Αφιερωμένη στην Ημέρα κατά των Φυλετικών Διακρίσεων (21η Μαρτίου), η παρούσα ανάρτηση. Με αναφορά σ' έναν ΑΝΘΡΩΠΟ με κεφαλαία γράμματα, που το χρώμα της επιδερμίδας του τον "άφησε" εκτός Ιστορίας. Πρόκειται για τον Χάμιλτον Νάκι, τον "νέγρο" χειρουργό, τον βοηθό του "λευκού" καρδιοχειρουργού Κρίστιαν Μπάρναρντ στην πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς από άνθρωπο σε άνθρωπο (δεκέμβριος 1967)
. Το γεγονός ότι ένας νέγρος χειρουργός - που δεν είχε ποτέ αποκτήσει εγκύκλια πανεπιστημιακή παιδεία - δεν θα μπορούσε να μετέχει σε μια τέτοια παγκόσμια επιστημονική διαδικασία οφειλόταν στο καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής που απαγόρευε σε νέγρο γιατρό (εκπαιδευμένο ή μη) να αγγίξει λευκό ασθενή. Το καθεστώς απαρτχάιντ κατέρρευσε.
Και η συμμετοχή του Χάμιλτον Νάκι στην πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς αναγνωρίστηκε επίσημα και από το κράτος που προέκυψε μετά την αλλαγή του καθεστώτος. Παρ' όλ' αυτά υπάρχουν ακόμα φωνές - σε "υψηλό" επίπεδο - στον χώρο της Ιατρικής και κυρίως του Τύπου (π.χ. ο "έγκυρος" Economist" ) που ακόμα και σήμερα αρνούνται στον νεκρό πλέον Νάκι την αναγνώριση που του οφείλουμε.
Υπενθυμίζοντας, εν κατακλείδι, ότι το πρόβλημα με τις φυλετικές διακρίσεις δεν έχει ακόμα επαλειφθεί.
Μανόλης Πουλής
Μανόλης Πουλής
Όπως βλέπετε η αλήθεια, κάποιες φορές, ΕΙΝΑΙ μαύρο άσπρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, αγαπητέ μου Σοφιστή, η υπόθεση «ρατσισμός» ή «φυλετική διάκριση» δεν είναι υπόθεση «ΑΣΠΡΟ – ΜΑΥΡΟ» ή τούμπαλιν. Είναι και των υπολοίπων χρωμάτων ή και ενδοχρωματική υπόθεση. Ούτε και σύγχρονο πολιτικό φαινόμενο. Είναι πανάρχαιο φαινόμενο και αφορά όλους τους λαούς (γιατί – όπως γράφει ο Μπρεχτ στις «Ιστορίες του κ. Κόυνερ» – «… όταν συναντάς την βλακεία γίνεσαι βλάκας»).
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έστειλα στο blog μας την σχετική ανάρτηση για τον … λαθροχειρούργο Hamilton Naki και μάλιστα μίλησα και με τον pcmc για το θέμα – ευχαριστώ Γιώργο για την άμεση αντίδραση καθώς και το τραγούδι από τα «Νέγρικα» του Λοϊζου – πίστευα ότι θα υπήρχε και ένα γενικότερο ενδιαφέρον με παρεμβάσεις πολιτικού τύπου. Παρατηρώ όμως μια περίεργη σιγή ιχθύων. Τι συμβαίνει συμμαθητές; Σας αποστόμωσε το Μνημόνιο Β;
Αυτό κι αν είναι ρατσιστικό!
Υπάρχει μια καταπληκτική σκηνοθετική δουλειά του Jerry Lewis το «Bell boy» (ταινία του 1961, ασπρόμαυρη αγαπητέ Σοφιστή) καθώς κι ένα video clip του ίδιου με αντιρατσιστικό θέμα (παραγωγή της UNESCO) που μου διαφεύγει ο τίτλος. Ίσως σ’ αυτό να μπορούσε να βοηθήσει ο Sot Rod.
Μια γραμματική- εννοιολογική παρατήρηση:
Διαγραφή...λαθροχειρουργός και όχι ..λαθροχειρούργος.
Ενοιοπλογικά κατά το: δημιουργός, πλαστουργός, αμπελουργός και
όχι κατά το ¨κακούργος, πανούργος, μούργος κλπ.
H ταινία μικρού μήκους λέγεται ΒΟΥ και υπάρχει στο ΥouTube. Κάντε copy-paste το link
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=s4igGRP9Jwc
Μανόλη, στείλε μου με Email την ταχυδρομική σου δ/νση για τον Gamlet του '64 που έχω υποσχεθεί.
Χαιρετισμούς σε όλους.
/σρ
Φίλτατε Σωτήρη, χίλια ευχαριστώ για την πληροφορία για την ταινία του Jerry lewis. Πέρα από το γεγονός ότι η ανταπόκρισή σου ήταν ακαριαία (!). Την ταινία αυτή την είχα δει σε μια εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης(*) πριν από πολλά χρόνια, αλλά όχι από την αρχή κι έτσι δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον τίτλο της. Νομίζω όμως ότι ταιριάζει απόλυτα με την συγκεκριμένη ανάρτηση για τις φυλετικές διακρίσεις (Γιώργο, Σπύρο και λοιποί δείτε την και αναρτήστε την συμπληρωματικά).
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ άλλη ταινία το ασπρόμαυρο "Bell boy" την είχα δει στο ΠΙΚΟΛΟ - στην αρχή της Συγγρού, το θυμάστε; - το 1966 και από τότε αναθεώρησα την άποψή μου για τον καλλιτέχνη Jerry Lewis (που οι ταινίες του μέχρι τότε με παρτενέρ τους Dean Martin, Frank Sinatra και Tony Curtis - την ιταλική μαφίασ δηλαδή - ήταν για μένα υπερβολή στο αμερικάνικο gang, δηλαδή μια υπερβολή στο κιτς). Σωτήρη, αν δεν την έχεις δει βρες την αξίζει τον κόπο.
Τέλος Σωτήρη, η ταχυδρομική μου διεύθυνση είναι: Μανόλης Πουλής/οδός Ιφιγενείας/Χρυσή Ακτή/Χανιά/Greece. Αν θές μου στέλνεις και την δική σου.
(*) Πιστεύω ότι μόνο τα κρατικά κανάλια μπορούν να παρουσιάζουν ποιότητα και αισθητική. Ανεξάρτητα από το τί κάνουν στον τομέα της ενημέρωσης - που κι εκεί έχουν ακόμα και κάποιο κώδικα δεοντολογίας. Αρκεί βέβαια να μπορούμε να "διαβάζουμε" πίσω από τις ... γραμμές.
Γιατί η ιδιωτική τηλεόραση το μόνο που έδωσε στον κόσμο ήταν και είναι ο χαρακτηρισμός της - εννοιολογικά. Φευ!
Αγαπητέ Μανόλη, συμφωνώ απόλυτα σε όσα αναφέρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσεις όμως, ελπίζω, και συ ότι το χιούμορ, έστω κακό, είναι αποδεκτό, κάποιες στιγμές, ιδιαίτερα όταν το θέμα είναι πολύ σοβαρό και δεν υπάρχει (λόγω άλλης απασχόλησης) επαρκής χρόνος για το σχολιασμό του.
Πάντοτε πίστευα ότι η σοβαρότητα δεν συγχέεται με τη σοβαροφάνεια.
Ελπίζω να μην κάνω λάθος.
Τώρα επί της ουσίας ο ρατσισμός σίγουρα δεν είναι σύγχρονο πολιτικό φαινόμενο, όπως, άλλωστε, και η συγγενής περίπτωση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα του καπιταλισμού, ούτε αποκλείσθηκε, σε καμία ιστορική περίοδο, ακόμα και την εποχή του "υπαρκτού".
Τώρα για να ξαναγυρίσω στο ρατσισμό, ο οποίος συναντάται, τις περισσότερες φορές, με την παραπάνω εκμετάλλευση, αλλά δεν ταυτίζεται μαζί της, είναι έμφυτος, φοβάμαι, αν όχι σε όλους, αλλά, και υποσυνείδητος, σε πάρα πολλούς ανθρώπους.
Θα σας πω μία δυσάρεστη (αλλά χρήσιμη) προσωπική μου εμπειρία.
Το 1971, στην τότε απογραφή, φοιτητής σκέφθηκα να κάνω τον απογραφέα, για χαρτζιλίκι.
Ήμουν απογραφέας στην περιοχή Μελισσίων ή Βριλησσίων, τότε κοινότητες, δεν είμαι σίγουρος σε ποια από τις δύο, γιατί, για μένα, αυτές οι περιοχές ήταν terra ingognita, και δεν τις ξεχώριζα. Δεν έχει σημασία, όμως, τότε επρόκειτο για περιοχή ιδιαίτερα αραιοκατοικημένη ( φανταστείτε ότι υπήρχαν στάνες, αλλά και βίλες, μόνο πολυκατοικίες δεν είχε, και τελικά κατάλαβα ότι με είχαν ρίξει, τελοσπάντων).
Σε μία από αυτές τις βίλες, διέμενε ένα ζευγάρι μαύρων (επαναλαμβάνω ότι, συνειδητά, απορρίπτω τον όρο έγχρωμοι) που είχε δύο μικρά παιδάκια.
Εκείνη την εποχή, σπάνια βλέπαμε φυλές άλλου χρώματος.
Βρήκα τα παιδάκια τρομερά χαριτωμένα και αξιαγάπητα, ταυτόχρονα, όμως, συνειδητοποίησα, με φρίκη, ότι τούτο με παραξένευε.
Προφανώς γιατί το στερεότυπο του χαριτωμένου το συνέδεα υποσυνείδητα με τη λευκή φυλή.
Με φρίκη αντιλήφθηκα ότι, στο υποσυνείδητο κάθε ανθρώπου, ακόμα και προοδευτικού, όπως ήθελα να θεωρώ τον εαυτό μου, ελλοχεύει ο φόβος και η άρνηση του διαφορετικού, καθώς και ότι πρέπει να καταβάλω προσπάθεια για να εκλογικεύσω και να καταπολεμήσω παρόμοιες νοοτροπίες.
Ήταν χρήσιμη εμπειρία, γιατί πήρα το μάθημά μου.
Δεν είναι περίεργο ότι, πολλοί, ακόμα και «καλοί» άνθρωποι, κατά τα λοιπά, αρνούνται να αποδεχθούν διαφορετικές νοοτροπίες, κουλτούρες και χρώμα, ακόμα και αν δεν φθάνουν στο ακραίο σημείο του ρατσισμού, όπως αυτός εκδηλώθηκε στη Νότια Αφρική.
Όσον αφορά την έλλειψη συμμετοχής, στη σελίδα, πλέον την έχω αποδεχθεί, γιατί παρά τις εκκλήσεις, προφανώς, δεν βρίσκονται ευήκοα ώτα.
Για την ετοιμότητα της σελίδας, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι είναι πάντα εντυπωσιακή.
Μερικές φορές "κρείττον το σιγάν του λαλείν"
ΔιαγραφήΌμως παρακολουθώ με προσοχή, όπως και πολλοί άλλοι (ενδεικτικά κοιτάξτε τον flag counter).
Εάν κάπου διαφωνήσω ή έχω κάτι σημαντικό, θα το πω.
Υ. Γ. Η βελτίωση της σελίδας είναι εμφανής. Μπράβο Γιώργο!
Μια και αύριο γιορτάζουμε μια ακόμα επέτειο της άφρονος επαναστάσεως του '21 θυμήθηκα τους Νενέκους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ όρος «Νενέκος», είναι συνώνυμος της εθνικής προδοσίας και μάλιστα του χειρίστου είδους, καθώς ο προδότης δεν περιορίζεται απλά στην επαίσχυντη πράξη της προδοσίας, αλλά παίρνει εμφανώς το μέρος του εχθρού, τασσόμενος εμπράκτως εναντίων των συμπατριωτών του.
Η απαξιωτική και μειωτική αυτή έκφραση, οφείλεται στον Νενέκο, έναν οπλαρχηγό της Επανάστασης του 1821. Ο Δημήτριος Νενέκος καταγόταν από το χωριό Ζουμπάτα των Πατρών κι έγινε οπλαρχηγός του προκρίτου της Πάτρας Βενιζέλου Ρούφου (ο Ρούφος αργότερα, διετέλεσε πρωθυπουργός), αφού προηγουμένως δολοφόνησε τους πολεμιστές Σπανοκυριάκο και Σαγιά που διεκδικούσαν το ίδιο αξίωμα.
Αρχικά διακρίθηκε στις πολιορκίες της Πάτρας και του Μεσολογγίου, αλλά μετά την άλωση του, συνεργάστηκε με τον αλβανικής καταγωγής, Αιγύπτιο στρατηγό Ιμπραήμ, ο οποίος του προσέφερε ορισμένα προνόμια. Το 1826 προσκύνησε και συμπαρέσυρε μαζί του και πολλούς άλλους. Το 1827, επικεφαλής των Τουρκοπροσκυνημένων πολέμησε εναντίον των Ελλήνων και τους νίκησε. Για αυτά τα «κατορθώματα» του και με τη μεσολάβηση του Ιμπραήμ, έγινε με διαταγή του Σουλτάνου, «μπέης».
Οι «προσκυνημένοι», σε συνάρτηση και με την επέλαση του Ιμπραήμ, αποτέλεσαν εκείνη την εποχή, μεγάλο πρόβλημα για την έκβαση της Επανάστασης και την έθεταν σε άμεσο κίνδυνο. Ήταν τότε, που ο Γέρος του Μοριά, βλέποντας τις θυσίες και τους αγώνες των Ελλήνων, να πηγαίνουν χαμένοι, από την μάστιγα των «προσκυνημένων» (στα απομνημονεύματά του ο Κολοκοτρώνης μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά: «Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου»), αντέτεινε το ιστορικό «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!» και «ξαναζωντάνεψε» την ετοιμοθάνατη Επανάσταση. Απάντησε με μια χωρίς προηγούμενο τρομοκρατία στην τρομοκρατία του Ιμπραήμ. Όσα χωριά αρνούντο να επανέλθουν στο ελληνικό στρατόπεδο, δέχονταν αιφνιδιαστικές επιθέσεις από τους άνδρες του Γέρου. Σε όλο τον Μοριά οι πρωτεργάτες του προσκυνήματος συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν. Στις πλατείες των χωριών οι απαγχονισμένοι συνεργάτες του εχθρού έκαναν τους διστακτικούς κατοίκους να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους τις απειλητικές προειδοποιήσεις του Έλληνα στρατηγού.
Όταν ο Ιμπραήμ από την Πάτρα ξεκινούσε για τα Καλάβρυτα με τον στρατό του και το Νενέκο με 2.000 δικούς του(!) στο χάνι του Βερβένικου ο Ιμπραήμ παραδρόμησε και περιπλανήθηκε μέσα στο δάσος ώσπου έπεσε πάνω στο Νενέκο και τους Αρβανιτάδες του. Στου Δεσπότη τη Βρύση καθώς προχωρούσε αυτός με τη νέα του συνοδεία κοιμήθηκε. Στην διάρκεια του ύπνου του όμως τον φύλαγαν καλά οι Νενεκαίοι γι’ αυτό σαν έφτασε στο στρατόπεδό του «επήνεσε τον Νενέκον δια την πίστην του, και περρήσια μάλιστα τον εχάιδευσε με τα χέρια του ενώπιον των επισήμων Τούρκων». Ο Κολοκοτρώνης μαθαίνοντας ότι ο Νενέκος είχε τον Ιμπραήμ στα χέρια του και δεν τον «έφαγε», σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του υπασπιστή του Φωτάκου, αγανάχτησε που «…ωρκίσθει παρρησία ημών εις τον Μεγάλον Θεόν των Ελλήνων και είπεν, ότι επιθυμεί τον φόνον του Νενέκου, και αν τον εύρισκε πουθενά με τα ίδια του τα χέρια τον εφόνευεν, πράγμα πολύ παράξενον και πρωτάκουστον από το στόμα του Κολοκοτρώνη να ομιλή περί φόνου, και ότι μόνος του θέλει να τον κάμη».
Η εκτέλεση του Νενέκου, έγινε τελικά το 1828, κατ’ εντολήν του Κολοκοτρώνη, από τον αδελφό του δολοφονημένου Σαγιά.
Έκτοτε, το όνομα του Νενέκου ταυτίστηκε με τον προσκυνημένο, το δουλοπρεπή άνθρωπο, το μίασμα, τον προδότη, τον άνθρωπο που δεν έχει σε τίποτα να ξεπουλήσει τις ιδέες του, την αξιοπρέπεια του, την εθνική, την αγωνιστική του ταυτότητα, πουλώντας τους παλιούς συναγωνιστές του και συμπράττοντας με παλιούς αντιπάλους του προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συγκυριακά του συμφέροντα.
Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις του σήμερα, είναι εντελώς συμπτωματική.
Χρόνια πολλά.