Κατηφορίζοντας την Αγκύλης…

Τέλος   Μάη του  2011. Εχω περάσει απο το πατρικό μου σπίτι στον Νέο Κόσμο και βρίσκομαι καθισμένος  στη  βεράντα . Κάτω μπορώ να βλέπω ενα μικρό μέρος της Βρεσθένης.Ενας δρόμος για πολύ ώρα άδειος απο ανθρώπους και με ελάχιστα αυτοκίνητα.Τριγύρω  παντού πολυκατοικίες. Μουντές, τεντόπανα ξεθωριασμένα, σκισμένα ,τοίχοι μουτζουρωμένοι, όλα  λουσμένα στο καυσαέριο.Κατεβασμένα ρολά, γλάστρες ξερές, αφημένες στη τύχη τους αδυνατούν να συντηρήσουν  έστω  και κάποιο αγριόχορτο. Τίποτα δεν μπορεί να δείξει κάποιο σημάδι ζωντάνιας.

Μα εδώ  κάποτε  πέρναγε ένα πολύβουο ποτάμι απο αγόρια και κορίτσια  για  το ΣΤ’  το  ΙΒ’ και το νυκτερινό. Οι φωνές  αντηχούν  όλο πιο δυνατά  και  με προσκαλούν στη  γνωστή διαδρομή.Επιμένουν και αναγκαστικά ξεκινώ   νοερά  να  ανηφορίσω  τη  Βρεσθένης , να  περάσω  απο το  λουκουμάδικο  του  Βομβύλα , και  μέσα  απο το στενάκι,  να  βγω  στη Ζεύξιδος και  να φτάσω  στο  Γυμνάσιο   που φοιτήσαμε.Ακο-λουθώ μια  διαδρομή  μοναχική  χωρίς  γνωστούς, χωρις τούς, συμμαθητές  και φίλους.  Τι στο διάβολο σκέφτηκα.  Αφού ο δρόμος ηταν  γεμάτος μαθητόκοσμο.  Τα πρωινά  τα μεσημέρια  και  τα βράδυα  που  πηγαίναμε η φεύγαμε προς  και απο το  Σχολείο μας. Κανέναν  δεν  μπορώ  να  θυμηθώ;  Να  ανησυχώ  για την μνήμη  μου;   

Φοβισμένος  τρέχω   να  πάρω  το  δρόμο  της  επιστροφής    απο  τη  κλασσική   διαδρομή : Γυμνάσιο - Πρωτέας.Μέσω  Πυθέου, που ακολουθούσαμε οι πιο πολλοί. Και  μετά    το κατέβασμα απο   Αγκύλης.

 Ξαφνικά  οι σημερινές πολυκατοικίες κονιορτοποιούνται.  Ξεφυτρώνουν οι μονοκατοικίες της εποχής μας με τα ανοικτά πατζούρια ,τις κουρτίνες στα τζάμια της πρόσοψης. Ευωδιάζουν  γλάστρες με βασιλικούς δυόσμο και ματζουράνες.    Ανθρωποι στους δρόμους  ξέγνοιαστοι , πρόσωπα γελαστά..  Στο  μυαλό  μου  αρχισε να  μαζεύεται  κόσμος  αρκετός . Τα σπίτια ανοιξαν  και  γέμισαν  απο  τους δικούς μας.Και οΙ συμμαθητές πολλοί , πάρα πολλοί ,για μια διαδρομή 400 μέτρων .  Ωρα  να  ξεκινήσουμε μαζί  την  επιστροφή  τώρα  που  η  μνήμη τα βλέπει ζωντανά μπροστά της  . Αναγκαστικά  θα  περιοριστώ  στο  όρια   της  Αγκύλης  και  στις  παρόδους  της.  Αν  ξέχασα κάποιον να με συγχωρήσει . Πάμε  λοιπόν.

Είμαστε  στην Πυθέου και  Αγκύλης.  Πρώτος  τη  κάνει  ο  Γιάννης  ο  Κουμαρέλας γιατί  στην  γωνία  ακριβώς  είναι  το  σπίτι  του . Αριστερά  το κόβει  ο  Γιώργος ο  Καλύβας να  φτασει  στα  20  μέτρα  στο  δικό  του  ακριβώς  απέναντι  απο το γήπεδο-παιδική χαρά  που  παίζει  ο  Πρωτέας. Προχωρούμε  λίγο  πάρα κατω και  στην  Ευδόξου  αριστερά  αποχαιρετάμε  τον  Ζαχαρία  τον  Μορφοπουλο  τον Νίκο τον  Διαμαντή  και  τον  “Καναδό  απο το  Βανκούβερ”    Στέλιο Καλπάκη.Δυνατή  γειτονιά  αφου  σε  ακτίνα  50  μέτρων μένουν τρία  δικά μας άτομα.

Η διαδρομή σύντομη με συχνές στάσεις.  Στον   επόμενο δρόμο στρίβει αριστερά  στην Εκαταίου ο  Ντίνος ο  Γεωργακόπουλος  και  αμέσως μετά στο   αδιέξοδο της Ροϊκου ο Νίκος ο Κλήμης  που  δεν  είναι  πια  κοντά  μας.Μας μένουν ακόμη 150 μέτρα για  να φτάσουμε στο  τέλος  της  Αγκύλης.Σε μια πόρτα εξαφανίζεται ο Γιώργος ο Κόνιαρης.   Και  οταν συναντάμε  την  Λασσάνη η παρέα μας   διαλύεται αφου  εκει  διασκορπίζονται  για τα σπίτια τους ,που βρίσκονται σε αυτόν το δρόμο, οι  Πολυχρόνης Κορωναίος (τα πρώτα χρόνια) ,  Γιάννης Καλογείτονας  και  Νίκος Κουντούρης ενω  ο  Φρατζέσκος Τσαντάνης περνάει   την  Φρατζή  και τερματίζει  τη  διαδρομή   δυο στενά πιο κάτω

Νίκος   Κουντούρης.

Παρατηρήσεις εντός και εκτός διαδρομής.

Για τα σχολικά μας  βιβλία , οπως είπε και  ο  Σπύρος (χωρίς να το  διευκρινήσει) ο  Παναγιώτης ο Αγκορτσάς τα φύλλαγε ,  τέτοια εποχή,  στη  Πυθέου.Για τη συμπλήρωση  της  συλλογής  αν  κάποιος  ψάξει  προσεκτικά  ίσως  κάτι να ανακαλύψει.

Ο  Αγγελος ο Ιακώβου είχε  κάποιες παρτίδες με την Αγκύλης. Συνήθιζε να περιφέρεται, όμως  μόνο τα βράδια,  στο  γνωστό  αδιέξοδο  κοντά  στη  Βουλιαγμένης .Για ιστορικούς λόγους   απλά το  καταγράφω εδώ.( Δεν θέλω κάποιος στα σχόλια να οδηγήσει το θέμα σε αντικείμενο που ξεφεύγει απο τα πάρα πάνω πλαίσια)

Αν έχω ξεχάσει  κάποιους  ζητώ και πάλι να με συγχωρήσουν  και παρακαλούνται οι διαχειριστές  να  τους ενσωματώσουν στο  αρχικό κείμενο.

            Και πάλι

                Νίκος Κουντούρης 

                                                                        ή απλά  nk   αν  βρεθώ  ξανά στις  σελίδες  του  Blog