Ο συμμαθητής μας Βασίλης Χριστόπουλος μας έστειλε τα φύλλα της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ" της 25ης Οκτωβρίου 1969, όπου δημοσιεύονται τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων της χρονιάς που αποφοιτήσαμε Ίσως μερικά από αυτά να ενδιαφέρουν κάποιους από εμάς.
ΥΓ Επειδή η ανάγνωση των ονομάτων μέσα από την ανάρτηση δεν είναι ικανοποιητική , η διαχείριση του blog θα στείλει και τα 5 αρχεία (.pdf ή .jpg) σε όποιον μας τα ζητήσει (ekto1969@gmail.com)
Επί τέλους το είδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδα ότι πέρασα στην Πολυτεχνική Σχολή του Α. Π. Θ., μετά από σαράντα δυο και μισό χρόνια!
Για να είμαι ειλικρινής, όταν εκείνο το απόγευμα – γύρω στις 6 – μαθεύτηκε ότι βγήκαν τα αποτελέσματα των εισαγωγικών, μ’ έζωσαν τα μαύρα φίδια. Δεν είχα γράψει αρκετά καλά ώστε να είμαι σίγουρος και από την άλλη ο πατέρας μου μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο μετά από σοβαρότατο καρδιακό επεισόδιο. Οι γιατροί είχαν συστήσει να αποφεύγει τις συγκινήσεις, γενικά.
Και να που εκείνο το απόγευμα με παίρνει στο τηλέφωνο από το καφενείο του Φερεντίνου, γωνία Συγγρού με Πετμεζά (στον Αη Γιάννη, στη Γαργαρέτα) και να θέλει σώνει και καλά να πάμε να δούμε σε κάποια εφημερίδα τα αποτελέσματα. Τι να κάνω;
Στην Χρήστου Λαδά γινόταν χαμός. Πού να μπορέσεις να μπεις σε κάποια από τις εφημερίδες του Λαμπράκη; Σε μια μικρή οικονομική φυλλάδα λοιπόν στριμωγμένοι, μπήκαμε σε μικρά δωματιάκια που είχαν ένα στρογγυλό τραπέζι και πάνω του σε αντίγραφα πολυγράφου τα αποτελέσματα ανά κατηγορία σχολών (θεολογικές, νομικές, φιλοσοφικές, πολυτεχνεία κ. ο. κ.). Στάθηκα στο τραπέζι των πολυτεχνικών τμημάτων.
Τρέμοντας άρχισα να ανατρέχω τις σχολές μια προς μια. Δεν είδα τα’ όνομά μου πουθενά σε καμία από τις δώδεκα λίστες που πέρασαν απ’ τα χέρια μου. Ο πατέρας μου είχε καθίσει στα σκαλιά του διαδρόμου, έξω από το δωμάτιο και περίμενε. Τι να του έλεγα τώρα; Οι άλλοι που περίμεναν την σειρά τους με πίεζαν να βγω, εγώ δίσταζα και στεκόμουνα σα χαμένος, έχοντας πάλι στα χέρια την πρώτη λίστα που είχα δει.
Ένας ξάδελφος του Διαμαντή, του συμμαθητή μας, που είχε κατέβει για τον Νίκο (δεν θυμάμαι το όνομά του) μου λέει ξαφνικά:
- Να ‘σαι ρε! Ο Πουλής δεν είσαι;
Και μου δείχνει ένα όνομα στην λίστα επάνω. Για να είμαι ειλικρινής δεν το είδα το όνομά μου. Αναγνώρισα μόνο τον κωδικό του υποψηφίου που είχαμε για τις εξετάσεις και είδα τον βαθμό εισαγωγής μου: 133! Βγήκα από το δωμάτιο ανακουφισμένος. Όταν με ρώτησε και του είπα ότι πέρασα στην Θεσσαλονίκη εισέπραξα το αμίμητο:
- Στην Θεσσαλονίκη βρήκες να περάσεις ρε μ…!
Μεγάλα τα ζόρια και τότε!
Την επομένη δεν πήραμε ούτε εφημερίδα. Μας επιβεβαίωσαν το νέο συγγενείς και φίλοι που μας τηλεφωνούσαν για ευχές. Κι έτσι δεν είχα δει μέχρι σήμερα το όνομά μου στους εισακτέους του 1969!
Ας είναι. Σ’ ευχαριστώ αγαπητέ συγκάτοικε, εν Θεσσαλονίκη. Να ‘σαι καλά!
" Υπερεπείγον " έπρεπε να γράψετε.
ΑπάντησηΔιαγραφή