Να ευχηθούμε φίλτατοι, έστω και με μια μέρα καθυστέρηση, στον συμμαθητή μας χρόνα καλά. Αυτή είναι η δυναμική της ζωής: μια μέρα μετά την απώλεια του χαμογελαστού Γιώργου και η ζωή βρίσκει την ροή της πάλι! 16 Δεκέμβρη του 1974. Οι στίχοι του ποιητή ας συνοδέψουν τις ψυχές μας: ... Έτσι να σ' έχω θάλασσ, παντοτινέ έρωτά μου, με μάτια να σε χαίρομαι θολά και να 'ναι τα μελούμενα, στην άπλα σου, μπροστά μου πίσω κι αλάργα, βάσανα πολλά. Ως να με πάρεις μαργιόλα συ, στους κόρφους σου ψηλά τους αφρισμένους και να με πας μακριά από τη μαβρη τούτη κόλαση μακριά πολύ κι απ' τους μάβρους κολασμένους
Αχ, Σοφιστή μου ανοίγεις πληγές! Στον συμβολισμό του Θεάτρου του Παταλόγου, ο λαός εκπροσωπείυαι από το θηλυκό φύλο και η εξουσία από το αρσενικό. Κι έτσι ισχύει η αραβική ρήση: "Η γυναίκα ερωτεύεται με τ' αυτιά κι ο άντρας με τα μάτια" Βέβαια στην ερμαφρόδιτη εποχή μας, οι άντρες δεν είναι πλέον και τόσο φανατικοί και το ρηθέν έχει διασταλτική σημασία. Άλλωστε αυτό ίσχυε και από την εποχή του '21, όσο κι αν κάποιοι φαλλοκράτες εθναμύντορες κωάζουν περί του αντιθέτου. Στο πρώτο ελληνικό θεατρικό έργο μετά την απελευθέρωση, "ο Λεπρέντης", του Μιχαήλ Χουρμούζη (1835), ο ομώνυμος ήρωας αρχίζει ως εξής: "Τί να πιστεύσει κανείς, τα μάτια του ή τα αυτία του; Αν ειδώ εις αυτόν τον καθρεπτην δεν με δείχνει τόσον εύμορφον. Αν πάλι ακούσω τον Αδωναϊδη, με διαβεβαιοί πως είμαι ο ίδιος ό Έρωτας. Τί διάβολον, αυτό το άψυχο πράγμα να γνωρίζει καλλίτερον από τον Αδωναίδη; Έπειτα αν ήμουν τοιούτος οίος φαίνομαι εις τον καθρέπτην θα ημπορούσε ποτέ να με ερωτευθεί η Βιτορίτζα; Όχι, όχι, ο καθρέπτης θέλει σπάσιμον!" Φαίνεται πως από τότε η εκφυλιστική προπαγάνδα ύφαινε το παρόν μας.
Να ευχηθούμε φίλτατοι, έστω και με μια μέρα καθυστέρηση, στον συμμαθητή μας χρόνα καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή είναι η δυναμική της ζωής: μια μέρα μετά την απώλεια του χαμογελαστού Γιώργου και η ζωή βρίσκει την ροή της πάλι!
16 Δεκέμβρη του 1974. Οι στίχοι του ποιητή ας συνοδέψουν τις ψυχές μας:
... Έτσι να σ' έχω θάλασσ, παντοτινέ έρωτά μου,
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να 'ναι τα μελούμενα, στην άπλα σου,
μπροστά μου
πίσω κι αλάργα, βάσανα πολλά.
Ως να με πάρεις μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου ψηλά τους αφρισμένους
και να με πας μακριά από τη μαβρη τούτη
κόλαση
μακριά πολύ κι απ' τους μάβρους κολασμένους
Μια και αρχίζουμε να συνηθίζουμε τα μνημόσυνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήβρίσκω πολύ επίκαιρη και εύστοχη, ,την καταχώριση του Μανόλη.
Υπενθυμίζω 16 Δεκέμβρη 1974 έφυγε ο Κώστας Βάρναλης.
Ακριβώς λοιπόν σαν μνημόσυνο βρίσκω ευκαιρία να παραθέσω ένα ακόμη ποίημά του.
Πῶς μᾶς θέλει ἡ «ἀληθὴς δημοκρατία»
Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέπω νὰ πατῶ.
Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στόμα βουλωτό.
Νὰ μὴ μὲ φαρμακών᾿ ἡ μπόχα τοῦ καιροῦ μου.
Χωρὶς αὐτιὰ καὶ μάτια, μύτη καὶ μυαλό,
μουγκὸς νὰ πηαίνω, ὅποτε μοῦ ῾ρθει, πρὸς νεροῦ μου,
κι ἅμα τσινάει ὁ Γάϊδαρος νὰ μὴ γελῶ.
Καὶ σὰ μὲ καρυδώνουνε μουνοῦχο σκλάβο
οἱ Ἀμερικάνοι, ἐγὼ νὰ βλαστημάω τὸ Σλάβο.
Αχ, Σοφιστή μου ανοίγεις πληγές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον συμβολισμό του Θεάτρου του Παταλόγου, ο λαός εκπροσωπείυαι από το θηλυκό φύλο και η εξουσία από το αρσενικό. Κι έτσι ισχύει η αραβική ρήση: "Η γυναίκα ερωτεύεται με τ' αυτιά κι ο άντρας με τα μάτια"
Βέβαια στην ερμαφρόδιτη εποχή μας, οι άντρες δεν είναι πλέον και τόσο φανατικοί και το ρηθέν έχει διασταλτική σημασία. Άλλωστε αυτό ίσχυε και από την εποχή του '21, όσο κι αν κάποιοι φαλλοκράτες εθναμύντορες κωάζουν περί του αντιθέτου.
Στο πρώτο ελληνικό θεατρικό έργο μετά την απελευθέρωση, "ο Λεπρέντης", του Μιχαήλ Χουρμούζη (1835), ο ομώνυμος ήρωας αρχίζει ως εξής:
"Τί να πιστεύσει κανείς, τα μάτια του ή τα αυτία του; Αν ειδώ εις αυτόν τον καθρεπτην δεν με δείχνει τόσον εύμορφον. Αν πάλι ακούσω τον Αδωναϊδη, με διαβεβαιοί πως είμαι ο ίδιος ό Έρωτας. Τί διάβολον, αυτό το άψυχο πράγμα να γνωρίζει καλλίτερον από τον Αδωναίδη; Έπειτα αν ήμουν τοιούτος οίος φαίνομαι εις τον καθρέπτην θα ημπορούσε ποτέ να με ερωτευθεί η Βιτορίτζα; Όχι, όχι, ο καθρέπτης θέλει σπάσιμον!"
Φαίνεται πως από τότε η εκφυλιστική προπαγάνδα ύφαινε το παρόν μας.