ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Κατηφορίζοντας την Αγκύλης…


Τέλος   Μάη του  2011. Εχω περάσει απο το πατρικό μου σπίτι στον Νέο Κόσμο και βρίσκομαι καθισμένος  στη  βεράντα . Κάτω μπορώ να βλέπω ενα μικρό μέρος της Βρεσθένης.Ενας δρόμος για πολύ ώρα άδειος απο ανθρώπους και με ελάχιστα αυτοκίνητα.Τριγύρω  παντού πολυκατοικίες. Μουντές, τεντόπανα ξεθωριασμένα, σκισμένα ,τοίχοι μουτζουρωμένοι, όλα  λουσμένα στο καυσαέριο.Κατεβασμένα ρολά, γλάστρες ξερές, αφημένες στη τύχη τους αδυνατούν να συντηρήσουν  έστω  και κάποιο αγριόχορτο. Τίποτα δεν μπορεί να δείξει κάποιο σημάδι ζωντάνιας.
Μα εδώ  κάποτε  πέρναγε ένα πολύβουο ποτάμι απο αγόρια και κορίτσια  για  το ΣΤ’  το  ΙΒ’ και το νυκτερινό. Οι φωνές  αντηχούν  όλο πιο δυνατά  και  με προσκαλούν στη  γνωστή διαδρομή.Επιμένουν και αναγκαστικά ξεκινώ   νοερά  να  ανηφορίσω  τη  Βρεσθένης , να  περάσω  απο το  λουκουμάδικο  του  Βομβύλα , και  μέσα  απο το στενάκι,  να  βγω  στη Ζεύξιδος και  να φτάσω  στο  Γυμνάσιο   που φοιτήσαμε.Ακο-λουθώ μια  διαδρομή  μοναχική  χωρίς  γνωστούς, χωρις τούς, συμμαθητές  και φίλους.  Τι στο διάβολο σκέφτηκα.  Αφού ο δρόμος ηταν  γεμάτος μαθητόκοσμο.  Τα πρωινά  τα μεσημέρια  και  τα βράδυα  που  πηγαίναμε η φεύγαμε προς  και απο το  Σχολείο μας. Κανέναν  δεν  μπορώ  να  θυμηθώ;  Να  ανησυχώ  για την μνήμη  μου;   
Φοβισμένος  τρέχω   να  πάρω  το  δρόμο  της  επιστροφής    απο  τη  κλασσική   διαδρομή : Γυμνάσιο - Πρωτέας.Μέσω  Πυθέου, που ακολουθούσαμε οι πιο πολλοί. Και  μετά    το κατέβασμα απο   Αγκύλης.
 Ξαφνικά  οι σημερινές πολυκατοικίες κονιορτοποιούνται.  Ξεφυτρώνουν οι μονοκατοικίες της εποχής μας με τα ανοικτά πατζούρια ,τις κουρτίνες στα τζάμια της πρόσοψης. Ευωδιάζουν  γλάστρες με βασιλικούς δυόσμο και ματζουράνες.    Ανθρωποι στους δρόμους  ξέγνοιαστοι , πρόσωπα γελαστά..  Στο  μυαλό  μου  αρχισε να  μαζεύεται  κόσμος  αρκετός . Τα σπίτια ανοιξαν  και  γέμισαν  απο  τους δικούς μας.Και οΙ συμμαθητές πολλοί , πάρα πολλοί ,για μια διαδρομή 400 μέτρων .  Ωρα  να  ξεκινήσουμε μαζί  την  επιστροφή  τώρα  που  η  μνήμη τα βλέπει ζωντανά μπροστά της  . Αναγκαστικά  θα  περιοριστώ  στο  όρια   της  Αγκύλης  και  στις  παρόδους  της.  Αν  ξέχασα κάποιον να με συγχωρήσει . Πάμε  λοιπόν.
Είμαστε  στην Πυθέου και  Αγκύλης.  Πρώτος  τη  κάνει  ο  Γιάννης  ο  Κουμαρέλας γιατί  στην  γωνία  ακριβώς  είναι  το  σπίτι  του . Αριστερά  το κόβει  ο  Γιώργος ο  Καλύβας να  φτασει  στα  20  μέτρα  στο  δικό  του  ακριβώς  απέναντι  απο το γήπεδο-παιδική χαρά  που  παίζει  ο  Πρωτέας. Προχωρούμε  λίγο  πάρα κατω και  στην  Ευδόξου  αριστερά  αποχαιρετάμε  τον  Ζαχαρία  τον  Μορφοπουλο  τον Νίκο τον  Διαμαντή  και  τον  “Καναδό  απο το  Βανκούβερ”    Στέλιο Καλπάκη.Δυνατή  γειτονιά  αφου  σε  ακτίνα  50  μέτρων μένουν τρία  δικά μας άτομα.
Η διαδρομή σύντομη με συχνές στάσεις.  Στον   επόμενο δρόμο στρίβει αριστερά  στην Εκαταίου ο  Ντίνος ο  Γεωργακόπουλος  και  αμέσως μετά στο   αδιέξοδο της Ροϊκου ο Νίκος ο Κλήμης  που  δεν  είναι  πια  κοντά  μας.Μας μένουν ακόμη 150 μέτρα για  να φτάσουμε στο  τέλος  της  Αγκύλης.Σε μια πόρτα εξαφανίζεται ο Γιώργος ο Κόνιαρης.   Και  οταν συναντάμε  την  Λασσάνη η παρέα μας   διαλύεται αφου  εκει  διασκορπίζονται  για τα σπίτια τους ,που βρίσκονται σε αυτόν το δρόμο, οι  Πολυχρόνης Κορωναίος (τα πρώτα χρόνια) ,  Γιάννης Καλογείτονας  και  Νίκος Κουντούρης ενω  ο  Φρατζέσκος Τσαντάνης περνάει   την  Φρατζή  και τερματίζει  τη  διαδρομή   δυο στενά πιο κάτω
Νίκος   Κουντούρης.

Παρατηρήσεις εντός και εκτός διαδρομής.
Για τα σχολικά μας  βιβλία , οπως είπε και  ο  Σπύρος (χωρίς να το  διευκρινήσει) ο  Παναγιώτης ο Αγκορτσάς τα φύλλαγε ,  τέτοια εποχή,  στη  Πυθέου.Για τη συμπλήρωση  της  συλλογής  αν  κάποιος  ψάξει  προσεκτικά  ίσως  κάτι να ανακαλύψει.
Ο  Αγγελος ο Ιακώβου είχε  κάποιες παρτίδες με την Αγκύλης. Συνήθιζε να περιφέρεται, όμως  μόνο τα βράδια,  στο  γνωστό  αδιέξοδο  κοντά  στη  Βουλιαγμένης .Για ιστορικούς λόγους   απλά το  καταγράφω εδώ.( Δεν θέλω κάποιος στα σχόλια να οδηγήσει το θέμα σε αντικείμενο που ξεφεύγει απο τα πάρα πάνω πλαίσια)
Αν έχω ξεχάσει  κάποιους  ζητώ και πάλι να με συγχωρήσουν  και παρακαλούνται οι διαχειριστές  να  τους ενσωματώσουν στο  αρχικό κείμενο.

            Και πάλι
                Νίκος Κουντούρης 
                                                                        ή απλά  nk   αν  βρεθώ  ξανά στις  σελίδες  του  Blog

10 σχόλια:

  1. Μας αγκύλωσε βαθειά η Αγκύλης. Να προσθέσω στη διαδρομή το παράρτημα των αγγλικών του Λιανού (Αγκύλης και Ροϊκου, ένα καταπληκτικό νεοκλασικό στο αδιέξοδο) και το παλιό βιβλιοπωλείο του Λαρόζα (Αγκύλης και Σωστράτους).

    Σωτήρης Ροδόπουλος - ekto1972
    "Θ.Βρεσθένης 56"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νίκο καλώς όρισες στις σελίδες του Blog.Στις σελίδες ΟΛΩΝ μας!!
    Δεν χόρταινα, διαβάζοντας το κείμενό σου, από τις αναμνήσεις, παρά το ότι η δικιά μου (και άλλων) διαδρομή ήταν, μετά την κοινή πορεία στην Πυθέου, να στρίψουμε την Αγκύλης αριστερά. Έτσι μέσω μέσω Βουλιαγμένης, Ηλιουπόλεως, Δανάης, Αναξάρχου και Ηπείρου, έφτανα στη Χρυσοστόμου Σμύρνης 41 του Υμηττού, αφήνοντας πίσω Κονταράτο, Γεωργάτσο ... στους δρόμους της Γούβας και της Δάφνης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κομμάτι της ζωής μου, διότι μέχρι να τελειώσουμε το Γυμνάσιο, από Κασομούλη μέσω Ευδόξου έστριβα στην Αγκύλης, Πυθέου, Γυμνάσιο.
    Αμέσως μετά ένα διαμέρισμα στο νούμερο 42 έγινε το πατρικό μου όπου έμεινα μέχρι το 1979 και κάποια στιγμή στον 5ο όροφο έζησε μέχρι την δύση της ζωής του ο επιστάτης μας.
    Τώρα ανήκει στην κόρη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νίκο συγχαρητήρια ! Αναπλάθεις περίφημα τη γειτονιά σου και περιγράφεις πολύ όμορφα την «διανομή κατ’ οίκον» των συμμαθητών σου, στη διαδρομή από Πυθαίου μέχρι και Φραντζή, μέσω Αγκύλης.
    Μου θύμισες και τη δική μου διαδρομή που ήταν αρκετά πιο μεγάλη , μιας και έμενα στη Δάφνη. Κατά κανόνα πήγαινα στο Έκτο με τα πόδια, σπάνια χρησιμοποιούσα το λεωφορείο της Δάφνης (Νο 35 και 110), παρά την απόσταση των 2,5 χιλιομέτρων.
    Η παρέα μου από Δάφνη μέχρι το Σχολείο μας, ξεκινούσε με τον συμμαθητή μου – από το άλλο τμήμα - Χάρη Δρόσο και συμπληρωνότανε , λίγο πριν τον λόφο του Άη Γιάννη με τους συμμαθητές μου – στο ίδιο τμήμα - Βαγγέλη Πετροδασκαλάκη και Όθωνα Οικονομόπουλο. Στη συνέχεια αφού κατεβαίναμε το λόφο, μέσα από ένα κακοτράχαλο μονοπάτι με πολλά σκαλοπάτια (για πιο σύντομα), φθάναμε στην αρχή της Πυθαίου και από εκεί στο Σχολείο μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΑΔΧ,ο επιστάτης βοηθούσε στους καλούς βαθμούς
    που έπαιρνες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ΑΔΧ
    Αν έχει κάποιος επαφή με την κόρη του Μήτσου, ίσως βρεθούν σχετικές φωτογραφίες από την εποχή εκείνη.

    /σρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Απαντώντας στον Ανώνυμο θα έλεγα ναι, διότι για ένα 12, οι γονείς μου θα έκαναν πάρτι στην γειτονιά, που βεβαίως, δεν έγινε ποτέ.
    Όσο για φωτογραφίες; μάλλον ακατόρθωτο, λόγο μη ύπαρξης φωτογραφικής μηχανής τότε, η δε κόρη έγινε κτήτορας του διαμερίσματος το 2009, μετά τον θάνατο της γιαγιάς της και δεν είναι κάτοικος της περιοχής.
    Τώρα που το συζητάμε αντιλαμβάνομαι την σημασία που θα είχε ένα φωτογραφικό ντοκουμέντο της αντίστοιχης περιόδου, διότι όπως λέμε μια εικόνα 1000 λέξεις, όπερ στερνή μου γνώση να σ'είχα πρώτα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΑΔΧ,τι 12 γράφεις; βαθμός είναι αυτός;μια φορά
    με τον τάκη τον αγκορτσά πήραμε κάτω από 17 στα
    μαθηματικά και κλαίγαμε μια βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μπράβο, Νίκο! Θαυμάσιο το οδοιπορικό σου στα σοκάκια του νου και της ψυχής!!!
    Κ.Κορωναίος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή