Χριστούγεννα λοιπόν και ευχές. Ή μήπως χειμερινό ηλιοστάσιο? Το ανθρώπινο είδος πάντοτε διακατείχε ένα δέος και μια αγωνία σε σχέση με τον ήλιο. Αντιλαμβανόταν τη ζωτική σημασία του ήλιου, πόσο σημαντικός ήταν για την ίδια την ύπαρξή του, δεν μπορούσε όμως να εκλογικεύσει το φυσικό φαινόμενο. Ήταν φυσικό λοιπόν να του αποδώσει την ιδιότητα της θεότητας και να τον λατρεύσει (όπως απέδωσε υπερφυσικές ιδιότητες σε μια σειρά και άλλων φυσικών φαινομένων τα οποία επίσης λάτρευσε). Γιόρταζαν λοιπόν και το θερινό και το χειμερινό ηλιοστάσια. Τίποτα λοιπόν πρωτότυπο δεν κάνουμε, οι σημερινοί χριστιανοί, εορτάζοντας τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Εντελώς συμπτωματικά ….. ο Χριστός γεννήθηκε την ίδια ημερομηνία με το Μίθρα, σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο που πάντα το ανθρώπινο είδος γιόρταζε, όπως και αντίστοιχα κατά το θερινό ηλιοστάσιο, είτε τη γέννηση, είτε το θάνατο και ανάσταση της θεότητας, δηλαδή του ήλιου, που αενάως φαινόταν να χάνεται και να επανέρχεται. Και ο σημερινός άνθρωπος? Δεν νομίζω ότι στην ψυχική του συγκρότηση έχει διαφοροποιηθεί, ουσιαστικά, από τον πρωτόγονο, τις πλάνες, τις προκαταλήψεις, τους φόβους και τις ιδεοληψίες του. Σε κάθε περίπτωση έχει ανάγκη να ξεφεύγει, έστω για λίγο, από τους καταναγκασμούς της κοινωνικής συμβίωσης, καταναγκασμούς που έχουν επιβληθεί προκειμένου το ανθρώπινο είδος, συγκροτημένο σε ομάδα (κοινωνία) να μπορέσει να επιβιώσει σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, κάτι το οποίο δεν μπορεί να επιτύχει κάθε άτομο μεμονωμένα. Μια άλλη ανάγκη είναι να «τακτοποιήσουμε» το χρόνο καθιερώνοντας τις μονάδες μέτρησής του. Έτσι λοιπόν την 24.00 της 31ης Δεκεμβρίου «φεύγει» ο παλιός και «έρχεται» ο καινούργιος, με την ελπίδα ότι θα φέρει κάτι καλύτερο από τον προηγούμενο. Μια ελπίδα εντελώς παράλογη, εφόσον ο χρόνος είναι άχρονος και μη μετρήσιμος τουλάχιστον με τον τρόπο που συμβατικά τον μετράμε και η προσμονή ότι η όποια αλλαγή (κατά τη συμβατική μέθοδο υπολογισμού) μπορεί, από μόνη της, να φέρει κάτι καλύτερο είναι εντελώς φρούδα. Στην ουσία είναι παράλογο να εορτάζουμε γιατί ερχόμαστε κατά ένα έτος κοντύτερα στο τέλος, ένα τέλος που όλοι απευχόμαστε, όσο και αν κατανοούμε το αναπόφευκτο. Ή μήπως γιορτάζουμε ένα έτος που ακόμα επιβιώσαμε? Τότε γιατί γιορτάζουμε τον νέο και όχι το χρόνο που έφυγε? Και τελικά τι μένει? Η γιορτή. Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος. Η ζωή είναι μακρά οδός και πολλές φορές άχαρη. Ο άνθρωπος χρειάζεται τη γιορτή, με όποια πρόφαση και δικαιολογία. Όλες αυτές τις φλυαρίες τις έγραψα για να σας προτρέψω ΓΙΟΡΤΑΣΤΕ. Σοφιστής
Χριστούγεννα λοιπόν και ευχές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ μήπως χειμερινό ηλιοστάσιο?
Το ανθρώπινο είδος πάντοτε διακατείχε ένα δέος και μια αγωνία σε σχέση με τον ήλιο.
Αντιλαμβανόταν τη ζωτική σημασία του ήλιου, πόσο σημαντικός ήταν για την ίδια την ύπαρξή του, δεν μπορούσε όμως να εκλογικεύσει το φυσικό φαινόμενο. Ήταν φυσικό λοιπόν να του αποδώσει την ιδιότητα της θεότητας και να τον λατρεύσει (όπως απέδωσε υπερφυσικές ιδιότητες σε μια σειρά και άλλων φυσικών φαινομένων τα οποία επίσης λάτρευσε).
Γιόρταζαν λοιπόν και το θερινό και το χειμερινό ηλιοστάσια.
Τίποτα λοιπόν πρωτότυπο δεν κάνουμε, οι σημερινοί χριστιανοί, εορτάζοντας τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Εντελώς συμπτωματικά ….. ο Χριστός γεννήθηκε την ίδια ημερομηνία με το Μίθρα, σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο που πάντα το ανθρώπινο είδος γιόρταζε, όπως και αντίστοιχα κατά το θερινό ηλιοστάσιο, είτε τη γέννηση, είτε το θάνατο και ανάσταση της θεότητας, δηλαδή του ήλιου, που αενάως φαινόταν να χάνεται και να επανέρχεται.
Και ο σημερινός άνθρωπος?
Δεν νομίζω ότι στην ψυχική του συγκρότηση έχει διαφοροποιηθεί, ουσιαστικά, από τον πρωτόγονο, τις πλάνες, τις προκαταλήψεις, τους φόβους και τις ιδεοληψίες του.
Σε κάθε περίπτωση έχει ανάγκη να ξεφεύγει, έστω για λίγο, από τους καταναγκασμούς της κοινωνικής συμβίωσης, καταναγκασμούς που έχουν επιβληθεί προκειμένου το ανθρώπινο είδος, συγκροτημένο σε ομάδα (κοινωνία) να μπορέσει να επιβιώσει σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, κάτι το οποίο δεν μπορεί να επιτύχει κάθε άτομο μεμονωμένα.
Μια άλλη ανάγκη είναι να «τακτοποιήσουμε» το χρόνο καθιερώνοντας τις μονάδες μέτρησής του. Έτσι λοιπόν την 24.00 της 31ης Δεκεμβρίου «φεύγει» ο παλιός και «έρχεται» ο καινούργιος, με την ελπίδα ότι θα φέρει κάτι καλύτερο από τον προηγούμενο.
Μια ελπίδα εντελώς παράλογη, εφόσον ο χρόνος είναι άχρονος και μη μετρήσιμος τουλάχιστον με τον τρόπο που συμβατικά τον μετράμε και η προσμονή ότι η όποια αλλαγή (κατά τη συμβατική μέθοδο υπολογισμού) μπορεί, από μόνη της, να φέρει κάτι καλύτερο είναι εντελώς φρούδα.
Στην ουσία είναι παράλογο να εορτάζουμε γιατί ερχόμαστε κατά ένα έτος κοντύτερα στο τέλος, ένα τέλος που όλοι απευχόμαστε, όσο και αν κατανοούμε το αναπόφευκτο. Ή μήπως γιορτάζουμε ένα έτος που ακόμα επιβιώσαμε? Τότε γιατί γιορτάζουμε τον νέο και όχι το χρόνο που έφυγε?
Και τελικά τι μένει?
Η γιορτή.
Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος. Η ζωή είναι μακρά οδός και πολλές φορές άχαρη. Ο άνθρωπος χρειάζεται τη γιορτή, με όποια πρόφαση και δικαιολογία.
Όλες αυτές τις φλυαρίες τις έγραψα για να σας προτρέψω ΓΙΟΡΤΑΣΤΕ.
Σοφιστής