Με ένα ανανεωμένο και εμπλουτισμένο ρεπερτόριο, το γνωστό μουσικό σχήμα των Prima Vista, επιστρέφουν μετά από έξι μήνες περίπου, στην Αίθουσα «Μάνος Κατράκης» στην Χρυσή Ακτή Χανίων. Για τον λόγο αυτό έδωσαν στην βραδιά τον τίτλο «Νόστιμον έαρ», επισημαίνοντας την επιστροφή τους και το γεγονός ότι – επιτέλους – μπήκε η άνοιξη!
Το Σάββατο 31/3/2012, στις 9:30 μ. μ., οι Prima Vista θα εμφανιστούν με μια αλλαγή στην σύνθεσή τους με τους: Κώστα Γιαννάκη (ενορχήστρωση – πιάνο), Παναγιώτη Βιντινή (κιθάρα – τραγούδι) και Σταμάτη Παπαδάκη (κιθάρα – τραγούδι), πλαισιωμένους από την Κατερίνα Παπουτσάκη (τραγούδι). Το ρεπερτόριό του περιλαμβάνει κλασσικά κομμάτια Ελλήνων συνθετών (Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Μούτση, Ξαρχάκου, Σαββόπουλου, Λοϊζου κ. α.) καθώς και θεματικά κομμάτια από θέατρο και κινηματογράφο.
Κρατήσεις θέσεων στα τηλέφωνα 2821033472 και 6975861592.
Το Σάββατο 31/3/2012, στις 9:30 μ. μ., οι Prima Vista θα εμφανιστούν με μια αλλαγή στην σύνθεσή τους με τους: Κώστα Γιαννάκη (ενορχήστρωση – πιάνο), Παναγιώτη Βιντινή (κιθάρα – τραγούδι) και Σταμάτη Παπαδάκη (κιθάρα – τραγούδι), πλαισιωμένους από την Κατερίνα Παπουτσάκη (τραγούδι). Το ρεπερτόριό του περιλαμβάνει κλασσικά κομμάτια Ελλήνων συνθετών (Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Μούτση, Ξαρχάκου, Σαββόπουλου, Λοϊζου κ. α.) καθώς και θεματικά κομμάτια από θέατρο και κινηματογράφο.
Κρατήσεις θέσεων στα τηλέφωνα 2821033472 και 6975861592.
Αίθουσα «Μάνος Κατράκης»
Μανόλης Πουλής
Άσχετο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω! Παρά το γεγονός ότι το παρόν σχόλιο έρχεται σε ανάρτηση για μια μουσική συναυλία στα Χανιά - κι ευχαριστώ τους συμμαθητές που ανέλαβαν την σύνταξή της, θα ευχόμουν να είστε όλοι εδώ να την παρακολουθήσετε - η καθημερινότητα δεν μας αφήνει ασυγκίνητους. και παρ' όλα τα βιβλία που (δεν) διαβάσαμε, πρέπει να στεκόμαστε στις καταγεγραμμένες ιστορικές μνήμες.
1843: Mαθήματα ιστορίας από το 1ο Μνημόνιο της Ελλάδας
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
1843_greek_coup. Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να αποπληρώσει στην τραπεζική ελίτ της Ευρώπη χρεολύσια και τόκους δανείων που είχε λάβει τα προηγούμενα χρόνια. Δυστυχώς, πέρα από τους επαχθείς όρους των δανείων αυτών, τα χρήματα δεν είχαν διοχετευθεί ώστε να δημιουργηθούν υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης, στο παλάτι και στους Βαυαρούς συμβούλους.
Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Προκειμένου να συγκεντρωθούν τα χρήματα για την αποπληρωμή των τόκων και κάτω από την πίεση των κυρώσεων η κυβέρνηση έλαβε μέτρα λιτότητας την άνοιξη του 1843 τα οποία όμως φάνηκε πως δεν απέδιδαν και ότι δε θα ήταν αρκετά για να συγκεντρωθεί το απαιτούμενο κεφάλαιο και έτσι τον Ιούνιο του 1843 η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά.
Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά και αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα έπρεπε να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει υπέρ των δανειστών της μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών.
Προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους αλλά και των ποσών που εισπράττονται.
Και συνεχίζω
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου ήταν τα ακόλουθα:
Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν κατά 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.
Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.
Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ένστολων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.
Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης", που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.
Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.
Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα
τα δημόσια έργα.
Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.
Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί
υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.
Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.
Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες "εθνικές γαίες"
με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.
Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.
Το αποτέλεσμα των εξαιρετικά σκληρών αυτών μέτρων ήταν οι δανειστές να πάρουν, όντως, ένα μέρος των χρημάτων τους αλλά η χώρα να οδηγηθεί σε μία βαθιά και πολυετή ύφεση η οποία οδήγησε στην εξαθλίωση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, θεωρείται από πολλούς ιστορικούς μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.
(ευχαριστώ για τις πολύτιμες πληροφορίες και την καταλυτική συμβολή της στη συγγραφή του άρθρου την κα Μάρθα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, διδάκτορα Ιστορίας).
Άραγε θα μάθουμε ποτέ την Ιστορία μας και εν γένει θα την λάβουμε σοβαρά υπ' όψη;
Ή μήπως θα δούμε κάποια παραλλαγή της, σε επανάληψη, σύντομα;
δεν τη βλέπουμε ήδη;
ΑπάντησηΔιαγραφήμανόλη,ας μας λες για τις εκδηλώσεις καμιά βδομάδα πριν,που ξέρεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία!
ΑπάντησηΔιαγραφή- Την Παρασκευή 6/4 θα έχω μια βραδιά με κλασσική άρπα, σε έργα Γάλλων συνθετών των αρχών του 20ου αιώνα. Σολίστ η εκ Θεσσαλονίκης Ελένη Τσαουσάκη.
- Την εβδομάδα μετά το Πάσχα θα έχω τους "The 3 SAS project" σε μια βραδιά από την ροκ στην τζαζ. Σας στέλνω και κάποια σχετικά demo.
- Και στις 28/4 ημέρα Σάββατο είναι το κουσρτέτο του Dirty Harry Guitar σε βραδιά με soft rock μουσική.
Πιο πέρα βλέπουμε....
Γενική ώρα έναρξης 9:30 μ. μ.
Όχι Σπύρο μου δεν την βλέπουμε. Η 30ετία (1982 - 2012) έχει επιδράσει τόσο αρνητικά στο πολιτικό ένστικτο των νεοελλήνων, που η βλάβη φαίνεται ανήκεστος. Με πρώτους διδάξαντες αυτούς από το ΠΑΣΟΚ που ποδηγέτησαν κατ' αρχήν μεγάλο μέρος της αριστερής συνείδησης του λαού και με κακούς μαθητές του Ν.Δ., που εφάρμοσαν κατά τον γνωστό δεξιόστροφο στρεβλό τρόπο τα μαθήματα που πήραν από τους δήθεν "σοσιαλιστές", εκμαύλισαν το πολιτικό ζώο που λέγεται "Έλληνας" και απονεύρωσαν κάθε του αντίδραση. Αυτό που είδαμε με τους "αγανακτισμένους" (δήθεν) πέρυσι, δεν ήταν παρά ένα συνονθύλευμα επαιτών που έτσι και τους πετούσες ένα ξεροκόμματο θα έβαζαν την ουρά στα σκέλια και θα το έγλυφαν για την υπόλοιπη ζωούλα τους.
Όχι δεν ελπίζω σ' αυτούς ούτε πια στη γεννιά μας, αν και παρουσιάζονται και αξιόλογες φωνές. Ελπίζω στην σημερινή γεννιά των 20άρηδων προλετάριων που θα σαρώσει ότι σαθρό υπάρχει στην κοινωνία μας - γιατί έτσι μας πρέπει. Το μόνο που φοβάμαι είναι πια κατεύθυνση θα πάρει αυτό το ξέσπασμα, σε φασίζουσες διαδρομές ή σε προοδευτική κατεύθυνση. Σαν ανιστόρητοι που είμαστε φοβάμαι στο πρώτο. Εκεί δεν πάτησε και ο Χίτλερ;
Μόνο που τώρα τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα!
Ζητείται αριστερά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι επειδή, όπως φαίνεται, δεν βρήκατε την αριστερά επανέρχομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ βολικό να τα ρίχνουμε όλα στα ΠΑΣΟΚ. Δεν χωράει αμφιβολία ότι ευθύνεται (ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας) για απίστευτη πολιτική αθλιότητα και, τελικά, τα τελευταία χρόνια, για συνειδητή προδοσία.
Όμως να θέλουμε να παραγράψουμε τις ευθύνες όλων μας, είναι υποκρισία.
Το ΠΑΣΟΚ "ενσάρκωσε" σε πολιτικό επίπεδο τις αδυναμίες και τα ελαττώματα όλων μας.
Δηλαδή τι έγινε στους συνεταιρισμούς, τι έγινε στην τοπική αυτοδιοίκηση, τι έγινε στη δημόσια διοίκηση (μπορώ να απαριθμώ ατελείωτα) όλα τα ήλεγχε και τα καθοδηγούσε το ΠΑΣΟΚ ποιά ήταν η παρέμβαση και η στάση των λοιπών πολιτικών δυνάμεων;
Είναι πολύ εύκολο και βολικό να γενικεύουμε και να μιλάμε για γενιά του Πολυτεχνείου, για ΠΑΣΟΚ κ.ο.κ. κάποιος άλλος πάντα φταίει και όχι εμείς.
Τώρα μας φταίνε οι αγανακτισμένοι. Σίγουρα πρόκειται για μια αυθόρμητη και ανοργάνωτη κίνηση - αντίδραση. Σίγουρα στερείται ιδεολογίας, ακριβώς γιατί είναι αυθόρμητη. Εκεί συγκεντρώθηκαν όσοι θίγονται, παρόλο ότι, η συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν υπήρξε άμοιρη των παραπάνω ευθυνών.
Είναι ένα κίνημα αντίθεσης και όχι θέσης. Πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς; Όμως κάποιοι σηκώθηκαν από τους καναπέδες και δεν είναι λίγο.
Όχι το διακύβευμά μας δεν είναι αυτό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Εμείς δεν απειλούμαστε από ένα Χίτλερ.
Το καθεστώς που επέρχεται θα είναι απείρως χειρότερο από το ναζισμό, γιατί έχει τα μέσα να είναι. Το έχει περιγράψει ο Χάξλευ, στον γενναίο καινούργιο κόσμο.
Η χώρα μας επιλέχτηκε για αρχή, ακριβώς γιατί ήταν (επιτρέψαμε να είναι) ιδίαίτερα ευάλωτη.
Λυπάμαι αλλά είναι ή τώρα ή ποτέ.
Κανένας νέος στο απώτερο μέλλον δεν θα έχει καμία δυνατότητα αντίστασης, αν δεν δώσουμε τη μάχη εδώ και τώρα.
Και το ερώτημα είναι που βρίσκεται η αριστερά.
Δεν μπορεί λέει να ενωθεί, γιατί έχει ιδεολογικές διαφορές!!!!!!!!!
Τι μας λέτε, το 1989 τα βρήκαν πολύ εύκολα με το Μητσοτάκη, για να παραπέμψουν τον Παπανδρέου, τώρα που διακυβεύεται η Δημοκρατία, η επιβίωση του λαού μας, ψειρίζουν τη μαϊμού.
Το 1942 παραμέρισαν τις ιδεολογικές καθαρότητες, έφτιαξαν το ΕΑΜ και μεγαλούργησαν. Σήμερα που ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος εξαντλούνται σε βυζαντινολογίες.
Πρόκειται για πολιτικούς νάνους (αν δεν πρόκειται για κάτι χειρότερο).
Με συγχωρείτε παρεκτρέπομαι (και έχω πλήρη συνείδηση του γεγονότος) όμως δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου θα βιώσουν το χειρότερο είδος σκλαβιάς που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.
Λυπάμαι δεν είμαι αισιόδοξος για το αποτέλεσμα.
Όσο μπορώ όμως θα αντισταθώ.
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
ΑπάντησηΔιαγραφήμεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Αναγκάζομαι λοιπόν να υπερασπιστώ τις απόψεις μου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτα πρώτα, δεν ψάχνω να βρω την «αριστερά»(*). Τον λαό ψάχνω να βρω, σαν εκείνο τον σκυλοφιλόσοφο με το φανάρι. Τον λαό που θέλουν συνυπεύθυνο εκείνοι που έχουν την ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα. Κι ευθύνη έχουν όσοι – νόμιμα ή παράνομα(**) – ασκούν κυβερνητική εξουσία. (Κι όπως έλεγε ο φίλος μου – μακαρίτης πια – Ιάσονας Τζαβέλας: «ο κλέφτης θα σε πει κλέφτη, ο απατεώνας, απατεώνα και η πουτάνα, πουτάνα!»).
Όσο για τους «αγανακτισμένους» … είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της ξεβολεμένης διαμαρτυρίας. Σηκώθηκαν, λέει, από τον καναπέ! Χα! Γιατί; Δεν έβλεπαν την κοινωνική αδικία που υπήρχε ανέκαθεν; Και, βέβαια, χωρίς να κοπιάσουν ποτέ να σκεφτούν, άρχισαν να σκέφτονται! Τι πράγμα; Η σκέψη είναι δύσκολο πράγμα. Δεν είναι γι αυτούς. Και μόλις μπουν τα δύσκολα θέματα, άσε καλύτερα, δεν είναι για μας. Και να τα παράγωγα σχήματα που θα συγκρατήσουν τις διαρροές από τα ταυτιζόμενα «κυβερνητικά» κόμματα – ένθεν και ένθεν. Και που θα οδηγήσουν σε μια πολυκομματική Βουλή, για συνεργασίες, που θα επιτρέψουν να παραμείνουν στα πόστα εκείνοι, που αποδεδειγμένα οδήγησαν τη χώρα στα σημερινά της χάλια. Αυτό άλλωστε ομολογείται, άμεσα ή έμμεσα, από την ηγεσία τουλάχιστον του ενός από τα δυο συνεταιράκια. (Και θα συμφωνήσει και το άλλο, να το δείτε).
Η αναζητούμενη ενότητα της αριστεράς (σε κομματικό επίπεδο) είναι μια προσδοκία όλων των σκεπτόμενων ιδεολόγων. Η οπαδοποίηση της πολιτικής ζωής της έχει στερήσει αυτή την δυνατότητα, που όμως έχει ξεπεραστεί στην βάση των υπαρκτών προβλημάτων και είναι θέμα χρόνου η αναζήτηση κοινού παρονομαστή. Που θα προέλθει από την λαϊκή βάση κι όχι από τις ηγεσίες – που εν τινι μέτρω – εκφράζουν μια κομματική ελίτ.
Μην στεναχωριέσαι για την … φραστική σου παρεκτροπή αγαπητέ μου Σοφιστή. Αν διαβάσεις λίγο Λένιν θα έβλεπες ότι οι εκφρασμένες θέσεις σου είναι πταίσματα μπροστά στα όσα κατέθετε ο μεγάλος επαναστάτης. Άλλωστε η φραστική επιθετικότητα βοηθάει στην εξέλιξη της σκέψης. Και να είσαι αισιόδοξος. Όχι γιατί αντιστέκεσαι (η αντίσταση είναι αμυντική στάση), αλλά γιατί μπορείς ακόμα να καταθέτεις σκέψεις που μπορεί να είναι χρήσιμες για την επόμενη γενιά.
(*) Στο σύγχρονο πολιτικό μπλέντερ οι έννοιες αριστερά – δεξιά δεν εκφράζουν τα κοινά πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα του λαού, αλλά τις εκτελεστικές μεθοδεύσεις των ηγετικών ομάδων των κομμάτων. Και πρέπει να βλέπουμε τις αντιθέσεις σαν αυτή του λαού με την άρχουσα τάξη και τους εκφραστές της (αστούς, τραπεζίτες, κεφάλαιο).
(**) Ποιος νομιμοποιεί την κυβέρνηση Παπαδήμου; Μήπως θα πρέπει να μιλήσουμε για «αστική κοινοβουλευτική δικτατορία»;
Σίγουρα δεν είμαι Λένιν, άρα και οι λεκτικές μου παρεκτροπές είναι ανάλογες της διαφοράς μεγέθους, δεν παύουν όμως να είναι παρεκτροπές. Όμως εδώ που φθάσαμε, ελπίζω, να συγχωρείται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τη Δημοκρατία ή είναι ή δεν είναι. Ολίγον έγγυος δεν νοείται. Άρα κάθε επιθετικός προσδιορισμός (αστική, λαϊκή, σοσιαλιστική, χριστιανική κ.ο.κ.) με κάνει επιφυλακτικό.
Συμφωνώ απόλυτα για τις ηγεσίες - κομματικές ελίτ, οι οποίες για το μόνο που νοιάζονται είναι να διατηρήσουν την όποια πολτική τους ισχύ και κυρίως τα προνόμιά τους, και όχι να υπερασπίσουν τα λαϊκά συμφέροντα.
Πράγματι, έχεις απόλυτο δίκηο, ο λαός αυτή τη στιγμή είναι (και) πολιτικά ανυπεράσπιστος και πρέπει να δημιουργήσει ο ίδιος, από την αρχή, τα πολιτικά σχήματα μέσα από τα οποία θα αντισταθεί.
Αυτό όμως προϋποθέτει τη διαμόρφωση μιας σύγχρονης προοδευτικής πολιτικής ιδεολογίας. Δεν πιστεύω στο τέλος των ιδεολογιών που είναι διαχρονικές.
Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η, αντίστοιχη, στοίχιση (εκούσια ή ακούσια) στη μία από τις δύο πλευρές του δίπολου, αποτελεί διαχρονική ιστορική πραγματικότητα.
Αυτό που με φοβίζει είναι το γεγονός ότι, σήμερα, η τεχνολογία καθιστά δυνατό των έλεγχο όχι μόνο του σώματος, αλλά και του πνεύματος των ανθρώπων.
Εκεί βρίσκεται ο (ορατός πλέον) κίνδυνος της απόλυτης υποδούλωσης.
Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα έχουμε τη δυνατότητα να καταθέτουμε ελεύθερα σκέψεις και απόψεις.
Θα δώσω ένα απλό παράδειγμα.
Προωθείται η θέσπιση μιας ηλεκτρονικής κάρτας, όπου θα καταγράφονται οι συναλλαγές μας, ώστε να κατασταλεί (λέει) η φοροδιαφυγή.
Ενθουσιασμός από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, όποιος τολμήσει να το αμφισβητήσει, αμέσως του αποδίδεται η μομφή του φοροφυγά.
Σε ένα επόμενο στάδιο θα επεκταθεί (επίσης "εύλογα" και για τους ίδιους λόγους) η καταχώρηση, σ΄ αυτή, κάθε οικονομικής μας συναλλαγής, κάθε εσόδου μας και κάθε δαπάνης. Καμία συναλλαγή δεν θα μπορεί να γίνει, χωρίς τη χρήση της. Έτσι, όποιος δεν τη διαθέτει δεν θα μπορεί να κάνει καμία συναλλαγή, θα είναι κοινωνικά απόβλητος, ουσιαστικά δεν θα υπάρχει.
Τι εμποδίζει, άραγε, να καχωρηθούν, εκεί, και όλα μας τα προσωπικά δεδομένα, για λόγους "ασφαλείας";.
Όμως έτσι μια αόρατη εξουσία θα μπορεί να μας ελέγχει απόλυτα. Όχι μόνο τι εισοδήματα έχουμε και τι και που τα ξοδεύουμε, αλλά που πάμε, τι κάνουμε, ποιους βλέπουμε, πως διασκεδάζουμε, κάθε πτυχή του ιδιωτικού βίου, ακόμα και η πιο προσωπική.
Φοβάμαι ότι ο Μεγάλος Αδελφός είναι πολύ κοντά.
Γι΄ αυτό η αγωνία.
Το πρόβλημα της υποβάθμισης του επιπέδου ζωής, είναι άσήμαντης σημασίας, μπροστά στην επερχόμενη απόλυτη υποδούλωση.
Και το ερώτημα είναι πόσο καιρό έχουμε;
Πρώτα να το συνειδητοποιήσουμε και μετά να αντιδράσουμε;
Λοιπόν, καλέ μου Σοφιστή, δεν πρέπει κατ’ αρχήν να φοβάσαι. Ο φόβος είναι ένα συντηρητικό συναίσθημα που αναστέλλει σε μεγάλο βαθμό την θετική σκέψη και κυρίως την επιθετική δράση. Παρά το γεγονός ότι πιο κάτω θα αμφισβητήσω κάποιες έννοιες που περιέχονται στο επιτάφιο μήνυμα του Νίκου Καζαντζάκη: «δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος» θα το χρησιμοποιήσω για να σε ωθήσω σε μιαν άλλη πορεία σκέψης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Σχετικά με το θέμα του «Μεγάλου Αδελφού», η βασική στόχευση της εκάστοτε εξουσιαστικής ομάδας ήταν η ποδηγέτηση της κοινωνίας στις απαιτήσεις των ισχυρών. Ο George Orwell απλά έδωσε σ’ αυτή την προσπάθεια ένα όνομα. Προφητικό ίσως – αλλά αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων συγγραφέων, να βλέπουν το μέλλον. Ανέκαθεν οι εξουσίες θυσίαζαν τον κοσμάκη στο βωμό της «δογματικής» άσκησής τους, π.χ. η Ιερά Εξέταση (που σε μερικές χώρες κράτησε μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα – Ισπανία).
Η κυρίαρχη έκφραση αυτής της ποδηγέτησης ερχόταν και έρχεται πάντα μέσα από την μορφή του φόβου. Αυτοί που εξουσιάζουν ξέρουν πολύ καλά να χειρίζονται τον φόβο του πλήθους, ξεκινώντας από την απλή «τρομοκρατία» και χρησιμοποιώντας κατασταλτικούς μηχανισμούς μετατρέπουν τον στιγμιαίο τρόμο σε διαρκές φοβικό σύνδρομο. Γιατί όμως ο άνθρωπος είναι ευάλωτος στον φόβο;
Γιατί έχει συνείδηση του πεπερασμένου της ζωής. Κι όσο κι αν θέλησαν οι θρησκευτικές μυθολογίες να τον ανακουφίσουν μιλώντας για μια «μέλλουσα ζωή», ο φόβος αυτός δεν μπορεί να υπερκεραστεί. Ειδικότερα όταν αυτές οι μυθοπλασίες πέρασαν στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης, όπου έγιναν και πάλι «μέσον» για την καθυπόταξη του λαού μέσω μιας επικείμενης τιμωρίας: την κόλαση!
Παρ’ όλα αυτά η κίνηση του «Μεγάλου Τροχού» της εξουσίας (κατά Σαίξπηρ) παραμένει αέναη. Ίσως να είναι η φύση η ίδια που επιτρέπει αυτή την κίνηση.
Το «1984», του George Orwell, όπου πρωτοαναφέρθηκε ο όρος «Μεγάλος Αδελφός (Big Brother), γράφτηκε το 1949, σαν επιτομή στην αντι-Σοβιετική υστερία του συγγραφέα, παρά την αναρχοαυτόνομη πολιτική και ιδεολογική του πορεία. Το 1952 ο Ελβετός «κομμουνιστής πάστορας» φιλόσοφος και θεατρικός συγγραφέας Φρήντριχ Ντυρρενματ γράφει στην «Νυχτερινή Συνομιλία», απ’ όπου και αντιγράφω:
ΑπάντησηΔιαγραφή«………….
Ο ΑΝΤΡΑΣ : Και τι σου μάθανε οι Αθώοι και Ταπεινοί;
Ο ΑΛΛΟΣ : Τι μπορώ να νικήσω και τι μένει Ανίκητο.
Ο ΑΝΤΡΑΣ : η δύναμή σου πάει να δύσει; Λοιπόν; Διστάζεις; Ε, μια που καταντήσαμε έτσι που να φιλοσοφούν ακόμα κι οι δήμιοι, τότε σ’ ακούω.
Ο ΑΛΛΟΣ : Η δύναμη που μου δώσανε, κύριε, και που την εξασκώ με τα χέρια μου, ο ασημένιος μισόκυκλος που χαράζει το πελέκι μου καθώς πέφτει, η αστραπή απ’ το μαχαίρι μου, καθώς λαμποκοπάει μεσ’ το σκοτάδι της νύχτας, ή η απαλή θηλειά που τυλίγω γύρω απ’ το λαρύγγι, είναι μονάχα ένα μικρό κομμάτι της Δύναμης αυτών που βιάζουν τον άνθρωπο πάνω σε τούτη τη γη. Κάθε μια πράξη βίας είναι ίδια με την άλλη, έτσι κι η δική μου Δύναμη είναι των Δυνατών η Δύναμη. Όταν σκοτώνω, σκοτώνουνε αυτοί με τα δικά μου χέρια, μόνο που αυτοί είναι πάνω, ενώ εγώ είμαι κάτω. Κι οι προφάσεις τους είναι ένα σωρό, αρχίζουν από υψηλές, πνευματικές, τάχα, δικαιολογίες για να καταλήξουν στις πιο χυδαίες. Εγώ δουλεύω χωρίς προφάσεις. Αυτοί κινούν τον κόσμο ολάκερο, εγώ είμαι μονάχα ο ήσυχος άξονας που γύρω του στριφογυρίζει ο φοβερός τους τροχός. Αυτοί κυβερνάνε και στο βάθος της φρίκης τους στέκει η δική μου σιωπηλή μορφή. Στα κοκκινισμένα χέρια μου πήρε η βία τους την τελειωτική της μορφή, όπως το έμπυο μαζεύεται γύρω από το απόστημα. Και είμαι εδώ γιατί κάθε πράξη βίας είναι κακή. Κι έτσι όπως κάθομαι πάνω σ’ αυτό το γραφείο, κάτω από το φώς της λάμπας, μπροστά στο θύμα μου, σφίγγοντας κάτω από το παλιό μου πανωφόρι το μαχαίρι, εμένα καταφρονάνε, γιατί η ντροπή κύλησε από τους Δυνατούς της γης και φορτώθηκε στις δικές μου πλάτες, για να σέρνω εγώ και την δική τους ντροπή. Εμένα με φοβούνται μόνο. Όμως για τους Δυνατούς δεν νιώθουνε μονάχα φόβο αλλά και θαυμασμό. Κι άλλοι τους ζηλεύουνε που μπορούνε και χαίρονται τους θησαυρούς τους, γιατί η δύναμη διαφθείρει, έτσι που ν’ αγαπά κανείς αυτό που θα έπρεπε να μισεί. Και δως του και τριγυρίζουν τους Δυνατούς οι οπαδοί κι οι οπαδοί των οπαδών, σαν τα σκυλιά που πετάγονται να χάψουν τα ψίχαλα της Δύναμης, αυτά που αφήνουνε να πέσουν οι μεγάλοι, πάλι για να βγούνε οι ίδιοι κερδισμένοι. Κι αυτός που είναι ψηλά, την Δύναμή του την δανείστηκε απ’ αυτόν που έπεσε και το αντίθετο πάλι. Ένα σκοτεινό ανακάτεμα από βία και τρόμο, από απληστία και ντροπή τους έχει αγκαλιάσει όλους, έτσι που στο τέλος απ’ αυτό το ανακάτεμα γεννιέται ένας άλλος Δήμιος, που ο κόσμος τον φοβάται περισσότερο από εμένα, γεννιέται η Τυραννία που όλο και σπρώχνει καινούργιες μάζες στις ατέλειωτες σειρές που οδηγούνε στο σακάτεμα του ανθρώπου, παράλογα, γιατί έτσι κι αλλιώς αυτή δεν έρχεται ν’ αλλάξει τίποτα μόνο να καταστρέψει. Γιατί η μια πράξη βίας γεννάει μιαν άλληνε, η μια Τυραννία γεννάει μιαν άλληνε, ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή σαν τα στροβιλιστά μονοπάτια που οδηγούνε στην κόλαση.
Ο ΑΝΤΡΑΣ : Πάψε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΑΛΛΟΣ : Εσείς μου είπατε να μιλήσω, κύριε.
Ο ΑΝΤΡΑΣ : Λες και μπορεί κανείς να σου ξεφύγει …
Ο ΑΛΛΟΣ : Το κορμί σας, κύριε, μπορώ να σας το πάρω, είναι στη διάθεση της βίας, γιατί κάθε τι που φθείρεται και γίνεται σκόνη, υποτάσσεται σ’ αυτήν. Γι αυτό όμως που αγωνίζεστε, δεν φτάνει η δύναμή μου, γιατί αυτό δεν γίνεται σκόνη. Κι αυτό είναι που μάθανε σε μένα ένα δήμιο, ένα σιχαμερό άνθρωπο οι Αθώοι, αυτοί οι Αθώοι, που τους τσάκισε το πελέκι μου, μα που δεν αμύνθηκαν: πως ο άνθρωπος μπορεί την ύστατη ώρα του θανάτου του να παρατήσει την περηφάνια του, το φόβο, ακόμα και το δίκιο του, για να πεθανει όπως πεθαίνουνε τα παιδιά – χωρίς να αναθεματίζουνε τον κόσμο! Κι αυτουνού του Ανθρώπου η νίκη είναι πιο μεγάλη απ’ αυτήν που μπόρεσε ποτέ του να απολαύσει ο Δυνατός. Στην ταπεινή τους πτώση οι Ταπεινοί, στη γαλήνη τους που μ’ αγκάλιαζε και μένα σαν μια προσευχή, στο μεγαλείο του θανάτου τους, που αντίκρουε κάθε λογική, σ’ αυτά τα πράγματα που ο κόσμος τα περιγελά ή ακόμα λιγότερο σηκώνει αδιάφορα τους ώμους, οι ταπεινοί μου φανερώσανε την αδυναμία του Άδικου, το αήμαντο του Θανάτου και την πραγματικότητα του Αληθινού. Πράγμα που δεν το ‘ξερα, που κανένα όργανο της Δικαιοσύνης δεν θα μπορέσει ποτέ να συλλάβει, που καμιά φυλακή δεν θα μπορέσει ποτέ να το χωρέσει. Είναι «Κάτι», που δεν ξέρω τίποτα γι αυτό, παρά μονάχα πως υπάρχει. Γιατί καθένας που μεταχειρίζεται τη βία είναι κλειδαμπαρωμένος στην κατασκότεινη ειρκτή της ίδιας του της ύπαρξης. Αν ήταν ο άνθρωπος μονάχα κορμί, κύριε, τότε θα ‘ταν εύκολο για τους Δυνατούς. Θα κτίζανε τα κράτη τους, έτσι όπως κτίζει κανείς ένα μαντρότοιχο, αγκωνάρι πάνω στ’ αγκωνάρι, συνταιριασμένο για ένα κόσμο από πέτρα. Μα τώρα, όσο γερά κι αν χτίζουνε, όσο θεόρατα κι αν είναι τα παλάτια τους, όσο υπερδύναμα τα μέσα τους, όσο έξυπνες οι ραδιουργίες τους, μέσα στα κορμιά των ατιμασμένων, που μ’ αυτά πασχίζουν να χτίσουν, μέσα σ’ αυτό το αδύναμο υλικό έχει εισχωρήσει η Γνώση. Ξέρουνε πως θα ‘πρεπε να είναι ο κόσμος – και πως είναι. Και μέσα τους ξυπνάε η θύμηση για ποιο λόγο έπλασε τον άνθρωπο ο Θεός (*) καθώς και η Πίστη, πως αυτός ο κόσμος, έτσι όπως είναι τώρα, πρέπει να σπάσει, να κομματιαστεί για να ‘ρθει στον κόσμο το δικό Τα
ου Κράτος, σαν μια δύναμη εκρηκτική, πιο δυνατή απ’ αυτήν που σκορπάει το Άτομο. Μια δύναμη που όλο και θα περιβάλλει τον άνθρωπο, σαν την νωθρή μάζα από ξινή προζύμη που όλο και θα ανατινάζει τα τειχόκαστρα της βίας, όπως το αλαφρό νεράκι χωρίζει στα δύο το βράχο και την δύναμή του την αλέθει, την λιώνει, την κάνει άμμο που ξεγλιστράει μέσα από χούφτα ενός παιδιού.
………………….».
(Απόσπασμα από το κείμενο του Φρειδερίκου Ντυρρενματ, «Νυχτερινή Συνομιλία (με ένα κάθαρμα)», θεατρικό μονόπρακτο γραμμένο για το ραδιόφωνο το 1952, μετάφραση Μίτση Κουγιουμτζόγλου για το περιοδικό Θέατρο (1964)).
(*) Μην ξεχνάμε ότι ο συγγραφέας ήταν πάστορας. Με την ευρύτερη έννοια, η αναφορά στον Θεό – Δημιουργό, θα μπορούσε να καλύψει και την δαρβίνεια αντίληψη της εξέλιξης.
Δεν πιστεύω ότι σου έλυσα κάποιους φόβους. Η αναφορά σου στο «παγκόσμιο φακέλωμα» δεν είναι μελλοντική υπόθεση. Η Google, που ήδη χρησιμοποιούμε για επικοινωνία, δήλωσε πως από την 1η Μαρτίου 2012 αλλάζει την πολιτική ασφαλείας του διαδικτύου, στο όνομα μιας «διαφημιστικής πολιτικής», ουσιαστικά ανιχνεύοντας μέσα από τις επιλογές των χρηστών του διαδικτύου τις πιθανές καταναλωτικές μας συνήθειες. Αυτό και μόνο από μόνο του συνιστά «φακέλωμα», όσο κι αν φαίνεται «αθώο».
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ’ αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως αυτό θα πάρει πολύ χώρο. Γι αυτό σε παραπέμπω στα δύο τελευταία σχόλια της ανάρτησης του blog μας της 7ης Μαρτίου, σχετικά με το 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Συστημικής Επιστήμης στην Ελούντα (Σεπτέμβριος 1991).
Και αναφέρομαι στο «όνειρο». Όχι σαν ονειροκρίτης – μακριά από μένα οι μεταφυσικές δοξασίες – αλλά σαν εγκεφαλική λειτουργία. Όταν ο ανθρώπινος εγκέφαλος δημιουργεί «εικόνες» που δεν έχουν βάση το οπτικό ερέθισμα μετατρέπεται σε ένα είδος «δημιουργού», που πάει πέρα από τα όρια του επιστητού. Μέσα σ’ αυτές τις «εικόνες» αναπλάθεται ο κόσμος όλος και δημιουργούνται φανταστικοί κόσμοι που δεν είναι «αποκυήματα», όπως διατείνονται οι εξουσιαστές, αλλά επιθυμίες, προσδοκίες και γνώσεις που ανασύρονται από το υποσυνείδητο σε πρώτη φάση και σε βαθύτερη προσέγγιση από το ίδιο το ασυνείδητο, δηλαδή από την παρακαταθήκη γνώσεων του βρίσκονται καλά φυλαγμένες στα ανεξερεύνητα έγκατα του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Εκεί καμία «εξουσία» δεν θα μπορέσει να φτάσει ποτέ. Γιατί είναι αυτό το «Κάτι» που γράφει ο Ντύρρενματ.
Ίσως το σχόλιο αυτό να είναι μακροσκελεστατο. Και κουραστικό. Ο προβληματισμός μου όμως είναι αν το διαβάζει κανείς εκτός από εμάς τους δυό φίλτατε Σοφιστή. Αν ναι τότε χαλάλι. Αν πάλι όχι η ελπίδα βρίσκεται - όπως πάντα - στο μέλλον!
Μανόλη, είδα τα εξαιρρετικά ενδιαφέροντα σχόλια σου σήμερα, γιατί έλλειπα για δουλειά στη Θεσσαλονίκη και σε ευχαριστώ για τον κόπο που μπήκες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι στις προθέσεις μου, ούτε ασφαλώς και στις δικές σου, να μεταβάλλω τη σελίδα σε χώρο ανταλλαγής των απόψεών μας, θα μπορούσαμε, άλλωστε,να αλληλογραφούμε απευθείας.
Είμαι σίγουρος ότι διαβάζονται τα κείμενα, τώρα γιατί δεν γίνονται περισσότερες παρεμβάσεις, αυτό είναι άλλη ιστορία.
Ναι, ο μεγάλος αδελφός είναι σχεδιασμένος από πολλά χρόνια (δεκαετίες) και είναι ήδη εδώ, όπως είπα και σε ένα απαντητικό σχόλιό μου, σε email που μου στάλθηκε σχετικά με τη δυνατότητα πλήρους ελέγχου, όσων χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα τύπου smartphones Apple και Android.
Απλά θέλησα να δώσω ένα απλό παράδειγμα, με βάση μια διαδικασία που είναι, ήδη, σε εξέλιξη στη χώρα μας, και που μπορεί να (και θα) καταλήξει, αν δεν αντισταθούμε.
Αντιλαμβάνεσαι πως όταν χρησιμοποιώ το ρήμα φοβάμαι δεν το χρησιμοποιώ υπό την έννοια ότι αισθάνομαι να με παραλύει ο φόβος, αλλά ότι θεωρώ σοβαρό το ενδεχόμενο ενός δυσάρεστου αποτελέσματος.
Εξάλλου, ο φόβος όταν δεν μας παραλύει (όπως σωστά λες) είναι πολύ χρήσιμος, αφού ενεργοποιεί δυνάμεις του οργανισμού και της νόησης, προς αποφυγή του κινδύνου, που αλλιώς θα παρέμεναν ανενεργές.
Τούτες τις μέρες ξανάπεσε στα χέρια μου ένα (σύντομο) κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη, σχετικά με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ (είναι χρήσιμο όσοι δεν το έχουν δει να το αναζητήσουν, από το Επιστολές στη Γαλάτεια, εκδόσεις Δίφρος) γιατί παρά το στομφώδες ύφος είναι συγκλονιστικό.
Θα χρησιμοποιήσω το κλείσιμό του. Γράφει λοιπόν ο Ν.Κ.(κρατάω και την ορθογραφία)
Ανίλεη, αυστηρή είναι η στιγμή που περνούμε. Δε στρέφουμε το πρόσωπό μας στον ουρανό, ζητώντας βοήθεια. Ξέρουμε ουρανός και γης είναι ένα. Ο νους, ας είναι ο ποιητής ουρανού και γης, αυτός ανέλαβε όλη την ευθύνη του χαμού ή της σωτηρίας. Ο νους μας είναι σαν το "Μικρό Σκορπιό" μιας αφρικάνικης παράδοσης, που αν την ήξερε, πολύ θα την αγαπούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
"Ο μικρός σκορπιός είπε:- Εγώ, ο μικρός σκορπιός ποτέ δεν θα επικαλεστώ το όνομα του Θεού. Εγώ, ο μικρός σκορπιός, όταν θέλω να κάμω τίποτα, θα το κάμω με την ουρά μου!"