Γιορτάζει ο Αλέξανδρος!

Χρόνια  Πολλά !

στους  συμμαθητές  μας

ΑΒΕΡΚΙΑΔΗ & ΠΟΛΥΔΩΡΟ. 

Paroles,paroles.

         Τα πολιτικά συμπεράσματα από τις πρόσφατες συνομιλίες Σαμαρά, Μέρκελ και Ολάντ , με δύο λέξεις : Παρόλες, παρόλες...

Δαλιδά- Αλέν Ντελόν : Paroles,Paroles

"Τα Εφήμερα" - Εμμανουήλ Ροΐδου

     Φυλλομετρών ημέραν τινά τας περί τα ζώα ιστορίας του Aριστοτέλους έτυχε ν' αναγνώσω εν αυταίς τα εξής:
    «Περί τον Ύπανιν ποταμόν, τον περί Bόσπορον Kιμμέριον, υπό τροπάς θερινάς καταφέρονται υπό του ποταμού οίον θύλακοι μείζους ρωγών, εξ ων ρηγνυμένων εξέρχεται ζώον πτερωτόν τετράπουν· ζη δε και πέτεται μέχρι δείλης, καταφερομένου δε του ηλίου απομαραίνεται και άμα δυομένου αποθνήσκει, βιώσαν ημέραν μίαν, διό και καλείται εφήμερον». (Περί τα ζώα Iστορ. E΄, ιθ΄).

    Πρώτην φοράν ήκουον περί των ημεροβίων τούτων τετραπόδων των γεννωμένων εκ των ρωγών· επειδή δε εγένετο λόγος εις την αυτήν σελίδα περί “κωνώπων, α γίνονται εκ της περί το όξος ιλύος” και περί σαλαμάνδρας, “η δια πυρός βαδίζουσα κατασβέννυσι το πυρ”, έκλινα να κατατάξω και τα εφήμερα εις την κατηγορίαν των παραδόξων ακουσμάτων. Δεν ηξεύρω όμως πώς έτυχε να εγχαραγχθή εις την μνήμην μου το αριστοτελικόν τούτο χωρίον και πώς με ήγαγεν έπειτα να εξετάσω τίνα πράγματι είναι τα εφήμερα ταύτα.

    Eύκολος υπήρξεν η ικανοποίησις της περιεργείας μου, διότι το χωρίον τούτο του Σταγειρίτου είχεν ελκύσει από πολλού πλην της εμής την προσοχήν πλήθους φυσιοδιφών. Kατά τας ερεύνας αυτών τα εφήμερα πράγματι υπάρχουσι, και μάλιστα αφθονούσιν όχι μόνον εις τον Ύπανιν του Kιμμερίου Bοσπόρου, αλλά και εις πάντα σχεδόν άλλον της Eυρώπης ποταμόν. Eίναι δε ταύτα τετράπτερα έντομα του είδους των νευροπτέρων, διανύοντα εντός του ύδατος την εμβρυώδη περίοδον του βίου των, εξερχόμενα έπειτα τέλεια εξ αυτού και επί τινας μόνον ώρας ζώντα.

«Πληθυντικός της ευγενείας» Πώς η αρχαιοελληνική δημοκρατικότητα απωθήθηκε από την ξενική δουλοπρέπεια

Του Γιάννη Καρβέλα

Φιλολόγου

Ένα θέμα, που είτε αγνοείται είτε αποσιωπάται, είναι ο λεγόμενος «πληθυντικός της ευγενείας». Λίγοι γνωρίζουν ότι το γλωσσικό τούτο φαινόμενο είναι ξενικής προέλευσης. Ακόμη λιγότεροι υποψιάζονται, πως η χρήση του τα τελευταία 180 περίπου χρόνια έχει προκαλέσει σύγχυση στη γλώσσα μας κι αφαιρέσει ένα σημαντικό ποσοστό από τη δημοκρατικότητά της.

         Μπορούμε ν' αρχίσουμε με μερικές παρατηρήσεις πάνω στη χρήση του πληθυντικού στην αρχαία Ελλάδα. Η αρχαία γλώσσα χρησιμοποιεί τον πληθυντικό μόνο με την αριθμητική του έννοια. Βλέπουμε ότι ο ενικός δηλώνει ένα πρόσωπο ή πράγμα, ο δυικός δηλώνει δύο και ο πληθυντικός περισσότερα από δύο πράγματα ή πρόσωπα. Δεν υπάρχει εδώ πληθυντικός ευγενείας, σεβασμού, μη οικειότητας ή ακόμη και ειρωνείας. Υπάρχει ένας πληθυντικός, που, όπως λέει και το όνομά του, αποτείνεται στο πλήθος. Μια ματιά στα αρχαία κείμενα είναι αρκετή για να επαληθεύσει αυτόν τον ισχυρισμό μου.

            Τα δύο επικά ποιήματα, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, αρχίζουν με την επίκληση του Ομήρου στη Μούσα. Αυτό γίνεται όχι σε πληθυντικό ευγενείας αλλά σε ενικό αριθμό: Ιλιάδα: «Μήνιν άειδε, θεά, Πηληιάδεω Αχιλλήος.». Οδύσσεια: «Άνδρα μοι έννεπε, μούσα, πολύτροπον ος μάλα πολλά.». Τα ρήματα άειδε και έννεπε είναι στον ενικό αριθμό, αφού αναφέρονται σ' ένα πρόσωπο. Ταυτόχρονα εκφράζουν τον απεριόριστο σεβασμό του ποιητή για την προστάτισσά του, τη μούσα της επικής ποίησης.

Πριν 500 χρόνια.

Δημοσιεύουμε μια ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα -μέσω emails -«ιδιωτική» συζήτηση συμμαθητών και με συμμετοχή του Αντώνη. Το θέμα παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και είναι επίκαιρο. Δεν έχει  - όπως θα διαβάσετε- εξαντληθεί , αφού θίχτηκε εφαπτομενικά και προσφέρεται  για περαιτέρω σχολιασμό.

From: elpinor elpinor

Subject: Πριν 500 χρόνια

 Σε κάθε έκφανση του "κακού"  διαπιστώνουμε να πρωταγωνιστούν οι Γερμανοί : πριν 500 χρόνια, ήταν πρωτοπόροι στο κάψιμο των "μαγισσών". Πριν 100 χρόνια, μακελλάρηδες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Πριν 70-75 χρόνια, εγκληματίες με σφραγίδα και βούλα όλων των υπόλοιπων λαών της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου. Σήμερα θέλουν να ηγηθούν της Ευρώπης! Όμως, ορισμένοι λαοί, όπως είπε ο Μίκης Θεοδωράκης, είναι καταδικασμένοι σε ισόβια στη συνείδηση των υπόλοιπων λαών.

Άκουσα πριν από λίγο μιά συνέντευξη του πρώην καγκελλάριου Σμίτ (97 χρονών σήμερα), που είπε τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια: η Γερμανία δεν μπορεί ποτέ πιά να ηγηθεί στην Ευρώπη, γιατί τα εγκλήματα που διέπραξε στον Β παγκόσμιο πόλεμο είναι απαράγραπτα και έτσι παραμένουν στη συνείδηση όλου του κόσμου! 

Τα έτη 1575 και 1582 πραγματοποιήθηκαν γενικές συνελεύσεις των κληρικών στην περιοχή του Hessen (Έσση) της Γερμανίας και συζητήθηκε κυρίως το θέμα της "μαγείας" (zauberey) και των πολλών εκτελέσεων στην πυρά "μάγων" και "μαγισσών" που πραγματοποιούνταν τακτικά ως δημόσιο θέαμα. Το έτος 1582 διατυπώθηκε η τελική διαπίστωση των συνελεύσεων ότι: "πολλά από αυτά που θεωρούνται μαγεία έχουν συχνά άλλα αίτια και γι' αυτό αθώοι χριστιανοί συκοφαντούνται ενάντια στις εντολές του θεού". Γι' αυτό, δεν αρκεί να βγάζουμε λόγους ενάντια στη μαγεία, αλλά να "ενημερώνουμε και μορφώνουμε το λαό ότι δεν πρέπει να αποδίδονται όλα αυτά που συναντάμε και δεν καταλαβαίνουμε στη μαγεία, αλλά στις επιθυμίες του θεού και σε φυσικά αίτια!"
Αυτές οι διαπιστώσεις θα μπορούσαν να ισχύσουν και σήμερα -μακριά βέβαια από εκτελέσεις στην πυρά- αλλά με ανθρώπους που πιστεύουν σε παρεμβάσεις θεών και διαβόλων, με αγίους, αερικά και νεράιδες...
Παρ' όλα αυτά, το έτος 1582 εκτελέστηκαν στην πόλη Darmstadt ο W. Weber, 11 ετών, η Anne από το Dreieich, 16 ετών, για μαγεία - και τα δύο ανήλικα παιδιά φτωχοδιάβολοι που έκλεβαν καρπούς και γάλα για να ζήσουν, αλλά επίσης τραγουδούσαν ανήθικα τραγούδια με έρωτες και γλέντια. Άμα διαβάσει κάποιος το πρακτικό της ομολογίας τους, μετά από πολλά βασανιστήρια που υπέστησαν, καταλαβαίνει τη βαρβαρότητα της θεοκρατίας. Σε διάφορες περιπτώσεις οι "κατηγορούμενοι" παρακαλάνε να εκτελεστούν (möchten verbrennet werden), γιατί κατάλαβαν επιτέλους (με άπειρα βασανιστήρια που υπέστησαν!) ότι έχουν μέσα τους τον διάβολο, αφού ο θεός που κι αυτοί πίστευαν σιωπά...

-- 
 http://www.zeitenblicke.de/2002/01/lange/lange.html

Σήμερα γιορτάζει ο Παναγιώτης!

Χρόνια  Πολλά !

στους  συμμαθητές  μας

ΑΓΚΟΡΤΣΑ, ΑΡΓΥΡΟ, ΔΟΓΚΑ, 

ΚΑΤΣΑΡΟ &  ΜΑΥΡΙΔΗ. 

«Ιφιγένεια εν Αυλίδι» μια τραγωδία χωρίς κάθαρση !

Με αφορμή κάποιες … ηχοβολιστικές μετρήσεις …

 Εισαγωγή.

Παρασκευή βράδυ (3/8), από … επαγγελματική διαστροφή, βρέθηκα στο επονομαζόμενο «θέατρο» στην Ανατολική Τάφρο, με ένα συνεργείο τεχνικών από το Ε. Μ. Π. που θα έκαναν κάποιες ηχοβολιστικές μετρήσεις για μια μελέτη που αφορούσε την  βελτίωση της ακουστικότητας του χώρου. Οι μετρήσεις αυτές έπρεπε να γίνουν πριν από την έναρξη μιας παράστασης για να καταγραφεί η απορροφητικότητα του ήχου από την παρουσία του κοινού. Έτσι «ευνοήθηκα» από τις συνθήκες και παρακολούθησα και την παράσταση, σαν «προσκεκλημένος» – μια και το βαλάντιό μου με την κρίση δεν θα μου επέτρεπε να την παρακολουθήσω αλλιώς.

Τα αποτελέσματα των μετρήσεων θα τα πληροφορηθείτε μόλις ολοκληρωθεί η μελέτη από το Εργαστήριο Ήχου του Ε. Μ. Π. που ανέλαβε την εκπόνησή της – και για να μην διατυπωθεί καμιά «ένσταση», την εκπονεί ο κ. Γεώργιος Καμπουράκης, καθηγητής του εργαστηρίου ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ, δωρεάν δηλαδή για λογαριασμό του Δήμου Χανίων – αλλά αυτό που σας καταθέτω εδώ είναι μια άποψη πάνω στο έργο που παραστάθηκε από το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. Βέροιας και ήταν η τραγωδία του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», σε σκηνοθεσία Θέμου Μουμουλίδη.

1. «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» μια τραγωδία χωρίς κάθαρση (!)

      1.1.   Το κείμενο.

Είναι εντυπωσιακό αλλά αυτή η τραγωδία διαφέρει από τις άλλες και του ίδιου συγγραφέα αλλά και των υπολοίπων αρχαίων τραγικών. Η διαφορά της συνίσταται ότι η τελική λύση της τραγωδίας είναι ένα «μεταφυσικό θαύμα», με την αντικατάσταση της υπό θυσίαν κόρης του Αγαμέμνονα με ένα … ελάφι, κατά την περιγραφή της τροφού του    Ορέστη. Έτσι δεν επέρχεται η – κατά κανόνα ηθικού και δικαίου – «κάθαρση», που είναι το κυρίαρχο στοιχείο τέλους της κάθε τραγωδίας.

Γιατί;

Η τραγωδία αυτή γράφτηκε το 408 – 406 π. Χ., όταν ο ποιητής ήταν αυτοεξόριστος μακριά από την Αθήνα στην Μακεδονία και μετά την «Ιφιγένεια η εν Ταυρίδι» που γράφτηκε μεταξύ του 413 π. Χ. και του 408 π. Χ., την οποία ο ποιητής δεν την είδε ποτέ μια και διδάχτηκε μετά τον θάνατό του από τον γιό του. Αιρετικός στις απόψεις του ο Ευριπίδης καυτηριάζει τις αυθαιρεσίες της εξουσίας, όποιας εξουσίας, πολιτικής, θρησκευτικής, στρατιωτικής και στα δυο του έργα, αφήνοντας τον θεατή να κρίνει την επιβλητέα ποινή στην «ύβρι» που αυτή η εξουσία διαπράττει σε βάρος των ανθρώπων.

Κατά τούτο λοιπόν η επιλογή του συγκεκριμένου έργου είναι επιτυχής: μια τραγωδία, όπου η εξουσία παραμένει στο απυρόβλητο, χωρίς καμία επίπτωση για τις ενέργειές της. Μήπως αυτό δεν συμβαίνει και στην σύγχρονη Ελλάδα: ως «πρόβατον επί σφαγήν» ωθείται ο ελληνικός λαός, στα πλαίσια ενός ανάλγητου εξουσιαστικού συστήματος, το οποίο μάλιστα διατηρείται στην θέση του με τις «ευλογίες» του ίδιου του λαού.

London 2012 - Ολυμπιακοί Αγώνες.

Όταν το σκορ στο ταμπλό, έχει κέφια...

Γιορτάζει ο Σωτήρης!

Χρόνια  Πολλά !
στον

ΣΩΤΗΡΗ  ΡΟΔΟΠΟΥΛΟ
  απόφοιτο της Τάξης 1972.