Πολλές ευχές στους εορτάζοντες συμμαθητές μας !

  ΠΑΥΛΟ ΔΑΓΡΕ  σήμερα

                        ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΟΚΚΟΣΗ αύριο (30/6) 
     ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
  ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΧΑΤΖΙΡΗ 

&

                   ΑΡΓΥΡΗ ΜΑΡΚΟΥ μεθαύριο (1/7)

Το πέναλτυ του Σαμαρά, πριν από 44 χρόνια !

 

Η στιγμή του πέναλτυ, που κέρδισε ο Σαμαράς στον αγώνα με την Ακτή του Ελεφαντοστού, αλλά σε εκτέλεση πριν από ...44 χρόνια ! 

1970 : Γήπεδο Αγίου Κοσμά.

Στη θέση του απορηγόρητου Μπουμπακάρ Μπαρί (τερματοφύλακα της Ακτής) ο συμμαθητής μας Γιώργος Πισιμίσης !

Μία απρόβλεπτη συνάντηση του Γιώργου Πισιμίση (δεξιά) με τον Χάρη Δρόσο , το καλοκαίρι του 1971 στα Καμένα Βούρλα, όπου παραθέριζαν με διαφορετικές παρέες.

15.6.1994 - 15.6.2014 : 20 χρόνια χωρίς τον Μάνο Χατζιδάκι.

     

Απών αλλά πάντα επίκαιρος

Το άγνωστο «Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό» του Μάνου Χατζιδάκι.

(www.in.gr  Δημοσίευση: 19 Ιουν. 2014)

Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, και άγνωστο σε πολλούς, κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι, που γράφτηκε το 1980 στη Μελβούρνη, δημοσιεύει η ομογενειακή εφημερίδα Νέος Κόσμος. Πρόκειται για το άρθρο «Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό», το οποίο δημοσιεύεται με την ευκαιρία της συμπλήρωσης, στις 15 Ιουνίου, 20 χρόνων από το θάνατο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, διανοούμενου και ποιητή.

Αυτούσιο το κείμενο αυτό έχει ως εξής:

«Γεννήθηκα στις 23 Οκτώβρη του ‘25, στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους μεταπολεμικούς της ενδοχώρας μετανάστες.

» Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη και ο πατέρας μου απ’ την Κρήτη. Με φέραν το ‘31 στην Αθήνα απ’ όπου έλαβα την Αττική παιδεία -όταν ακόμη υπήρχε στον τόπο μας και Αττική και Παιδεία.

»Είμαι λοιπόν γέννημα δύο ανθρώπων που δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ’ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι’ αυτό και περιέχω μέσα μου όλες τις δυσκολίες του Θεού και όλες τις αντιθέσεις. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την Ευρωπαϊκή, φέραν έν’ αποτέλεσμα εντυπωσιακό. Έγινα τόσο ομαλός, έτσι που οι γύρω μου να φαίνονται ως ανώμαλοι.

»Η κατοχική περίοδος μου συνειδητοποίησε πως δεν χρειαζόμουν τα μαθήματα της Μουσικής, γιατί με καθιστούσαν αισθηματικά ανάπηρο και ύπουλα μ’ απομάκρυναν απ’ τους αρχικούς μου στόχους που ήταν: Να διοχετευθώ, να επικοινωνήσω και να εξαφανιστώ. Γι’ αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την κατοχή - σαν ήρθε η απελευθέρωση. Δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς δεν μοιάζω φυσιογνωμικά με μέλος του γνωστού Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου.

»Ταξίδεψα πολύ. Κ’ αυτό με βοήθησε ν’ αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν μόνο προϊόν του τόπου μας αποκλειστικό, όπως περήφανα αποδεικνύουν συνεχώς οι Έλληνες σωβινιστές και οι ντόπιοι εθνικιστές. Έτσι ενισχύθηκε η έμφυτη ελληνικότητά μου και μίκραινε κατά πολύ ο ενθουσιασμός μου για τους αλλοδαπούς.

»Έγραψα μουσική για το Θέατρο, για τον Κινηματογράφο και τον Χορό. Παράλληλα έγραψα πολλά τραγούδια -δύο χιλιάδες μέχρι στιγμής- μέσ’ απ’ τα οποία ξεχωρίζω όλα όσα περιέχει αυτή μου η συναυλία.

»To 1966 βρέθηκα στην Αμερική, και επειδή χρωστούσα στην ελληνική εφορία κάπου τρισήμιση εκατομμύρια δραχμές, αναγκάστηκα να κατοικήσω εκεί ώσπου να τα εξοφλήσω.

»Εξόφλησα τα χρέη μου το ‘72 κι’ επέστρεψα στην Αθήνα, για να κατασκευάσω το καφενείο με το όνομα «Πολύτροπο». Ήρθε όμως ο τυφώνας που ονομάστηκε «Μεταπολίτευση» με τις σειρήνες των γηπέδων και των σφαιριστηρίων και τους χιλιάδες εκ των υστέρων αντιστασιακούς, που αγανακτισμένοι τραγουδούσαν τραγούδια ενάντια στη Δικτατορία, και που με αναγκάσανε να κλείσω το «Πολύτροπο», μ’ ένα παθητικό περίπου πάλι των τρισήμιση εκατομμυρίων. Μοιραίος αριθμός.

»Κι’ έτσι απ’ το ‘75 αρχίζει μια διάσημη 'εποχή μου' που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε ή υπαλληλική, και που με κατέστησε πάλι διάσιμο σ’ όλους τους απληροφόρητους συμπατριώτες μου και σ’ όσους πίστεψαν πως τοποθετήθηκα χαρακτηριστικά στις όποιες θέσεις της δημόσιας ζωής. Μέσα σ’ αυτή που λέτε την περίοδο, προσπάθησα ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω 'ακριβές καφενειακές ιδέες' πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού. Και οι δύο ετούτοι οργανισμοί βαθύτατα διαβρωμένοι και σαθροί από τη γέννησή τους, κατάφεραν ν’ αντισταθούν επιτυχώς ώσπου στο τέλος να με νικήσουν 'κατά κράτος'. Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό, γεννήθηκε η φιλελεύθερη έννοια του ΤΡΙΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ και επιβλήθηκε σε ολόκληρο τον τόπο.

»Και καταστάλαγμα μέχρι στιγμής του βίου μου είναι:

»Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει στα όρια που εκείνη καθορίζει κι’ όχι εγώ.

»Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει κι όχι σ’ αυτό που μας διασκεδάζει και μας κολακεύει εις τας βιαίως αποκτηθείσας συνήθειές μας.

»Ε π ι θ υ μ ώ να έχω πολλά χρήματα για να μπορώ να στέλνω 'εις τον διάβολον' -πού λένε- κάθε εργασία που δεν με σέβεται. Το ίδιο και τους ανθρώπους.

»Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα,
τους εύκολα 'επώνυμους' πολιτικούς και καλλιτέχνες,
τους εφησυχασμένους συνομήλικους,
την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία
την πάσα λογής χυδαιότητα
καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού μου.

»Aυτό το ρεσιτάλ είναι αποτέλεσμα πολύχρονης συνειδητής προσπάθειας και μελέτη 'υψηλού πάθους'. Γι’ αυτό και το αφιερώνω στους φίλους μου.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Μελβούρνη 20 Μαΐου 1980».

«Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου». Μέρος 2ο.

Φίλτατε Γιώργο, σε συνέχεια του 4ου σχολίου της ανάρτησης της συνέντευξης του καθηγητή Μάνου Δανέζη, όπου είχα υποσχεθεί να επανακάμψω, μου προέκυψε η πιό κάτω συνέντευξη του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και υπεύθυνου των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης κ. Στέφανου Τραχανά, που πιστεύω ότι συνάδει με την προτέρα θεματική.

Επειδή οι γνώσεις μου σ' αυτό το σύστημα είναι πενιχρές, σου στέλνω όλο το κείμενο και διαχειρίσου το κατά το δοκούν.

Μανόλης Πουλής

Στέφανος Τραχανάς: «Αιώνιες αλήθειες και ακλόνητες βεβαιότητες στην επιστήμη δεν υπάρχουν».

Συνέντευξη στον Γιώργο Καρουζάκη

Η πρόσφατη κυκλοφορία του νέου βιβλίου, Το φάντασμα της Όπερας. Η επιστήμη στον πολιτισμό μας (Εκδ. ΠΕΚ), του φυσικού Στέφανου Τραχανά ήταν η αφορμή για να συζητήσουμε μαζί του για τον ρόλο της επιστήμης στον πολιτισμό μας, τον αντιδογματισμό της επιστήμης, τους φυσικούς νόμους που δρουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και για το θέατρο του δικού μας αισθητού κόσμου.

Η επιστήμη βρίσκεται στο επίκεντρο του βιβλίου σας το οποίο, όμως, χτίζεται πάνω σε μια αλληγορία βασισμένη στο πασίγνωστο μιούζικαλ, Το φάντασμα της όπερας. Πώς συνδέονται αυτοί οι δύο φαινομενικά ετερόκλητοι κόσμοι, ο κόσμος της επιστήμης και ο κόσμος της τέχνης;

«Δεν είναι και τόσο «ετερόκλητοι» όσο έχουμε μάθει να πιστεύουμε. Στην υψηλότερη εκδοχή της η θεμελιώδης επιστήμη – αυτή που καταπιάνεται με τα μεγάλα ερωτήματα για την προέλευση του κόσμου και της ζωής– μπορεί να είναι πηγή σπάνιας αισθητικής και διανοητικής απόλαυσης. «Η προσπάθεια να καταλάβουμε το σύμπαν –λέει κάπου ένας από τους πρωτεργάτες της σύγχρονης κοσμολογίας– είναι ένα από τα λίγα πράγματα που ανυψώνουν την ανθρώπινη ζωή πάνω από το επίπεδο της φάρσας, δίνοντάς της κάτι από τη χάρη της τραγωδίας».

Επιπλέον, η βαθιά κατανόηση της σύγχρονης φυσικής –ακριβώς επειδή η μαθηματική της διατύπωση είναι πολύ αφηρημένη– απαιτεί τη χρήση δυνατών εικόνων και μεταφορών που ενεργοποιούν όχι μόνο το λογικό αλλά και το συναισθηματικό μας ημισφαίριο. Ακόμα πιο αναγκαία είναι η χρήση τέτοιων «εργαλείων» – δανεισμένων βεβαίως από την περιοχή της τέχνης– αν θέλουμε να «αφηγηθούμε» την επιστήμη στους φοιτητές μας ή στο ευρύτερο μορφωμένο κοινό. Την αλληγορία του φαντάσματος της όπερας χρησιμοποίησα κι εγώ στο βιβλίο για το οποίο συζητάμε, ελπίζω με επιτυχία».

Αν θυμάμαι καλά, χρησιμοποιήσατε, πρώτη φορά, αυτή την αλληγορία στην ομιλία της ομάδας ΘΑΛΗΣ + ΦΙΛΟΙ για να περιγράψετε το ρόλο της αρχής της αβεβαιότητας στο σύμπαν. Έτσι δεν είναι;

«Έτσι ακριβώς. Και μάλιστα το (επεξεργασμένο) κείμενο εκείνης της ομιλίας είναι σήμερα το πρώτο από τα εννέα κεφάλαια του βιβλίου. Η αλληγορία είναι τούτη: Όπως στο κλασικό μυθιστόρημα του Γκαστόν Λερού –όπου ένας ιδιοφυής συνθέτης με παραμορφωμένο πρόσωπο, διευθύνει τις παραστάσεις από τα σκοτεινά υπόγεια της όπερας του Παρισιού– έτσι και στον φυσικό κόσμο η «μουσική» γράφεται στο υπόγειο. Στα έγκατα της ύλης. Γιατί εκεί είναι εγκατεστημένος ο μυστικός συνθέτης. Η αρχή της αβεβαιότητας. Εκείνος ο θεμελιώδης φυσικός νόμος που δρα στην πιο καθαρή μορφή του στο μικροσκοπικό επίπεδο. Κι από εκεί ρυθμίζει όλα όσα συμβαίνουν επί… σκηνής. Στο θέατρο του δικού μας αισθητού κόσμου. Η αλληγορία πάει όμως κι ένα βήμα πιο πέρα. Όπως και το φάντασμα του Γκαστόν Λερού, έτσι και το φάντασμα του… Χάιζενμπεργκ (αυτού που ανακάλυψε την αρχή της αβεβαιότητας) δεν έχει… αγγελικό πρόσωπο. Είναι ό,τι πιο ξένο προς τις εδραιωμένες αντιλήψεις μας για τον φυσικό κόσμο έχει χρειαστεί να διαχειριστούμε μέχρι τώρα. Η θεμελιώδης πιθανοκρατία την οποία εισάγει αυτή η αρχή –και στην οποία οφείλει το όνομά της– είναι τόσο ανοίκεια ώστε μεγάλοι φυσικοί, όπως ο Αϊνστάιν, αρνήθηκαν μέχρι τέλους να την αποδεχτούν. Η αρχή της αβεβαιότητας είναι λοιπόν πράγματι το φάντασμα της όπερας∙ το φάντασμα του κόσμου μας. Σ΄αυτήν οφείλουμε μέχρι και την ύπαρξή μας. Τη δυνατότητα του σύμπαντος να φτάσει ως την αυτογνωσία».

Από τη, χθεσινοβραδυνή μας, συνάντηση στην Ταβέρνα "Η Ωραία Ρούμελη".

Τα τραπέζια, στο γνωστό μας στέκι στη Νέα Σμύρνη ΅Η ωραία Ρούμελη΅ , είχαν από νωρίς το απόγευμα της Τετάρτης (11/6) ετοιμασθεί και μας περίμεναν. Γύρω στις 9 το βράδυ είχε ολοκληρωθεί η προσέλευση των 24 συμμαθητών μας, ανάμεσα στους οποίους και 2 απόφοιτοι μικρότερων τάξεων. Ο Βασίλης Σκοπελίτης (1970) και Δημήτρης Καλογείτονας (1972).

To κέφι και η διάθεση όλων μας ήταν  - όπως πάντα - στα ύψη και η βραδιά κύλισε εξαιρετικά ευχάριστα, με πολύ όρεξη για φαγητό και προ πάντων για κουβέντα. Αποχαιρετιστήκαμε τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης (12/6) με ευχές για ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ και γιατί όχι για μια νέα συνάντηση πριν ξεκινήσουν…τα μπάνια του λαού!

ΥΓ. Επειδή- δυστυχώς- όλες οι επισυναπτόμενες φωτογραφίες δεν είναι ευκρινείς  , από αστοχία μηχανής ή φωτογράφου (που χρεώνεται έτσι και αλλιώς την ευθύνη) , παρατίθενται  τα ονόματα όσων παρευρέθηκαν, που  με λίγη καλή προσπάθεια θα τους διακρίνετε : Προβής, Λάιος, Μαντζάκος, Πετροδασκαλάκης, Χατζηδήμας, Αργυρός, Ζεβόλης, Βαρύτιμος, Χατζίρης, Αβαγιαννέλης, Γεωργάτσος, Γιαννόπουλος, Καλογείτονας, Γιαννημάρας, Παραβολιάσης, Μησιακούλης, Μερέβης, Βαμβακούσης, Καλύβας, Αργυρός, Κουντούρης και Πισιμίσης (…o φωτογράφος).                     

Συγχαρητήρια στον συμμαθητή μας Βαγγέλη Κατσακούλη.

Η Τάξη μας τον συγχαίρει θερμά, για τη εκλογή του ως 1ου Περιφερειακού Συμβούλου Αχαϊας (4.866 σταυροί !) με τον Συνδυασμό "Αντίσταση Πολιτών Δυττικής Ελλάδας" του Βασίλη Χατζηλάμπρου.

Η Τάξη του 1968: Συνάντηση μετά 46 χρόνια !

«Ήδη η πολυπόθητη συνάντηση των τελειοφοίτων (1968) του ΣΤ αρρένων Αθηνών πέρασε στη ιστορία.

Έγινε στο κέντρο ΡΟΔΙΑ ,έναντι της πόρτας του Γυμνασίου επί της Ζεύξιδος όπως είχαμε προγραμματίσει την Πέμπτη 5/6/2014. 

Η προσέλευση αρκετά καλή για πρώτη φορά. 34 άτομα παρόντες, δικαιολογημένοι 0, αδικαιολόγητοι οι υπόλοιποι (συν 2 γυναίκες , του Αδαμόπουλου και του Βικέντιου ).

 Έχω βάλει τις φωτό όλων μας που είμαστε παρόντες σε ένα νέο αρχείο που αντιστοιχεί στις θέσεις μας στο τραπέζι .Κεφαλή Τσέκερης , δεξιά Κλουδάς και αριστερά Καρατζάς - Δασκαλόπουλος.

Πολλές ευχαριστίες σε όλους που μπόρεσαν και ανταποκρίθηκαν στο συμμαθητικό κάλεσμα.

Θέλω να τονίσω ειδικά την παρουσία του Πέτρου Μπεράτη που αν και ήρθε λίγο αργά  έφυγε τελευταίος και με τα ωραία κομμάτια του στο πιάνο του καταστήματος έδωσε άλλη πνοή στους λίγους θαμώνες που είχαν απομείνει (οι περισσότεροι έφυγαν) και τους  έδωσε μια μουσική αξέχαστη ευχαρίστηση έως τις 2.30 .Πέτρο ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ.

Σταμάτης Κουσουρής»

 

Υ.Γ Την Τάξη μας (1969) εκπροσώπησαν στη συνάντηση , οι συμμαθητές μας : Γεωργάτσος, Χατζίρης και Γουλής. Όπως μας ενημέρωσαν, η Τάξη του 1968 έχει ήδη δική της ιστοσελίδα ( blog ) και πολύ σύντομα θα ξεκινήσει η κανονική της λειτουργία. Μέχρι τότε είμαστε στη διάθεσή των για κάθε βοήθεια , που θα μας ζητηθεί και φιλοξενούμε - εν τω μεταξύ - τις πάρα κάτω φωτογραφίες , από την επιτυχημένη των συνάντηση. Θερμά συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία των και καλή συνέχεια.

Από αριστερά: Κανάκης Άγγελος, Καρατζάς Ευάγγελος, Δαγρές Παύλος και Δασκαλόπουλος Νικόλαος

Συνάντηση με τον Καμακάρη στη Στοκχόλμη.

Στα πλαίσια του Συνεδριακού Τουρισμού, βρέθηκα για 3 ½ μέρες στη Στοκχόλμη. Με το που πάτησα στο Σουηδικό έδαφος, του την έκανα την έκπληξη. Είχα πάρει τα τηλέφωνα του Νίκου από τον Σπύρο και περί ώραν δεκάτην τρίτην και τριάκοντα λεπτά, το κινητό του Νίκου κουδούνισε. Κάτι Σουηδικές ακαταλαβίστηκες λέξεις ακούστηκαν (μάλλον ο συνδρομητής ήταν unavailable). Στο λεπτό επάνω χτυπάει το δικό μου τηλέφωνο. Αναγνώριση κλήσης Νίκος Καμακάρης.  Τον άκουγα, δεν με άκουγε. Μήπως και η γραμμή πήγαινε πρώτα στην Αθήνα!!! Μυστήριο πράγμα οι επικοινωνίες με Roaming. Κλείνω και ξαναπαίρνω.

Ο κ. Καμακάρης; - «Ναι»  - Ο Νίκος;  - «Ναi ποιος είναι;» Νικολάκη ο ...απουσιολόγος σου! – σιγή ασυρμάτου... «μ’ έκανες και ανατρίχιασα τώρα ... Θανάση εσύ είσαι; Που είσαι;»

Δώσαμε ραντεβού τρεις ώρες μετά στο ξενοδοχείο. Δεν σκεφτήκαμε ότι από το πρωΐ γινόταν ο «Μαραθώνιος της Στοκχόλμης» και, καθώς οι δρομείς πέρναγαν από το κέντρο της πόλης (δίπλα ακριβώς από το ξενοδοχείο), οι δρόμοι θα ήταν κλειστοί. Ταλαιπωρήθηκε ο Νίκος αλλά «δεν καταλάβαινε τίποτα». Μας πήρε με το αυτοκίνητό του για να τα πούμε καθώς θα μας ξεναγούσε στην πόλη που, μετά από τριάντα χρόνια διαμονής είχε γίνει (;) η δεύτερη πατρίδα του.

Πηγαίνοντας προς τον πύργο της T.V. για να πάρουμε μια πρώτη γεύση της πόλης από ψηλά, η ξενάγηση διακόπτονταν από θύμισες παλιές, από τις περιπέτειες του Νίκου μετά την «φυγή» του  από την Ελλάδα κι ανακατεύονταν με το σήμερα. Τόσα πολλά πώς να ειπωθούν σε τόσο λίγο χρόνο!

Μετά τη θαυμάσια θέα της Στοκχόλμης από ψηλά (30 όροφοι και ένας με τα πόδια για ....τσιγάρο), και καθώς ο καιρός ήταν σχετικά καλός, παρκάραμε μπροστά από το Βασιλικό Παλάτι και περιδιαβήκαμε τα δρομάκια της παλιάς πόλης  στο νησάκι Gamla Stan. Ο ξεναγός μας ήταν υπέροχος και .... μας πείνασε. Έτσι σαβουρώσαμε ... ελαφρά, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε.

Η μέρα τραβούσε την ανηφόρα (το φώς έπεφτε κατά τις 11 το βράδυ) και μετά την πρωϊνή πτήση και το περπάτημα στα στενά της παλιάς πόλης, η κούραση είχε αρχίσει να βαραίνει τα πόδια μας.  Τα δικά μας όχι του Νίκου που, «σαν έφηβος ακάματος κρατούσε».

Κατά τις 9 το... «απόγευμα», χωρίσαμε αφού μας έφερε πίσω στο ξενοδοχείο επιμένοντας για περαιτέρω βραδυνές εξορμήσεις! Δεν αντέχαμε όμως.

Ο αποχαιρετισμός ήταν παράξενος. Σαν να μην είχαμε ξανασυναντηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Μέσα μου μια γλυκόπικρη γεύση. Νάσαι καλά Νικόλα. Νάσαι πάντα καλά. Σ’ευχαριστώ για τη χαρά που μου‘δωσες στη συνάντησή μας.  Κι ας ήταν τόσο σύντομη.

Στην Αθήνα τώρα.

Σε περιμένουμε με χαρά όλοι. 
eyedoc

 1. Δίπλα στο «πόσιμο» νερό της λίμνης

«Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου». Μάνος Δανέζης

Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα στον Τύπο, εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες, διαθέτει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο βιβλίων Φυσικής, Αστροφυσικής Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θετικών Επιστημών αλλά και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Τα τελευταία χρόνια οι ρηξικέλευθες απόψεις του γίνανε γνωστότερες από τις τηλεοπτικές σειρές «Το Σύμπαν που αγάπησα» και «Έτσι βλέπω τον κόσμο» στην ΕΤ3, όπου υπήρξε (μαζί με τον Δρ Ε. Θεοδοσίου) παρουσιαστής και επιστημονικός υπεύθυνος. Παρακολουθώντας τον, δεν ξέρω να σας πω αν είναι «ταπεινο-εκκεντρικός», «φευγάτος», ή και υπερ-ευφυής ως επιστήμονας αλλά σίγουρα βαδίζει στον δικό του ρυθμό, προσπαθώντας να μας αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ο λόγος για τον Μάνο Δανέζη. 

(Συνέντευξη: Μαριάνθη Πελεβάνη - Συνεντεύξεις - 04/05/2014)

Κύριε Δανέζη πιστεύετε ότι ο δυτικός κόσμος καταρρέει;

Σήμερα, όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, οι δυτικές κοινωνίες διέρχονται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές. Ως παράδειγμα αναφέρουμε τη διεθνή οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε σήμερα. Όπως είναι φανερό η οικονομική κρίση δεν είναι το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών. Πίσω από την καταρρέουσα οικονομική δομή, σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο, βρίσκεται ένας καταρρέον πολιτισμός και ομάδες ανθρώπων που την υπηρετούν. Χαρακτηριστικό φαινόμενο αυτής της κατάρρευσης είναι η εγκατάλειψη των αρχών της συλλογικότητας, της κοινωνικότητας και του κοινοτικού πνεύματος, δηλαδή των βασικών στοιχείων δόμησης του πολιτισμού μας.

Η συλλογικότητα έχει αντικατασταθεί από την ιδιώτευση, την υποκειμενικότητα, την ατομικότητα και τον εγωκεντρισμό. Με τον τρόπο αυτό η κοινωνία χάνει τη συνοχή της και αυτοδιαλύεται σε ένα σύνολο συγκρουόμενων ατόμων. Το εγώ αντικαθιστά το εμείς. Το είμαι αντικαθίσταται από το έχω. Με τον τρόπο αυτό ο δυτικός πολιτισμός από κοινωνικός, μετατρέπεται σε εξατομικευμένο, υστερόβουλο, ωφελιμιστικό και συν τω χρόνω φθείρεται, διαφθείρεται, και καταρρέει.

Δυστυχώς, η ιστορία διδάσκει ότι όλοι οι πολιτισμοί του παρελθόντος κατέρρευσαν, μέσα σε τραγικές ωδίνες, χωρίς οι διεφθαρμένες κοινωνικές δομές να το αντιλαμβάνονται και χωρίς να είναι έτοιμες να τους αντικαταστήσουν με κάτι καλύτερο

Την πολιτισμικά μεταβατική περίοδο που διανύουμε, ελπίδα και προσπάθειά μας πρέπει να είναι η δημιουργία όλων των αναγκαίων συνθηκών προκειμένου η ιστορία να μην επαναληφθεί και η πολιτισμική μετάβαση, η οποία είναι ήδη δρομολογημένη, να γίνει ομαλά χωρίς τις τραυματικές εμπειρίες άλλων ιστορικών περιόδων.