Μνήμη συμμαθητών μας , Τάξεις 1968 & 1969 : Κυριακή 3 Δεκεμβρίου στις 11.00 π.μ στο Νεκροταφείο Αγίου Δημητρίου (Μπραχάμι).

          Απέραντη χαρμολύπη. Ναι, ρε παιδιά! Αισθάνθηκα απέραντη χαρμολύπη διαβάζοντας την πρόσκληση για τη συνάντηση στη «Ρούμελη» της Νέας Σμύρνης στις 7-10-17. Απέραντη χαρά, γιατί η πρόσκληση θα μας φέρει πάλι κοντά να τα κοπανήσουμε και να γλεντήσουμε, όπως τραγουδήσαμε και χορέψαμε στις 11-7-17, τότε που μ’ έπιασε το τραγουδιστικό μου μέχρι τη 1 μετά τα μεσάνυχτα. Τότε που έσυρε το χορό η Σύλβια του Πάνου Αδαμόπουλου και τη συνόδευε ο Πάνος και ο Γιώργος Πισιμίσης. Ο οποίος Πισιμίσης- όχι δεν ήμουν... πιωμένος – έβλεπα καθαρά, ότι χόρευε ένα φοβερό τσάμικο στον αέρα. Ήταν το απέθατο «Να’σαν τα νιάτα δυο φορές». ΜΙΛΑΜΕ... έβγαλε όλο το χορό χωρίς να πατήσουν τα πόδια του στα πλακάκια. Πέταγε κυριολεκτικά σαν ... εικοσάχρονος παππούς.

         

Αλλά, ρε παιδιά, μαζί αισθάνθηκα και μια απέραντη, καντάρια βαρειά, καρδιομεγγενοσφίχτρα, θαναταγγελιαφόρο λύπη. Γιατί δάκρυσα- είμαι πάρα πολύ ευαίσθητος, όπως λέει η φίλη Τόνια Ζεβόλη- στη θύμηση του φίλου μας Βαγγέλη Γαβαλά. Θυμήθηκα την τελευταία επίσκεψη όλων των συμμαθητών στο νοσοκομείο. Εκεί που οι λίγες – τότε- εγκυκλοπαιδικές ιατρικές μου γνώσεις μ’ έκαναν να σκιαχτώ, βλέποντας ότι ο Βαγγέλης ήταν κάτασπρος, πιό λευκός απ’το πάλλευκο σεντόνι του νοσοκομείου. Ήταν τότε που ένα παγερό χέρι μου’σφιξε σαν μέγγενη την καρδιά, γιατί κατάλαβα ότι είχε φθάσει το ΤΕΛΟΣ. Και το τέλος ήρθε πράγματι μετά από λίγες ημέρες. Πρέπει να ήταν στις 3 του Δεκέμβρη το 1966, αν θυμάμαι καλά, γιατί έχει περάσει από τότε πάνω από μισός αιώνας και τα μαλλιά μας έχουν ασπρίσει απ’τα χρόνια. Έχω λοιπόν να κάνω μια πρόταση:

Ας κρατήσουμε την ημερομηνία αυτή- 3 Δεκέμβρη 1966- σαν ημέρα που θα θυμώμαστε τον φίλο Βαγγέλη Γαβαλά. Και την ίδια μέρα να έχουμε «μέρα μνήμης» και για τους άλλους συμμαθητές (Ανδρίτσο, Γκουμάση, Έξαρχο, Λυσικάτο, Μέγα, Μουλάκη, Νέζο, Οθωναίο, Τσέκερη, Δημητρακόπουλο, Καρακώστα, Κλήμη, Κονταράτο, Κρόμπα, Πανταζή, Ποντικίδη, Πιερράκο, Πορίχη, Πουλή, Πράσινο, Σταθόπουλο και Χατζηκυριάκο), που το ‘σκασαν από τη γη και απογειώθηκαν πριν τα... μνημόνια στα τρισμεσούρανα, χωρίς να περιμένουν «να πατήσουν τα εκατό», «να τα εκατοστήσουν». Και όσοι μπορούμε και ευκαιρούμε, να πηγαίνουμε στις 3 του Δεκέμβρη στον τάφο του Βαγγέλη Γαβαλά και να αφήνουμε ένα λευκό τριαντάφυλλο, για τις λευκές, αγνές, άδολες ψυχές όλων των απόντων συμμαθητών μας. Γιατί, όπως λέει σε μια ομιλία του ο σοφός μας δάσκαλος Κώστας Γιαννημάρας, ο τραγικός Ευριπίδης στις «Φοίνισσες» έγραφε: «Τοις γαρ θανούσι χρη τον ου τεθνηκότα τιμάς διδόναι». Δηλαδή «Αυτός που βρίσκεται στη ζωή πρέπει να τιμά τους νεκρούς του».

            Προτείνω λοιπόν να μοιάσουμε στους Αρχαίους Έλληνες,αφού «Έλληνες αεί εσμέν» και να κάνουμε μια σύναξη στις 3 του Δεκέμβρη στη μνήμη των φίλων- συμμαθητών μας, που δεν είναι πια κοντά μας. Μέχρι πριν κάποια χρόνια υπήρχε ο τάφος του Βαγγέλη Γαβαλά στο κοιμητήριο Αγίου Δημητρίου- Μπραχαμίου. Με χαρακτηριστικό ότι ήταν ο μοναδικός τάφος που είχε σκέπαστρο μεταλλικό, στηριγμένο σε απλή σιδηροκατασκευή. Ας τιμήσουμε τη μνήμη τους φέτος, σε δυο μήνες ακριβώς! ΣΤΙΣ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

Ηλίας Π. Γιαννιάς

 Αθήνα 3-10-17