Κατευόδιο των αποφοίτων του ΣΤ’ Γυμνασίου Αθηνών για τον Πέτρο Ζούνη.

Αγαπημένε μας αξέχαστε δάσκαλε Πέτρο Ζούνη.

Οι μαθητές σου στο Έκτο Γυμνάσιο Αρρένων κρατάμε σήμερα τη Σημαία του Σχολειού μας μεσίστια. Γιατί μας έχει ραγίσει τις καρδιές η απώλειά σου. Ακριβώς μισός αιώνας πέρασε από τότε που με τα φτερά της πατρικής σου αγάπης μας σκέπαζες όπως η κλώσσα τους νεοσσούς της και μας δίδασκες με μεγάλη ακρίβεια τα μυστικά της Άλγεβρας, της Γεωμετρίας και της Τριγωνομετρίας. Αλλά- πίστεψέ μας- για εμάς τότε τα ατίθασα μειράκια, ξεχωριστή αξία είχαν και οι συμβουλές σου, οι προτροπές σου, τα με «μαθηματική ακρίβεια» σοφά σου λόγια. Γι’ αυτό μεγαλώνοντας έφτιαξε ο καθένας μας ένα μικρό χρυσό σεντούκι και το φωλιάσαμε στα τρίσβαθα της ψυχής μας, με κρυμμένο μέσα του θησαυρό τις από καρδιάς συμβουλές που απλόχερα μας χάριζες καθημερινά.

Σήμερα λοιπόν που συγκεντρωθήκαμε όλοι εμείς εδώ για να σου αποδώσουμε «το ύστατο χαίρε», σου υποσχόμαστε να βαδίσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας ακλουθώντας τα σοφά σου λόγια.

Και σε ικετεύουμε να φωτίζεις τη στράτα μας και να είσαι ο Φίλος μας με κεφαλαίο το «Φ», σε κάθε κακοτράχαλο ανηφόρι που πορευόμαστε όλοι εμείς, τα παιδιά σου. Και να εισαι βέβαιος ότι δεν σε ξεχνάμε. Θα έχουμε το γλυκό σου χαμόγελο τηλαυγή φάρο στα μεσοπέλαγα της καθημερινότητάς μας. Γιατί μόνο την ψυχή σου πήρες «εκεί πάνω», ανάμεσα στο πλήθος των αγγέλων, τώρα που άγγελος έγινες κι εσύ. Και να αισθάνεσαι ήρεμος και γαλήνιος, γιατί η ψυχή σου, όπως τονίζει ο Ιερός Χρυσόστομος, ήδη έχει μεταβεί απ’ τη γήινη πρόσκαιρη ζωή, στην επουράνια αιώνια. Αυτό είναι εύκολο να συμβεί, γιατί όπως έγραφε ο σπουδαίος ποιητής Γιώργος Σαραντάρης:

«Κοιμηθήκαμε με το στόμα ανοιχτό.

Κι ο Θεός έριξε τ’αγκίστρι

και μας πήρε την ψυχή».

Και να είσαι ήσυχος ότι με το καθυγιασμένο νερό από το αρδάνιο, ερράντισαν και ξέπλυναν κάθε σημάδι της αγαθής ψυχής σου, που τώρα πια να είσαι σίγουρος ότι κι εμείς- ακόμα και από τόσο μεγάλη απόσταση- τη βλέπουμε σαν πηγολαμπίδα να λαμπυρίζει εκεί ψηλά στον ουρανό. Και είναι θαρρώ απαραίτητο να γράψουν στο πρόπυλο της τελευταίας σου κατοικίας με χρυσά γράμματα, τα λόγια που έγραψε σ’ένα του ποίημα ο Στέφανος Ρουμπίνης:

Ναν το χωνέψης πως ψυχή δική μου δε χαλιέται

και μόνο το κουφάρι μου άψυχο κι άδειο κλειέται

στην παγερή σιωπή σου.

Θάνατε, τι ντροπή σου!

Να είσαι δε σίγουρος ότι εμείς  «εδώ κάτω» πράττουμε τα δέοντα για να σε τιμούμε. Γιατί, όπως ο τραγικός Ευριπίδης γράφει στις Φοίνισσες: «τοις γαρ θανούσι χρη τον ου τεθνηκότα τιμάς διδόναι». Και η μεγαλύτερη τιμή που σου προσφέρουμε είναι ότι τώρα σ’αγαπάμε το ίδιο όπως και όταν ευρισκόσουν κοντά μας. Γιατί αισθανόμαστε ότι είσαι πλέον για πάντα ανάμεσά μας. Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι μας χαρίζεις και τώρα, από κει ψηλά που συννεφοπερπατείς, την άδολη αγάπη σου, αυτήν που απλόχερα μας χάριζες και στα μαθητικά μας χρόνια, στο Έκτο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών.

Δάσκαλε... Αιωνία σου η μνήμη!

Ηλίας Π. Γιαννιάς.

Αθήνα 16-01-2018.