλο Νομπελίστα εκφραστή της ποιητικής τέχνης. Γιατί ο καλλιτεχνικός ιδανισμός είναι η φυσική έκφραση των φλογερών και μάλιστα των θετικών βιωμάτων της εσωτερικότητας του λαϊκού στιχουργού, όπως της θερμής αγάπης, της θαυμαστικής λατρείας, της λαχτάρας για λευτεριά, που ενοφθάλμισε στο στίχο του, καθώς είχε πλημμυρίσει σε μια λαϊκή ουσία δημιουργικής φανέρωσης με ανεξίτηλη σφραγίδα τη γνησιότητα.

Τα τραγούδια, στη μαγευτική βραδυά των Αρκάδων στη Δάφνη, απέδωσαν με τις μελίρρυτες φωνές τους η Νάντια Καραγιάννη, ο Διαμαντής Ρουμελιώτης και ο Νίκος Καραγιάννης. Χαρακτηριστική ήταν μια εύθυμη ταραχή που προκλήθηκε στους θεατές, όταν ο υπογράφων το κείμενο, τραγουδώντας με στεντόρεια Ζελιώτικη φωνή το αθάνατο τσάμικο:

«Η ΠΑΠΑΛΑΜΠΡΑΙΝΑ»

Το έπος του 1940 - 1941 ....

...μέσα από χρωμολιθογραφίες των Γιώργου Γουναρόπουλου και Κώστα Γραμματόπουλου. 

Ήταν από τους πρώτους "πίνακες εθνικής σκοπιμότητος" που με πρωτοβουλία του καθηγητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Ι. Κεφαλληνού, φιλοτέχνησαν σπουδαστές της, επιλέχθηκαν από τον ίδιο τον Ι. Μεταξά και εγκρίθηκαν από το Υφυπουργείο Τύπου.

Από την έκθεση ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 -1941 στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών (πλατεία Κλαυθμώνος) . Διάρκεια έκθεσης : 23 Οκτωβρίου - 12 Νοεμβρίου 2017.Συλλέκτες Νικήτας & Ευαγγελία Σταυρινάκη.

Σήμερα γιορτάζει ο Δημήτρης !

στους  εορτάζοντες συμμαθητές  μας

ΑΝΑΡΓΥΡΟΥ , ΑΡΓΥΡΟ , ΖΕΒΟΛΗ, 

ΜΗΤΡΟΚΩΣΤΑ 

 ΣΑΚΛΑΜΑΚΗ & ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Αρχαία Κόρινθος και Ίσθμια...

...πέντε πολύ καλοί μαθητές και μια άριστη μαθήτρια συνεχίζοντας τα μαθήματα βρεθήκαμε σήμερα λουκά του ευαγγελιστού βοήθειά μας στην αρχαία κόρινθο και τα ίσθμια σε διαολεμένη φόρμα ο δάσκαλος μας είπε και τι δεν είπε....σχεδόν όλα...νάμαστε καλά σύντομα θα ξαναπάμε !

σπύρος γεώ

Από την συνάντηση των τάξεων 1968 & 1969 στις 7/10/2017 - Μέρος 5ο.

TO VIDEO ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ & ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ

Από την συνάντηση των τάξεων 1968 & 1969 στις 7/10/2017 - Μέρος 4ο.

Ο   ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΟΣ ΚΑΙ   ΤΟ ΤΕΡΑΣ

«Το χουνέρι του Αριστοφάνη» παιγμένο απ’τον θεοπάλαβο Ηλία Γιαννιά τη βραδυά για την κυρία Ξένου και τον φίλο Γιώργο Διονέλη.

            Ρε παλιοκαθήκια -που λέει και ο φίλος μας ο Γιώργος Διονέλης- γειά σας!!!

            Επειδή σεβαστήκατε την ηλικία μου και τα άσπρα μου μαλλιά προχθές το βράδυ που πήγαμε στη Ρούμελη! της ... Νέας Σμύρνης θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που ανεχθήκατε τις τρέλλες ενός ΕΙΚΟΣΑΧΡΟΝΟΥ παλαβού που βρέθηκε «ως εξ ουρανού» αναμετάξυ σας!

            Και πρώτον και καλλίτερον να ξέρουμε όλοι μας ότι τρία πράγματα αξίζουν στη ζωή:

Πρώτον η ΥΓΕΙΑ.         Δεύτερον η ΥΓΕΙΑ.       Και τρίτον η ΥΓΕΙΑ.

            Και δεύτερον και καλλιτερότερον ή «κάλλιστον» όπως λέει ο σοφός Κώστας Γιαννημάρας να σας πω πως αισθάνθηκα βγαίνοντας και κάνοντας τα πρώτα βήματα στο παλκοσένικο, στο γνωστό –πια- «Θέατρο Ρούμελη».

Είχα ψοφήσει στα γέλια κάτω από το... μουστάκι μου και σφιγγόμουν να μη... μαρτυρήσω την... ταυτότητά μου. Η αποθέωση ήρθε, όταν έβλεπα όλο το... φιλοθεάμον κοινό να βάζει το χέρι στην τσέπη, για να βγάλει και να μου δώσει ένα ευρώ. Δέχομαι και δίευρα! Μάλιστα ένας συμμαθητής μας, καλή του ώρα, λυπήθηκε την... κατάντια μου και μου «ενεχείρισε» ΠΕΝΤΑΕΥΡΩ!!! «οποία ΤΥΧΗ».

            Αλλά, ρε παιδιά (ΝΑΙ! ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ! ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ), το πρόβλημά μου ήταν μεγάλο, όταν σαν πρωτάρα (συγνώμη, σαν πρωτάρης ήθελα να πω, αλλά σήμερα ψηφίζεται στη ΒΟΥΛΗ το γνωστό νομοσχέδιο κι εγώ είμαι στο ψάξιμο –αφού είμαι πάνω από 15 χρονών- και ψάχνω πού να με κατατάξω) λοιπόν σαν πρωτάρης πάνω στη σκηνή είχα τράκ μεγάλο, όταν έβλεπα τις γυναίκες σας να ανοίγουν τις τσάντες τους, να βγάζουν το πορτοφολάκι τους και με... αβρότητα, να μου δίνουν το ευρώ τους. Ήταν... Αριστοφανική αποθέωση. Κι αυτό το εισέπραξα απ’τις γυναίκες σας –να ‘ναι καλά- που τις ευχαριστώ και τις αγαπώ όλες με όλη την ΑΔΟΛΗ ΨΥΧΗ, που κάποιοι από εσάς την έχετε γνωρίσει καλλίτερα, γιατί με ξέρετε πιο καλά, όπως ο φίλος μου ο Αποστόλης Χατζίρης, ο φίλος μου ο Σταμάτης Κουσουρής και η φίλη μου η Τόνια Ζεβόλη.

            Το... χουνέρι λοιπόν του Ηλία- Αριστοφάνη συνεχιζόταν με τις τυπικές κυρίες και το ευρώ τους και φθάσαμε στην ατάκα που είπε άλλος πρωταγωνιστής του θιάσου σε άλλον δίπλα του «Δώσ’του, δώσ’του ένα ευρώ κι εσύ να πάει στην ευχή, να τον διώξουμε, να ηρεμήσουμε επιτέλους!

Από την συνάντηση των τάξεων 1968 & 1969 στις 7/10/2017 - Μέρος 3ο.

ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΙΜΗΤΙΚΗΣ ΠΛΑΚΕΤΑΣ 

ΣΤΗΝ Κα ΕΙΡΗΝΗ ΞΕΝΟΥ

Η προσφώνηση του συμμαθητή μας Γιώργου Πισιμίση είχε ως εξής :

Αγαπητές μου κυρίες & αγαπητοί μου συμμαθητές !

Στη σημερινή μας τακτική συνάντηση, εμείς οι απόφοιτοι των τάξεων 1968 & 1969 του ΣΤ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ τιμάμε ένα ξεχωριστό άνθρωπο , την εξαιρετική και αγαπητή μας καθηγήτρια των Γαλλικών.

Τιμάμε την κα ΕΙΡΗΝΗ ΞΕΝΟΥ που πάντα όμορφη , ευγενική, πρόσχαρη και με το χαμόγελο -  από τα μαθητικά μας θρανία μέχρι και σήμερα - δεν παραλείπει να τιμά με τη παρουσία της τις συναντήσεις  μας !

Στην πλακέτα που της παραδίνουμε γράφουμε :

Από την συνάντηση των τάξεων 1968 & 1969 στις 7/10/2017 - Μέρος 2ο.

ΤΟ ΠΑΡΟΥΣΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ 

Με ικανοποιητική συμμετοχή – όπως κάθε χρόνο – πραγματοποιήθηκε και φέτος η τακτική φθινοπωρινή μας συνάντηση, που έγινε το Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017.

Φέτος παρευρέθηκαν και οι γυναίκες συμμαθητών μας – σε αντίθεση με προηγούμενες χρονιές – με συνολικό αριθμό συμμετεχόντων 62 άτομα (41 συμμαθητές και 21 γυναίκες).

Από τη Τάξη μας παρευρέθηκαν 34 συμμαθητές.

Επίσης από τη τάξη 1968 : 6 συμμαθητές ( Αγγελόπουλος Γιάννης , Γιαννιάς Ηλίας, Διονέλλης Γιώργος, Κούγιας Ηλίας,  Κουσουρής Σταμάτης & Κουτσοκέρας Γιάννης), καθώς  επίσης 1 συμμαθητής μας από τη τάξη  1970 (Σκοπελίτης Βασίλης).

Ανάμεσά τους  2 συμμαθητές μας ,  πρωτοεμφανιζόμενοι  στις συναντήσεις μας . Οι Μιχάλης Γεωργιάδης και Φραντζέσκος Τσαντάνης από τη Πάρο !

     Έτσι το παρουσιολόγιο της συνάντησής μας έχει ως εξής και Τμήμα  :  

         ΤΜΗΜΑ ΣΤ1                                                 ΤΜΗΜΑ ΣΤ2

                                                      

1. Αγκορτσάς Παναγιώτης 2.Αναργύρου Δημήτριος 3. Βαρύτιμος Γιώργος 4. Γεωργάτσος Σπύρος 5. Γεωργιάδης Μιχάλης 6. Γιαννακάκης Θανάσης 7. Γουλής Χαράλαμπος 8 Δαγρές Παύλος 9. Διαβάτης Κώστας 10. Ζεβόλης Δημήτριος 11. Ζύγουρας Βασίλης 12.Ηλιόπουλος Χρίστος 13. Ιακώβου Άγγελος 14. Ιωάννου Κλεόβουλος 15. Κακαβογιάννης Σταύρος 16. Καλογείτονας Γιάννης 17. Καλπάκης Στέλιος 18. Καμακάρης Νίκος 19.Καραμούζης Θανάσης 20. Κιτρινάκης Άγγελος 21. Κοκκόσης Αποστόλης 22. Κουμαρέλας Γιάννης 23 .Κουντούρης Νικόλαος

1. Ματζάκος Κώστας 2. Μερέβης Γιάννης 3. Μεζίνης Γεώργιος 4. Μητροκώτσας Δημήτης 5 .Πισιμίσης Γιώργος 6. Προβής Νίκος 7. Σελετόπουλος Κώστας 8. Τσαντάνης Φραντζέσκος 9. Χατζηδήμας Γιώργος 10. Χατζίρης Αποστόλης 11. Χάλαρης Γιώργος