Γεννήθηκε στη Πάφο στις 4 Μαϊου 1910. Πάνω από έναν αιώνα
πια. Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγμή ξεκίνησε τον αθλητισμό στην
Λεμεσό. Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι… Κατάφερε, μάλιστα, να πάρει
μέρος ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς αγώνες
του 1936!
Αγροτόπαιδο, με έρωτα για τον αθλητισμό και ταλέντο, από το 1934 τα μαζεύει και μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά στην ΔΕΗ (τότε Ηλεκτρική Εταιρεία) και πήγαινε να μετράει τα ρολόγια στα σπίτια του κόσμου για να βγάλει το μεροκάματο.
Τα’ μπλεξε ο πόλεμος μετά. Υπέφερε ο κόσμος. Έτσι κι αυτός, έτσι και η οικογένειά του. Το 1940 έκοψε το τρέξιμο και κοίταξε μόνο να ζήσει.
Πείνα! Έβλεπε τους παλιούς του συναθλητές, εκείνη την μεγάλη ομάδα του 1930, να λιμοκτονούν ή να τους σκοτώνει ο γερμανικός κατοχικός στρατός.
Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τέλειωσε η Κατοχή, άρχισε η φαγωμάρα του Εμφυλίου. Αδερφός να σκοτώνει αδερφό εκείνα τα μαύρα χρόνια…
Πούλησε τα μισά έπιπλα για να πάει να τρέξει!
Παίρνει την μεγάλη απόφαση το 1946 να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση, ελάχιστο φαγητό από τους γείτονες, δύσκολα χρόνια. Ήθελε να πάει στην Αμερική. Στην Βοστώνη. Στον φημισμένο μαραθώνιο! Ελπίζοντας ότι και μόνο με την παρουσία του θα μπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικάνους για να βοηθήσουν τον λαό μας που τα περνούσε δύσκολα όσο ποτέ άλλοτε.
Πώς, όμως, να αγοράσει εισιτήριο για την Αμερική; Με τι λεφτά; Μαζεύει και πουλάει τα μισά έπιπλα του σπιτιού. Πιάνει πέντε δραχμές στο χέρι, του δίνουν με τα πολλά και κάμποσα ακόμα από την δουλειά του και πάει και βγάζει αεροπορικό εισιτήριο. Μονό! Δεν είχε λεφτά για «μετ’ επιστροφής».
Μέσα από τα χαλάσματα της Αθήνας, βρήκε το κουράγιο να πετάξει για Αμερική ρισκάροντας τα πάντα. Με μοναδικό σκοπό να… τρέξει! Τίποτα άλλο!
«Θα πεθάνεις στα πρώτα χιλιόμετρα»
Ο πιο δύσκολος μαραθώνιος της εποχής – κι ακόμα φημισμένος – ήταν αυτός της Βοστώνης. Φαβορί ο τεράστιος Άγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο Αμερικάνος, νικητής της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι. Κι από κοντά ένας Καναδός αθληταράς.
Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Πάει και ο Κυριακίδης, τον εξετάζουν οι Αμερικάνοι και του λένε: «Δεν μπορείς να τρέξεις…».
- Μα, γιατί; Γιατί δεν μπορώ ενώ έκανα τόσο ταξίδι;
- Είσαι πολύ αδύναμος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόμο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά χιλιόμετρα.
Παίρνει ουσιαστικά την προσωπική ευθύνη και λέει «φέρτε μου το χαρτί να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαμβάνω όποιον κίνδυνο υπάρχει για την ζωή μου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα…».
Αρχίζει ο αγώνας. 20 Απριλίου 1946 ήτανε… Ξεκίνησε αργά ο Στέλιος Κυριακίδης, αλλά ανέβαζε στροφές. Όλο και πλησίαζε τους πρώτους, όλο και πατούσε καλύτερα. Στο 40 χιλιόμετρο έπιασε τον Κέλι, τον πρωτοπόρο…
Ναι, κέρδισε! Με πανευρωπαϊκό ρεκόρ! Παραμιλούσε η Αμερική…
«Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, ο Κυριακίδης για έναν λαό»
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί με τον δεύτερο, τον Αμερικάνο Τζόνι Κέλι.
Κι όταν λέμε Κέλι να αναφέρουμε ότι 15 φορές βγήκε στην καριέρα του μέσα στην πρώτη πεντάδα του μαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000 ανακηρύχθηκε από το Runner’s World ο κορυφαίος δρομέας για τον περασμένο αιώνα.
Ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν τον Τζόνι Κέλι: «Καλά, βρε παιδί μου. Πώς έχασες απ’ αυτόν τον κοκαλιάρη (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφημερίδες) κι αδύναμο Έλληνα;».
Απάντηση Κέλι: «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μια ιδεολογία...».
Ο Τρούμαν χαμογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη. «Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα».
«Δεν θέλω τίποτα για μένα, μόνο για τους Έλληνες που λιμοκτονούν»
Απάντηση Κυριακίδη: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει».
Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές των Αμερικάνων μαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες. Δεν είχαν πώς να τα μεταφέρουν. Μόλις βρέθηκαν έξι καράβια, με τη συνδρομή της οικογένειας Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το ονόμασαν.
Συγκεντρώθηκαν, επίσης, 250.000 δολάρια για να δοθούν στους ταλαιπωρημένους Έλληνες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο! Ποσό τεράστιο για την εποχή. Όλες οι αμερικάνικες εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο, ενώ ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία της Αμερικής για να φέρει κι άλλη βοήθεια στην τσακισμένη Ελλάδα.
Ένα εκατομμύριο κόσμος στην υποδοχή!
Ένας λαός που πέθαινε στους δρόμους από την εισβολή του ναζισμού και τον Εμφύλιο, μπόρεσε να χαμογελάσει ξανά απ’ αυτόν τον τεράστιο Έλληνα. Την μέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαϊου, ξεχύθηκε στους δρόμους ένα εκατομμύριο κόσμος για να τον υποδεχτεί.
Είχαν φτάσει απ’ όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον ευχαριστήσουν. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Και θεωρήθηκε το πρώτο χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραμένα χρόνια. Ο Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους συνανθρώπους του.
Πόσο γνήσιος ο Στέλιος Κυριακίδης! Πόσο αυθεντικός… Και τι ψυχή! Μεγαλείο…
Ο γιός του, απλόχερα και χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε χρόνια μετά όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα (αξίζει να το επισκεφθείτε κάποια φορά).
Με διαμάντι!
Μέσα σ’ αυτά που έγιναν δωρεά στο Μουσείο είναι και το μετάλλιο τεράστιας αξίας από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο που ήταν συλλεκτικό ακόμα και τότε, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι!
Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι ακόμα και σήμερα άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες φιλάθλους. Στις ΗΠΑ, όμως, έχουν γράψει βιβλία για το κατόρθωμά του, έχουν γυρίσει βραβευμένα ντοκιμαντέρ (NBC), ενώ ετοιμάζουν και μια ταινία από την Disney με παραγωγούς τους Mark Ciardi και Gordon Gray.
Άνθρωπος της προσφοράς, με υψηλά ιδεώδη, γνώστης της βαριάς κληρονομιάς αυτού του τόπου στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ένας μοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Θα μπορούσε και σήμερα να αποτελεί φάρο έμπνευσης για όλους μας, αλλά μάλλον σε πολλούς το όνομά του δεν λέει κάτι.
Κι ας έκανε, πέρα απ’ όλα τα άλλα, κι έναν τεράστιο άθλο από καθαρά αθλητικής άποψης, αφού η νίκη στον μαραθώνιο της Βοστώνης θεωρείται κάτι τρομερά δύσκολο.
Ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός είχε κάνει μια εξαιρετική εκπομπή για τον Κυριακίδη το 1981, απόσπασμα της οποίας μπορείτε να παρακολουθήσετε από το βίντεο που παραθέτουμε.
Αυτός ήταν, λοιπόν, ο Στέλιος Κυριακίδης…
Πηγή:
http://fdathanasiou.wordpress.com/2012/05/25/στέλιος-κυριακίδης-ένας-τεράστιος-έλ/
Πρόσφατα επισκέφθηκα το Μουσείο Μαραθωνίου Δρόμου, όπου πραγματικά εντυπωσιάσθηκα με τα εκθέματα που αναφέρονται στον Κυριακίδη και στον θρίαμβό του στη Βοστώνη (http://site.marathon.gr/parousiasi.html)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ επίκαιρη η στάση ζωής του και η ΑΓΑΠΗ του για την Ελλάδα και ελπίζω να μας βοηθήσει και να μας φωτίσει να κάνουμε το καλλίτερο δυνατό για τη Πατρίδα μας! Αμήν...
Πολύ ωραίο το θέμα και σίγουρα ενισχυτικό της αυτοπεποίθησής μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή΄Ομως επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με τον τίτλο.
Δεν υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ.
Τον όρο τον είχα πρωτοδιαβάσει σε ένα βιλίο του Γραμματικάκη, από όπου προφανώς τον είχε δανεισθεί και η πρωθυπουργάρα μας ο Σημίτης.
Δεν αμφιβάλλω για την καλή πρόθεση (του Γραμματικάκη, όχι του Σημίτη) να αναδείξει μιά άλλη διάσταση της χώρας και των κατοίκων της.
Όμως εξακολουθώ να πιστεύω (παρά τα όσα έχω ακούσει, τώρα τελευταία, περί του αντιθέτου) για την αρετή και τα χαρίσματα του λαού μας.
Δεν υπάρχουν δύο Ελλάδες, μία καλή και μία κακή.
Μία είναι η Ελλάδα και ο λαός της.
Ελαττώματα έχουμε σίγουρα. Όπως όλοι οι λαοί. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι δίκαιο, ούτε ωφέλιμο, το αυτομαστίγωμα.
Ο λαός μας δεν κατάστρεψε δυό φορές την Ευρώπη, δεν έκαψε ανθρώπους στους φούρνους, δεν καταπίεσε και εκμεταλλεύθηκε άλλους λαούς, δεν είναι ρατσιστής (στη συντριπτική πλειοψηφία του) παρόλο που γίνεται συστηματική προσπάθεια να τον κάνουν.
Είναι αλήθεια ότι δεν αισθάνθηκε το κράτος σαν δικό του και αυτό εξηγείται ιστορικά και κοινωνιολογικά.
Η χώρα μας ποτέ δεν απελευθερώθηκε, ούτε και υπήρξε ανεξάρτητη πραγματικά.
Πως να αισθανθεί κράτος του το κράτος του κοτζάμπαση που διαδέχθηκε τον Τούρκο; Τις φυλακίσεις των αγωνιστών, την περιθωριοποίησή τους και την εξώθησή τους ακόμα και στη ζητιανιά. Το κράτος των Βαυαρών που ακολούθησε; Τις ελάχιστες φορές που αισθάνθηκε ότι έχει ηγεσία ελληνική και όχι υπόδουλη στους ξένους μεγαλούργησε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Βαλκανικοί πόλεμοι, ακόμα και το '40 όταν, έστω και στιγμιαία, η δικτατορία Μεταξά ανταποκρίθηκε (για τους δικούς της λόγους) στο λαϊκό αίσθημα, ο λαός δημιούργησε το έπος του. Είναι ο πρώτος που νίκησε τον άξονα, όταν άλλοι λαοί που μας κουνάνε το δάκτυλο, άνοιξαν ρεαλιστικά τα σύνορα και παραδόθηκαν αμαχητί.
Αλλά και μόνος του, όταν μπόρεσε να αυτοοργανωθεί, μεγαλούργησε στην εθνική αντίσταση, μοναδική σε όλη την Ευρώπη, μόνο οι Σέρβοι έχουν κάτι ανάλογο, το πληρώνουμε και οι δύο, πρωτοφανής και μεγαλειώδης, όχι μόνο στο επιχειρησιακό σκέλος της, αλλά και στον πολιτισμό που ανέδειξε (πολεμάμε και τραγουδάμε).
Αυτός ο λαός έπρεπε να εξουδετερωθεί. Γι΄ αυτό και ο εμφύλιος που ακολούθησε, η κοινοβουλευτική αρχικά και ακολούθως και η απροσχημάτιστη δικτατορία στο τέλος.
Ναι, ο λαός μας, δυστυχώς, δεν αγαπά την πόλη όπου ζει, αλήθεια αδιαφορεί για το γίνεται έξω από την πόρτα του (πολύ κακώς)όμως αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν ήρθε σ΄ αυτή με τη θέλησή του, ή γιατί μεταφέρθηκε αναγκαστικά στη διάρκεια του εμφύλιου, προκειμένου να ερημώσει η ύπαιθρος και να διευκολυνθεί η καταβολή των αντιπάλων; Πως η Αθήνα που μύριζε βασιλικό και γιασεμί έγινε η Αθήνα της αντιπαροχής; Ένας πολεοδόμος που αντιλαμβάνεται τις κοινωνιολογικές και ιστορικές διαστάσεις της οικιστικής ανάπτυξης, μπορεί πολλά να μας πει πάνω σ΄ αυτό.
Παρά ταύτα μήπως πάψαμε να "παράγουμε" πολιτισμό, όλα αυτά τα χρόνια;
Πόσες ευρωπαϊκές χώρες έχουν να επιδείξουν την πολιτιστική δημιουργία που έχει επιδείξει ο λαός μας; Τι τραγουδάνε σε όλη την ευρώπη;
Ζητούμενη ήταν και εξακολουθεί να είναι η εθνική ανεξαρτησία η οποία θα επιτρέψει και την πολυδιάστατη ανάπτυξη του λαού μας. Γι΄ αυτό το θέμα πρέπει να συζητήσουμε, με δημιουργικές προτάσεις και χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας.
Αυτή είναι η Ελλάδα (;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλο θέμα ανοίγεται μ’ αυτήν την ανάρτηση. Γιατί το «συμπτωματικό» (;) περιστατικό με τον εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής χθες το πρωί στον Ant1, με κάνει να αρνούμαι, έστω και συμβατικά, να θεωρώ τον εαυτό μου (συν)Έλληνα με αυτό το «υποκείμενο». Κι ότι συμπτωματικά βρισκόμαστε στην ίδια περιοχή του πλανήτη αυτό δεν μας κάνει (συμ)πατριώτες.
Πολλά χρόνια ταλανίζομαι από μια αμφιβολία κατά πόσο η χώρα μου με θεωρεί «πολίτη» της ή «εμιγκρέ». Δεν λέω «μετανάστης», που σημαίνει «άνθρωπος που μετοίκησε για κοινωνικούς ή οικονομικούς λόγους», αλλά «εμιγκρέ» που σε πολιτική σημειολογία σημαίνει «διωγμένος από μια χώρα για ιδεολογικούς ή οικονομικούς λόγους».
Και η σημερινή Ελλάδα με διώχνει!
- Με διώχνει οικονομικά, μετατρέποντας με σε «επαίτη» κάθε ληστρικού συστήματος, κρατικού ή ιδιωτικού.
- Με διώχνει βιολογικά, όταν μου στερεί την δυνατότητα πρόσβασης σε βασικά στοιχεία σωματικής ή ψυχικής υγείας και με ωθεί σε απονενοημένα διαβήματα αυτοχειρίας.
- Με διώχνει πολιτικά, όταν με βάζει να συναγελάζομαι με τα «ανθρωποειδή» της Χρυσής Αυγής
- Με διώχνει ιδεολογικά αξιώνοντας να γίνω «Ελληναράς» από Έλληνας
- Με διώχνει κοινωνικά θεωρώντας με ότι είμαι «απατεώνας» ή «φοροφυγάς» ή «λαμόγιο» ή «πόρνη» ή, ή, ή, … «ων ουκ έστιν αριθμός».
Άλλωστε το αρχικό παράδειγμα της ανάρτησης, ο Στέλιος Κυριακίδης, αποδεικνύει ότι τα όσα θα εκθέσω παρακάτω έχουν μια βάση αλήθειας.
Η Ελλάδα είναι όντως μία. Σαν γεωγραφικός όρος όμως. Σαν μια περιοχή, που τοποθετείται στα όρια μιας ηπείρου, σφηνωμένη ανάμεσα σε δύο άλλες, με ιδιαίτερα γεωμορφολογικά και κλιματολογικά χαρακτηριστικά, τέτοια που προσδίδουν σε όσους την κατοίκησαν κατά καιρούς ένα ιδιαίτερο τρόπο σκέψης, μια «ευρυγώνια», σχεδόν «φαντασιακή», αντίληψη της πραγματικότητας.
Οι κάτοικοι της όμως έχουν μια ιδιαιτερότητα που προκύπτει από αυτά ακριβώς τα γεωμορφολογικά και κλιματολογικά χαρακτηριστικά: έναν άκρατο ατομισμό, μια τελείως προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας. Έτσι γι αυτούς «Ελλάδα» είναι ένας προσωπικός χώρος δραστηριότητας, μα χώρα με μύρια πρόσωπα. Κοινός συνδετικός ιστός είναι η «γλώσσα», που κι αυτή κάτω από τις ίδιες συνθήκες απέκτησε μια τεράστια δυναμική – αποτέλεσμα να διατηρείται εξελισσόμενη πάνω από τέσσερις χιλιετίες – την οποία ανταπέδωσε στους δημιουργούς και χρήστες της με την ενίσχυση των πνευματικών τους δυνατοτήτων.
Υπάρχουν λοιπόν μυριάδες «Ελλάδες», μία για κάθε Έλληνα!
Όσο για την «άλλη Ελλάδα», αυτή που δεν εμπίπτει στις ατομικές αντιλήψεις του καθενός μας υπάρχει κι αυτή: με την αναγνώριση του τι μπορούμε ατομικά ο καθένας να κάνει για το σύνολο. Αυτή η «άλλη Ελλάδα» αφορά μόνο τον απλό λαό, όχι εκείνους που είτε «κυβερνούν», είτε «εκμεταλλεύονται» τον μόχθο των υπολοίπων.
Και μη μου πει κανείς ότι μιλάω σαν «κομμουνιστής» (αν και θα το θεωρούσα τίτλο τιμής), αλλά στην αρχική ανάρτηση αναφέρεται επί λέξει: «…Μόλις βρέθηκαν έξι καράβια, με τη συνδρομή της οικογένειας Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το ονόμασαν…». Έπρεπε δηλαδή ο Κυριακίδης να ζητήσει την συνδρομή του προέδρου των Η. Π. Α. στους χειμαζόμενους συμπατριώτες του, για να έλθει η οικογένεια Λιβανού (και οι συν αυτήν Νιάρχος – ο Ωνάσης τότε πουλούσε παράνομα τσιγάρα στην Αργεντινή), να διαθέσουν τα καράβια τους για όσα συγκέντρωσε ο «κοκαλιάρης Έλληνας».
Κι όσα καταφέραμε «ενωμένοι», τρίχες! Ουδέποτε υπήρξαμε «ενωμένοι», με την έννοια που προσέδωσαν σ’ αυτό ιστορικοί και προπαγανδιστές, στην προσπάθεια να διατυπωθεί ο όρος «Ελληνικό έθνος». Είναι που αυτός ο «ατομιστής» λαός έχει ενσωματώσει στην αντίληψή του την αίσθηση του «ΔΙΚΑΙΟΥ» την ικανοποίηση της «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» και την λογική του «ΜΕΤΡΟΥ». Και αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν οι Ευρωπαίοι. Όπως και την έννοια «ΦΙΛΟΤΙΜΟ», έννοια αποκλειστικά ελληνική!
Αυτά επί του παρόντος!
Διαλέξτε την Ελλάδα σας! Δέκα μέρες σας μένουν!
Μανόλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλλάδα δεν είναι αυτοί που την κυβερνούν, όσο και αν θέλουν να μας πείσουν ότι προέρχονται από "ελεύθερες" εκλογές.
Θα αντιπρότεινα στην καταληκτική σου φράση.
Ενωθείτε για να απελευθερώσουμε την Ελλάδα! Δέκα μέρες μας μένουν!