ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Μνήμη συμμαθητών μας , Τάξεις 1968 & 1969 : Κυριακή 3 Δεκεμβρίου στις 11.00 π.μ στο Νεκροταφείο Αγίου Δημητρίου (Μπραχάμι).



          Απέραντη χαρμολύπη. Ναι, ρε παιδιά! Αισθάνθηκα απέραντη χαρμολύπη διαβάζοντας την πρόσκληση για τη συνάντηση στη «Ρούμελη» της Νέας Σμύρνης στις 7-10-17. Απέραντη χαρά, γιατί η πρόσκληση θα μας φέρει πάλι κοντά να τα κοπανήσουμε και να γλεντήσουμε, όπως τραγουδήσαμε και χορέψαμε στις 11-7-17, τότε που μ’ έπιασε το τραγουδιστικό μου μέχρι τη 1 μετά τα μεσάνυχτα. Τότε που έσυρε το χορό η Σύλβια του Πάνου Αδαμόπουλου και τη συνόδευε ο Πάνος και ο Γιώργος Πισιμίσης. Ο οποίος Πισιμίσης- όχι δεν ήμουν... πιωμένος – έβλεπα καθαρά, ότι χόρευε ένα φοβερό τσάμικο στον αέρα. Ήταν το απέθατο «Να’σαν τα νιάτα δυο φορές». ΜΙΛΑΜΕ... έβγαλε όλο το χορό χωρίς να πατήσουν τα πόδια του στα πλακάκια. Πέταγε κυριολεκτικά σαν ... εικοσάχρονος παππούς.
         
Αλλά, ρε παιδιά, μαζί αισθάνθηκα και μια απέραντη, καντάρια βαρειά, καρδιομεγγενοσφίχτρα, θαναταγγελιαφόρο λύπη. Γιατί δάκρυσα- είμαι πάρα πολύ ευαίσθητος, όπως λέει η φίλη Τόνια Ζεβόλη- στη θύμηση του φίλου μας Βαγγέλη Γαβαλά. Θυμήθηκα την τελευταία επίσκεψη όλων των συμμαθητών στο νοσοκομείο. Εκεί που οι λίγες – τότε- εγκυκλοπαιδικές ιατρικές μου γνώσεις μ’ έκαναν να σκιαχτώ, βλέποντας ότι ο Βαγγέλης ήταν κάτασπρος, πιό λευκός απ’το πάλλευκο σεντόνι του νοσοκομείου. Ήταν τότε που ένα παγερό χέρι μου’σφιξε σαν μέγγενη την καρδιά, γιατί κατάλαβα ότι είχε φθάσει το ΤΕΛΟΣ. Και το τέλος ήρθε πράγματι μετά από λίγες ημέρες. Πρέπει να ήταν στις 3 του Δεκέμβρη το 1966, αν θυμάμαι καλά, γιατί έχει περάσει από τότε πάνω από μισός αιώνας και τα μαλλιά μας έχουν ασπρίσει απ’τα χρόνια. Έχω λοιπόν να κάνω μια πρόταση:
Ας κρατήσουμε την ημερομηνία αυτή- 3 Δεκέμβρη 1966- σαν ημέρα που θα θυμώμαστε τον φίλο Βαγγέλη Γαβαλά. Και την ίδια μέρα να έχουμε «μέρα μνήμης» και για τους άλλους συμμαθητές (Ανδρίτσο, Γκουμάση, Έξαρχο, Λυσικάτο, Μέγα, Μουλάκη, Νέζο, Οθωναίο, Τσέκερη, Δημητρακόπουλο, Καρακώστα, Κλήμη, Κονταράτο, Κρόμπα, Πανταζή, Ποντικίδη, Πιερράκο, Πορίχη, Πουλή, Πράσινο, Σταθόπουλο και Χατζηκυριάκο), που το ‘σκασαν από τη γη και απογειώθηκαν πριν τα... μνημόνια στα τρισμεσούρανα, χωρίς να περιμένουν «να πατήσουν τα εκατό», «να τα εκατοστήσουν». Και όσοι μπορούμε και ευκαιρούμε, να πηγαίνουμε στις 3 του Δεκέμβρη στον τάφο του Βαγγέλη Γαβαλά και να αφήνουμε ένα λευκό τριαντάφυλλο, για τις λευκές, αγνές, άδολες ψυχές όλων των απόντων συμμαθητών μας. Γιατί, όπως λέει σε μια ομιλία του ο σοφός μας δάσκαλος Κώστας Γιαννημάρας, ο τραγικός Ευριπίδης στις «Φοίνισσες» έγραφε: «Τοις γαρ θανούσι χρη τον ου τεθνηκότα τιμάς διδόναι». Δηλαδή «Αυτός που βρίσκεται στη ζωή πρέπει να τιμά τους νεκρούς του».
            Προτείνω λοιπόν να μοιάσουμε στους Αρχαίους Έλληνες,αφού «Έλληνες αεί εσμέν» και να κάνουμε μια σύναξη στις 3 του Δεκέμβρη στη μνήμη των φίλων- συμμαθητών μας, που δεν είναι πια κοντά μας. Μέχρι πριν κάποια χρόνια υπήρχε ο τάφος του Βαγγέλη Γαβαλά στο κοιμητήριο Αγίου Δημητρίου- Μπραχαμίου. Με χαρακτηριστικό ότι ήταν ο μοναδικός τάφος που είχε σκέπαστρο μεταλλικό, στηριγμένο σε απλή σιδηροκατασκευή. Ας τιμήσουμε τη μνήμη τους φέτος, σε δυο μήνες ακριβώς! ΣΤΙΣ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

Ηλίας Π. Γιαννιάς
 Αθήνα 3-10-17

11 σχόλια:

  1. Φίλε Ηλία καλό σου βράδυ.
    Έχουμε καιρό να τα πούμε, πιστεύω να είσαι καλά.
    Με συγκίνησε ιδιαίτερα η επιστολή σου.
    Δεν γνώριζα, φυσικά, τον Βαγγέλη Γαβαλά που έφυγε τόσο νωρίς, όμως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια ώστε να συναισθανθώ τα συναισθήματά σου καθώς και όλων των συμμαθητών, εκείνης της εποχής, να γνωρίσετε, σε ιδαιαίτερα νεαρή (εφηβική θα έλεγα) ηλικία, τον θάνατο, όχι σαν ένα θεωρητικό μελλοντικό γεγονός, αλλά άμεσα στο πρόσωπο ενός από εσάς, στο πρόσωπο ενός παιδιού που είχε κάθε δικαίωμα στην ζωή και όμως το στερήθηκε.
    Φαίνεται, αν δεν μου διαφεύγει κάτι, ότι ο Βαγγέλης άνοιξε (πολύ πρόωρα) τον "χορό"
    Ακολούθησαν και οι άλλοι που αναφέρεις, ελπίζω να αργήσει, όσο το δυνατόν, η συνέχεια.
    Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η πρότασή σου για την καθιέρωση μιας ημέρας, κάθε χρόνο, όπου θα συναντιόμαστε να θυμηθούμε αυτούς που δεν βρίσκονται πια μαζί μας.
    Δεν ξέρω αν θα είναι η 3η Δεκεμβρίου ή μία κινητή, ας πούμε η πρώτη Κυριακή ή Σάββατο κάθε Δεκέμβρη - ή οποιαδήποτε άλλη-, μιας και κάποιοι επιμένουμε να εργαζόμαστε ακόμη.
    Δημήτρης Ζεβόλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΚΩΣΤΑΣ ΜΗΣΙΑΚΟΥΛΗΣ:
    ΔΙΑΒΑΣΑ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΠΟΛΛΑ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Apostolos Chatziris:
    Συμφωνώ με την ιδέα και θα ειμαι παρών

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΚΩΣΤΑΣ ΜΗΣΙΑΚΟΥΛΗΣ:
    ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΩΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Theodoros Koughias:
    Ημουν στην κηδεια του Γαβαλα ..
    Ο ιερευς πατερας του. χαιδευε το μετωπο του ... ..
    Δεν μου φευγει αυτη η εικονα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Nikos Papastamatiou:
    ...και την ίδια χρονιά κατέρρευσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Βαγγέλης Γαβαλάς:
    Γιώργο Πισιμίση και δι εσού προς τον Ηλία Γιαννιά .. Με μεγάλη συγκίνηση είδα την πρόταση ... και επειδή όντως «Τοις γαρ θανούσι χρή τον ου τεθνηκότα τιμάς διδόναι» επικροτώ απολύτως την ιδέα απότισης φόρου μνήμης στους απωλεσθέντες μέχρι τώρα αποφοίτους συμμαθητές και φίλους ακι θα παραστώ. Ειδικότερα και λόγω της συγγένειας μου (α΄ εξάδελφος) με τον Βαγγέλη Γαβαλά του Παπα-Αντώνη θα είμαι εκεί και επιπρόσθετα ενημέρωσα σχετικά τους εν ζωή οικείους του (τις δυο αδελφές του) και συγκινήθηκαν για την επιλογή του σημείου και την πρωτοβουλία σας ... Για τυχόν περισσότερες λεπτομέρειες θα ενημερώσω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. H επιμνημόσυνη δέηση θα γίνει από τον Αρχιμανδρίτη Ιερόθεο Πισιμίση, απόφοιτο του γυμνασίου μας (τάξης 1974), τον οποίο - σημειωτέον - είχε βαπτίσει ο πατήρ Αντώνης Γαβαλάς (πατέρας του Βαγγέλη) στον Άγιο Ιωάννη Βουλιαγμένης.

      Διαγραφή
  8. Δεν σας κρύβω πως συγκινήθηκα αλλά και προβληματίστηκα, Θα είμαι παρών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Babis Goulis:
    Ηλία,μου σφίξεις την καρδιά. Οντως στεναχωρέθηκα γιατί τον μεν Απ'. Ανδρίτσο είμαστε σαν αδέλφια και μας χώριζε το κρεβάτι .Όσο για Γκουμαση Κονταράτου Εξαρχο κάναμε παρέα στα διαλείμματα του σχολείου και εκτός στα ποδοσφαιρικά της γειτονιάς μας.Σαφως όμως και όλους τους υπόλοιπους συμμαθητές όντας κοντά ηληκια ξεκινήσαμε από τρυφερές ηλικίες για το μεγάλο ταξίδι της ζωής που πολλές φορές είναι τόσο σύντομο και άδικο για ορισμένους.Επικροτω όσα παραπάνω ανέφερες Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή