ΗΛΙΑΣ Π. ΓΙΑΝΝΙΑΣ : Περί των πεπραγμένων της ετήσιας διπλωματικής συνάντησης Προέδρου αντιπροέδρου ταμίου και μελών του συλόγου αποφοίτων 1968 του ΣΤ’ Γυμνασίου αρρένων Αθηνών.

         ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ (!)ενός ΔΕΚΑΟΧΤΑΧΡΟΝΟΥ (ΑΚΡΙΒΩΣ!) ΘΕΟΠΑΛΑΒΟΥ, ΑΣΠΡΟΜΑΛΛΗ... ΠΑΠΠΟΥ, δηλαδή της αφεντιάς μου, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη το βράδυ η ετήσια συνάντηση μετά κρασοκατάνηξης των αποφοίτων του ΣΤ’ ΑΡΡΕΝΩΝ (καθ’ ότι είμεθα άνδρες – ΔΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΨΟΜΕΝ ΑΛΛΩΣΤΕ) ΑΘΗΝΩΝ στη γνωστή ταβέρνα. Μετά απο άοκνες προσπάθειες αγωνιζόμενος με τις ώρες σαν... μαρκόνι υπερατλαντικού γκαζάδικου, κατώρθωσα εντός  36 ωρών να συγκεντρώσω σημαντικό  αριθμό συμμαθητών-φίλων. Έτσι πήρα και τα σχετικά παράσημα. Το παράσημο του Φοίνικα απο τον αγαπημένο μου φίλο Βαγγέλη Μπουντούνη ο οποίος μου ομολόγησε ότι έρχεται «μόνο για μένα» αφού μόνο εγώ τον έπεισα. Μου έκανε λοιπόν το χατήρι και παρευρέθη μετά της χαριτοβρύτου, γλυκειάς Μάρως Ραζή, της συζύγου του. Η Μάρω Ραζή – ως παγκοίνως γνωστόν είναι βιρτουόζα τη κιθάρας. Θεϊκός ο ήχος της. Γλυκειά μου Μάρω φιλάκια! Ως αναφορά ή όσον αφορά (αυτά τα μπερδεύω, εκθέσεις δεν έγραφα ποτέ... καλές) τον φίλο τον Μπουντούνη, ε... αυτός τελικά δεν ξέρω τι... επαγγέλλεται.

                Παράσημο πήρα γιατί μετά από δεκαετίες σας έφερα και είδατε και τον Αντρέα Τσέρτο, ο οποίος ήλθε στη συνάντηση απο την... Άνδρο!!!

                Και βέβαια τι να πώ και για τον λατρεμένο μας Παναγιώτη Σιδέρη ο οποίος σαν τρελό παιδαρέλι ήλθε να μας δει μετά απο ΣΚΛΗΡΑ πέντε χρόνια απο τη μακρυνή... Νέα Μάκρη. Εδώ σκύβω και με... θρησκευτική ευλάβεια φιλώ και τα δυό χέρια της γυναίκας του της Γεωργίας. Που είναι η τρανή απόδειξη ότι «Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΣΧΥΡΟ ΦΥΛΟ». Ας το εμπεδώσετε τώρα αυτό και ας με δικαιολογήσετε πια επειδή απο χρόνια «ΕΧΩ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ» όπως παραπονιέται ο φίλος μου Σπύρος Γεωργάτσος «να έρχεται ο καθένας στη συνάντησή μας μαζί με τη γυναίκα του». Ηρωϊδα η ΚΥΡΙΑ Γεωργία Σιδέρη!!!

                Η χαρά μου ήταν τεράστια όταν μίλησα στο τηλέφωνο και με τον αγαπημένο μας Κώστα Δεμερτζή απο τη μακρυνή Γκάνα. Παρά τις έντονες προτροπές μου να πάρει ένα ΤΑΞΙ και να έλθει κοντά μας αμέσως, μου ομολόγησε ότι τούτο ήταν αδύνατο και οι λόγοι δεν ήσαν συναισθηματικοί (μας λατρεύει άλλωστε όλους), αλλα καθαρά... οικονομικοί.

                Άφησα τελευταίο τον Πάνο τον Αδαμόπουλο με τη γλυκειά του Σύλβια. Δεν μου προξενεί πια εντύπωση η παρουσία του στη συνάντηση. Ο «ΠΑΝΟΣ ΜΑΣ» έχει πετύχει το «βιολογικός και γεωλογικώς» ακατόρθωτο: Έχει μηδενήσει την απόσταση Αθήνα-Νέα Υόρκη. Την εχει κάνει όσο η απόσταση Ακρόπολη-Βουλή. (ναι, αυτό το αψηλό κτίριο στην Πλατεία Συντάγματος που...).Στις 365 μέρες το χρόνο αισθανόμαστε ο Πάνος μας να είναι πάντα δίπλα μας, πάντα κοντά μας, σε απόσταση... αναπνοής. Γειά σου Πάνο. Φιλάκια στη Σύλβια, την Αθηνά και τον Κωνσταντίνο μας.

                Είχαμε και απρόοοπτα:

Ο υποφαινόμενος (τώρα θα σας πάρω μέσω youtubeνα... υποφαινόμαστε) σαν αιώνιος θεόμουρλος ΝΕΟΣ (ΝΑΙ ρε, έτσι αισθάνομαι) τραγούδησα και «τινά» άσματα, αφιερωμένα στις συζύγους συμμαθητών μας. Όπως το «Δημητρούλα μου γεια σου» για την κυρία Δήμητρα Δράκου, την «Παπαλάμπραινα» για την ξαδέλφη μου Ντίνα Κουσουρή, το «όπου Γιώργος και μάλαμα» για την κυρία Ρούλα Διονέλλη και το «ο Γιώργος είναι πονηρός» για τη... γιαγιά κυρία Δήμητρα Πισιμίση. Πώς να το κάνουμε ρε παιδιά; Ο φίλος μου ο Γιώργος Πισιμίσης κυκλοφορεί με μια... γιαγιά (μεταξύ μας, θα κοντεύει τα... ογδόντα- όρκο δεν παίρνω- αλλα ρε φιλάρες στο προσωπάκι της ούτε μια ρυτίδα (ΦΤΟΥ, ΦΤΟΥ, ΦΤΟΥ). Πισιμίσηδες, φιλάκια σε όλους και ιδιαίτερα στο μωρουδέλι (ΤΟΥΧΟΥ-ΤΟΥΧΟΥ-ΤΟΥΧΟΥ).

                Τελειώνοντας αναφέρομαι στην παράσταση! Έχω συνηθίσει τους φίλους μου να δίνω μια παράσταση ΘΕΑΤΡΙΚΗ σε κάθε μας συνάντηση. Καποτε στη Νέα Σμύρνη έπαιζα θέατρο επί 40 λεπτά. Με μακιγιάζ στο πρόσωπο και ένα μουστάκι ακριβώς... Μανώλης Αγγελόπουλος με τραγιάσκα και χοντρά γυαλιά μυωπίας, με παλιόρουχα κι ενα ρυχτό μακρύ μπουφάν, κρατώντας στο αριστερό χέρι μια τσάντα που μέσα είχα κρύψει ένα κασετόφωνο που έπαιζε το «ανέβα στο τραπέζι μου κούκλα μου γλυκειά» και στο δεξί χέρι κρατούσα ένα κουτάκι απο... τυροκαυτερή που μέσα μου έρριχναν ευρώ. Ογδόντα άτομα δεν είχαν καταλάβει ότι ήμουν εγώ! Μάλιστα ο Γιώργος Πισιμίσης κρατώντας ένα ευρώ παρότρυνε τον Χατζίρη: «Ρε Αποστόλη, δωσ’ του κι εσύ ένα ευρώ να μαζέψει τι θέλει να σηκωθεί να φύγει να ησυχάσουμε». Αυτό γινόταν επί 40 λεπτά!

                Προχθές η παράσταση βασίστηκε σε μια κατσαρίδα την οποία είδε στον τοίχο η Μάρω Ραζή και... αισθάνθηκε... γυναίκα που βλέπει... κατσαρίδα. Η κατσαρίδα κατέβηκε στο δάπεδο και εξαφανίστηκε και μαζί εξαφανίστηκε αλλάζοντας θέση και η Μάρω. Αφού πέρασε αρκετή ώρα σε... νηνεμία, είπα να δώσω μια μικρή παράσταση διάρκειας μόλις 3-4 λεπτών. Ήταν ένα... μονόπρακτο. Ζήτησα απο την ταβέρνα μια... μυγοσκοτώστρα και πλησιάζοντας κρυφά τις γυναίκες από πίσω, έσκυψα ξαφνικά και άρχισα να χτυπώ με μανία το δάπεδο λέγοντας την φοβερή ατάκα: «Η παλιοκατσαρίδα! Η μικρή Τερέζα». Αυτά ήταν όλα τα λόγια. Το υπόλοιπο –ΝΑΙ- ήταν παντομίμα, για 2-3 λεπτά. Ακούστηκαν στριγγλιές, 1-2 τραπέζια ταράχτηκαν σαν απο τσουνάμι και σύντομα η παράσταση τελείωσε προς ανακούφηση των γυναικών. Εγώ... υποκλίθηκα και επέστρεψα μέσα τη... μυγοσκοτώστρα!

                Κάπως έτσι λοιπόν περνάμε εμείς οι... δεκαοχτάρηδες του 1968.

                         Για να απολαύσετε μαζί μας την επόμενη συνάντησή μας δηλώστε συμμετοχή στον κύριο Σταμάτη Κουσουρή:

Για απλά μέλη:  ευρώ 600

Για κάτι το παραπάνω (πρόεδρος-αντιπρόεδρος): ευρώ 800

Είστε ευπρόσδεκτοι ΟΛΟΙ.

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΦΙΛΑΚΙΑ

Ο νεαρός Ηλίας Π. Γιαννιάς τηλ 2107626525

Παρακαλώ μην χρησιμοποιείτε

κινητό τηλεφωνο,

διαδίκτυο,

καπνό φωτιάς οπως οι Ινδιάνοι και

φρυκτωρίες οπως οι Αρχαίοι Ελληνες.

Δεν κατέχω Μοντέρνα Τεχνολογία.