Τα 10.516 ονόματα των επιτυχόντων στις εισητήριες εξετάσεις του 1968.

                                                                          Hλίας Π. Γιαννιάς

Σαν χρονογράφημα του 1968

            Ήταν Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 1968. Με τον Αριστείδη Ποταμιάνο- να’ναι καλά- (παιδικός φίλος, αλλά για μένα «αδελφός») έλυνα- όπως όλο το τελευταίο δίμηνο- σταυρόλεξα περιμένοντας ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ! Είχα δώσει στον Ιατρικό Κύκλο και είχα υπολογίσει τα γραπτά μου με απόκλιση ΣΥΝ- ΠΛΗΝ 2 (στο τέλος πέτυχα ΔΙΑΝΑ). Όμως η αγωνία υπήρχε μέχρι να δω το όνομά μου στις εφημερίδες, αν και πίστευα ότι θα ήμουν σίγουρα σε μία από τις Σχολές του Κύκλου. Στα μαθήματα είχα γράψει καλά. Στην Ανθρωπολογία τα θέματα ήταν για τον εγκέφαλο, τον νωτιαίο μυελό και τις οργανικές τροφές. Στη Φυσική για τις ακτινοβολίες α,β,γ, για τον ατομικό πυρήνα, ένα πρόβλημα με 2 κυρτά κάτοπτρα (οπτική) κλπ. Στη Χημεία για τα οργανικά οξέα, μία άσκηση με αντιδράσεις και ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα με διαλύματα. Και στην Έκθεση το θέμα ήταν: «Υγειαίνειν άριστον ανδρί θνητώ». Μάλιστα θυμάμαι στην Έκθεση είχα πάρει ΑΡΙΣΤΑ 20! (Να που καμμιά βολά – που λέμε στην Αρκαδία- ή «ΑΡΙΣΤΕΙΑ» σου βγαίνει σε καλό). Ειδικά όταν οι δυσκολίες είναι μεγάλες. Το 1968 στον Ιατρικό Κύκλο έμπαινε 1 στους 14 υποψήφιους, ενώ στο Πολυτεχνείο 1 στους 7. Τέλος πάντων...

            Κι εκεί που ήμουν απορροφημένος  με τα ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ και ΚΑΘΕΤΩΣ έρχεται τρέχοντας μια αξιολάτρευτη γειτονοπούλα -η Βίκυ Ριζοπούλου – κατοπινή αρχιτέκτων (με τον αδελφό της, το φιλαράκι μου τον Γιώργο, να μπαίνει το ίδιο βράδυ με εμένα στους Ηλεκτρολόγους- Μηχανικούς Πατρών) και μου φωνάζει: Ηλία μπήκες Κτηνιατρική. Φεύγεις για Θεσσαλονίκη! Μια γεωσείστικη δύναμη με πέταξε ψηλά στα τρισμεσούρανα. Ήταν «Η... ΧΑΡΑ»! Όπως το 1974 και το 1980 που γεννήθηκαν οι κόρες μου. Όπως το 2010, το 2014 και το 2017 που γεννήθηκαν τα εγγόνια μου. Έτρεξα σαν τρελλός στο σπίτι. Η μάννα μου με περίμενε δακρυσμένη από ευτυχία. Μ’έσγιγγε στην αγκαλιά της, με γέμιζε φιλιά κι’ έκανε τον σταυρό της «κατά λιακού» ευχαριστώντας την Παναγιά! ΑΧ, ΡΕ ΜΑΝΝΑ, που μας βλέπεις από κει ψηλά που συννεφοπερπατάς. Είχες βγάλει στο χωριό μόνο την Πρώτη Δημοτικού, αλλά πέτυχες το... ακατόρθωτο. Ήμουν μόλις 4 ετών και κάτι μηνών και μου συλλάβιζες κι’ εγώ έγραφα γράμμα στον παππούλη μου, στην Τεγέα. ΘΥΜΑΣΑΙ;;;

            Άρπαξα τον φίλο μου τον Αριστείδη και φύγαμε για την Αθήνα. Ήταν αριστούχος στο Βαρβάκειο, ήταν ΤΟ... ΜΥΑΛΟ!!! Αγωνία δεν είχαμε, θέλαμε απλά την επιβεβαίωση. Θέλαμε να δούμε το όνομά του στις εφημερίδες. Με φτερά στα πόδια φθάσαμε στη Χρήστου Λαδά, στα ΝΕΑ. Τεράστιες κόλλες χαρτί παντού σε ανάρτηση (τώρα εμείς έχουμε το πατριωτάκι μου «εξ Αρκαδίας», τον Γιώργο Πισιμίση, που μας γλυτώνει το τρέξιμο, με τις αναρτήσεις του στην πασίγνωση- πια- ιστοσελίδα του ΕΚΤΟΥ). Τα μάτια μου γουρλωμένα απ’το τρέξιμο πέσανε στην επικεφαλίδα «Κτηνιατρική Θεσσαλονίκης». Ο Αριστείδης έψαχνε στους «Ηλεκτρολόγους Μηχανολόγους» στο Μετσόβειο. Ελάχιστος χρόνος... μου φάνηκε αιώνας. Και ξαφνικά δυο σχεδόν ταυτόχρονες ηφαιστειογεννημένες κραυγές. Εγώ Κτηνίατρος, ο Αριστείδης Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος. Εκεί που έγινε φίλος και μετά από χρόνια κουμπάρος με τον φίλο μας Γιάννη Αγγελόπουλο. Ήταν η αποθέωση, ήτσν η προσωποποίηση της ευτυχίας! Ήταν όλη η Χρήστου Λαδά- μέχρι τη Σταδίου- ένα πανηγύρι απ’τα ουρλιαχτά και τις φωνές των επιτυχόντων. Δυστυχώς ανάμεσα στις δεκαοχτάχρονες λαμπροφωτισμένες φατσούλες, υπήρχαν και σκυθρωπά πρόσωπα υποψηφίων που είχαν αποτύχει. Παιδιών που παίρναν τη μεγάλη απόφαση για μια νέα προσπάθεια την επόμενη χρονιά. Γιατί το 1968 από τους 45453 μαραθωνοδρόμους της γνώσης κατώρθωσαν να τρέξουν μέσα στο λιοπύρι του καλοκαιριού τα 42 χιλιόμετρα μιας εξουθενωτικής μελέτης και να φθάσουν στο τέλος της προσπάθειας μόνον οι 10516 νικητές. Εκείνη λοιπόν τη βραδυά υπήρξαν μόνο 10516 πρόσωπα που φωτίζονταν από ένα εκπάγλου λαμπρότητας χρυσάργυρο φωτοστέφανο, που σαν αρχαία αγριελιά κοσμούσε το κεφάλι τους, χαρίζοντας τη λάμψη τής επιτυχίας τους σε κάποια Σχολή.  Χρησιμοποιώντας σαν «Χρυσό Κλειδί» τη βαθμολογία τους, άνοιγαν την πόρτα που ήθελαν και αμέσως γίνονταν «ΦΟΙΤΗΤΕΣ»! Έχοντας αγόρια και κορίτσια μια άσβεστη φλόγα στα αθώα παιδικά τους μάτια, ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, ένα πλήθος από παιδικές φιλοδοξίες στις ψυχές κι ένα σμάρι από ευγενικά συναισθήματα στις καρδιές.

            Κι εδώ ας μολοϊσω μερικά μυστικά, που γυρνώντας όλη τη νύχτα στα τυπογραφεία των εφημερίδων που τύπωναν τα ονόματα – έμαθα ότι τελευταία στιγμή «τετεγμένα ήσαν» (υπερσυντέλικος του τίκτομαι). Που’σαι Γιαννημάρα να μαζέψεις τον θεοπάλαβο τον μαθητή σου. Στις 5-1-2018 γίνεται 68 ετών κι ακόμα το μυαλό του βρίσκεται στη σοφή διδασκαλία σου του 1965!

            Μεταξύ μας λοιπόν τι... έμαθα;

1.      Ότι το παλιοκαθίκι ο Διονέλης – Ασκληπιάδης σου λέει – είχε βάλει μέσον και τον έγραψαν στην Ιατρική πριν τον Σταμάτη Καρασούλο (καλή του ώρα και «ας προσεύχεται καθημερινά για όλους εμάς τους αμαρτωλούς».

2.      Ότι ο Κλουδάς πίεσε καταστάσεις και είπε: «Τόσες χιλιάδες γράφετε στη Νομική. Βάλτε σφήνα κι εμένα σαν... φοιτητή και ορκίζομαι να μην κάνω ποτέ καμάκι στις φοιτήτριες»!

3.      Ότι ο Κουσουρής – θα το δείτε κι εσείς- είναι γραμμένος ως Κουσούρης. Από μικρός είχε ένα «κουσούρι», μια φοβία, μια αβεβαιότητα. Πράγμα που του έμεινε! Ακόμα και τώρα- βλέπετε- ούτε σε μια ταβέρνα είναι ικανός να πάει να φάει, αν δεν καλέσει να του κάνουν παρέα 45-50 συμμαθητές του.

4.      Ότι ο Βαζαίος στις εισητήριες εξετάσεις- εκεί που δεν περνούν «τα μέσα και τα έξω» που είχε σαν μαθητής στο Γυμνάσιο- είχε υποστεί πανολεθρία. Είχε πατώσει στη Νομική. Κανονικά η σειρά του ήταν 152.869 και κάτι ψιλά. Αλλά έβαλε τα μέσα του (και τα έξω του) και απαίτησε να ισχύει το αρχικό του επιθέτου του (το Β) και έτσι σαν... Βαζαίος ενεγράφη ο Νεκτάριος μόλις Δέκατος στη Νομική Αθηνών. Αυτά έκανε και στο Γυμνάσιο και «με το μέσον» έπαιρνε και τη Σημαία. Εκεί σε ήθελα ρε Γαβρόγλου να πέσει η «κληρωτίδα»- ναι σωστά διαβάζετε «κληρωτίδα»- και θα σου’λεγα εγώ αν ο Νεκτάριος έπιανε Σημαία στη ζωή του. Τε’ς πάντων! Συγχίστηκα πάλι σήμερα...

5.      Ότι ο Ζεβόλης το 1969 τα ίδια έκανε! Χρησιμοποίησε ό,τι μέσον υπήρχε σε όλη την επικράτεια- ακόμη και στις... ΑΟΖ!- και τελικά χώθηκε στη Νομική. Και ενώ σαν τον «Μεγάλο Ψαρά» του Ντάγκλας Λούντ είχε κάνει του κόσμου τα καμάκια στο φροντιστήριο αλλά- «ιχθύς ουδείς εις τον αφρόν»- τελικά κατόρθωσε στη Νομική με χίλια ψέματα- ο ... Μινχάουζεν- να ρίξει knockdown την Τόνια και αυτή πίστεψε στα παραμύθια του και τον παντρεύτηκε. Βέβαια-ΤΩΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ- δεν ξέρουμε σε ποιά στάθμη έφθανε το μυαλουδάκι της πάνω στη... Διανοητική Κλίμακα. Σκεφθείτε- ΤΩΡΑ ΠΑΛΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ- πήρε μεν πτυχίο Νομκής, αλλά μέχρι τα 65 της το μόνο της κατόρθωμα είναι ένα βιβλίο –μυθιστόρημα, πως το λέτε εσείς οι γραμματιζούμενοι- μόλις πεντακοσίων σελίδων, «Η φαμέγια». Μα τόσα χρόνια – μέχρι τα 65 της- δεν μπορούσε να γράψει ούτε ένα δεύτερο βιβλίο; Και να σκεφθείτε- ΤΩΡΑ ΠΑΛΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ – ότι για να ανέβει κλίμακα και να πάρει επικουρική πάνω από τις 500 σελίδες, ξέρετε τι έκανε; Εγώ θα σας μολοϊσω, που όπως λέει η ίδια «είμαι –πια-φίλος της», (αυτό μη το φανερώσετε του Δημήτρη). Λοιπόν τί έκανε; Εεεε; Έγραψε και δυο σελίδες ΓΛΩΣΣΑΡΙ και έφθασε τις 502 σελίδες ΤΕΛΙΚΗ! Όϊ δά, ρε φιληνάδα! Δεν είμαι κανένας παρατέλεμος εγώ. Βαρυκαρδίζω και εγώι σου αν ανημένεις στην αποσπερίδα να σου δώκω δίκιο. Εγώ επαέ βλέπεις δεν πάω σαν τα βούγια. Πάω με σταθερό ζάλο και όσο κι αν είσαι ινατσάρα εγώ το λιακόνι το πνίγω, γιάντα έχει ξεχειλίσει ο μαστραπάς μου από μάνητα. Γιάντα εγώι σου, εγώ’μαι ο Γιαννιαλιάς.

6.      Ότι ο φιλόλογος ο Γιώργος Αντωνόπουλος απ’τα Λαγκάδια ξέρετε τι μου έλεγε στην Τρίτη Λυκείου: Εγώ κόβω το χέρι μου με τους βαθμούς που σου βάζω. Αν δόσεις Νομική θα είσαι στην Αθήνα μέσα στους δύο πρώτους. Γιατί λοιπόν βρε καθίκια βάλατε μέσον και στείλατε μόνο εμένα στην Κτηνιατρική, στην πιο δύσκολη Σχολή σ’ολόκληρη την υφήλιο; Κι αν εκεί απ’το πολύ διάβασμα πάθω καμμιά ζημιά- λίγο το’χω ο... άνθρωπος;- και όταν μεγαλώσω νομίζω ότι είμαι... ηθοποιός ή... τραγουδιστής ή κριτικός ή ...συγγραφέας, τότε πια στα 67 μου ποιός «με σώνει;» Ας είναι....

Ξημερώματα βαρέθηκα τα αίσχη σας και γύρισα σπίτι.

            Την άλλη μέρα- Σάββατο 26 Οκτωβρίου- του Αγίου Δημητρίου (άλλος αγωνιστής κι αυτός στο μαραθώνιο της ζωής του για τα δικά του «ΠΙΣΤΕΥΩ») έτρεξα στο περίπτερο και πήρα για... σιγουριά 2-3 διαφορετικές εφημερίδες. Άνοιξα σκεφτικός και σοβαρός την πρώτη. Έσκυψα ταπεινά με σεβασμό πάνω στο φύλλο με τα χιλιάδες ονόματα. Ένοιωσα μια περίσσεια ευθύνη απέναντι στους γονείς μου και υποσχέθηκα στον ευατό μου να κρατήσω γερά «το δοιάκι του πλοίου» της Σχολής μου, που θα με οδηγούσε σε πέντε χρόνια στο απάνεμο λιμάνι με το ποθητό πτυχίο. Το πτυχίο που θα με βοηθούσε επαγγελματικά στ’ανηφόρι της ζωής μου σ’έναν αγώνα καλό κ’αγαθό για κοινωνικοηθική τελείωση και ψυχοπνευματική καταξίωση. Οπλίστηκα λοιπόν με ασκητική πίστη και αφοσίωση στις σπουδές μου, που ήταν απαραίτητα στοιχεία όταν σε λίγο καιρό ξεκίνησα μαθήματα στην Κτηνιατρική Θεσσαλονίκης και «από πρώτο χέρι» με ένα πρωτόγνωρο... «θρησκευτικό δέος» μάθαινα τι ιμαλαϊκού ύψους μόχθος και πόσα αμέτρητα ξενύχτια ήταν αναγκαία για την Κτηνιατρική, την ασύγκριτα «πιο δύσκολη Σχολή που υπάρχει σε όλη την Ελλάδα».

 

Αθήνα, 5 Δεκεμβρίου 2017

Ηλίας Π. Γιαννιάς

Κτηνίατρος

ΥΓ1 Για τους άπιστους Θωμάδες, παραθέτω 4 σελίδες με τα 10.516 ονόματα των επιτυχόντων στις εισητήριες εξετάσεις του 1968

ΥΓ2  :  Επειδή δεν διαβάζονται όλα τα ονόματα των επιτυχόντων, μπορούμε να σας στείλουμε - με email - τα 4 αρχεία , αν μας το ζητήσετε (pissimissis@ gmail.com).