MARINALEDA ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΘΑΥΜΑ!

Επιμέλεια ανάρτησης Μανόλης Πουλής

Το ισπανικό χωριό «θαύμα» με μηδενική ανεργία!         Το όνομά του έγινε γνωστό εξαιτίας της οικονομικής κρίσης αλλά και της μεγάλης ανεργίας που μαστίζει και την Ισπανία, μαζί με πολλές ακόμη χώρες της Ευρώπης. H Marinaleda είναι ένα μικρό χωριό 2.800 περίπου κατοίκων, που βρίσκεται στην Ανδαλουσία, αποτελώντας ένα τρόπον τινά «θαύμα» του ισπανικού νότου αλλά και «θέμα» στους «New York Times»! Ο λόγος ;     Το χωριό έχει μηδενική ανεργία την ίδια στιγμή που στην Ανδαλουσία υπάρχουν 2,5 εκατομμύρια άνεργοι, 2 εκατομμύρια φτωχοί, 50 χιλιάδες αγρότες χωρίς γη και 500 χιλιάδες στο χείλος της οικονομικής καταστροφής .     Επιπλέον, κάθε εργαζόμενος αμείβεται με 1.200 ευρώ το μήνα, δυλεύοντας 6,5 ώρες την ημέρα και έχοντας όλοι το ίδιο ημερομίσθιο (45 ευρώ), ανεξάρτητα με το αν απασχολούνται στα κτήματα με την καλλιέργεια κυρίως οσπρίων και λαχανικών ή στο τοπικό εργοστάσιο μεταποίησης προϊόντων.     Τέλος, δεν υπάρχουν αστυνομικοί, τα σπίτια νοικιάζονται προς 15 ευρώ το μήνα, στους παιδικούς σταθμούς οι γονείς πληρώνουν 12 ευρώ το μήνα, ενώ τα έσοδα δεν μοιράζονται αλλά επενδύονται στο συνεταιρισμό για να δημιουργηθούν νέες δουλειές.     «Η γη ανήκει σε όλους και όχι στους λίγους. Η γη δεν πωλείται ούτε αγοράζεται! Εφαρμόζουμε ένα είδος συμμετοχικής δημοκρατίας, όπου όλοι μαζί κάνουμε συνελεύσεις και αποφασίζουμε για όλα τα θέματα που μας αφορούν: Από τους φόρους έως τις δημόσιες δαπάνες, τις επενδύσεις μας, την εργασία αλλά και την κοινωνική πολιτική και την πρόνοια., αναφέρει ο 53χρονος δήμαρχος κ. Sanchez Gordillo, ο οποίος επανεκλέγεται στο αξίωμά του από το 1979.     Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι η Marinaleda, σήμερα που ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, αυτοπροβάλλεται ως η «ουτοπία για την ειρήνη και τη δημοκρατία», καθότι δεν διαθέτει Αστυνομία, κάτι το οποίο της κόβει σε δαπάνες ένα ποσό της τάξης των 350.000 δολαρίων ετησίως! Πηγή: http://clopyandpaste.blogspot.gr/2012/04/marinaleda.html#axzz1xDJBvmhJ Υ.Γ (12/6/2012) Γιατί λείπει από παντού Το Χρήμα. !!! Ο Χρυσοχόος Fabian. Αν αναρωτιέστε γιατί κάθε τόσο χρεοκοπεί ένα κράτος, κάποιες επιχειρήσεις ή χιλιάδες ιδιώτες, και δεν μπορείτε να πιστέψετε πως φταίει μόνο η ανικανότητα των ανθρώπων, η τεμπελιά και η ατιμία τους, τότε δείτε αυτό το σύγχρονο γερμανικό παραμύθι. Αν μη τι άλλο θα σας δώσει να καταλάβετε την βασική αρχή λειτουργίας του χρηματοοικονομικού συστήματος έτσι όπως έχει στηθεί ως χρηματοπιστωτικό από κάποιους στο παρελθόν. Θα δείτε πόσο ύπουλα ο τόκος ευθύνεται για την μιζέρια όλου του κόσμου. Το βίντεο είναι σύντομο και περιεκτικό για να μην κρατήσει ώρες, για αυτό πράγματα παρουσιάζονται απλουστευμένα, αλλά και κατανοητά. Πηγή: http://www.daneiakartes.info/archives/22041/comment-page-1 ----- Original Message ----- From: Αντώνιος Τυμπανίδης To: ΖΕΒΟΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ; pisimisis Giorgos ; ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ Sent: Thursday, May 24, 2012 11:24 AM Subject: Re: Πρθ: Πρ: MARINALEDA ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΘΑΥΜΑ!         Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι η Ανδαλουσία ήταν ανέκαθεν με το μέρος των αριστερών δυνάμεων στην Ισπανία, τόσο στον εμφύλιο, όσο και μέχρι σήμερα. Επομένως υπάρχει η "μαγιά" γι` αυτό το μοντέλο, χώρια που το εκεί διοικητικό σύστημα επιτρέπει τέτοιου είδους αυτονομήσεις. Εδώ κάτι παρόμοιο είναι ακατόρθωτο με τις υπάρχουσες δομές και η αλλαγή των δομών σε σύντομο χρονικό διάστημα και σ`αυτή τη συγκυρία, μου φαίνεται , δυστυχώς, σχεδόν αδύνατη, έως απίθανη.... From: ΖΕΒΟΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ To: Αντώνιος Τυμπανίδης ;  pisimisis Giorgos ; ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ ; Spyros Georg ; Αθανάσιος Γιαννακάκης Sent: Thursday, May 24, 2012 2:51 PM Subject: Re: Πρθ: Πρ: MARINALEDA ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΘΑΥΜΑ!         Έχεις δίκιο.     Όμως αναφέρομαι σε μια συνολική αλλαγή, ένα νέο και διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, συνολικά. Η αλλαγή σε μία μικρή διοικητική περιφέρεια δεν έχει μεγάλη πρακτική σημασία, όμως έχει τεράστια ηθική και πολιτική εφόσον καταρρίπτει τα κυρίαρχα (ουσιαστικά ένα) μοντέλα ανάπτυξης.     Θυμηθείτε την ανάρτηση, τον Απρίλιο, για το ξυπόλητο κίνημα, στο οποίο μπορεί να συσχετισθεί το μοντέλο της Μαριναλέντα.     Έχει μεγάλη σημασία να κερδίσει έδαφος η αντίληψη ότι υπάρχουν τρόποι ανάπτυξης εντελώς διαφορετικοί από την κυρίαρχη αντίληψη του παγκόσμιου καζίνο που προωθείται. Στις 24 Μαΐου 2012 3:27 μ.μ., ο χρήστης Αντώνιος Τυμπανίδης  έγραψε:         Ναι, πράγματι  έτσι είναι. Σήμερα θαυμάζουμε  το μοντέλο της Marinaleda, αύριο ας το δούμε πιό εμπεριστατωμένα, ας το μελετήσουμε σοβαρά, ώστε να το εφαρμόσουμε  σε μεγαλύτερη κλίμακα, κι όχι μεμονωμένα,  σαν αντίδοτο στον καπιταλισμό που έχει κυριαρχήσει σχεδόν παντού, όσο κι αν φαίνεται τη συγκεκριμένη χρονκή στιγμή δύσκολο.

Ίσθμια – Κεχριές – Αμόνι (μέρος Β’)

Οι αρχαίες Κεγχρεές

Πέντε περίπου χιλιόμετρα νότια της Ισθμίας, βρίσκονται τα ερείπια των αρχαίων Κεγχρεών επινείου της Κορίνθου στο Σαρωνικό κόλπο. Οι ανασκαφές της Αμερικανικής Σχολής αποκάλυψαν οικοδομήματα του αρχαίου λιμανιού (τμήμα τους βρίσκεται μέσα στη θάλασσα) και στην παραλία ενδιαφέρουσες λιμενικές εγκαταστάσεις. Από τα κτίρια των Ρωμαϊκών Χρόνων που βρέθηκαν, ένα, εν μέρει κατακλυσμένο από τη θάλασσα, αποδίδεται στο ναό της Ίσιδας. Συνεχόμενο είναι το κτίριο παλαιοχριστιανικής βασιλικής, με καλοδιατηρημένο μωσαϊκό δάπεδο. Στη βόρεια πλευρά υπάρχουν λείψανα πύργου και θεμέλια οικοδομημάτων Ρωμαϊκών και Χριστιανικών Χρόνων, ενώ στον βόρειο λιμενοβραχίονα πιθανολογείται η ύπαρξη ναού της Αφροδίτης στην είσοδο του. Στις Κεγχρεές υπήρχε πρώιμη χριστιανική κοινωνία για την οποία κάνει λόγο ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του καθώς και εβραϊκή παροικία .

Η ξενάγηση:

        Στην παραλία, μπροστά από τα ερείπια του νότιου λιμενοβραχίονα, συνεχίσαμε την κουβέντα μας. Στη συζήτηση λύθηκαν απορίες αλλά οδηγηθήκαμε  και σε προβληματισμούς. Συζητήσαμε για τον Ισθμό, τις σκέψεις και τις προσπάθειες για τη διάνοιξη της διώρυγας που ξεκίνησαν από τον Περίανδρο (602 πΧ), και συνεχίστηκαν με τον Καλιγούλα, τον Νέρωνα, τον Ηρώδη Αττικό και  τον Αδριανό. Η διάνοιξη έγινε τελικά μεταξύ 1880 και 1893. Ξεκίνησε από τη Διεθνή Εταιρεία της Θαλάσσιας Διώρυγας της Κορίνθου και ολοκληρώθηκε από εταιρεία του Ανδρέα Συγγρού  (λόγω έλλειψης χρημάτων της αρχικής εργολήπτριας εταιρείας.

Έγινε ακόμη περιγραφή του τρόπου που γινόταν η μεταφορά των πλοίων από τον Σαρωνικό (Λιμάνι Κεχρεών) στον Κορινθιακό κόλπο (λιμάνι Λεχαίου) και αντίστροφα, μέσω του διόλκου, που τα ίχνη του σώζονται μέχρι σήμερα

Στη συνέχεια μιλήσαμε για τις θαλάσσιες θεότητες και για το συμβολισμό στην ονοματοδοσία των αρχαίων Ελλήνων (Αθάμας, Ινώ, Παλαίμων) αλλά και τη χρήση, κατ΄ ανάστροφη ανάγνωση, Ελληνικών ονομάτων από τους σημητικούς λαούς (Dias- (port) Said, Zeus- Suez, Herculem - Μελικέρτης , Melcar κ.ά).

            Τέλος, αναλύθηκε η σημασία της διενέργειας των Ισθμίων σαν Πανελληνίων αγώνων -το πρώτο και το τρίτο έτος μετά τους αγώνες της Ολυμπίας- μαζί με τα Ολύμπια, τα Πύθια και τα Νέμεα, για τους άνδρες και τα Ηραία για τις γυναίκες Τα Ίσθμια , προς τιμήν του θεού Ποσειδώνα, ξεκίνησαν το 571 π.Χ. και διεξήγοντο μέχρι το 200 μ.Χ . Στους νικητές έδιναν στην αρχή, στεφάνι από φοίνικα, αργότερα όμως καθιερώθηκε στεφάνι από πεύκο.

Αμόνι

            Είχε πια μεσημεριάσει και, μετά την πνευματική τροφή της πρωϊνής ξενάγησης, είχε έρθει η ώρα και της πραγματικής τροφής. Εις φάλαγγα λοιπόν κατ΄ όχημα, κατευθυνθήκαμε στο Αμόνι Κορινθίας.

Ο οικισμός «Το Αμόνι» βρίσκεται στο πρανές προς τη θάλασσα, στο ύψος του 21^ου χιλ. της επαρχιακής λεωφόρου Κορίνθου – Επιδαύρου. Εκεί στο εξοχικό του Eyedoc, μας περίμενε πανέτοιμη η συμβία του, με το χαμόγελο στα χείλη και τις γάστρες στον παραδοσιακό ξυλόφουρνο.

Αρνί-Κατσίκι στο φούρνο με πατάτες, κρέπες, παστίτσιο, κοτοσαλάτα (και άλλα 3 είδη σαλάτας) μπύρες, κρασί Σαντορινιό, τσίπουρο και Ζιβανία μας…πέθαναν.

Για να χωνέψουμε κατεβήκαμε ποδαράτοι, όσοι αντέχαμε, στην παραλία του Φραγκολίμανου, με θέα, στα 2 μίλια, το νησάκι Οβριός. Ξεκουραστήκαμε στην παραλία του Φραγγολίμανου και πήραμε τη δύσκολη ανηφόρα της επιστροφής.

Χρειαστήκαμε ένα τόνο καφέδες για να συνέλθουμε. Το καφενείο όμως …άψογο. Ελληνικός, Γαλλικός, Εσπρέσσο, Φραπέ ήταν όλοι στο μενού.

Μεταξύ των καφέδων και των γλυκών (άφθονη η προσφορά των συνδαιτυμόνων όπως πάντα), συνεχίσαμε την κουβέντα  για τα Ίσθμια, την Αργοναυτική εκστρατεία, τον Ιάσονα και την Υψιπύλη, αλλά και άλλα πιο εξειδικευμένα ιατροψυχοσωματικά θέματα.

Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Η επιστροφή στην εστία του καθ’ ενός έπρεπε να γίνει πριν από τις 9.45 που άρχιζε ο τελικός του Champions League. Έτσι, κατά τις 8 το απόγευμα, η παρέα διαλύθηκε.

Στις 8.30 στο Αμόνι, μείναμε μόνοι κουρασμένοι αλλά γεμάτοι από προβληματισμούς και συναισθήματα.

Και σε άλλα, σύντομα!

Eyedoc

Ακολουθούν φωτογραφίες  από Κεχριές και Αμόνι

Υ.Γ. δύο από τις φωτογραφίες είναι η ανατολή και η θέα από το μπαλκόνι του σπιτιού στο Αμόνι , που την υποσχέθηκα στους «σύνεδρους-συνδαιτυμόνες»

Φωτό 1.
Το νότιο τμήμα του λιμένα των Κεχρεών 

Φωτό 2.
Τα ερείπια του λιμενοβραχίονα  

Φωτό 3.
Η παρέα κατεβαίνει στον λιμένα των Κεχρεών

Ίσθμια – Κεχριές – Αμόνι (μέρος Α’)

Το Σάββατο 28 Απριλίου, στο φιλόξενο σπίτι του Αργυρού στη Νέα Μάκρη, αποφασίστηκε η νέα συνάντηση, για αρχαιολογική (και όχι μόνο) εξόρμηση στην περιοχή του Ισθμού, για το Σάββατο 19 Μαΐου.

Πράγματι στις 10.15’ το πρωί του Σαββάτου, 21 «σύνεδροι» συγκεντρωθήκαμε στον προαύλιο χώρο του Μουσείου των Ισθμίων με όρεξη για να δούμε και να μάθουμε και να προβληματιστούμε .

Το Παρουσιολόγιο έγραψε:

Αργυρός Δημήτριος (Χ2), Αναργύρου Δημήτριος (Χ2), Γεωργάτσος Σπύρίδων (Χ2), Γιαννακάκης Αθανάσιος, Γιαννημάρας Λεωνίδας (Χ2), Ζεβόλης Δημήτριος (Χ2), Ιακώβου Άγγελος (Χ2), Καλογείτονας Ιωάννης (Χ2), Μερέβης Ιωάννης, Χάλαρης Γεώργιος (Χ2),  Χατζηδήμας Γεώργιος και Χατζίρης Απόστολος (Χ2).

Αδικαιολογήτως ΑΠΩΝ ο PCMC που προτίμησε την «κάθαρση» της Ζάτουνας.

Ιστορικά – Μυθολογικά  στοιχεία

Ο Ισθμός, το στενό κομμάτι γης, που ενώνει την Πελοπόννησο με τη Στερεά Ελλάδα, αποτέλεσε σημείο τριβής μαζί με την Κόρινθο, μεταξύ του Ποσειδώνα και του Ήλιου.

Οι υπόλοιποι θεοί που έκριναν τη διαμάχη αποφάσισαν ο Ήλιος να κρατήσει την περιοχή της Κορίνθου, ενώ ο Ποσειδώνας να κυριαρχήσει στην περιοχή του Ισθμού.

Ο Αθάμας, γιος του Αιόλου και της Εναρέτης, απόκτησε από τον πρώτο του γάμο με τη Νεφέλη (θεά των Νεφών) το Φρίξο και την Έλλη.  Όταν η Νεφέλη πέθανε, ο Αθάμας παντρεύτηκε την Ινώ, κόρη του Κάδμου, (από τον Ορχομενό της Βοιωτίας), από την οποία απέκτησε την Ευρύκλεια, τον Λέαρχο και τον Μελικέρτη. Η Ινώ ήταν επίσης η τροφός του Διόνυσου, γιου του Δία και της αδελφής της, Σεμέλης.

            Από εκεί προέρχεται το  μίσος της Ήρας για την Ινώ, που έκανε τον Αθάμαντα, μετά την «φυγή» του Φρίξου και της Έλλης με το χρυσόμαλλο κριάρι, να χάσει  τα λογικά του και να εκλάβει  την Ινώ και τα παιδιά του σαν λέαινα με τα νεογνά της. Έτσι άρπαξε το Λέαρχο και τον εκσφενδόνισε σε ένα παρακείμενο βράχο. Η Ινώ, μαζί με τον εναπομείναντα γιο στην αγκαλιά της, τον Μελικέρτη, έτρεξε για να γλιτώσει και έφτασε μέχρι τη Μεγαρίδα, όπου και έπεσε στη θάλασσα για να αποφύγει τη σύλληψή της από το σύζυγό της Εκεί, πνίγηκαν, σύμφωνα με το μύθο και το πτώμα του Μελικέρτη ξεβράστηκε στην ακτή, μεταφερόμενο στην πλάτη ενός δελφινιού. Οι κάτοικοι της περιοχής συνέλεξαν το πτώμα του άτυχου παιδιού, τον ονόμασαν Παλαίμονα και τον λάτρεψαν σαν θεότητα, καθιερώνοντας Πανελλήνιους αγώνες προς τιμήν του, τα περίφημα Ίσθμια.

Με τη βοήθεια της θεάς Αφροδίτης, η Ινώ μεταμορφώθηκε στη θαλάσσια θεότητα Λευκοθέα. Σύμφωνα με τον Όμηρο, αναδύρθηκε από τη θάλασσα κοντά στη χώρα των Φαιάκων, πλησίασε τον Οδυσσέα και του προσέφερε ένα ρούχο για να σκεπάσει τη γύμνια του. Κάποιες παραδόσεις την συνδέουν με τον Ποσειδώνα, αναφέροντάς την ως «Ποντιάδα Νηρηίδα». Η Ινώ (ή Λευκοθέα) λατρευόταν σε όλη, σχεδόν, την Ελλάδα, αλλά ιδιαίτερα στη Θήβα, τα Μέγαρα, την Αττική, την Επίδαυρο, την Κρήτη, τη Ρόδο και τη Δήλο, ενώ πολλές πόλεις είχαν ιερά αφιερωμένα στο όνομά της. Αγάλματά της σώζονται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου.

Αρχαιολογικά στοιχεία

Η πρώτη συστηματική αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή της αρχαίας Ισθμίας έγινε το 1883  από τη Γαλλική αρχαιολογική Σχολή των Αθηνών. Ωστόσο, η προσπάθεια αυτή απέτυχε να προσδιορίσει τους δύο κύριους ναούς του ιερού: του Ποσειδώνα και του Παλαίμονα. Τη σωστή τους θέση ανακάλυψε το 1952 ο καθηγητής Oscar Broneer, στις ανασκαφές της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής. Τα πορίσματα δημοσιεύτηκαν έναν χρόνο αργότερα και σε γενικές γραμμές είναι τα εξής:

Το τέμενος του Ισθμίου Ποσειδώνα, όπως φαίνεται από αναθήματα, υπήρχε κατά τον 7ο π.Χ. αιώνα. Κατά τα μέσα του ίδιου αιώνα ιδρύθηκε ο αρχαϊκός ναός, ο οποίος καταστράφηκε από φωτιά στις αρχές του 5ου αιώνα. Ξαναχτίστηκε ως δωρικός περίπτερος με τοπικό πωρόλιθο, είχε πτερό 6Χ13 κιόνων και διαστάσεις του στυλοβάτη περίπου 54Χ23 μέτρων. Καταστράφηκε, όμως, μετά από 70 χρόνια την άνοιξη του 390 π.Χ., επισκευάστηκε και συνέχισε να ακμάζει ως το 146 π.Χ., οπότε ο Μόμμιος κατέστρεψε ολοσχερώς την Κόρινθο. Μετά το 44 π.Χ., με τον επανοικισμό της Κορίνθου, ο ναός ανοικοδομήθηκε, ενώ τον 2ο μ.Χ. αιώνα πιστεύεται πως έγινε ο τελευταίος πιο ευρύχωρος περίβολος με τις στοές και πρόπυλο στην ΝΑ γωνία του. 

Από το θέατρο της αρχαίας Ισθμίας δε σώζονται παρά ελάχιστα λείψανα, διότι ήταν το πλησιέστερο από τα χτίσματα προς το μεσαιωνικό οχυρό και κυριολεκτικά ξεθεμελιώθηκε για να προμηθεύσει οικοδομικό υλικό στο οχυρό. Έχουν βρεθεί θεμέλια της σκηνής και του κοίλου, μερικά από τα θεμέλια της δυτικής παρόδου, η θεμελίωση του προσκηνίου και μερικοί λίθοι από τη θεμελίωση δύο βάθρων μεγάλων πλαστικών εικόνων. 

Το Παλαιμόνιο, ο ναός δηλαδή που ήταν αφιερωμένος στη θαλασσινή θεότητα με το όνομα Παλαίμονας, χτίστηκε κατά την ρωμαϊκή εποχή, πάνω στην αφετηρία του ελληνικού σταδίου και ανασκάφηκε από τον O. Broneer. Έχει προσανατολισμό ίδιο με αυτόν του ναού του Ποσειδώνα, το κρηπίδωμά του έχει μήκος 8,30 μέτρα και πλάτος 7,70 και ύψος 1,85 μέτρα. Ο ναός είχε ιδιαίτερο περίβολο, ενώ στα ανατολικά του σημειώνονται τρεις λάκκοι θυσιών.  Κάτω από το ναό υπήρχε άδυτο, όπου ο ήρωας-θεός Παλαίμων λατρευόταν με μυστική λατρεία.

Το στάδιο της Ισθμίας, ήταν γνωστό και προ των ανασκαφών, πως βρισκόταν 300 μέτρα περίπου ΝΑ του ιερού του Ποσειδώνα. Στην ΝΑ γωνία, όμως, του ιερού ανακαλύφθηκε η αφετηρία του αρχαιότερου σταδίου, όπου διακρίνονται τα ίχνη 16 συνολικά βαλβίδων εκκίνησης. Το νεότερο στάδιο διαμορφώθηκε σε φυσική κοιλότητα και το μήκος του ήταν περίπου 181,15 μέτρα.

 Δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο είναι το κτίριο του Μουσείου.

Η ξενάγηση

Μπήκαμε στο κτήριο του Μουσείου και, θαυμάζοντας τα εκθέματα, επισημάνθηκαν μερικές λεπτομέρειες που θα συζητούσαμε αργότερα. Μεταξύ αυτών τη λεπτομέρεια στην απεικόνιση των δρομέων στα αγγεία αλλά και την συμμετρική ομόπλευρη (!) κίνηση χεριού ποδιού κατά το τρέξιμο. Επίσης τις λεπτομέρειες  στις παραστάσεις των θαυμάσιων Βιτρώ, λεπτομέρειες και τόποι που ήταν γνωστές στους Έλληνες αλλά όχι στους ξένους σε αντίθεση με τα γενικά πλάνα Αιγυπτιακών θεμάτων που ήταν γνωστά σε όλο τον κόσμο.

Μετά την έξοδό μας από τον χώρο του Μουσείου, συγκεντρωθήκαμε στον χώρο μπροστά από τα ερείπια του Ναού του Ποσειδώνα, (δίπλα από την αφετηρία του σταδίου) και μας έγινε ανάλυση του τρόπου που έτρεχαν οι δρομείς, του απαιτούμενου εγκεφαλικού συγχρονισμού (άρση ημισφαιρικού αποκλεισμού, αντιβαρυτικά φαινόμενα). Διερευνήθηκε επίσης το ποιος ήταν ο πραγματικός τόπος κατασκευής των Βιτρώ και ποιος ο τόπος προορισμού (το αντίθετο με αυτό που αναφέρεται επίσημα), αλλά και η σημασία  των (σπάνιων) υπέργειων καμπυλών στον αρχαίο πολιτισμό. Τέλος αναλύθηκαν οι δυνάμεις τις οποίες μελετούσαν οι αρχαίοι, που επιβεβαιώνονται σήμερα καθώς και τυπικοί συμβολισμοί που τους περιέχουν (όπως το κοινό, κλασικό, καντήλι). Μετά από μία ώρα, που μας φάνηκε λιγώτερη από 15 λεπτά, αποφασίσαμε να ξεκουρασθούμε και να συνεχίσουμε τη συζήτηση στο αρχαίο λιμάνι των Κεγχρεών.

            Αλλά για τη συνέχεια, στο δεύτερο μέρος

 Επισυνάπτονται οι πρώτες φωτογραφίες από την παρέα μας και από τον τόπο της ξενάγησης.

Φωτό 1
Στο Μουσείο των Ισθμίων

Φωτό 2
Στο Ναό του Ποσειδώνος

Φωτό 3
Συγκεντρωμάνοι στο χώρο του Παλαιμονίου .

Σήμερα γιορτάζει ο Κώστας!

Χρόνια  Πολλά !

στους  συμμαθητές  μας.

ΒΕΡΝΑΔΑΚΗ, ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟ, ΔΙΑΒΑΤΗ,

ΚΟΦΤΟΡΗ, ΛΙΑΓΚΩΝΗ, ΜΗΣΙΑΚΟΥΛΗ & ΣΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟ

επίσης στον Καθηγητή μας 
κ.ΓΙΑΝΝΗΜΑΡΑ

Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια.

Κι η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν’ αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο µιας µικρής µερίδας ορισµένων που παίζουν τις θεότητες της µοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν µια πίστη που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι τυφλή, και µπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη µοίρα τους στα δικά τους χέρια. Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, τις αυταπάτες και τα θαύµατα, και µπορεί να παραδώσει τον κόσµο στον άνθρωπο. 
Μπορεί να µεγαλώσει την αµάθεια και µπορεί να µεγαλώσει τη γνώση. Μπορεί να κάνει έκκληση στις δυνάµεις που αποδείχνουν τη δύναµη τους καταστρέφοντας, και στις δυνάµεις που αποδείχνουν τη δύναµη τους Βοηθώντας. Μπέρτολτ Μπρεχτ

Όποιος σήµερα θέλει να πολεµήσει την ψευτιά και την αµάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θ ά ρ ρ ο ς να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν· την ε ξ υ π ν ά δ α να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού· την τ έ χ ν η να την κάνει ευκολοµεταχείριστη σαν όπλο, την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποχτήσει δύναµη, την π ο ν η ρ ι ά να τη διαδώσει ανάµεσα τους. Αυτές οι δυσκολίες είναι µεγάλες για κείνους που γράφουν κάτω απ’ το φασισµό, υπάρχουν όµως και γι’ αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόµα και για όσους γράφουν στις χώρες της αστικής ελευθερίας.

Α: Το θάρρος να γράψει κανείς την αλήθεια
Φαίνεται αυτονόητο πως αυτός που γράφει πρέπει να γράφει την αλήθεια, µε την έννοια δηλαδή πως δεν πρέπει να την καταπνίγει ή να την αποσιωπά και πως δεν πρέπει να γράφει τίποτα που δεν είναι αληθινό.

Δεν πρέπει να σκύβει στους ισχυρούς, δεν πρέπει να εξαπατά τους αδύναµους. Είναι φυσικά πολύ δύσκολο να µη σκύβεις στους ισχυρούς, και είναι πολύ κερδοφόρο να εξαπατάς τους αδύναµους. Το να µην αρέσεις στους πλούσιους σηµαίνει να παραιτείσαι απ’ τον πλούτο. Το να παραιτείσαι από την πληρωµή για καµωµένη δουλειά πάει να πει, σε ορισµένες συνθήκες, να θυσιάζεις τη δουλειά, και το ν' αποδιώχνεις τη φήµη ανάµεσα στους ισχυρούς σηµαίνει συχνά ν' αποδιώχνεις κάθε φήµη. Όλα αυτά απαιτούν θάρρος. Οι καιροί της πιο σκληρής καταπίεσης είναι τις πιο πολλές φορές καιροί όπου γίνεται πολύς λόγος για µεγάλα και υψηλά πράγµατα.

Χρειάζεται θάρρος για να µιλάς σε τέτοιους καιρούς για πράγµατα τόσο χαµηλά και τόσο φτηνά, όπως το φαγητό και το σπίτι του εργαζόµενου, µέσα σε µια βοή από ξεφωνητά ότι το βασικό είναι το πνεύµα της θυσίας. Όταν φορτώνουν τους αγρότες µε τιµές, χρειάζεται θάρρος να µιλάς για µηχανήµατα και φτηνές ζωοτροφές που θα ευκόλυναν την τιµηµένη δουλειά. [...]
Και ξανά, θέλει θάρρος να πει κανείς την αλήθεια για τον εαυτό του, το νικηµένο. […]
Το να πεις πως οι καλοί δεν νικήθηκαν γιατί ήταν καλοί παρά γιατί ήταν ανήµποροι , αυτό χρειάζεται θάρρος .

[…] απ’ αυτήν ακριβώς τη γενική, απρόσιτη στόφα, είναι καµωµένη η ψευτιά. Όταν λένε για κάποιον πως είπε την αλήθεια, πάει να πει πως µερικοί ή πολλοί ή κάποιος είπαν κάτι άλλο, κάποιο ψέµα ή κάποια γενικότητα. Α υ τ ό ς όµως είπε την αλήθεια, κάτι το πραχτικό. το πραγµατικό, το αναντίρρητο, αυτό ακριβώς που έπρεπε να πει.

Δε χρειάζεται πολύ θάρρος για να παραπονεθεί κανείς για την κακία του κόσµου γενικά και για το θρίαµβο της ωµότητας και για ν’ απειλεί µε το θρίαµβο του πνεύµατος από ένα µέρος του κόσµου όπου του επιτρέπουν ακόµα να το κάνει αυτό.

Ορθώνονται τότε πολλοί σα να ‘ταν κανόνια στραµµένα ενάντια τους, ενώ τους κοιτάζουν µονάχα. µονόκλ. Ξεφωνίζουν τις γενικές τους απαιτήσεις σ’ ένα κόσµο που αγαπά τους ακίνδυνους ανθρώπους. Απαιτούν µια καθολική δικαιοσύνη για την οποία δε δούλεψαν ούτε στο ελάχιστο και µια γενική ελευθερία. Απαιτούν ένα κοµµάτι απ’ τη λεία που έχει τάχα κιόλας µοιραστεί από καιρό µαζί τους. [...]
Το τραγικό µ’ αυτούς είναι ότι: Δ ε ν  ξ έ ρ ο υ ν  π ο ι α  ε ί ν α ι  η  α λ ή θ ε ι α .

Β: Η εξυπνάδα να αναγνωρίσει κανείς την αλήθεια
Μια κι είναι δύσκολο να γράψει κανείς την αλήθεια, αφού την καταπνίγουν παντού, στους πιο πολλούς φαίνεται ζήτηµα πεποιθήσεων µονάχα το αν θα γραφτεί ή όχι. Πιστεύουν πως το µόνο που χρειάζεται είναι το κουράγιο. Ξεχνούν τη δεύτερη δυσκολία το  ν α  β ρ ε θ ε ίη αλήθεια. Γιατί µε κανένα τρόπο δεν είναι εύκολο να τη βρει κανείς. Πρώτα - πρώτα είναι κιόλας δύσκολο να βρει κανείς π ο ι α αλήθεια αξίζει να ειπωθεί.
 
Για παράδειγµα τώρα, µπρος σ' όλα τα µάτια, τα µεγάλα πολιτισµένα κράτη βουλιάζουν το ένα µετά το άλλο στην πιο τροµερή βαρβαρότητα. Κι ακόµα, είναι γνωστό πως ο εσωτερικός πόλεµος, που γίνεται µε τα πιο τροµαχτικά µέσα, µπορεί από ώρα σε ώρα να µετατραπεί σε εξωτερικό, που µπορεί θαυµάσια να κάνει τον πλανήτη µας ένα γιγάντιο σωρό συντρίµµια. Αυτό είναι χωρίς αµφιβολία µια αλήθεια, υπάρχουν όµως φυσικά κι άλλες αλήθειες.
Για παράδειγµα, δεν είναι ψέµα το ότι οι καρέκλες έχουν πάτο και το ότι ή βροχή πέφτει από πάνω προς τα κάτω. Πολλοί γράφουν τέτοιου είδους αλήθειες. Μοιάζουν µε ζωγράφους που φιλοτεχνούν µε νεαρές φύσεις τους τοίχους καραβιών που βουλιάζουν. Η πρώτη µας δυσκολία δεν υπάρχει γι’ αυτούς, κι έχουν παρόλα αυτά τη συνείδηση τους ήσυχη.

Ανεπηρέαστοι από τους ισχυρούς, χωρίς όµως και να τους επηρεάζουν κι οι φωνές των κατατρεγµένων, ζωγραφίζουν τα τοπία τους. Το παράλογο στον τρόπο που ενεργούν τους δηµιουργεί ένα «βαθύ» πεσσιµισµό, που τον πουλάνε σε καλή τιµή και που θα ‘πρεπε στην πραγµατικότητα να τον έχουν οι υπόλοιποι, που βλέπουν τέτοιους καλλιτέχνες και τέτοια ξεπουλήµατα. Και δεν είναι εύκολο ούτε καν να διακρίνεις πως οι αλήθειες τους µοιάζουν µ' αυτές για τις καρέκλες ή τη βροχή· τις πιο πολλές φορές δείχνουν ολότελα διαφορετικές, δείχνουν γι’ αλήθειες πάνω σε σηµαντικά θέµατα.

Γιατί ή ουσία της καλλιτεχνικής διαµόρφωσης βρίσκεται ακριβώς στο ότι δίνει σηµασία σ’ αυτό που διαµορφώνει.
Χρειάζεται προσεχτική παρατήρηση για να διακρίνει κανείς πως το µόνο που λένε είναι: «Μια καρέκλα είναι µια καρέκλα», και: «Κανείς δε µπορεί να εµποδίσει τη βροχή να πέφτει προς τα κάτω».  Αυτοί οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να βρουν την αλήθεια που αξίζει να γραφτεί.

Άλλοι πάλι πραγµατικά καταπιάνονται µε τα πιο ζωντανά προβλήµατα, δεν τρέµουν ούτε τους καταπιεστές ούτε τη φτώχεια και παρόλα αυτά δε µπορούν να δουν την αλήθεια. Σ' αυτούς λείπουν οι γνώσεις. Είναι γεµάτοι από παλιές προλήψεις, από φηµισµένες συχνά καλοδιατυπωµένες αρχαίες προκαταλήψεις. Ο κόσµος είναι πολύ περίπλοκος γι. αυτούς· δεν ξέρουν τα γεγονότα και δε διακρίνουν τους συσχετισµούς. Εκτός απ' τις πεποιθήσεις χρειάζονται και γνώσεις, που βρίσκονται, και µέθοδες, που µαθαίνονται.

Για όλους όσους γράφουν σ’ αυτούς τους καιρούς των περιπλοκών και των µεγάλων αλλαγών χρειάζεται γνώση της µατεριαλιστικής διαλεκτικής, της οικονοµίας και της ιστορίας. Μπορεί να την αποχτήσει κανείς απ’ τα βιβλία ή µε ζωντανή διδασκαλία, φτάνει, να µη λείπει ή απαραίτητη επιµέλεια. Μπορεί κανείς ν' ανακαλύψει πολλές αλήθειες µε πιο απλό τρόπο, αποσπάσµατα δηλ. της αλήθειας ή δεδοµένα που οδηγούν στην εύρεσή της. Αν θέλει κανείς να ερευνήσει, θα πρέπει να χρησιµοποιεί µια µέθοδο - µπορεί όµως κανείς να βρει κάτι και χωρίς µέθοδο, και χωρίς ακόµα να ψάξει. Όµως µε τέτοιο τυχαίο τρόπο δεν πετυχαίνει κανείς σχεδόν ποτέ µια τέτοια παρουσίαση της αλήθειας που να λέει στους ανθρώπους τι πρέπει να κάνουν. Αυτοί που µονάχα καταγράφουν µικρογεγονότα δεν είναι σε θέση να κάνουν τούτο τον κόσµο κατανοητό στους άλλους. Κι όµως αυτός, και κανένας άλλος είναι ο σκοπός της αλήθειας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν εκπληρώνουν το καθήκον να γράφουν την αλήθεια.

Τιμωρείστε τους !

  Χρόνια τώρα, καλοί μου φίλοι, ζω κάτω από ένα εκβιαστικό δίλημμα: ή «οτιδήποτε» ή το χάος. Μα χρόνια τώρα το «οτιδήποτε» μας οδηγεί στο χάος. Αυτό δηλαδή που ζούμε καθημερινά, με την αγωνία του αύριο, την αβεβαιότητα, την διαρκή ενασχόληση του νου και της ψυχής ν’ αποφύγει το αναπόφευκτο. Και αυτοί που οδηγούν το τρένο στο θεοσκότεινο τούνελ – dead end – είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι, χωρίς αιδώ, χωρίς συναίσθηση, χωρίς αντίληψη ότι μας έχουν τοποθετήσει σε λάθος σιδηροτροχιά. ΟΛΟΙ τους!

 Και περιμένουμε έναν θάνατο με ή χωρίς μαρτύρια, σαδιστικά παρατεινόμενο. Το βλέπω καθημερινά στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντώ, στο δρόμο, στη δουλειά, στην αίθουσα. Μια απόγνωση που καταγράφει 1.728 αυτόχειρες τα τελευταία δυο χρόνια, ανθρώπους που ήταν σαν κι εμάς κι αναρωτιέμαι: αυτό θα είναι και το δικό μου τέλος; Κι αν είναι έτσι ας είναι τουλάχιστον με τον τρόπο του Σαμψών: «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων!» (Σ’ αυτούς βάλτε και μερικούς «δικούς» μας).

  Δεν μας φταίνε οι Γερμανοί και οι άλλοι. Οι «δικοί» μας έχουν την μέγιστη ευθύνη – συμπαρασύροντας σ’ αυτό και τον απλό κοσμάκη, όλους εμάς, που αποχαυνωμένοι από το «χασίς» της προπαγάνδας της φανφάρας (π. χ. εθνικό θέμα οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 – ένα παραληρηματικό «δονητικό» κρεσέντο για «εθνικούς στόχους» για  την «αυτό»ικανοποίηση κάποιας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη – με τοκετό πακτωλό χρημάτων στις τσέπες ημετέρων).

  Και αυτοί οι «δικοί» μας πρέπει να λογοδοτήσουν πια! Και να εισπράξουν τα επίχειρα των πράξεών τους. Δικαιοσύνη, αδέλφια! Αυτό είναι το πρώτο δειλό εκστόμισμα του εκλογικού αποτελέσματος. Για να βρουν δικαίωση όλες οι ψυχές των αδικοχαμένων συμπατριωτών μας. Για να μπορέσουν οι άνθρωποι του μόχθου να ξανασηκώσουν το κεφάλι. Να δούνε με αισιοδοξία το μέλλον.  Να χαμογελάσουν ξανά.

  Τις τελευταίες μέρες βλέπω τα υψωμένα επιτιμητικά δάκτυλα εκείνων που έπρεπε να σκύψουν το κεφάλι και να φοβερίζουν, να απειλούν και να εκβιάζουν τον περιδεή τηλεορασόπληκτο πολίτη και όσους θέλουν να αρθρώσουν έναν διαφορετικό λόγο.

  Οι εκλογές είναι αναπόφευκτες. Τιμωρείστε τους! Κόψτε τους τα δάκτυλα!

  Αξίζουμε μια καλύτερη συμπεριφορά!

 Μανόλης Πουλής

Η Τιμωρία - Μάνος Χατζιδάκις

Μάνος Χατζιδάκις: "Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι"

O Mάνος Χατζιδάκις αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι ήταν μπροστά για την εποχή του και είχε μάτια και αυτιά ανοιχτά φιλτράροντας το κάθε τι που συνέβαινε και έχοντας ταχύτατα αντανακλαστικά το κατέγραφε και το παρατηρούσε. Έμπαινε σε βάθος στα φαινόμενα της εποχής και γι' αυτό κατάφερε να είναι διαχρονικός. Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία..

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη.Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Πηγή :http://www.musicpaper.gr/

         Μιχάλης Γελασάκης  

Αινιγματική Τέχνη.

Μετά τις εκλογές ,ας μιλήσουμε για τέχνη...

Μέρος 1ο

          Αυτός είναι ένας πίνακας του Σαλβαντόρ Νταλί με τίτλο "Αφιέρωμα στον Λίνκολν - Dalivision". Πλήρης τίτλος του είναι « Η Γκαλά ατενίζοντας από ένα παράθυρο τη Μεσόγειο Θάλασσα. Σε απόσταση είκοσι μέτρων όμως, γίνεται το πορτραίτο του Αβραάμ Λίνκολν».

 

           Αυτό τον τεράστιο πίνακα,  ο ίδιος ο Σαλβαντόρ Νταλί τον ονόμαζε ''Όλος ο Νταλί σ' έναν πίνακα'', διότι περιέχει μια ανθολογία των εικόνων του Νταλί. Στην κορυφή, ένα εξαϋλωμένο κεφάλι της Γκαλά προΐσταται της σκηνής. Στη δεξιά κάτω γωνία, στέκεται ένας εξάχρονος Νταλί. Υπάρχει μια σειρά από Αφροδίτες της Μήλου, που το σώμα τους στρίβει, αλλάζοντας φύλο. 

        Τον Ταυρομάχο είναι δύσκολο να τον διακρίνουμε στην αρχή, μέχρι που συνειδητοποιούμε ότι το μπούστο της δεύτερης Αφροδίτης από τα δεξιά, μπορεί να ερμηνευτεί σαν το πρόσωπο (το δεξί της στήθος σαν μύτη, η σκιά κατά μήκος του διαφράγματος σαν στόμα), και η πράσινη σκιά πάνω στην εσθήτα της σαν γραβάτα. 

        Αριστερά, είναι το αστραφτερό ''κοστούμι από φώτα'' του ταυρομάχου, το οποίο γίνεται ένα με τους βράχους, που επίσης μπορεί να δει κανείς σαν το κεφάλι του ταύρου που πεθαίνει. Ένα επίτευγμα της μεταμόρφωσης!

Μέρος 2ο

11 Καράβια ή 3 Καράβια και 8 Καμάρες ?

Βλέπετε Πρόσωπα ή όλο Σπίτια ?

Η Ανοιξιάτικη συνάντηση της Τάξης μας.

     Με μεγαλύτερη συμμετοχή πραγματοποιήθηκε και φέτος η καθιερωμένη πια ανοιξιάτικη συνάντηση της Τάξης μας, το Σάββατο 28/4 στη Νέα Μάκρη.

    ‘Όπως και πέρσι ο συμμαθητής μας Δημήτρης Αργυρός μας φιλοξένησε στο σπίτι του, όπου τόσο η γυναίκα του η Μάτα, όσο η κόρη με τον γαμπρό του και το εγγονάκι του τον Δημητράκη, κάνανε τα πάντα για να νοιώσουμε άνετα και τους ευχαριστούμε πάρα πολύ!

     Από νωρίς το πρωί κατέφθασαν οι συμμαθητές μας: Γεωργάτσος, Γεωργακόπουλος, Καλογείτονας, Πισιμίσης, Χατζίρης, Καμακάρης, Γιαννακάκης, Μερέβης,Καραμούζης, Γιαννημάρας, Ζεβόλης, Χατζηδήμας, Σκοπελίτης και Ιακώβου. Οι περισσότεροι συνοδευόμενοι από τις συζύγους των, που είχαν φροντίσει -μαζί με την οικοδέσποινα Μάτα -από την προηγουμένη, το μενού της συνάντησης και είχαν μαγειρέψει εξαιρετικά με φαντασία και πολύ αγάπη αλλά είχαν φροντίσει και για τα επιδόρπια!

     Μαζί μας ήταν και η καθηγήτριά μας των Γαλλικών κα Ειρήνη Ξένου , η οποία πολύ ευχαρίστως αποδέχθηκε την πρόσκλησή μας και μας τίμησε με την παρουσία της.
     Και για να δείτε πόσο ...χάλια - για μια ακόμα φορά - περάσαμε, ακολουθεί το σχετικό φωτορεπορτάζ!  

Φωτό 1
Ο οικοδεσπότης Αργυρός ετοιμάζεται να σερβίρει έναν ..."αεροπλανικόν" καφέ.

Φωτό 2
Ο καφές "προσγειώθηκε" στα χέρια του έκπληκτου Χατζίρη, υπό το άγρυπνο βλέμμα του Καμακάρη!.

Φωτό 3
Το ζεύγος Γεωργάτσου υποδέχεται το ζεύγος Χατζηδήμα.

Φωτό 4
Συζητώντας τα ...προεκλογικά παρουσία της κας Ξένου!.