Κυριακή 15 Δεκεμβρίου.
Από το σημερινό τρισάγιο, στη μνήμη των συμμαθητών μας στο ΣΤ Γυμνάσιο Αρρένων
Αθηνών (Τάξεις 1968 & 1969).Τελέστηκε στον τάφο του Βαγγέλη Γαβαλά (1968) όπου και μνημονεύτηκαν όλα τα
ονόματα των "απόντων" συμμαθητών.
Στη συνέχεια, σε παρακείμενο καφενείο κουβεντιάσαμε και
ανταλλάξαμε ευχές για τις εορταστικές μέρες που ακολουθούν,
Γιώργος Πισιμίσης
Εξαιρετική πρωτοβουλία, στην οποία δυστυχώς δεν μπόρεσα να συμμετάσχω γιατί την πληροφορήθηκα αργά και είχα ήδη δεσμευθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέραν τούτου το κείμενο του φίλου Ηλία μου προκάλεσε κάποιες σκέψεις.
Ασφαλώς το σχολείο μας και μεις δεν αποτελούμε κάποια ιδιαίτερη περίπτωση σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα σχολεία της περιόδου εκείνης. Λίγο καλύτερο, λίγο χειρότερο,από κάποια άλλα, όλα πάνω κάτω στα ίδια.
Όλοι, επίσης, διαμορφωθήκαμε μέσα στο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο της εποχής και ειδικότερα αυτό των παιδιών της (μικρο)μεσαίας κοινωνικής τάξης της περιόδου εκείνης.
Από κει και πέρα ο καθένας έκανε το κατά δύναμιν.
Παρά ταύτα συμβιώσαμε σε κρίσιμα ηλικιακά χρόνια, μοιρασθήκαμε ευχάριστα και δυσάρεστα και αυτό δημιούργησε έναν ιδιαίτερο δεσμό (αυτόν του αιώνιου συμμαθητή, όπως, προσφυώς τον αποκαλεί ο Γιώργος) που προκαλεί, στους περισσότερους από εμάς, την επιθυμία να βρισκόμαστε, να τα λέμε και να πίνουμε και κανένα ποτηράκι.
Δυστυχώς κάποιοι, ακούσια, λείπουν από αυτές τις συναντήσεις, ένας αριθμός που όσο περνούν τα χρόνια θα μεγαλώνει.
Σίγουρα δεν τους ξεχνάμε, μερικών μάλιστα (με τους οποίους έτυχε να συνδεθούμε περισσότερο)η απουσία είναι ιδιαίτερα οδυνηρή.
Η θύμησή τους έρχεται συχνά και κατά μόνας και πολλές φορές όταν βρισκόμαστε.
Το ερώτημα είναι χρειάζονται μνημόσυνα και ειδικές συγκεντρώσεις μνήμης;
Θα απαντούσα, όπως το αισθάνεται κανείς.
Κάποιους δεν τους εκφράζουν οι θρησκευτικές τελετές, κάποιοι αισθάνονται δυσάρεστα και τέλος κάποιοι θεωρούν ότι με παρόμοιο τρόπο επιτυγχάνεται ενός είδους επικοινωνία με τον απόντα η οποία "καθησυχάζει" την ψυχή του και γενικά επιτυγχάνεται η ανάπαυση του πεθαμένου.
Πρόκειται για πανάρχαια αντίληψη, κοινή σε όλες τις θρησκείες, που πέρασε και στον Χριστιανισμό.
Προσωπικά δεν έχω γνώμη.
Πιστεύω απόλυτα στο λεχθέν από το Γοργία πως "το Ον, εάν υπάρχει, δεν συλλαμβάνεται και εάν συλληφθεί δεν κατανοείται κι αν κατανοηθεί, δεν μεταδίδεται".
'Έτσι θα έλεγα στον φίλο Ηλία να μην ανησυχεί τι θα τους πει ότ(αν;) τους συναντήσει, μετά από πολλές, ελπίζω, δεκαετίες.
Εφόσον τους έχει στην σκέψη του, νομίζω, είναι αρκετό.
Δεν μας χρειάζονται οι νεκροί.
Ενδεχομένως μας έχουν ανάγκη τα προσφιλή τους πρόσωπα στις δύσκολες ώρες κι αυτό όχι όλους αδιακρίτως.
Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει, εμείς έχουμε ανάγκη τον στοχασμό πάνω στο θάνατο, που είναι στοχασμός ζωής.