Γιορτάζει ο Άνδρέας !

Χρόνια  Πολλά !

στους  συμμαθητές  μας

ΠΑΡΑΒΟΛΙΑΣΗ & ΤΣΕΡΤΟ

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ο Ανδρέας ήταν αδελφός του Σίμωνα Πέτρου . Φέρει ελληνικό όνομα και καταγόταν από την πόλη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας . Με τον αδελφό του, Σίμωνα Πέτρο, μετερχόταν το επάγγελμα του ψαρά στη λίμνη της Τιβεριάδος. Ο Ανδρέας μαζί με τον αδελφό του τον Πέτρο ήταν οι πρώτοι που κλήθηκαν και ακολούθησαν τον Χριστό. Έτσι, ο Ανδρέας αποκαλείται και «Πρωτόκλητος». Οδηγήθηκε στο μαρτύριο με σταυρικό θάνατο - με χρήση χιαστού σταυρού -  πιθανώς την εποχή του διωγμού του Νέρωνα.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ελληνικά, μια άρτια δομημένη γλώσσα, την οποία οι σημερινοί Έλληνες υποβαθμίζουμε.

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 

λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις
είναι από την Ελληνική γλώσσα.. 
(Bιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής
και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν
δεν υπάρχουν όρια.
(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

 Η Ελληνική και η Κινέζικη είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα

παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000
έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από
τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.
(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς
απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο.
Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον
έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το
ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς
πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε
ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν
έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις
Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι»
όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το
«πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ,
ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί
«συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει
δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει
κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η,
ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά
αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια
έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην
ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας
λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την
καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο,
είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να
συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε
λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο
φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο
όμορφο και συναρπαστικό. 
Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την
έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς
αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά
από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να
συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και
από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο
είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν
«εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε
παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η
θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη
πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη
αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων
επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη
(άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ
σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή +
θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι
κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που
σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη
περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο
τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που
σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά
μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους
- και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν
αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το
λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να
είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το
φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι
κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το
καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την
περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα»
διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου
αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη
δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν
βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η
ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η
αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι
είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να
συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η
ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι
ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας
λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα
μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη
Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι
ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε,
και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια
διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα
Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα
ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου.
Όπως λέει και ο Geo rge Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα
σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει
την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας
συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι
Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά
πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε
θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να
παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν
είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος :

«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα
ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους
διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν
ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την
κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους
ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά
και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των
εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια
γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους
της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι
ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με
είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε
πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη
της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που
δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των
αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν
ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του
αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους
κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική,
όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και
υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η
φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη
Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν
Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή
(την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα
μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά
κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική
προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην
μουσικότητά της.

Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη
με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».
 

 Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Γιορτάζει ο Στέλιος...

Χρόνια  Πολλά !

στοv  συμμαθητή  μας

ΚΑΛΠΑΚΗ

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία (Μικρά Ασία). Έζησε μεταξύ 4ου και 6ου αιώνα. Θεωρείται προστάτης των νηπίων και θεραπευτής των παιδικών ασθενειών. Από παρετυμολογία του ονόματός του πιστεύεται ότι αυτός στυλώνει, δηλαδή ενισχύει την υγεία των παιδιών. Γι αυτό κατά την εορτή του οι μητέρες των βρεφών και των άλλων παιδιών απέχουν από κάθε δραστηριότητα.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού.

Στη φετινή ετήσια συνάντηση της Τάξης μας στη Σαρωνίδα στις 1/10, ως γνωστόν, ο συμμαθητής μας και γνωστός θεατράνθρωπος Μανόλης Πουλής – μόνιμος κάτοικος Χανίων - έδωσε ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας, με το έργο του Άντον Τσέχωφ «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού».
        Επρόκειτο για έναν κωμικοτραγικό μονόλογο του πρωταγωνιστή, ο οποίος δεν είναι παρά ο «άνδρας της γυναίκας του», όπως συστήνεται στο ακροατήριό του. Σ’ ένα ακροατήριο που κλήθηκε να παραβρεθεί σε μια διάλεξη κατά του καπνίσματος, αλλά βρέθηκε να παρακολουθεί το «παραμιλητό» ενός δυστυχισμένου ανθρώπου, που, αν και τρέμει από το φόβο μήπως η γυναίκα του παραφυλάει και τον ακούει από τα παρασκήνια, εντούτοις κάνει την αποκοτιά να ανέβει στο βήμα κι αντί για το κάπνισμα να μιλήσει για τα νιάτα του, για τα απραγματοποίητα όνειρά του, για τις σπουδές του και να αρχίσει να εξιστορεί τη μοναξιά και την καταπίεση σε μια συμβίωση με μια γυναίκα που τον καταδυναστεύει για 33 χρόνια…
       Η κάμερα του έτερου καλλιτέχνη μας Θανάση Γιαννακάκη (κατά κόσμο… eyedoc) ήταν εκεί και κατέγραψε έναν εκφραστικότατο Μανόλη.
       Ευκαιρία λοιπόν να θυμηθούμε μία από τις καλλίτερες στιγμές εκείνης της συνάντησης και να απολαύσουμε τον Μανόλη, με την ευχή του χρόνου να μας έρθει από τη Κρήτη με όλον τον θίασό του!

ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ

«Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού»

         Κυρίες και, ούτως ειπείν , Κύριοι.

     Εζητήθη από την γυναίκα μου να κάμω εδώ μίαν ωφέλιμον  ομιλίαν επί ενός οποιουδήποτε θέματος.

    Γιατί όχι; Αφού πρέπει να κάνουμε μίαν ομιλίαν ας κάνουμε μίαν ομιλίαν, όσο για μένα το ίδιο μου κάνει.

    Δεν είμαι βεβαίως καθηγητής και στερούμαι παντός επιστημονικού τίτλου, ωστόσο είναι τώρα 33 χρόνια που ακατάπαυστα, μπορεί να πει κανείς, με βλάβην της υγείας μου και τα παρόμοια, εργάζομαι επί αυστηρώς επιστημονικών ζητημάτων.

    Σπαζοκεφαλιάζω τόσο πολύ, που φανταστείτε μερικές φορές γράφω επιστημονικά άρθρα, ή ούτως ειπείν ουχί εντελώς επιστημονικά, αλλά που επιτρέψτε μου την έκφραση έχουν ένα τέτοιο ύφος. Έγραφα αυτές τις ημέρες μεταξύ των άλλων ένα σημαντικό άρθρο υπό τον τίτλο «περί της μοχθηρίας μερικών εντόμων». Το άρθρο αυτό άρεσε πολύ στις κόρες μου, ιδίως στο σημείο το σχετικό με τους κοριούς. Αλλά εγώ αφού το διάβασα το ξέσχισα. Ότι κι αν έγραψα δεν θα μπορούσε να το πάρει κανείς και για την ανακάλυψη της πυρίτιδας.

….Ζιβανία στον … Αγρό

            Εξήντα περίπου χιλιόμετρα Νοτιοδυτικά από τη Λευκωσία, βρίσκεται ένα γραφικό χωριό ο «Αγρός». Εκεί κατοικοεδρεύει ο συμμαθητής μας Κλεόβουλος Ιωάννου.

Δεν μπορούσα να πάω στην Κύπρο και να μην τον επισκεφτώ. Η πρόσκληση ήταν, έτσι κι αλλιώς, με ανοιχτή ημερομηνία.

Το τηλεφώνημα έγινε την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου το πρωΐ, και πετύχαμε τον Κλεόβουλο να μαζεύει μανιτάρια . Το ραντεβού κλείστηκε για την ίδια μέρα. Ξεκινήσαμε από τη Λευκωσία κατά τις 5 το απόγευμα και, ακολουθώντας μια γραφική διαδρομή στις Βορειοανατολικές πλαγιές του Τροόδους, φτάσαμε, μετά από μία ώρα περίπου, στον Αγρό. Ο Κλεόβουλος με την Αρετή, μας υποδέχτηκαν στο φιλόξενο σπίτι τους. Τα χειροποίητα γλυκά του κουταλιού ήταν το πρώτο κέρασμα για το καλωσόρισμα. Η κουβέντα χαλαρή για τα παληά και για τα καινούρια  Ο «αφυπηρετήσας» , μετά από ...άπειρα χρόνια υπηρεσίας, από την ΑΠΕΗΤΕΙΟ Ανώτερη Σχολή, συνταξιούχος πια, συμμαθητής μας, δεν έκρυβε τη χαρά του για την επίσκεψή μας. Με μεζέ χοιρομέρι (για το απογευματινό γεύμα της δίαιτας) δοκιμάσαμε σπιτική ζιβανία που παρασκευάζει ο πεθερός του.

Δεν χρειάστηκε να το ξαναπούμε και σε πέντε λεπτά βρεθήκαμε στο οικογενειακό παρασκευαστήριο. Εκεί, ο Κλεόβουλος μαζί με τον πεθερό του, μας ξενάγησαν και μας εξήγησαν όλη τη διαδικασία παραγωγής. Είδαμε, και φωτογραφήσαμε, τα πιθάρια στα οποία ζυμώνονται τα σταφύλια (για τη φετινή παραγωγή) τον χειροκίνητο «στίφτη» για τη σύνθλιψη, τον βραστήρα και τέλος τον αποστακτήρα. Θαυμάσαμε επίσης τους φρέσκους «σουντζούκους» που ήταν κρεμασμένοι στο κατώι. Τους δοκιμάσαμε βέβαια με (νέα) συνοδεία σφηνακίων ζιβανίας. Επιστρέψαμε στο σπίτι του Κλεόβουλου και αργότερα, σε τοπική ταβερνούλα, δοκιμάσαμε (τι ωραίο ρήμα σε αντικατάσταση του καταβροχθίσαμε) τις καταπληκτικές λιχουδιές , στα κάρβουνα, της Κυπριακής κουζίνας. Σεφταλιές, σουβλάκια, πίττες, κάπαρι, λουκάνικα, χαλούμια , παρήλασαν περήφανα στο  τραπέζι μας. Το ντόπιο κρασί και η ντόπια ζιβανία, έρευσαν άφθονα. Μέχρι και το εμφιαλωμένο νερό ήταν ντόπιο. Το κατανάλωσε ο οδηγός του αυτοκινήτου μας. Βλέπεις η οδηγική αγωγή στην Κύπρο, είναι διαφορετική απ΄ τη δική μας.

Τρώγοντας μας ήρθε η ..όρεξη να επικοινωνήσουμε με τον πρόεδρο. Ξέραμε για την εξόρμηση του Σαββάτου στην Βοιωτία και είχαμε την εντύπωση ότι προετοιμαζόταν, αναπαυόμενος. Τον συλλάβαμε όμως στο Σύνταγμα σε αγωνιστική διέγερση. Μεταφέραμε τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς και τον καληνυχτίσαμε. (Το πρωΐ του Σαββάτου, από δανεικό υπολογιστή, διαπιστώσαμε τις βραδυνές …μπηχτές του).

Μετά το «Λουκούλειο» γεύμα, είχαμε μια σύντομη ξενάγηση στην αυλή της Απεητείου Σχολής, στην οποία έγραψε την μεγαλύτερη, χρονικά, προϋπηρεσία του ο Κλεόβουλος.  Ο (άτεκνος) ευεργέτης Απέητος, ίδρυσε και δώρησε , μετά το θάνατό του, τη σχολή στον Αγρό. Από τότε η σχολή πήρε το όνομα του Ιδρυτή της και λειτουργεί σαν Γυμνάσιο- Λύκειο.

Αργά το βράδυ – για τα Κυπριακά δεδομένα- αφού ευχαριστήσαμε τον συμμαθητή μας για τη ζεστή φιλοξενία του, αναχωρήσαμε για τη Λευκωσία «φτιαγμένοι» απ΄ τη ζιβανία και χορτασμένοι στην ψυχή και στο στομάχι..

Το φωτογραφικό υλικό που ακολουθεί, αποδεικνύει των λόγων τα αληθή..

ΣΗΜ. Γι αυτούς που, τυχόν, δεν γνωρίζουν:

 Η ζιβανία είναι παραδοσιακό οινοπνευματώδες ποτό της Κύπρου, αντίστοιχο με τα δικά μας τσίπουρο- τσικουδιά-ρακή. Η διαδικασία παρασκευής της είναι παρόμοια. Χρησιμοποιούνται όμως ρώγες σταφυλιού, που συνθλίβονται πριν την τοποθέτησή τους σε πιθάρια για τη ζύμωση, και όχι στέμφυλα (τσάπουρα) όπως στο τσίπουρο.Μετά την απόσταξη, η τελική της περιεκτικότητα σε αλκοόλ κυμαίνεται συνήθως μεταξύ 49⁰ και 51⁰ .

Ο σουντζούκος είναι παραδοσιακό γλυκό της Κύπρου. Δημιουργείται από καρύδι ή αμύγδαλο περασμένα σε κλωστή, που στη συνέχεια περνά μέσα από πυκνό διάλυμα μούστου. Στεγνώνει και ξαναπερνά, μέχρι να δημιουργηθεί το επιθυμητό πάχος.

 Eyedoc

Φωτό 1
Καθ' οδόν προς συνάντηση του Κλεόβουλου. Στη διασταύρωση μετά τη Λατάμεια. Ήδη έχουν διανυθεί τα πρώτα 13 χλμ από Λευκωσία.

Φωτό 2
Φωτογραφίζονται πριν αρχίσουν τις ...ζιβανιές και τα λουκούλεια γεύματα! 
Κλεόβουλος Ιωάννου(αριστερά) και Θανάσης Γιαννακάκης. 

Φωτό 3
Αγνά  προϊόντα παραγωγής Αγρού: Ζιβανία και νερό!

Φωτό 4
Αρχίζει το κέρασμα. Πρώτο πιάτο χειροποίητα γλυκά κουταλιού!

Στο Μαντείο του Τροφώνιου Λιβαδειάς.

Το προηγούμενο Σάββατο 5/11,ξεκινήσαμε πρωί από την Αθήνα για μια ακόμα επίσκεψη της Τάξης μας, σε τόπους αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Με πρωτοβουλία και πάλι του  συμμαθητή μας Γιώργου Χατζηδήμα, αυτή τη φορά κατευθυνθήκαμε στον Ν. Βοιωτίας.

Πρώτη στάση στο Κάστρο του Γλά στην Κωπαίδα.

Το Κάστρο του Γλα είναι από τα σημαντικότερα φρούρια -ακροπόλεις της αρχαιότητας.  Όταν η Κωπαΐδα ήταν λίμνη, ο λόφος ήταν νησί. Το ύψος του λόφου κυμαίνεται από 20 έως 50μ. Η ακρόπολης του Γλα είναι επταπλάσια από αυτής των Μυκηνών και δεκαπλάσια της Τίρυνθας. Στα ριζά του λόφου υπάρχουν φυσικές καταβόθρες από όπου χανόταν το νερό της λίμνης. Σήμερα αυτές οι καταβόθρες είναι στάνες όπου οι κτηνοτρόφοι της περιοχής φυλάνε τα πρόβατα.
Ο λόφος είναι οχυρωμένες με κυκλώπεια τείχη πάχους 5,50 μ και συνολικό μήκος 3 χλμ.

Δεύτερη στάση στον Ορχομενό.

Εκεί όπου οι ανασκαφές έφεραν στο φως σπουδαιότατα ίχνη όλων των περιόδων της προϊστορικής εποχής της Ελλάδος σε διαδοχικά στρώματα σε τέσσερεις φάσεις Η τελευταία φάση, αντιστοιχεί με τη Μυκηναϊκή περίοδο και είναι η περίοδος ακμής του Ορχομενού.. Στην ίδια εποχή ανήκει και ο λεγόμενος θησαυρός του Μινύου, θολωτός τάφος όμοιος στο σχήμα με τον θολωτό τάφο του Ατρέως στις Μυκήνες και με ένα θολωτό τάφο στις Αρχάνες της Κρήτης.
O λεγόμενος θησαυρός του Μινύου, που δεν σώζεται δυστυχώς στην κατάσταση των δύο άλλων τάφων, αποτελείται και πάλι από τον δόμο, τη θόλο κι ένα πλευρικό δωμάτιο. Ο δόμος επικοινωνεί με τη θόλο με μια πόρτα, που στεγάζεται από ένα υπερμέγεθες μονολιθικό υπέρθυρο. Η θόλος ήταν κτισμένη όπως συνήθως κτίζονταν οι Μυκηναϊκοί Θολωτοί τάφοι, με πέτρες σε ισοδομικές σειρές κατά το λεγόμενο εκφορικό σύστημα, δηλαδή σε δακτυλίους που στενεύουν στην κορυφή. Το πλευρικό δωμάτιο, που επικοινωνούσε πάλι με τη θόλο, με πόρτα, είναι επενδυμένο εσωτερικώς, τόσο στους τοίχους, όσο και στην οροφή, με τεράστιες ανάγλυφες λίθινες πλάκες, διακοσμημένες με σπείρες και ανθέμια. Ο θησαυρός του Μινύου είχε συληθεί ασφαλώς στην αρχαιότητα. Η θόλος του χρησιμοποιήθηκε και σε μεταγενέστερα χρόνια και στη ρωμαϊκή εποχή τοποθετήθηκε στο κέντρο μια μαρμάρινη τράπεζα.

Τρίτη στάση στο αρχαίο Τροφώνιο Μαντείο  στη Λιβαδειά.

Βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου με το μεσαιωνικό κάστρο όπου βρίσκονται τα ερείπια για τα οποία πιστεύεται ότι αποτελούν, ό,τι απέμεινε από το Τροφώνιο , στο ιερό άλσος της αριστερής όχθης του ποταμού, προς τον προφήτη Ηλία.
Η αληθινή μαντική σπηλιά του Τροφώνιου, δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί, παρόλο που οι ιερές πηγές αποτελούν τουριστικό αξιοθέατο και τα ερείπια ενός ναού στέκουν λίγο πιο πέρα.

Στο Τροφώνιο Μαντείο ταξίδευαν από παντού και ζητούσαν μελλοντολογικούς χρησμούς πάρα πολλοί άνθρωποι και εκεί είχαν προσφύγει ζητώντας βοήθεια πολύ σπουδαίοι άντρες .
Κατά την αρχαιότητα η πόλη λεηλατήθηκε και καταστράφηκε δύο φορές (395 π.Χ.-86 π.Χ.), αλλά τον 2ο αι. μ.Χ. η πόλη γνώρισε μεγάλη ακμή, και στο Τροφώνιο Άντρο κατέφτασαν για χρησμό άνθρωποι από τις τέσσερις γωνίες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, (ανάμεσα τους και ο Παυσανίας, που στις Περιηγήσεις του περιγράφει με όλες τις λεπτομέρειες τα παράξενα που συνέβαιναν εκεί).
Στο ιερό άλσος, το μαντείο του Τροφώνιου λειτουργούσε μέχρι την πλήρη εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού και την απαγόρευση δια νόμου, από τον Θεοδόσιο Α', των τελετουργιών, των αρχαίων θρησκειών και μυστηρίων.

Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες, αφήσαμε πίσω μας τους σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους που επισκεφθήκαμε και αργά το απόγευμα κατευθυνθήκαμε σε γνωστή ταβέρνα – έξω από τη Λιβαδειά – όπου συσκεφτήκαμε …με παϊδάκια στα κάρβουνα, και προγραμματίσαμε τις επόμενες αναλόγου ενδιαφέροντος εξορμήσεις μας. 

Φωτό 1
Μπροστά στο Κάστρο του Γλά στην Κωπαϊδα
Από αριστερά: Το ζεύγος Ζεβόλη, Γεωργάτσος, Χατζηδήμας, Μερέβης,Αργυρός και Πετροδασκαλάκης.

Φωτό 2
Μέσα στο πλευρικό δωμάτιο του θησαυρού του Μινύου στον Ορχομενό.
Ο Χατζηδήμας δείχνει την οροφή με τις τεράστιες ανάγλυφες λίθινες πλάκες διακοσμημένες με σπείρες και ανθέμια.

Φωτό 3
Στο θόλο του θησαυρού του Μινύου
Από αριστερά: Αργυρός, Γεωργάτσος, Ζεβόλης, Πετροδασκαλάκης, Χατζηδήμας, Πισιμίσης και Μερέβης.

Γιορτάζει ο Άγγελος !

Χρόνια  Πολλά !

στους  συμμαθητές  μας

ΙΑΚΩΒΟΥ & ΚΙΤΡΙΝΑΚΗ

Απλά μαθήματα (σύγχρονης) πολιτικής οικονομίας.

Αυτή η  ιστορία που διάβασα, «αδιόρατα» κάτι μου θύμισε. Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε;

          Σοφιστής


    "Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι . 500 ευρώ! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα. Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο. Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση. Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να . ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν . με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες.

Σε κάθε περίπτωση η (τυχόν) ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα (δεν) είναι τυχαία."

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Το τραγούδι της πλατείας

Το ποίημα αυτό ο Γ.Σουρής το έγραψε κατά τη χρεοκοπία του 1893, επί πρωθυπουργίας Χαρίλαου Τρικούπη.

H Τάξη του 67 με τους καθηγητές Κορώνη και Παπαϊωάννου.

Από τον απόφοιτο της Τάξης του 1967 Γιάννη Πισιμίση, πήραμε και δημοσιεύουμε τις πάρα κάτω  φωτογραφίες από εκδρομές που πραγματοποίησαν συνοδευόμενοι από τους καθηγητές τους – και καθηγητές μας - Βασίλη Κορώνη και Δημήτριο Παπαϊωάννου.

 Η φωτογραφία με τον Κορώνη είναι από την εκδρομή της Β’ Λυκείου το έτος 1966 προς τη Βόρειο Ελλάδα και το στιγμιότυπο είναι στο Βόλο.

Οι φωτογραφίες με τον Παπαϊωάννου είναι από την εκδρομή της Γ’ Λυκείου το έτος 1967 στη Ρόδο.

Υ.Γ Ευχαριστούμε τον 67άρη συμμαθητή μας, για τη παραχώρηση των φωτογραφιών και μέχρις ότου αποκτήσουν το δικό τους ektoblog , είμαστε στη διάθεσή τους για αναρτήσεις με ανάλογο ενδιαφέρον.

Φωτό 1

Από αριστερά: Πισιμίσης, Μαθιουδάκης, Σκοπελίτης, ΚΟΡΩΝΗΣ , Γλαντζής, Μένεγος, Βαλαβάνης, Κωνσταντινίδης ............................................., .................................................και Κουτσουδάκης. 

Καθήμενος: Μεθενίτης

Φωτό 2 
Ο  ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ  στο κέντρο ξεναγεί τους μαθητές της Τάξης του 67 στην Αρχαία Λίνδο της Ρόδου. 

Φωτό 3
Ο  ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ  στο άκρον αριστερά - με κουστούμι και γραβάτα ! -  επιβλέπει τους λουόμενους μαθητές της Τάξης του 67 σε πλαζ της Ρόδου. 

Επιμέλεια ανάρτησης ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΣΙΜΙΣΗΣ