Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 9.30 μ.μ : Θεατρική παράσταση στο ΣΤ Γυμνάσιο Αθηνών !

Αγαπητοί φίλοι και παλαιοί συμμαθητές,

για μιαν ακόμη χρονιά θα απουσιάζω από την συνάθροισή μας για το νέο έτος, δυστυχώς. Λόγοι, κατά βάθος, θεατρικών υποχρεώσεων αλλά και ... υγείας, με καθηλώνουν στα Χανιά, αφού "κατάφερα" να κόψω δυο τένοντες στο δεξί μου χέρι! (Βλέπετε το έβαλα εκεί που δεν έπρεπε!).

Όμως, στις 18/2 ευελπιστώ να βρίσκομαι κοντά σας, με την πρόσφατη θεατρική παραγωγή του Θεατρικού Κύκλου, το έργο: "Ένας Ταξιδιώτης" του Μωρίς Ντρυόν. Σας στέλνω αποσπάσματα από το πρόγραμμα της παράστασης, με την σημείωση ότι στην παράσταση της 18ης Φεβρουαρίου θα έχουν επέλθει κάποιες αναγκαστικές μεταβολές, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων των συντελεστών της.

Θα παρακαλούσα να διαβιβάσετε τους χαιρετισμούς μου στους συμμαθητές και φίλους και στους καθηγητές που θα παρευρεθούν στην συνάντηση της 5ης Φλεβάρη και να τους γνωστοποιήσετε τα της παράστασης.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων,

φιλικότατα Μανόλης Πουλής.

Αποσπάσματα από το πρόγραμμα.

Αντί προλόγου

        Το κλασσικό Γαλλικό θέατρο έχει φτάσει στην Ελλάδα με την μορφή των κωμωδιών του Μολλιέρου και του βουλεβάρτου του τέλους του 19^ου και αρχών του 20^ου αιώνα. Στην πρώτη περίπτωση (Μολλιέρος) τα κείμενα διέπονται από μιαν σατιρική έως σκωπτική διάθεση ως προς την συμπεριφορά των καταλοίπων της φεουδαρχικής τάξης, στην δεύτερη η κριτική επικεντρώνεται στην αστική τάξη, σαν κυρίαρχη τάξη της Γαλλικής Δημοκρατίας. Έτσι δημιουργείται η … «παρεξήγηση» ότι το γαλλικό βουλεβάρτο αφίσταται της πολιτικής κριτικής θέσης που αποτελεί την πεμπτουσία της θεατρικής ιδιοσυγκρασίας και καταλήγει να γίνεται ένα «ανάλαφρο» και απολίτικο είδος τέχνης για την διασκέδαση και όχι ψυχαγωγία του κοινού. Σ’ αυτό συντείνουν και οι κατά καιρούς προσεγίσεις του από σκηνοθετικές απόπειρες των κυρίων εκφραστών του.

    Το πόσο λάθος είναι αυτή η άποψη για το γαλλικό θέατρο του μπουλβάρ (boulevard), φαίνεται στο κείμενο που ο Θεατρικός Κύκλος καλείται να υπερασπιστεί απόψε. Ένα κείμενο, γραμμένο στις αρχές της δεκαετίας του 1950 – 1960, που ενσωματώνει – με την μορφή του θεάτρου του μπουλβάρ – τα δρώμενα σε μια κοινωνία που μόλις βγήκε από έναν καταστροφικό για την Ευρώπη πόλεμο, με τα κατάλοιπα της φασιστικής περιόδου στην Ιταλία, αποτελεί την βάση πάνω στην οποία αναδεικνύεται η ταξική αντιπαράθεση των ηρώων του. Απλά είναι γραμμένο από έναν συγγραφέα με διαλεκτική συνείδηση και αντίστοιχη πολιτική πορεία, όπου υπερασπίζεται μ’ έναν πιο «συμβατικό» τρόπο αυτήν ακριβώς την αντιπαράθεση, μη θέλοντας να οδηγήσει την κοινωνία στα ίδια άκρα από τα οποία βγήκε.

    Προφητικό;

    Ποιος μπορεί να το πει;

    Όμως σήμερα ζούμε την εξέλιξη αυτής της πολιτικής φάσης, όπου τα κατάλοιπα της ναζιστικής και φασιστικής ιδεοληψίας ορθώνουν πάλι ανάστημα (σε πανευρωπαϊκό επίπεδο), για ένα πισωγύρισμα σε καταστάσεις διαίρεσης των κοινωνιών και αναπαλαίωσης των συγκρουσιακών αιτίων που προκάλεσαν το αιματοκύλισμα της ανθρωπότητας.

    Ελπίζουμε να έχουμε κατανοήσει την πρόθεση του συγγραφέα και να σας την μεταφέρουμε με τον τρόπο μας σωστά, ώστε να βγάλετε κι εσείς τα συμπεράσματά σας.

    Ευχαριστούμε για την παρουσία σας.

Θεατρικός Κύκλος

Νοέμβρης 2016

– 3 –

Σημείωμα του σκηνοθέτη

        Είναι η τρίτη φορά την τελευταία 25ετία που καταπιάνομαι με το έργο του Μωρίς Ντρυόν «Ένας Ταξιδιώτης». Κάθε φορά είναι σαν να το διαβάζω για πρώτη φορά, ανακαλύπτοντας πτυχές του που μου είχαν διαφύγει στις προηγούμενες. Άλλωστε αυτή είναι η … «γοητεία» στο να ανεβάζεις επανειλημμένα ένα κείμενο: να ξεπερνάς τις όποιες εμμονές σου προκάλεσε η προηγούμενη ανάγνωση.

    Βοηθοί στην προσπάθειά μου αυτή στάθηκαν όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές της παράστασης που θα δείτε απόψε. Άλλοτε με τις ενστάσεις τους, άλλοτε με τις υποδείξεις τους, αλλά κυρίαρχα με την συμμετοχή τους στις πρόβες και την προσωπική τους προσέγγιση στο κείμενο αυτό.

    Είναι θέμα αρχής για μένα και τον Θεατρικό Κύκλο, ο ηθοποιός να αισθάνεται δημιουργός πάνω στην σκηνή κι όχι εκτελεστικό όργανο μιας προαποφασισμένης διαδικασίας. Άλλωστε αυτός βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, εκτεθειμένος απέναντι στους θεατές και πρέπει να απολαμβάνει την χαρά της δημιουργίας του. Γιαυτό και αναλώσαμε τον περισσότερο χρόνο στην ανάλυση του κειμένου, των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών της περιόδου συγγραφής του, σε αντιδιαστολή με την σημερινή πραγματικότητα – που νομίζω ότι διαφέρει μόνο στους τύπους και όχι στην ουσία της – ώστε εσείς (οι θεατές δηλαδή) να συναισθανθείτε την ευθύνη για την πραγματικότητα αυτή. Ελπίζω να το καταφέραμε.

    Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους συνέδραμαν στην ολοκλήρωση και παρουσίαση της δουλειάς μας και σε όλους εσάς που με την παρουσία σας μας δίνετε το κουράγιο και την δύναμη να συνεχίσουμε.

Νοέμβρης 2016

Μανόλης Πουλής

«Φυσικά… είμαι ο πιο πολυάσχολος άνθρωπος του Μιλάνου…»

        Συμμετείχα από την αρχή σ’ αυτή την προσπάθεια μ’ ενθουσιασμό όχι μόνο γιατί στη ζωή μου υπήρξα πάντα ένας συνεχής ταξιδιώτης, αλλά και για το λόγο, πως τούτο το ταξίδι είναι κάτι διαφορετικό από τις περιηγήσεις του Θεατρικού Κύκλου, στις οποίες είχα την ευκαιρία μέχρι σήμερα να πάρω μέρος.

     Το έργο του Ντρυόν, αν και επιφανειακά φαρσοκωμωδία οδηγεί το θεατή με μαεστρία στην αποκάλυψη/ανακάλυψη κρυφών επιθυμιών του στη ζωή και τον έρωτα και τον καθιστά voyeur των καταπιεσμένων του ενστίκτων αλλά και του παιχνιδιού των ισχυρών στον παραλογισμό του κύκλου του χρήματος, δίνοντάς του την ευκαιρία μιας ενδόμυχα λιμνάζουσας ανάγκης εκδίκησης.

    Αν κανείς το ψάξει λίγο παραπέρα, η «κωμωδία» αυτή δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα ξεσκέπασμα της κενότητας των αξιών της σημερινής κοινωνίας, στην οποία κυριαρχεί το ψέμα και η υποκρισία στο όνομα μιας τεχνητής ευημερίας, που σχετίζεται με την οικονομική δύναμη σαν μοναδικό στοιχείο κοινωνικής αναγνώρισης και στόχος κοινωνικής ανέλιξης.

    Θέλω να πιστεύω, πως τόσο η βαθειά ανάλυση του έργου όσο και η σκηνοθετική άποψη του Μανόλη Πουλή και η συνεχής καθοδήγησή του, αλλά και η όρεξη και η φρεσκάδα της συμβολής όλων των συναδέλφων αυτής της εξαιρετικής ομάδας, θα συμβάλουν ώστε να μπορέσετε να απολαύσετε μια παράσταση διαφορετική, στην οποία ελπίζω να καταφέρουμε το γέλιο να είναι πικρό. Ίσως έτσι, ο καθένας να μπορέσει για λίγο ν’ αναλογιστεί το δικό του ρόλο σ’ αυτόν τον παραλογισμό…

Χανιά, Νοέμβριος 2016

Χάρης Αργυρόπουλος

… “Οὐκ ἐπιθυμήσεις πάντα ὅσα τῷ πλησίον σου ἐστι.” …

Διαβάζοντας την τελευταία θεική εντολή (που κατά τας Μαρξιστικάς γραφάς με έναν τρόπο νομιμοποιούσε την κοσμική εντολή) σκέφτομαι, ότι κάποιος θεός με παροτρύνει φυσιοκρατικά και χωρίς γιατί, να αποδεχτώ το δίκαιωμα της ύπαρξης, στις κοινωνικές αντιθέσεις…

-     Τι είναι όμως το δίκαιο…;

-     Τι είναι το ηθικό…;

Η ιστορία του «Ταξιδιώτη» επιδιώκει να προβληματίσει σε αυτήν την κατεύθυνση, ασκώντας κριτικήστις -έχουσες φυσιοκρατικά το δικαίωμα του υπάρχειν- ταξικές αντιθέσειςκαι στον τρόπο που η αστική τάξη του 1950 (όπως και η ψευδαισθησιακά αντίστοιχη, διευρυμένηαστική ταξη του σήμερα) ζουσε μέσα σε αυτές…ευτυχισμένη;

Αυτά τα ερωτήματα προσπαθήσαμε όλοι στην ομάδα,να απαντήσουμε, για να μπορέσουμε μετά από ώρες συζητησης, ανάλυσης, διαφωνίας και κούρασης, να εντοπίσουμε μέσα μας, τα στοιχεία αυτά, που κάνουν τους ρόλους μας ζωντανούς.

Εξομολόγηση μιάς … τίμιας γυναίκας

Βεβηλώσαμε τις ψυχές μας για να καλύψουμε τις ανάγκες του απληστου εγω.

Εμμονή για ηδονή  και ηδονη στο φόβο. Αντανακλούμε πορτρέτα φοβισμένων προσώπων αγωνιώντας για το αποτέλεσμα της ταύτισης  χωρίς καν να έχει αφετηρία η ένωση. Γιατί στο βάθος της ψυχής μας γνωρίζουμε τα θέλω μας και ο φόβος γεννάει πόνους από την απόρριψη της βαθιάς ανάγκης του είναι μας να είναι! Αφήνουμε το εγώ μας να ζητάει τα πιο απλά τα πιο ανιαρά τα πιο έυθραστα για τη ζωή, βολεύοντας το κορμί μας σε στενά χρυσά κουστούμια-αιώρες έτοιμες να σπάσουν από το βάρος της ψυχής. Αφουγκράστηκα για μία στιγμή μονάχα τη σιωπή μου μέσα μου και τότε Θυμήθηκα… Δεν φοβάμαι να πεθάνω..Να ζήσω φοβάμαι… Αυτά όλα σκεφτόμουν τη μέρα εκείνη λίγο πριν χτυπήσει το τηλέφωνο. Αυτή η ‘’ παράξενη συγκινηση΄΄ που ήρθε για να μου θυμήσει ότι έιμαι άνθρωπος με επιλογές.

Silvia  

Αρχόντισσα Κοκοτσάκη

Θεατρικός Κύκλος

        Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στα Χανιά το ιδιότυπο αυτό θεατρικό σχήμα με το όνομα «Θεατρικός Κύκλος». Από την εμφάνισή του, τον Μάη του 1997, αυτοπροσδιορίστηκε σαν ένα σχήμα συνεργασιών, ατόμων ή ομάδων, με σκοπό την παρουσίαση πολιτιστικών δράσεων (θεατρικών, μουσικών, εικαστικών κ.ά.), στην πόλη και την ευρύτερη περιοχή των Χανίων, με έντονο κοινωνικό και πολιτικό προβληματισμό, πάνω σε θέματα που αφορούν ή απασχολούν την τοπική κοινωνία.

    Σ’ αυτήν την προβληματική απέφυγε να αποκτήσει μορφή συλλόγου, με εγγεγραμμένα μέλη και διαχωριστικές δομές, έτσι ώστε τα στελέχη του να μπορούν να συνεργάζονται κατά το δοκούν, με οποιοδήποτε άλλο φορέα θα ζητούσε την συνδρομή τους, διαχέοντας την ιδέα ότι ο πολιτισμός δεν έχει στεγανά και ότι οι φορείς του μπορούν να λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Σ’ αυτό η δράση του συνάντησε και επιτυχίες αλλά και απογοητεύσεις, που όμως δεν στάθηκαν ικανές να εκτρέψουν την ιδεολογική του άποψη. Εν κατακλείδι, ο «Θεατρικός Κύκλος» φρονεί ότι ο κάθε καλλιτέχνης οφείλει να αισθάνεται «δημιουργός» στα πλαίσια της μορφής της τέχνης που ασχολείται και όχι διεκπεραιωτής προειλημμένων αποφάσεων, ώστε να λειτουργεί σαν αφυπνιστής συνείδησης του κοινωνικού ιστού μέσα στον οποίο λειτουργεί και όχι σαν φερέφωνο της μίας ή της άλλης άποψης.

    Στα είκοσι αυτά χρόνια παρουσίασε έργα όπως : «Ο Μονόλογος του Μώμου», από την ποιητική συλλογή «Το Φως που Καίει» του Κώστα Βάρναλη, «Το Κοντραμπάσσο» του Πάτρικ Ζίσκιντ, «Ένας Ταξιδιώτης» τουΜωρίς Ντρυόν, «Νυχτερινή Συνομιλία» του Φρήντριχ Ντύρρενματ, «Ιστορία Ζωολογικού Κήπου» τουΈντουαρντ Άλμπυ, «Η Εβραία» του Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Κουραμπιέδες» του Γιώργου Χασάπογλου, «Πανοραμική Θέα (μιάς νυχτερινής εργασίας)» του Μάριου Ποντίκα, «Νύχτες στην Νέα Ορλεάνη» (και με τον τίτλο «Εκεί στον Νότο»), συλλογή μονοπράκτων του Τέννεσση Γουίλιαμς, «Θάψτε τους Νεκρούς (αποσπάσματα)» του Ίρβινγκ Σόου, «Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαϊδη, «Εμιγκρέδες» του Σλάβομιρ Μρόζεκ, «Η Αρκούδα» και «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού» του Άντον Τσέχωφ . Σε συνεργασία με την θεατρική ομάδα «Θέσπις» του Φουρνέ, το έργο «Ο Λεπρέντης» του Μιχαήλ Χουρμούζη και με την θεατρική ομάδα των Άγγλων παρεπιδημούντων εν Χανίοις “The Faros Theatre Company” μια σειρά από παιδικά θεατρικά έργα και κλασσικά έργα στα Αγγλικά.

        Η συμβολή του κ. Χάρη Αργυρόπουλου, στην πορεία των πραγμάτων, έδοσε μια νέα ώθηση στην δημιουργικότητα και παραγωγικότητα του Θεατρικού Κύκλου. Ωδηγήθηκε το σχήμα σε μια στελεχική διεύρυνση – χωρίς να αποβάλλει την ιδιότυπη δομή του – και ταυτόχρονα επεξέτεινε την εμβέλειά του, τόσο στην Κρήτη, όσο και στην Αθήνα, όπου παρουσιάζει την δουλειά του τα τελευταία τέσσερα χρόνια ανελλειπώς.

    Παράλληλα με όλα τούτα, το σχήμα απέκτησε και ιδιόκτητη στέγη, την επωνομαζόμενη «Αίθουσα Μάνος Κατράκης», όπου φιλοξενούνται όλες οι δράσεις του σχήματος, αλλά και όσων άλλων σχημάτων χρειάζονται κάποιο χώρο για να παρουσιάζουν τις δημιουργίες τους.

    Ελπίζουμε να διατηρήσουμε την φιλοσοφία μας αυτή, πιστεύοντας ότι συμβάλλουμε με τις όποιες δυνάμεις μας στην εξέλιξη του πολιτισμού στον τόπο μας. Και στηρίζουμε αυτή την ελπίδα μας στην δική σας παρουσία και ενίσχυση.

    Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων γι αυτό.

Για τον Θεατρικό Κύκλο

Μανόλης Πουλής