Έγραψαν για τη Τάξη μας !

Στο τελευταίο φύλλο της εφημερίδας «ΖΑΤΟΥΝΑ» (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2013) δημοσιεύεται -για μια ακόμα φορά - ρεπορτάζ για τις δραστηριότητές μας, απόν τον εκδότη της και φίλο μας Νικόλη Φίλη.

Εκτός από αυτά που αναφέρει, σχετικά με την ίδρυση Συλλόγου Αποφοίτων της Τάξης μας (όπως το ιστορικό 2ου Γυμνασίου Αθηνών) δεν παραλείπει να πετάξει και το «καρφί» του, για τον τρόπο που βρίσκουμε να βρισκόμαστε για καμιά κρασοκατάνυξη…

Διαβάστε το.

Παρακολούθηση επιμορφωτικού σεμιναρίου στο Ι.Κ.Κ.Λ.Α.Τ.Μ

Φωτορεπορτάζ από την προ ημερών (20/3) παρακολούθηση του σεμιναρίου στο  Ι.Κ.Κ.Λ.Α.Τ.Μ (Ινστιτούτο Κρασοκατάνυξις Και Λαϊκών Ασμάτων Του Μαραθωνίτη).

Κάθονται σε διαφορετικά τραπέζια, γιατί συναντηθήκαν τυχαίως , ο Καλογείτονας (μετά της συζύγου του  και 2 ξαδέρφια τους)  και οι συνήθεις ύποπτοι Γεωργάτσος, Μερέβης , Γιαννημάρας, Βαρύτιμος και Ιακώβου.

Φωτό 1
Από αριστερά: Μερέβης, Ιακώβου,Βαρύτιμος, Γεωργάτσος, Γιαννημάρας και Καλογείτονας.

Ματιές στην ιστορία της αθεΐας και κυρίαρχοι μύθοι

 Δρ. Στέλιου Φραγκόπουλου,

ομότ. καθηγητή, συγγραφέα, εκπαιδευτικού

Περίληψη

Η αθεΐα ή αδιαφορία για τη θρησκεία δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο. Όπως δείχνουν τα έργα πολλών Διαφωτιστών, η αθεΐα ουσιαστικά συνυπάρχει με την ανάπτυξη και διάδοση των διαφόρων θρησκειών. Στις τελευταίες δεκαετίες του 20^ου   αιώνα η διαμάχη μεταξύ φυσιοκρατών και θεοκρατών φαίνεται να αμβλύνθηκε στο δυτικό κόσμο, μια και η εκκοσμίκευση της κοινωνίας οδήγησε σταδιακά στην αδιαφορία των περισσοτέρων πολιτών για τα θεία. Αντίθετα, στο μουσουλμανικό κόσμο, όπου η θρησκεία αξιοποιείται με πολιτικούς στόχους, εμφανίζεται μια σταδιακή κορύφωση, η οποία πιθανόν να προκαλέσει -ευπρόσδεκτες για μερικούς ιδιοτελείς- ανακλαστικές αντιδράσεις στη Δύση.

Εισαγωγή

Στα πρώτα χρόνια του 21^ου αιώνα, αλλά και 1-2 δεκαετίες πριν, ακούστηκαν συχνά πυκνά ψευδεπίγραφοι αφορισμοί περί «επιστροφή της θρησκευτικότητας», «εκδίκηση του θεού» και άλλα συναφή. Αυτό επιτάθηκε ιδίως με την κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ στην ανατολική Ευρώπη. Επίσης στα βιβλιοπωλεία βλέπουμε να αυξάνονται εκδόσεις με βαθυστόχαστες αναλύσεις για θρησκευτικά θέματα, τα οποία όμως προσφέρονται για εορταστικά δώρα ή για διακόσμηση βιβλιοθηκών και ελάχιστα διαβάζονται.

Αυτό που μετράει τώρα είναι ότι, για πρώτη φορά δίνονται σε παγκόσμια κλίμακα σχετικά έγκυρα στοιχεία περί αθεΐας του γενικού πληθυσμού, κάτι που παλαιότερα ήταν αδιανόητο για χώρες όπως η Ελλάδα και οι καθολικές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.  Έτσι ξέρουμε ότι στις ΗΠΑ οι άθεοι φαίνεται να αποτελούν περίπου το 10% του γενικού πληθυσμού, αλλά μεταξύ των μορφωμένων η αθεΐα βρίσκεται εκεί περίπου στο 50%. Στην Ελλάδα ανεβάζουν κάποιοι το ποσοστό των άθεων στο 16%  (μητρόπολη Αλεξ/πόλεως) και σε άλλες χώρες κυμαίνεται αυτό το ποσοστό από περίπου 55% στη Ρωσία, 64% στην Ιαπωνία, μέχρι 80% στο Βιετνάμ.

Έτσι δεν είναι άτοπο να ασχολούμαστε με το φαινόμενο της αθεΐας σε ιστορικό βάθος, αν και αυτό είναι ιδιαίτερα επίπονο, επειδή μέχρι πριν μερικές δεκαετίες αποκρυβόταν και αποσιωπόταν το φαινόμενο και τα διαθέσιμα στοιχεία είναι ελλιπή. Μια «αληθινή» και «χρήσιμη» θρησκεία έπρεπε όμως να  δυναμώνει και να αυξάνει τον αριθμό των πιστών της, αφού επαγγέλλεται σωτηρία και ανακούφιση των πιστών. Στην πραγματικότητα οι θρησκείες εξασθενούν και υποχωρούν, επειδή η επίλυση των ιαματικών και διατροφικών προβλημάτων του πληθυσμού αντιμετωπίζονται πλέον, όσο αυτό επιτρέπουν οι κοινωνικές συνθήκες, από την επιστήμη και την τεχνολογία.

Ένας σημαντικός παράγοντας που δυσχεραίνει  τη συγγραφή μιας «Ιστορίας της Αθεΐας» οφείλεται, αφενός στην ιστορική παράδοση της καταστροφής στοιχείων και συγγραμμάτων από τους ιδιοτελείς και συχνά θεόπληκτους διαχειριστές τους, αφετέρου από το γεγονός ότι οι άθεοι, είτε μεμονωμένοι είτε ως ομάδα, δεν είχαν κανένα λόγο να δημιουργήσουν ναούς και εικονίσματα, παράλληλα με αυτά των θεϊστών, τα οποία θα έμεναν για τις επόμενες γενιές ως αρχαιολογικά ευρήματα και αντικείμενα μελέτης.

Απαραίτητο και ενδιαφέρον θέμα για μια συζήτηση περί αθεΐας είναι να χαρακτηριστεί σωστά το περιεχόμενο της σχέσης κάθε ανθρώπου με τη θρησκεία ή τους θεούς, τι σημαίνει ένθεος και τι άθεος: Ένθεος είναι, λοιπόν, εκείνος ο οποίος αποδέχεται υπερφυσικές υπάρξεις που δημιουργούν, ελέγχουν και καθοδηγούν τον κόσμο, όπως κι αν ορίζεται αυτός ο κόσμος σε κάθε εποχή. Άθεος είναι αυτός που δηλώνει ότι δεν δέχεται, δεν χρειάζεται τους θεούς, άθρησκος αυτός που έχει δικές του μεταφυσικές απόψεις, αλλά δεν εντάσσεται σε καμιά από τις πάμπολλες θρησκείες, αγνωστικιστής λέγεται αυτός που ξέρει ότι δεν μπορεί να αποφανθεί περί ύπαρξης ή μη θεών και δεν μπαίνει στο δίλημμα να επιλέξει,αδιάφορος δε εκείνος που δεν προβληματίζεται και δεν συμμετέχει σε θρησκευτικές τελετές και συζητήσεις.

Σημαντικό είναι ακόμα να γίνουν εσωτερικές διαφοροποιήσεις στις έννοιες: από τη μια έχουμε τηθεωρητική αθεΐα, αυτή που στηρίζεται σε ορθολογικά επιχειρήματα και ελεγχόμενους επιστημονικούς συσχετισμούς, απ’ την άλλη δε την εμπειρική αθεΐα, αυτή που εκφράζει ο άθεος στην καθημερινή ζωή του, είτε με συνειδητές παρεμβάσεις σε συζητήσεις και πολιτικές αποφάσεις, είτε με αδιαφορία για τα γεγονότα και τις συζητήσεις περί θεού και όλων των συναφών.  Εννοείται ότι συχνά οι δύο αυτές έννοιες επικαλύπτονται, αφού κάποιοι προβληματισμοί αφορούν και τις δύο περιπτώσεις.

Εννοείται ότι και μεταξύ των ένθεων υπάρχει σημαντική διαφοροποίηση: από τον πιστό που ρυθμίζει κάθε λεπτομέρεια της ζωής του σύμφωνα με τις επιταγές της θρησκείας του, μέχρι τον περιπτωσιακά ασχολούμενο – για χριστιανούς π.χ. κάποιος εκκλησιασμός το Πάσχα, κανένα σταυροκόπημα στο δρόμο, κανένας οβολός στο παγκάρι...

Επειδή η ιστορία της αθεΐας συμπίπτει χρονικά με την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, είναι προφανές ότι δεν είναι δυνατόν να καλυφθούν εδώ όλες οι χρονικές περίοδοι και όλες οι εκδηλώσεις που έχουν καταγραφεί. Θα περιοριστούμε γι’ αυτό στην Αρχαιότητα και σε σημαντικά φαινόμενα της Αναγέννησης. Στο τέλος γίνονται σύντομες αναφορές σε γεγονότα και εξελίξεις της βιομηχανικής εποχής.

1. Αρχαιότητα

Το θεμελιώδες ερώτημα, αν οι πρώτοι άνθρωποι που έδειξαν ως βιολογικό είδος τη διαφορά τους από τον περίγυρό τους, ήταν άθεοι ή ένθεοι, δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί σήμερα και μόνο εικασίες μπορούν να διατυπωθούν επ’ αυτού. Σίγουρα δεν νοείται ορθολογική αθεΐα για εκείνη την εποχή, αλλά και η όποια πίστη σε υπερφυσικές δυνάμεις (αέρας, ήχοι, νερά, μετεωρολογικά φαινόμενα κ.ά.) ήταν μαγικής μορφής, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα όχι πολύ διαφορετική από τις σημερινές δεισιδαιμονίες, όπου κεραυνοί, πλημμύρες και δυστυχήματα προκαλούνται ή αποτρέπονται από τους θεούς για τιμωρία ασεβών, απίστων και ανταμοιβή πιστών και αφοσιωμένων κ.ά.

Τα καλά μαντάτα : Άνω των 40 ετών;; Τέλεια!!

Αν είστε άνω των 40 ετών, σας εγγυώμαι ότι η ανάγνωση αυτού του άρθρου θα σας φτιάξει το κέφι. Για μια πιο ολοκληρωμένη απόλαυση, θα πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο «The Secret Life of the Grown Up Brain» («Η μυστική ζωή του ενήλικου εγκεφάλου»),

ΛΟΙΠΟΝ : 

Έχετε παρατηρήσει ότι ξεχνάτε ονόματα;

 Ότι αφαιρείσθε και δεν μπορείτε να θυμηθείτε τι ακριβώς πήγατε να κάνετε στην κουζίνα; 

Ότι πρέπει να γράφετε ατέλειωτες λίστες με όλα τα μικροκαθήκοντα που ξεχνάτε;

Ότι τα παιδιά σας μουγκρίζουν όταν δεν μπορείτε να χειριστείτε κάποιο  κινητό;

Αν απαντάτε «ναι» σε κάποιο ή σε όλα από αυτά, μήπως συμπεραίνετε ότι το μεσόκοπο μυαλό σας αρχίζει να διαλύεται και ότι έχετε πάρει τον κατήφορο που οδηγεί αργά αλλά σταθερά στο γεροντικό ξεκούτιασμα;

Αν συμβαίνει αυτό, το παραπάνω  βιβλίο της Μπάρμπαρα Στράουτς θα σας κάνει να πηδάτε από χαρά! Υποστηρίζει ότι σε ένα μεγάλο φάσμα γνωσιακών δεξιοτήτων, ο νους των μεσηλίκων (ηλικίας περίπου από 40 έως 68) ξεπερνάει σε επιδόσεις κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα. Υπάρχουν κάποια πράγματα που χάνουμε (π.χ. η γρήγορη ανάκληση πληροφοριών, όπως τα ονόματα), αλλά αυτά αντισταθμίζονται - και με το παραπάνω - από τα μεγάλα κέρδη σε πολλές σημαντικές μορφές διανοητικής λειτουργίας όπως:

-Το μεσήλικο μυαλό χειρίζεται πιο ήρεμα τα συναισθήματα και τις  πληροφορίες.

-Είναι πιο εύκαμπτο, πιο ευέλικτο, ακόμα και πιο «ευδιάθετο».

-Σε τέσσερις από έξι διανοητικές ικανότητες, η κορύφωση έρχεται στη  μέση ηλικία.

- Ο μεσήλικας αναγνωρίζει καλύτερα τις λεπτές αποχρώσεις και τα διφορούμενα.

-Μπορεί να συλλάβει με μεγαλύτερη ακρίβεια καταστάσεις, πράγμα που επιτρέπει την καλύτερη κρίση.

Μια μελέτη - τέλος -  συμπεραίνει ότι η ΣΟΦΙΑ κορυφώνεται γύρω στα 65, έπειτα από μια σταθερή συσσώρευση στη διάρκεια της ζωής. Σε δύο θέσεις-κλειδιά του εγκεφάλου - η μυελίνη, η λευκή λιπαρή ουσία που κάνει τις συνδέσεις στην εγκεφαλική λειτουργία., εξακολουθεί να αυξάνεται κατά τη μέση ηλικία, συχνά και μετά τα 65.

Το πιο αξιοπρόσεκτο εύρημα ,είναι όμως , ότι ο νους του μεσήλικα είναι πιο χαρούμενος από των νέων ανθρώπων!!!

( Σε μια σειρά από τεστ έγινε φανερό ότι οι μεσήλικες αγχώθηκαν λιγότερο από τα αρνητικά ερεθίσματα και ανταποκρίθηκαν πολύ έντονα στα θετικά !).

Αν λοιπόν οι μεσήλικες είναι τόσο ευνοημένοι, γιατί τότε η περίοδος αυτή της ζωής μας είναι τόσο δυσφημισμένη; Εδώ η Μπάρμπαρα Στράουτς γκρεμίζει με εκπληκτική μαεστρία τη δαιμονοποίηση της μέσης ηλικίας κατά τον 20ό αιώνα. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ούτε για την ανδρική «κρίση μέσης ηλικίας» ούτε για το γυναικείο «σύνδρομο της άδειας φωλιάς».

Το συμπέρασμα είναι ότι η ικανοποίηση από τη ζωή αυξάνεται και φτάνει στο απόγειό της στα χρόνια της όψιμης ωριμότητας. Και αυτό παρά τα όσα λέγονται για τους ανθρώπους «σάντουιτς», (τους ανθρώπους, δηλαδή  που φροντίζουν ταυτόχρονα παιδιά και γέρους γονείς ). Όπως λέει η συγγραφέας Μάργκαρετ Γκιούλετ, έχουμε γίνει θύματα μιας «ιδεολογίας της παρακμής», αφεθήκαμε να μας «ορίσει ως γέρους η κουλτούρα». Ευτυχώς, η επιστήμη καταρρίπτει όλους αυτούς τους μύθους.

Και ίσως τα καλά μαντάτα να μας βοηθήσουν να οργανώσουμε καλύτερα τη ζωή μας. Στο μεταξύ, είναι καιρός για ανακωχή.

Ας μην ανησυχούμε για τα ξεχασμένα ονόματα, τα χαμένα κλειδιά και την αφηρημάδα: όλα αυτά είναι ασήμαντα.

(Από την Αίθουσα "Μάνος Κατράκης")

Με το Σκιάχτρο του ...ΔΝΤ στο Ναύπλιο !

Έκθεση με τα Σκιάχτρα του Γιώργου Αντωνίου, έγινε το Σάββατο 9 Μαρτίου 2013 στον εκθεσιακό χώρο του ΦΟΥΓΑΡΟΥ στο Ναύπλιο.

Οι επισκέπτες που επισκέφθηκαν την έκθεση, είχαν την ευκαιρία να έρθουν σ’ επαφή με τα  Σκιάχτρα μέσω του νέου ντοκιμαντέρ του ερευνητή δημοσιογράφου Γιώργου Αντωνίου, με τίτλο « Φρουροί της Υπαίθρου- Σκιάχτρα », αλλά και μέσα από τις κατασκευές σκιάχτρων από την παιδαγωγό Γεωργία Αναστασοπούλου μαζί και τον λαϊκό καλλιτέχνη Δήμο Δημάκη, οι οποίοι συντόνισαν ένα καλλιτεχνικό Εργαστήρι κατασκευής Σκιάχτρου για μικρούς και μεγάλους.

Φωτό 1.

Το blog μας ήταν εκεί.

Προσοχή! Δεξιά το ΔΝΤ και αριστερά ο απεσταλμένος μας.

Φωτό 2.
Στον χώρο λειτούργησε και φωτογραφική έκθεση, ενώ στους υπαίθριους χώρους του "ΦΟΥΓΑΡΟΥ" υπήρχαν Σκιάχτρα σε φυσικό μέγεθος, κατασκευασμένα με παραδοσιακές τεχνικές από τον Δήμο Δημάκη.

(Πηγή : www.argoliki.gr)

Σκιάχτρα Αρχαίοι φρουροί σε μαρασμό στην Αργολίδα (Του Γιώργου Αντωνίου).

Στέκουν σιωπηλά, είναι δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας και πλέον βρίσκονται σε παρακμή. Από την αρχαιότητα αποτυπώνουν την προσπάθεια διαβίωσης του αγροτικού κόσμου και τώρα μια έρευνα, ένα ντοκιμαντέρ και ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι στο Ναύπλιο μας μυούν στον παράξενο κόσμο τους. Και μάλιστα σε μέρες καρναβαλιού.

Χρόνου φείδου!

Ένα   υπέροχο κείμενο από τον Mario de Andrade (1893-1945), ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία.  Απολαύστε το!  

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους
για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ ’όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος
και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου…»

Από: elpinor elpinor

Υ.Γ Το κείμενο αυτό , αναρτάται για 2η φορά στο blog μας (Ο πολύτιμος χρόνος των ωρίμων -4/8/2011), λόγω του εξαιρετικού ενδιαφέροντος των επισυναπτόμενων σχολίων , που αντάλλαξαν - ιδιωτικά -  μέσω emails, συμμαθητές μας.

INSTITUT FRANCAIS D' ATHENES (Annexe de Coucaki) 1965 !

Το Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας και συγκεκριμένα το Παράρτημά του στο Κουκάκι , βρισκόταν στην οδό Γεωργίου Ολυμπίου, πολύ κοντά στο κτίριο, που στέγαζε τότε το Γυμνάσιό μας – πριν το 1962- στην οδό Φαλήρου.

Λόγω της γειτνίασης είχε δημιουργηθεί μία παράδοση και αρκετοί μαθητές του Γυμνασίου μας φοιτούσαν στο Γαλλικό Ινστιτούτο, ακόμα και όταν το Γυμνάσιο στεγάσθηκε στο ιδιόκτητο σύγχρονο κτίριό του στην οδό Πυθέου στον Νέο Κόσμο. Μάλιστα το Ινστιτούτο ενίσχυε την στενή αυτή σχέση με το Γυμνάσιο, παρέχοντας και υποτροφίες στους πρωτεύοντες μαθητές στις εισαγωγικές εξετάσεις – που γινόντουσαν τότε- από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, μιας από τις οποίες επωφελήθηκα και εγώ.

Από τους συμμαθητές μου της Τάξης μας θυμάμαι τον Γιάννη Λάϊο και από την Τάξη 1970 τον Θανάση Πανταζάκο.

Το 1968 τελείωσα τη φοίτησή μου στο Ινστιτούτο και έκτοτε δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθώ κοντά στην περιοχή όπου επί 5 σχεδόν χρόνια , 3 φορές τη βδομάδα - διανύοντας με τα πόδια 10 σχεδόν χλμ (2 ώρες δρόμο πήγαινε - έλα) από το σπίτι μου στην Άνω Δάφνη - ανελλιπώς επισκεπτόμουνα, για να παρακολουθήσω τα μαθήματα στη Γαλλική γλώσσα, που εκείνη την εποχή ήταν σχεδόν ισάξια της Αγγλικής γλώσσας.

Όταν πρόσφατα βρέθηκα την οδό Γεωργίου Ολυμπίου (πεζόδρομο πλέον) μόλις που ξεχώρισα τη θέση όπου βρισκόταν το παλιό κτίριο του Ινστιτούτου.

Οι αναμνήσεις μου από τη φιλοξενία στα θρανία του Ινστιτούτου είναι  ακόμα έντονες καθώς και οι χαρακτηριστικές φωνές των καθηγητριών μας Αγγελίδου, Μανσόλα και Αγαπητού, τα πρόσωπα των οποίων μου θύμισε , η φωτογραφία που ακολουθεί και την οποία (μαζί και με τα άλλα ντοκουμέντα) μας έστειλε από το προσωπικό του αρχείο ο Γιάννης Πισιμίσης (Τάξη 1967), τον οποίο και ευχαριστούμε.

Από τον pcmc

Φωτό 1

Ένα μοναδικό φωτογραφικό ντοκουμέντο από το Γαλλικό Ινστιτούτο (Ιούνιος 1965) : Ο Γιάννης Πισιμίσης- απόφοιτος της Τάξης 1967 του Γυμνασίου μας - βραβεύεται  από την κα Αγγελίδου και παραλαμβάνει το βιβλίο "L'hirondelle qui fit le printemps". Εκατέρωθεν της κας Αγγελίδου διακρίνονται η Διευθύντρια του Ινστιτούτου κα Μανσόλα (αριστερά) και η κα Αγαπητού.