Σήμερα γιορτάζει ο Ανδρέας !

στους  συμμαθητές  μας:

ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟ , ΠΑΡΑΒΟΛΙΑΣΗ ,

ΤΣΕΡΤΟ &  ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟ.

Μνήμη συμμαθητών μας , Τάξεις 1968 & 1969 : Κυριακή 3 Δεκεμβρίου στις 11.00 π.μ στο Νεκροταφείο Αγίου Δημητρίου (Μπραχάμι).

          Απέραντη χαρμολύπη. Ναι, ρε παιδιά! Αισθάνθηκα απέραντη χαρμολύπη διαβάζοντας την πρόσκληση για τη συνάντηση στη «Ρούμελη» της Νέας Σμύρνης στις 7-10-17. Απέραντη χαρά, γιατί η πρόσκληση θα μας φέρει πάλι κοντά να τα κοπανήσουμε και να γλεντήσουμε, όπως τραγουδήσαμε και χορέψαμε στις 11-7-17, τότε που μ’ έπιασε το τραγουδιστικό μου μέχρι τη 1 μετά τα μεσάνυχτα. Τότε που έσυρε το χορό η Σύλβια του Πάνου Αδαμόπουλου και τη συνόδευε ο Πάνος και ο Γιώργος Πισιμίσης. Ο οποίος Πισιμίσης- όχι δεν ήμουν... πιωμένος – έβλεπα καθαρά, ότι χόρευε ένα φοβερό τσάμικο στον αέρα. Ήταν το απέθατο «Να’σαν τα νιάτα δυο φορές». ΜΙΛΑΜΕ... έβγαλε όλο το χορό χωρίς να πατήσουν τα πόδια του στα πλακάκια. Πέταγε κυριολεκτικά σαν ... εικοσάχρονος παππούς.

         

Αλλά, ρε παιδιά, μαζί αισθάνθηκα και μια απέραντη, καντάρια βαρειά, καρδιομεγγενοσφίχτρα, θαναταγγελιαφόρο λύπη. Γιατί δάκρυσα- είμαι πάρα πολύ ευαίσθητος, όπως λέει η φίλη Τόνια Ζεβόλη- στη θύμηση του φίλου μας Βαγγέλη Γαβαλά. Θυμήθηκα την τελευταία επίσκεψη όλων των συμμαθητών στο νοσοκομείο. Εκεί που οι λίγες – τότε- εγκυκλοπαιδικές ιατρικές μου γνώσεις μ’ έκαναν να σκιαχτώ, βλέποντας ότι ο Βαγγέλης ήταν κάτασπρος, πιό λευκός απ’το πάλλευκο σεντόνι του νοσοκομείου. Ήταν τότε που ένα παγερό χέρι μου’σφιξε σαν μέγγενη την καρδιά, γιατί κατάλαβα ότι είχε φθάσει το ΤΕΛΟΣ. Και το τέλος ήρθε πράγματι μετά από λίγες ημέρες. Πρέπει να ήταν στις 3 του Δεκέμβρη το 1966, αν θυμάμαι καλά, γιατί έχει περάσει από τότε πάνω από μισός αιώνας και τα μαλλιά μας έχουν ασπρίσει απ’τα χρόνια. Έχω λοιπόν να κάνω μια πρόταση:

Ας κρατήσουμε την ημερομηνία αυτή- 3 Δεκέμβρη 1966- σαν ημέρα που θα θυμώμαστε τον φίλο Βαγγέλη Γαβαλά. Και την ίδια μέρα να έχουμε «μέρα μνήμης» και για τους άλλους συμμαθητές (Ανδρίτσο, Γκουμάση, Έξαρχο, Λυσικάτο, Μέγα, Μουλάκη, Νέζο, Οθωναίο, Τσέκερη, Δημητρακόπουλο, Καρακώστα, Κλήμη, Κονταράτο, Κρόμπα, Πανταζή, Ποντικίδη, Πιερράκο, Πορίχη, Πουλή, Πράσινο, Σταθόπουλο και Χατζηκυριάκο), που το ‘σκασαν από τη γη και απογειώθηκαν πριν τα... μνημόνια στα τρισμεσούρανα, χωρίς να περιμένουν «να πατήσουν τα εκατό», «να τα εκατοστήσουν». Και όσοι μπορούμε και ευκαιρούμε, να πηγαίνουμε στις 3 του Δεκέμβρη στον τάφο του Βαγγέλη Γαβαλά και να αφήνουμε ένα λευκό τριαντάφυλλο, για τις λευκές, αγνές, άδολες ψυχές όλων των απόντων συμμαθητών μας. Γιατί, όπως λέει σε μια ομιλία του ο σοφός μας δάσκαλος Κώστας Γιαννημάρας, ο τραγικός Ευριπίδης στις «Φοίνισσες» έγραφε: «Τοις γαρ θανούσι χρη τον ου τεθνηκότα τιμάς διδόναι». Δηλαδή «Αυτός που βρίσκεται στη ζωή πρέπει να τιμά τους νεκρούς του».

            Προτείνω λοιπόν να μοιάσουμε στους Αρχαίους Έλληνες,αφού «Έλληνες αεί εσμέν» και να κάνουμε μια σύναξη στις 3 του Δεκέμβρη στη μνήμη των φίλων- συμμαθητών μας, που δεν είναι πια κοντά μας. Μέχρι πριν κάποια χρόνια υπήρχε ο τάφος του Βαγγέλη Γαβαλά στο κοιμητήριο Αγίου Δημητρίου- Μπραχαμίου. Με χαρακτηριστικό ότι ήταν ο μοναδικός τάφος που είχε σκέπαστρο μεταλλικό, στηριγμένο σε απλή σιδηροκατασκευή. Ας τιμήσουμε τη μνήμη τους φέτος, σε δυο μήνες ακριβώς! ΣΤΙΣ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

Ηλίας Π. Γιαννιάς

 Αθήνα 3-10-17

Γιορτάζει ο Στέλιος !

στοv  συμμαθητή  μας

ΚΑΛΠΑΚΗ

Τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων για τα ΑΕΙ , πριν από 50 χρόνια !

31 Οκτωβρίου 1967

Τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων εξετάσεων για όλες - σχεδόν –τις Σχολές των ΑΕΙ , στις 3 Ομάδες εκείνης της χρονιάς.

Από το αρχείο του αδερφού μου Γιάννη Πισιμίση (1949-2015), απόφοιτου του Γυμνασίου μας, της Τάξης 1967.

Αφιερωμένο στους επιτυχόντες τότε, συμμαθητές του στο ΣΤ Γυμνασίου Αθηνών , που ενημερώνονται από το blog μας.

Γιώργος Πισιμίσης

ΥΓ1 :Ο  Γιάννης Πισιμίσης απεφοίτησε 1ος, από το ΣΤ Γυμνάσιο το 1967 και εισήχθη την ίδια χρονιά, στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ.Π (23ος)

ΥΓ2 :  Επειδή δεν διαβάζονται όλα τα ονόματα των επιτυχόντων, μπορούμε να σας στείλουμε - με email - τα 8 αρχεία , αν μας το ζητήσετε (pissimissis@ gmail.com).

Σήμερα γιορτάζουν : Άγγελος & Μιχάλης !

στους εορτάζοντες  συμμαθητές  μας

ΑΓΓΕΛΟ ΙΑΚΩΒΟΥ, ΑΓΓΕΛΟ ΚΙΤΡΙΝΑΚΗ & ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΑΦΑ

«Της Ιθάκης το ωραίο ταξίδι… (σε 3 πράξεις)»

         Μια πολυμορφική παράσταση του  Γιώργου Λουτσέτη , συνεργάτη του αξέχαστου συμμαθητή μας Μανόλη Πουλή, στην οποία συνομιλούν η μουσική με τις εικόνες,μέσα από αφορμές που δίνουν τρεις στίχοι από την “Ιθάκη” του Κωνσταντίνου Καβάφη.

Πράξη 1η: "Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη"

  Πράξη 2η: "Γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις"

  Πράξη 3η: "Πάντα στο νου σου να ‘χεις την Ιθάκη"

"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νά ' ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις."

Κ. Π. Καβάφης

            Έπαιξε ο αγαπημένος μας Χάρης Αργυρόπουλος (επίσης συνεργάτης του Μανόλη).

      Πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα  παράσταση, με την Ελισάβετ Βερούλη εξαιρετική στο τραγούδι.

        Η παράσταση δόθηκε το βράδυ του Σαββάτου 4 Νοεμβρίου στο θέατρο ΑΛΚΥΟΝΙΣ στην Αθήνα και παρευρέθηκαν συμμαθητές μας

01-10-2017 Από τη βραδυά των Αρκάδων στη Δάφνη , που τιμήθηκε η μνήμη του συμμαθητή μας Γιάννη Πισιμίση (1967).

Του Ηλία Παναγιώτη Γιαννιά (Μπαλκανά) από το χωριό Ζέλι.

            Στην εορταστική συγκέντρωση των Αρκάδων της Δάφνης (1/10/2017), σαν αληθινοί Αρκάδες, τιμήσαμε το γιατρό Παναγιώτη Τσινώνη απ’του Σκορτσινού. Ο γιατρός Τσινώνης- να ‘ναι καλά και να τα χιλιάσει- πρόσφερε τόσα πολλά σαν Ασκληπιάδης σε μικρούς και μεγάλους της Δάφνης μας, που χρειάστηκαν τις ολόχρυσες, ανεκτίμητες ιατρικές του γνώσεις. Και η πλακέτα που του προσφέρθηκε ήταν το ελάχιστο δώρο ευγνωμοσύνης μας. Αλλά και σαν αληθινοί Αρκάδες τιμήσαμε και τη μνήμη του αρχιτέκτονα- μηχανικού Γιάννη Πισιμίση, με μεγάλη προσφορά στη Δάφνη. Από τα βάθη των αιώνων οι πρόγονοί μας- οι Αρχαίοι Έλληνες- τιμούσαν τους νεκρούς τους. Ο τραγικός Ευρυπίδης στις Φοίνισσες γράφει: «Τοις γαρ θανούσι χρη των ου τεθνηκότα τιμάς διδόναι». Δηλαδή: «Αυτός που βρίσκεται στη ζωή πρέπει να τιμά τους νεκρούς του». Γι’αυτό κι εμείς, επειδή «Έλληνες αεί εσμέν», τιμήσαμε τη μνήμη του συμμαθητή μου στο ΣΤ’ Γυμνάσιο Αθηνών Γιάννη Πισιμίση. Ο Γιάννης Πισιμίσης, όπως λέει ο Μοραϊτης ποιητής:

«Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά

πέρασε ξάφνου απ’ τη μια ζωή στην άλλη

από τα εγκόσμια τα θολά και πληχτικά

στων ουρανών το πάμφωτο ακρογιάλι».

Ο Γιάννης Πισιμίσης είχε Γορτυνιακή καταγωγή από τον Κοκορά και την ηρωική, απέθατη Ζάτουνα. Σε όλη τη ζωή του ξεχείλιζε από καλοσύνη και «ΑΝΘΡΩΠΙΑ», παλεύοντας καθημερινά τον αγώνα τον καλό καγαθό, «για μια ανθρωπότητα λιγότερο απάνθρωπη», όπως μου έγραψε κάποτε στην αφιέρωση σε ένα βιβλίο του ο φίλος Αντώνης Σαμαράκης. Ο Γιάννης Πισιμίσης πρόσφερε τα μέγιστα σε όλη τη ζωή του και κύρια χάρισε μαργαριτάρια απ΄το γιορντάνι της παιδείας σε όλη τη νεολαία. Φώτιζε με τις επαγγελματικές του ενασχολίσεις στο Υπουργείο Παιδείας, τις γνώσεις που έπρεπε να πάρουν τα παιδιά στα σχολεία, αλλά ήταν και ο τρισμέγιστος αειφανής φωτοδότης φάρος, που φώτιζε στη γειτονιά μας και κάθε σκαλοπάτι της εξωσχολικής παιδείας.  Γιατί όπως είχε πει ο Μάνος Χατζηδάκις: «Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας είναι η παιδεία». Και όπως έλεγε και ο σοφός Παπανούτσος «Πρέπει να μένουμε λεύτεροι από ταπεινές φροντίδες και να αφοσιωνόμαστε στην καλλιέργεια του πνεύματος και του ήθους, φθάνοντας στην κατάκτηση ενός πιο υψηλού, πιό Ανθρώπινου ύφους ζωής». Πρέπει να λατρέψουμε και να καλλιεργήσουμε τον εθνικό μας πολιτισμό, που υπάρχει κάτω απ’τον ουρανό μας, από τότε που πρωτακούστηκε η Ελληνική λαλιά σε τούτο τον αγαπημένο βράχο του Αιγαίου, απ’τα ωγύγια βάθη των αιώνων έως σήμερα. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι κάτι χωριστό απ’το χώμα που ήπιε το αίμα του. Και ιδιαίτερα στις μέρες μας, που τα πάντα κλονίζονται σε ολόκληρο τον πλανήτη, θα πρέπει τα έθιμα του λαού μας να είναι η δυνατή θρυαλλίδα που θα ξαναφουντώνει τις θύμισες φίλων και συγγενών (όπως ο αλησμόνητος Γιάννης Πισιμίσης) και προγόνων γενικά. Πρέπει η εθνική μας συνείδηση να μη στέκει ναρκωμένη. Γιατί όπως έγραφε και ο συμπατριώτης μας –Αρκάς από τη Βυτίνα- σπουδαίος ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Ήθη, έθιμα και γλώσσα είναι τα στηρίγματα που διατηρούν και εδραιώνουν την ιστορική συνέχεια και την ιδιαιτερότητα του Ελληνικού Έθνους». Γι’αυτόν τον ιερό σκοπό έπαιρνε και ο Γιάννης Πισιμίσης το πνευματικό προζύμι και έπλαθε και πρόσφερε παντού τις λαμπρές του γνώσεις.

Ακλουθώντας λοιπόν κι εμείς αυτά τα χιλιομυριοαργυροχρυσαφοποίκιλτα έθιμά μας και γεμάτοι θύμισες απ’τις Παναρκαδικές γιορτές μας- όπως το Πανηγύρι της Επισκοπής στην Τεγέα τον Δεκαπενταύγουστο- που καλούν σε σύναξη τους Αρκάδες για να προσφέρουν τη χρυσόλαμπρη και καλλιτεχνική ανάταση και την αλληλογνωρισμιά- οργανώσαμε την Κυριακή το απόγευμα αυτή την τιμητική εκδήλωση με την παρουσία Αρκάδων Δάφνης, Υμηττού, Ηλιούπολης και Παπαραίων, με τρία χορευτικά συγκροτήματα, που μας μετέφεραν με τη λεβεντιά τους στα διάσελα και τις καμπυλόγραμμες βουνοκορφές της ΑΡΚΑΔΙΑΣ μας. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε τι γράφει ο τυφλός –αλλά τα πάντα βλέπων- Όμηρος. Γιατί βέβαια «έβλεπε τα πάντα» ο Όμηρος! Και όπως γράφει ο Βασίλης Ρώτας:

Αν ήταν ο Όμηρος στραβός

τότε είναι η ποίηση στραβή

μ’ αν είναι η ποίηση στραβή

τότε ποιος βλέπει στη ζωή;

Ο  Όμηρος λοιπόν λέει ότι «οι μαρμαρυγές ποδών των χορευτών έδιναν συνεχώς σπίθες». Αυτές τις σπίθες της Αρκαδικής ψυχικής αντρειοσύνης έδιναν οι χορευτές πάνω στο πλακόστρωτο της εξέδρας της πλατείας και προκαλούσαν εγκελαδικές δονήσεις βροντοχτυπώντας τη γη με τα χιλιοκαρφωμένα στο πέλμα γουρνοτσάρουχα. Οι πατροπαράδοτες φορεσιές με χρωματισμούς σαν της λαθουρής κόττας λαμπίνιζαν στο ηλιόγερμα και οι λυγερόκορμες Αρκαδοπούλες στεφάνωναν τα ολόλαμπρα από Αρκαδική ομορφιά πρόσωπά τους με το μεταξωτό μαντήλι της ξανθιάς Νεράιδας της ανεμοξουριάς που τρέχει με τις γητειές της μέσα στο θρούμπι και τη ρίγανη, τα πολιτρίχια, τον κισσό και τα βάτα. Οι φουστανέλες προκάλεσαν στους Αρκάδες θεατές ρίγη συγκίνησης. Γιατί η φουστανέλα είναι «σύμβολο περηφάνειας και λεβεντιάς, φόβητρο για τους εχθρούς, στολίδι για τους γενναίους και στερνός, αχώριστος σύντροφος για τους ήρωες». Και όπως λέει ο Αχιλλέας Παράσχος: «Κλεφτόπουλα την έζωναν, λευκή ωσάν το χιόνι και γέροντες αρματολοί σαν μάνα την τιμούσαν». Οι φούρλες, απ’ τις μυριοχιλιοτριγωνοκομμένες και ραμμένες φουστανέλες σ’ έκαναν να βλέπεις και να μη χορταίνεις ή άλλοτε ένοιωθες να σε πιάνει αντράλα απ’ τις γρήγορες γυροβολιές κι αναζητούσες της Άρνης τ’ αθάνατο νερό να ξεδιψάσεις και να συνέλθεις. Οι αντιλαμπές απ΄τα γυαλισμένα σελάχια έδιναν πλέριο φως στη νυχτωμένη πλατεία. Εκεί που ο Δημήτρης Γιαννακούρας, πρόεδρος του Δ.Σ. του Συλλόγου Αρκάδων Δάφνης-Υμηττού, εμπεριστατωμένα μας εξηγούσε, πριν το κάθε τραγούδι, την ιστορία του και τον συμβολισμό του. Τα τραγούδια αυτά τα χαρακτηρίζει η δύναμη της φαντασίας στην περιγραφή και η τόλμη στην έκφραση και στη δημιουργία παραστατικών εικόνων. Το ηρωικό πνεύμα που τα διαπνέει μεγαλώνει την γοητεία τους, καθώς το πρωτογενές υλικό τους, που ξεκινά απ΄τα βάθη των αιώνων της ιστορίας μας, τα φέρνει μέχρι τις μέρες μας μέσα στην αχλύ του μύθου.

Και με τα λόγια απ΄αυτά τα αιωνόβια – σαν τα πλατάνια και τις αγριελιές – δημοτικά μας τραγούδια (με τα ολοφωτολαμπυρίζοντα πεντάγραμμα) γεμίσαμε για δυο ώρες τις κύλικες της Αρκαδικής περήφανης ψυχής μας και μεθύσαμε με το αθάνατο κρασί του ’21, όπως λέει ο ποιητής. Γιατί πάντοτε –όπως γράφει και ο Νικηφόρος Βρεττάκος – «το δημοτικό τραγούδι εκφράζει την καθαρότητα και την ευρύτητα των εσωτερικών διαστάσεων του ανθρώπου». Γιατί διαθέτει στους στίχους του λέξεις απ΄το λαϊκό γλωσσικό θησαυροφυλάκιο και κυρίως σύνθετες λέξεις που δίνουν τελικά ένα θαυμάσιο ηχητικό τρίχαπτο και αναγορεύουν τον αγράμματο λαϊκό τεχνίτη του δημοτικού τραγουδιού σε έναν ογκόλιθο – στα Ιμαλάια ανεβασμένο – έτοιμο για Νόμπελ άξιο ποιητή. Γιατί οι παρομοιώσεις, οι εικόνες, οι παραβολές, οι γνώσεις στα δημοτικά τραγούδια, ξεπετάγονται στα τρισμεσούρανα απ΄τις ηφαιστειοεγκελαδικές εκρήξεις μιας λαϊκής ψυχικής αναγκαιότητας και είναι μια πύρινη λάβα και όχι μια ισχνή, αχνή φιλολογία. Είναι φοβερό το φαινόμενο αυτής της ψυχοκαλλιτεχνικής αυτονομίας, που ανεβαίνει ένα-ένα τα σκαλοπάτια της γλωσσικής πληρότητας δίνοντας τον τελικό λόγο από ένα λαϊκό στιχουργό, που χωρίς να έχει διδαχθεί από κανέναν, ξέρει περισσότερα από ένα σύγχρονο μεγάλο Νομπελίστα εκφραστή της ποιητικής τέχνης. Γιατί ο καλλιτεχνικός ιδανισμός είναι η φυσική έκφραση των φλογερών και μάλιστα των θετικών βιωμάτων της εσωτερικότητας του λαϊκού στιχουργού, όπως της θερμής αγάπης, της θαυμαστικής λατρείας, της λαχτάρας για λευτεριά, που ενοφθάλμισε στο στίχο του, καθώς είχε πλημμυρίσει σε μια λαϊκή ουσία δημιουργικής φανέρωσης με ανεξίτηλη σφραγίδα τη γνησιότητα.

Τα τραγούδια, στη μαγευτική βραδυά των Αρκάδων στη Δάφνη, απέδωσαν με τις μελίρρυτες φωνές τους η Νάντια Καραγιάννη, ο Διαμαντής Ρουμελιώτης και ο Νίκος Καραγιάννης. Χαρακτηριστική ήταν μια εύθυμη ταραχή που προκλήθηκε στους θεατές, όταν ο υπογράφων το κείμενο, τραγουδώντας με στεντόρεια Ζελιώτικη φωνή το αθάνατο τσάμικο:

«Η ΠΑΠΑΛΑΜΠΡΑΙΝΑ»