Την Τετάρτη 14 Μαΐου 2014 δυόμισυ χιλιάδες χρόνια περίπου μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), το αρχαιολογικό τμήμα της τάξης μας οργάνωσε πρωϊνή εκδρομή στον ιερό χώρο. Η συνάντηση έγινε στις 10.30 στον Τύμβο. Λόγω της ημέρας (καθημερινή και λίγο πριν από τις Δημοτικές εκλογές στις οποίες μετέχουν ενεργά συμμαθητές μας) η συμμετοχή ήταν περιορισμένη. Το παρουσιολόγιο κατέγραψε με αλφαβητική σειρά: Αργυρός Δημήτρης, Γεωργάτσος Σπύρος, Γιαννημάρας Λεωνίδας, Γιαννακάκης Θανάσης, Πετροδασκαλάκης Βαγγέλης, Σελετόπουλος Κώστας, Σκοπελίτης Βασίλης (1970) και Χατζηδήμας Γιώργος.
Μετά την έκδοση των εισιτηρίων (που προς
μεγάλη μας χαρά δεν ήταν με μειωμένη τιμή γιατί δεν ξεπερνάγαμε την ηλικία των
65 χρόνων) είχαμε μια πρώτη σύντομη (!) (45 λεπτά περίπου) συζήτηση, μπροστά
από τη μακέττα της τοπογραφίας της περιοχής, και ανταλλαγή απόψεων για τους
Περσικούς πολέμους γενικώτερα, τη στρατηγική της μάχης του Μαραθώνα, τους
πρωταγωνιστές και τα παραλειπόμενα. Στη συνέχεια επισκευτήκαμε το μνημείο των
πεσόντων Αθηναίων και προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε τον προβληματισμό του
Σελετόπουλου για τη διπλή προφορά ( σαν «έψιλον» και σαν «ήτα») του γράμματος
«Ε» στο επίγραμμα του Σιμωνίδη του Κείου.
Κουρασμένοι από την υπερπροσπάθεια
ανεβήκαμε στα αυτοκίνητα για να μεταβούμε στο Μουσείο του Μαραθώνα. Εκεί, αφού
θαυμάσαμε τα εκθέματα και ιδιαίτερα το τμήμα του Τροπαίου, και των νεολιθικών
ευρημάτων (από το σπήλαιο του Πανός στην Οινόη) αλλά και αυτών της κλασσικής
περιόδου, των επιγραφών και των προτομών από την οικία του Ηρώδου του Αττικού, καταλήξαμε
στην αίθουσα των «Αιγυπτιακών» στην οποία εκτίθενται αρχιτεκτονικά τμήματα του
μοναδικού για την Αττική Αιγυπτιακού Ναού της Μπρεξίζας (2ος αιώνας
μ.Χ.).
Στη συνέχεια ζητήσαμε από τον φύλακα και
μας άνοιξε το στέγαστρο του Μεσοελλαδικού Νεκροταφείου που περιλαμβάνει μια
συστάδα απο τρείς Ταφικούς Τύμβους (2000 π.Χ - 1500 π.Χ).
Η ώρα όμως είχε περάσει. Το πνεύμα ήταν
χορτάτο. Έτσι για λόγους «δικαίου» έπρεπε το ίδιο να γίνει και στο ..
ταλαιπωρημένο σώμα. Αφού οι ειδικοί (Γιαννημάρας και Σκοπελίτης) πήραν τις
σχετικές πληροφορίες, σε κοντινή ταβέρνα καθησυχάσαμε τις διαματηρίες της
σάρκας. Εκεί, ανάμεσα σε παϊδάκια και κρασί, εμπεδώσαμε τη γνώση που είχε
αποκτηθεί και λύσαμε τις όποιες απορίες μας.
Σε ερωτήσεις για προηγούμενους κύκλους
εργασιών (Ορχομενός, Πειραιάς) ο πρόεδρος αρίστευσε και συγκέντρωσε τον
θαυμασμό όλων.
Χωρίσαμε με την υπόσχεση για νέα
επιμορφωτική συνάντηση που ελπίζουμε να γίνει σύντομα και με μεγαλύτερη
συμμετοχή.
Γι αυτούς που δεν ήρθαν, γι αυτούς που
άργησαν αλλά και γι αυτούς που χρειάζονται επανάληψη, στοιχεία για τα
περισσότερα που ειπώθηκαν μπορούν να βρούν στις πιο κάτω διευθύνσεις που
ανακαλύψαμε.
Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από τη συνάντηση και τους χώρους που
επισκευτήκαμε.
Για την επιμέλεια eyedoc
Για την επιμέλεια eyedoc
Τί μου λέτε εσείς για Τύμβους του Μαραθώνα και πράσσειν άλογα! Εγώ βλέπω κάτι ... τύμβους ορνίθων (πλην του Σελετόπουλου που ... υποκρύπτεται επιμελώς πίσω από τον Χατζηδήμα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'στε καλά και πάντα τέτοια!
Σ΄ αυτούς που δεν ήρθαν και σ΄ αυτούς που άργησαν......προσθέστε και αυτούς που δεν ενημερώθηκαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφιστής
Και τώρα ...,
ΑπάντησηΔιαγραφήσ' αυτούς που πήγανε και σ' αυτούς που δεν πήγανε, σ' αυτούς που άργησαν και σ' αυτούς που διαμαρτύρονται γιατί δεν ειδοποιήθηκαν να πάνε, καλά τα όσα περιγράφονται από τον συντάκτη της ανάρτησης για τα παρελθόντα και τα παρόντα (πως δηλαδή ο Μιλτιάδης και οι Αθηναίοι του έφαγαν τους Πέρσες και οι παρόντες συμμαθητές μας έφαγαν τα παϊδάκια!). Αλλά ...
Έκανα τον κόπο και επισκέφθηκα και τις δυο διευθύνσεις από τις οποίες θα πληροφοριόμουν τα όσα ελέχθησαν ή αναγνώστηκαν επί τόπου. Λοιπόν, αυτός ο αξιότιμος κ. Γεώργιος Καρδαμίτσης, Υποστράτηγος ε.α., συντάκτης των όσων αναγράφονται στις διευθύνσεις πρέπει να είχε καθηγητή ιστορίας τον δικό μας τον Παπαβασιλείου ((Rex)! Ιδιαίτερα ευφάνταστος ο τύπος: άκου εκεί, ότι στην μάχη του Μαραθώνα στις 13 του Σεπτέμβρη του 490 π. Χ. (17 Μεταγειτνιώνος κατά το Αθηναϊκό ημερολόγιο) υπήρξε εξωχρονική ... παρέμβαση από δυνάμεις, για την μεταστροφή του ιστορικού ρου, προς τα συμφέροντα δυνάμεων που ενεργούν σήμερα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Και μάλιστα μεταχρονολογεί και την ημέρα της μάχης στις 17 Σεπτέμβρη, αντι στις 13 με βάση την αναγωγή του παλαιού ημερολογίου στο σύγχρονο.
Πολλή ... μεταφυσική, βρε αδέλφια, δεν νομίζετε; Και να δεχθούμε αυτές τις ... φαντασιωτικές απόψεις, δεν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η παγκόσμια ιστορία δεν είναι παρά μια προαποφασισμένη πορεία, που σε τι διαφέρει από το "κισμέτ" - την βασική παραδοχή του Ισλάμ - που, κατά τον στρατηγό, αυτή η εξωχρονική ... παρέμβαση ήθελε να αποτρέψει;
Πολύ Νταίνικεν φαίνεται ότι διαβάζει ο στρατηγός! Μήπως κάποιος θα πρέπει να του μιλήσει και για τον Ασίμοφ; Ή, έστω και για τον δικό μας, τον Αζαριάδη;
Αυτά προς το παρόν και ... καλό βόλι.
Εκτός και αν έχουμε καμιά εξωχρονική παρέμβαση εξωγήινων!
Δεν διάβασα τις παραπομπές γιατί οι μέρες είναι δύσκολες και ο χρόνος ελάχιστος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω καμία αμφιβολία πως θα είναι όπως τα λέει ο Μανόλης.
Σαφώς πρόκειται περί θεωριών ιδιαίτερα χρήσιμων στις μέρες μας που τα χειλάκι μας αποζητάει και το τερπνόν.
Πέρα ομως από τα ευτράπελα, ένα πράγμα πρέπει να τονισθεί ότι αυτές οι δύο μάχες του Μαραθώνα και η ναυμαχία της Σαλαμίνας, είναι οι δύο σημαντικότερες στην ανθρώπινη ιστορία.
Όσο και αν ψάχνω δεν μπορώ να βρω ανάλογης σημασίας.
Απλά και μόνο αν σκεφθούμε τι επιπτώσεις θα είχε, στον ανθρώπινο πολιτισμό, η τυχόν επικράτηση των Περσών, αντιλαμβανόμαστε τι παίχθηκε σε κείνες τις δύο αναμετρήσεις.
Τώρα αν θέλουμε να μπούμε σε πεδία που απέφευγε επιμελώς η σχολική μας εκπαίδευση και σε θεωρίες συνωμοσίας, είναι το ερώτημα αν (στο Μαραθώνα) υπήρχε πέμπτη φάλαγγα (δηλαδή εξαγορασμένοι από τον Πέρση βασιληά) θα πρέπει να πάμε στον Ηρόδοτο και στη σχετική κουβέντα αν υψώθηκαν κάποιες ασπίδες (με συνθηματικό τρόπο) από το ελληνικό στρατόπεδο, προς τα αποπλέοντα περσικά πλοία, προκειμένου να τους ενθαρύνουν να επιτεθούν στην ανυπεράσπιστη Αθήνα.
Αν σας ενδιαφέρει ψάξτε το, δεν έχω χρόνο για περισσότερα, μπορεί να επανέλθω μετά τις εκλογές, εφόσον θα υπάρχει ενδιαφέρον.
Σοφιστής
Μια περίεργη σιγή ασυρμάτου διαπιστώνω, μετά την πρώτη Κυριακή των εκλογών, ενώ τα πράγματα είναι, όπως πάντα, τόσο ξεκάθαρα. Όλοι είναι νικητές σ’ αυτήν την αναμέτρηση και πιστεύω πως όλοι αναρωτιώνται ποιός είναι ο … χαμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην το ψάχνετε άδικα. Χαμένοι είμαστε όλοι μαζί, αφού όλοι αυτοί είναι κερδισμένοι:
- Χαμένοι, μια και η προσδοκία για μια ουσιαστική αλλαγή αποτίθεται και πάλι στο μέλλον.
- Χαμένοι, γιατί επικεντρώνουμε την προσοχή μας και την προσπάθεια στα μεγάλα αστικά κέντρα κι αφήνουμε την περιφέρεια στο έλεος όσων βυσσοδομούν το μέλλον μας.
- Χαμένοι, όπως έστειλα τις προάλλες το ρηθέν: «Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας» (Will Durand, Αμερικανός φιλόσοφος και διανοήτής 1885 – 1981).
- Χαμένοι, τέλος, γιατί προσδοκούμε την νίκη μέσα από την στιγμιαία έκφραση της βούλησής μας κι όχι από την διαρκή αναζήτησή αυτής της έκφρασης καθημερινά.
Και κυρίως μην απογοητεύεστε. Ας γίνει η ιστορία μάθημά μας και πρωταρχικό μέλημα. Άλλωστε: «…το μέλλον δεν θα ‘ρθει από μονάχο του, έτσι, νέτο σκέτο, αν δεν βάλουμε χέρι κι εμείς!» μας άφησε σαν παρακαταθήκη ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι. Εμπρός λοιπόν, συνεχίζουμε!
Δύο σημεία θα ήθελα να επισημάνω, πάνω στο σχόλειο του Σοφιστή, σχετικά με την ανάρτηση της επίσκεψης … κλιμακίου της τάξης μας στον ιστορικό χώρο του Μαραθώνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ρους της Ιστορίας της Ανθρωπότητας είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος σε στιγμιαίες ιστορικές στιγμές, όπου τα πάντα θα μπορούσαν να αλλάξουν από την μια ή την άλλη έκβαση, σε παγκόσμιο επίπεδο. Σίγουρα οι συγκεκριμένες συγκρούσεις διαμόρφωσαν το ιστορικό γίγνεσθαι των μετέπειτα γεννεών, αλλά δεν είναι οι μοναδικές που έχουν τόση εμβέλεια.
Γεννώνται μερικά αναπάντητα ερωτηματικά: τι θα συνέβαινε π. χ. αν επικρατούσαν οι Πέρσες. Συνήθως απαντούμε σ’ αυτό το ερώτημα με τις απόψεις του σήμερα, βάσει του Ισλαμικού φονταμενταλισμού, θεωρώντας ότι ο εξ ανατολών πολιτισμός ήταν και είναι υποδεέστερος του εκ δυσμών. Είναι τα πράγματα έτσι; Μάλλον όχι, γιατί η Ηρακλείτια ρήση: «Τα πάντα ρει και ουδέν μένει», έχει μάλλον ανατολική προέλευση, όπως και ολόκληρη η Αριστοτέλεια φιλοσοφία διαπνέεται από την συνέχεια των πραγμάτων, άσχετα αν μέσα στα σκοτεινά μυαλά της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής δύσης όλα τούτα κατατεμαχίστηκαν και μπήκαν σε κουτάκια κλισέ, αφού μονον έτσι μπορούσαν να γίνουν κατανοητά από τους δυτικούς. Ρίξτε μια ματιά στις απόψεις των Σούφι, που στηρίζονται κατά κύριο λόγο στον Αριστοτέλη και θα καταλάβετε ότι το Ισλάμ εμπεριέχει και απόψεις πολύ καλύτερες απ’ αυτές που του προσδίδει η δυτικότροφη προπαγάνδα.
Δεν μπορούμε λοιπόν να καταλήξουμε σε κάποιο θετικό ή αρνητικό συμπέρασμα για το πώς θα ήταν τα πράγματα αν …
Και τούτο ισχύει όχι μόνο για το αποτέλεσμα των συγκρούσεων στον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα. Το ίδιο αναπάντητο αν ισχύει σε πάμπολλες συγκρούσεις πολιτισμών. Να υπενθυμίσω κάποιες;
- Η ναυμαχία στο Ακτιο το 31 π. Χ.
- Η μάχη στα Καταλαυνικά Πεδία το 451 μ. Χ.
- Η μάχη του Πουατιέ το 732 μ. Χ.
κ. α..
Το δεύτερο αφορά την ύπαρξη ή μη της «πεμπτης φάλαγγας» από πλευράς Αλκμαιωνιδών ή όχι.
Το φαινόμενο αυτό – που ονοματοδοτήθηκε από τον Ισπανό δικτάτορα Φράνκο κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο (1936 – 1940), έχει τις ρίζες του στην απαρχή της ιστορίας, όπου δεν υπήρξε ποτέ πολεμική επιχείρηση χωρίς αντιστοιχη παρουσιά πρακτόρων, ένθεν και ένθεν, που σκοπός τους ήταν η υπονόμευση των δυνάμεων των αντιπάλων. Έτσι και στον Μαραθώνα, ο Δαρείος είχε οργανώσει και την δική του αντίστοιχη ομάδα υπονόμευσης της άμυνας των Αθηνών. Αλλά μήπως έτσι δεν λειτούργησαν υπέρ των Αθηναίων και τα ελληνικά πληρώματα των περσικών πλοίων;
Θα μου πείτε τότε, γιατί ψέγουμε τους πεμπτοφαλαγγίτες;
Αυτό το ερώτημα στην συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να έχει μονο μιαν απάντηση: οι Αλκμαιωνίδες και ο Ιππίας στόχευαν στην ανακατάληψη της τυρρανικής εξουσίας που είχε καταλυθεί από τον φόνο των Πεισιστρατιδών, βασική μέριμνα κάθε επιβήτορα της εξουσίας ανά τους αιώνες. Σε αντίθεση οι πληροφοριοδότες των Αθηναίων για τις κινήσεις των Περσών δεν προσδοκούσαν κανένα οικονομικό ή εξουσιαστικό αντάλλαγμα.
Άλλωστε σήμερα δεν έχει πια νόημα να «δικάσουμε» τους δράστες αυτών των συνωμοσιών. Όμως η γνώση της Ιστορίας, της δικής μας αλλά και γενικότερα μπορεί να μας δώσει τα κριτήρια εκείνα που θα μας διευκολύνουν στις επιλογές μας την άλλη Κυριακή.
Ως τότε να είστε καλά και … αισιοδοξείτε. Η μάχη συνεχίζεται!
Μανόλη
ΑπάντησηΔιαγραφήη σιγή ασυρμάτου (όσον με αφορά τουλάχιστον) δεν είναι αποτέλεσμα οπιασδήποτε μορφής απογοήτευσης, αλλά απόρροια προσωπικών και επαγγελματικών υποχρεώσεων, στις οποίες προστίθεται και η ανάμειξή μου στα προεκλογικά.
Όσον αφορά τη δημοκρατία και την ελευθερία συμφωνώ ότι είναι αενάως ζητούμενα και διεκδικούμενα, στην πράξη θα έλεγα ότι αποτελούν στάση ζωής.
Για την αξιολόγηση και εξαγωγή συμπερασμάτων θεωρώ ότι είναι πρόωρη κάθε προσπάθεια πριν από την ερχόμενη Κυριακή.
Τώρα για τη σημασία των όσων διαδραματίσθηκαν στις αρχές του 5ου π.χ. αι. και την έκβαση των αναμετρήσεων θα μου επιτρέψεις να επιμείνω.
Είναι η κορυφαία στιγμή της ανθρωπότητας.
Δεν υποτιμώ τον Αιγυπτιακό, τον Ινδικό, τον Κινεζικό ή οποιονδήποτε άλο πολιτισμό, ούτε αρνούμαι τις επιδράσεις (τίποτα δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης).
Επίσης δεν κρίνω υπό την επήρεια του εξτρεμιστικού χαρακτήρα που έχει λάβει, σήμερα, ο ισλαμισμός (με σημαντική πάντα ευθύνη των Δυτικών που συνεχώς επιτίθενται στους λαούς της Μ.Α.)
Όμως αυτό που κρίθηκε στους Μηδικούς πολέμους ήταν η διάσωση της απόλυτα ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΑΙ ΜΗ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΕΝΗΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΟΓΜΑ ΣΚΕΨΗΣ και φυσικά η απόρροια αυτού του πνευματικού κλίματος που είναι η δημοκρατία.
Αυτή η ελευθερία υπήρξε μόνο στην αρχαία Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα και αν ηττάτο δεν ξέρω εάν ποτέ ξανά στο μέλλον θα μπορούσε να επανεμφανισθεί οπουδήποτε, όπως άλλωστε (δυστυχώς) ποτέ δεν επανεμφανίσθηκε κατά τον απολύτως ελεύθερο τρόπο που την γνωρίσαμε τον 5ο κυρίως και ολιγώτερο τον 4ο π.χ. αι. στην Αθήνα κυρίως.
Στη μάχη στο Άκτιο (μία οπερετική, κυρίως από την πλευρά του Αντώνιου ναυμαχία) είτε ο Αντώνιος νικούσε (πράγμα αδιάφορο αφού η Ρώμη θα επανήρχετο και τελικώς θα κατίσχυε) είτε ο Οκταβιανός το μοντέλλο θα ήταν το ίδιο, δεν θα υπήρχε ουσιαστική διαφοροποίηση.
Στη μάχη στα Καταλαυνικά πεδία, τίποτα ουσιαστικό δεν παίχθηκε, ο Αέτιος επικεφαλής Ρωμαίων αλλά και κυρίως βαρβάρων, αναχαίτισε προσωρινά τον Αττίλα και τους δικούς του βαρβάρους, αλλά η Ρώμη ήταν σε απόλυτη παρακμή και το 476 κατέρρευσε πλήρως.
Το Πουατιέ ήταν σημαντικότερο από πλευράς επιπτώσεων, όμως φοβάμαι ότι οι ηττημένοι 'Αραβες είχαν πολύ υψηλότερο πολιτισμό από τους βάρβαρους νικητές τους.
Θα μπορούσα να προσθέσω και την πολιορκία της Βιέννης, αλλά ακόμη και αυτή η κατάληψή της από τους Οθωμανούς (αν συνέβαινε) εκτιμώ ότι δεν θα μπορούσε να ανακόψει την πνευματική και πολιτιστική αναγέννηση της Ευρώπης, εφόσον σε καμία περίπτωση οι Οθωμανοί δεν θα μπορούσαν να επικρατήσουν πλήρως.
Τέλος ανάλογης σοβαρής σημασίας υπήρξε και ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος, όμως και σ΄ αυτή την περίπτωση ο Χίτλερ δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλάβει τις Η.Π.Α. και να επιβάλλει παγκόσμια την ιδεολογία του (χώρια που η νέα τάξη μας επανέρχεται από την πίσω πόρτα).
Πολλά αν και ασφαλώς η ιστορία δεν μπορεί να αφηγηθεί αντίστροφα, όμως εκτιμήσεις μπορούμε να κάνουμε και δεν νομίζω ότι θα πέσουμε πολύ έξω.
Όσον αφορά το θέμα της "προδοσίας" σαφώς και δεν τίθεται στην ίδια μοίρα το βιαίως υπηρετούν στις τάξεις των Περσών ελληνικό προσωπικό (προερχόμενο κυρίως από την υπόδουλη Ιωνία και κάποια νησιά) με τους τυχόν Αθηναίους προδότες, οι οποίοι σε τόσο κρίσιμη για την πόλη τους συγκυρία (νομίζω ό όρος ζωτική κυριολεκτεί) αυτοί βυσσοδομούσαν για ιδιοτελείς σκοπούς.
Δεν ανέφερα το ζήτημα απλά σαν μια ιστορική λεπτομέρεια αλλά γιατί (εάν υπάρξει ενδιαφέρον) θα ήθελα διαχρονικά να δούμε το φαινόμενο της διχόνοιας και πόσο μας τυφλώνει, σε όλα τα στάδια της ιστορικής μας πορείας (βλέπετε φευ κληρονομήσαμε όλα τα ελαττώματα των προγόνων, αδιάψευστο γνώρισμα της ιστορικής και φυλετικής συνέχειας) μιας διχόνοιας και εξαιτίας της μιας "ροπής" για προδοσία.
Αυτά πολύ συνοπτικά και σίγουρα απλουστευτικά, επιφυλασσόμενος (επαναλαμβάνω αν υπάρξει ενδιαφέρον) να επανέλθω.
Σοφιστής