Χρόνια Πολλά !
στους συμμαθητές μας
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟ, ΒΑΓΕΝΑ,
ΚΑΛΟΓΕΙΤΟΝΑ, ΚΑΤΣΑΜΠΑΝΗ, ΚΟΥΜΑΡΕΛΑ,
ΛΑΜΠΡΙΝΟ, ΛΑΪΟ, ΜΕΡΕΒΗ,
ΦΑΤΟΥΡΟ & ΧΡΥΣΟΥΛΑΚΗ.
ΚΑΛΟΓΕΙΤΟΝΑ, ΚΑΤΣΑΜΠΑΝΗ, ΚΟΥΜΑΡΕΛΑ,
ΛΑΜΠΡΙΝΟ, ΛΑΪΟ, ΜΕΡΕΒΗ,
ΦΑΤΟΥΡΟ & ΧΡΥΣΟΥΛΑΚΗ.
 |
| Αγία Σοφία , Κωνσταντινούπολη |
ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ:
Ο Ιωάννης ο βαπτιστής, επικαλούμενος και Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι άγιος και προφήτης του Χριστιανισμού. Ήταν σύγχρονος του Ιησού Χριστού και θεωρείται ότι με την διδασκαλία του προετοίμασε τον κόσμο να υποδεχθεί τον Μεσσία Ιησού, εξ ου και ο χαρακτηρισμός "Πρόδρομος". Η διδασκαλία του υπήρξε δηκτική ιδιαίτερα προς τις ανηθικότητες της όποιας εξουσίας, γεγονός που εξανάγκασε τελικά τον τότε τετράρχη της Γαλιλαίας Ηρώδη τον Αντύπα αρχικά να τον φυλακίσει και στη συνέχεια να τον θανατώσει δι΄ αποκεφαλισμού.
Έντεκα !! Γιάννηδες, ζωή να 'χουνε. Γι αυτό... άργησε σήμερα η ανάρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ με υγεία και τύχη.
Υ.Γ. Οι επιβάτες του Τιτανικού υγεία είχανε,τύχη δεν είχανε.
Δηλαδή αγαπητέ eyedoc αν ήταν σαρανταπέντε θα τους ευχόμασταν ... "κικιρίκου!!!";
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είναι καλά τα παληκάρια, να σκάνε από υγεία, όσο για την τύχη, να σου θυμίσω την φοβερή αποστροφή του Κορώνη, όταν τον ρώτησε συμμαθητής μας στην πρωτη Γυμνασίου (1963), που τον τσάκωσε ο Βασίλης να παίζει ΠΡΟΠΟ εκείνης της εποχής,για την τύχη τί πιστεύει. Ο Βασίλης το έκανε θέμα στην τάξη δηλώνοντας ότι "...δεν υπάρχει τύχη. Υπάρχει μόνο μαθηματικό στατιστικό ενδεχόμενο!"
Κι αυτή η εμμονή με τον Τιτανικό...!
Ερώτηση: Titanic δεν σημαίνει(για την ακρίβεια είναι μετάφραση του) τιτάνιος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί λοιπόν το καράβι με το όνομα Titanic αποκαλείται Ελληνικά Τιτανικός (κατά το Britanic Βρετανικός)και όχι "Τιτάνιος";
Κοίτα προβλήματα που έχει ο κόσμος την 7η μέρα του χρόνου! Πως είναι στα Αγγλικά το ΚΙΚΙΡΙΚΟΥ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις τέλειωσε μια συναυλία στην αίθουσα "Μάνος κατράκης" και επειδή δεν έχω διάθεση για ύπνο - άμεσα - να απαντήσω στα ερωτήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. "Titanic" όντως σημαίνει "τιτάνιος", όταν χρησιμοποιείται σαν επίθετο. Το πλοίο όμως είναι αντικείμενο και ως εκ τούτου στην ελληνοποίηση του ονόματος έπρεπε από επίθετο να γίνει ουσιαστικό με την κατάληξη -ικός. Αντίθετα το Britanic στην πτωχή Αγγλική γλώσσα είναι και επίθετο και ουσιαστικό, με αποτέλεσμα στην ελληνοποίηση του ονόματος να πάρει την κατάληξη -ος. Το τραγικό είναι ότι και τα δύο πλοία είχαν κοινή κατάληξη: βυθίστηκαν επειδή τράκαραν, το ένα σε παγόβουνο το άλλο σε νάρκη.
2. Έλα ντε! Ίσως αγαπητέ μου Προβοκάτορα, επειδή είναι η έβδομη μέρα του χρόνου (= εβδομη μέρα μιας κοπιώδους πορείας) και γεννιούνται απορίες δεινών.
Εν πάσει περιπτώσει στο Ενωμένο Βασίλειο οι πετεινοί (συμπεριλαμβανομένης και της Tottenham) καταγράφουν τον χρόνο με το Cucuricadoo! (προφέρεται κακαρικαντού!)
Με συγχωρείτε που επεμβαίνω στην τόσο ενδιαφέρουσα συζήτησή σας, αλλά για να μπερδέψω και λίγο τα πράγματα, να θυμίσω ότι στην τόσο «φτωχή» όπως λέτε γλώσσα του Σαίξπηρ, τα καράβια είναι γένους θηλυκού. Ο Τιτανικός ήταν δηλαδή she! Άρα «Τιτάνια». (Σε τίποτα δεν μπορείς να έχεις πια εμπιστοσύνη αυτούς τους Αλβίωνες).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανόλη θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Γιατί,σώνει και καλά θα έπρεπε το καράβι να βαπτιστεί με ουσιαστικό, και όχι με επίθετο, όπως πάρα πολλά (στην Ελλάδα τουλάχιστον) καράβια; Εάν εξαιρέσει κανείς την ονοματοδοσία με κύρια ονόματα (π.χ. Δημητρούλα, Αγ. Νικόλαος κ.α.)τα περισσότερα σκάφη έχουν κάποιο επίθετο (ή ονοματοποιημένο επίθετο)σαν όνομα(π.χ. Ενάλιος, Αλίκτυπος, Κεραυνός, Γοργόφτερος κ.α.). Μια ματιά στα λεμβολόγια-νηολόγια των λιμεναρχείων θα μας πείσει.Πιθανότατα λοιπόν η αλλαγή του ονόματος στην "μετάφραση" έγινε από αγραμματοσύνη ή ξενομανία (ή από την αναλογία με το Βρετανικός) κάποιου ή κάποιων δημοσιογράφων της εποχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρακτηριστικό σημερινό παράδειγμα, η εκ νέου ατυχής μετάφραση ιατρικών όρων που το όνομά τους έχει ληφθεί από την Ελληνική γλώσσα (το Κερατοειδ-ίτις (φλεγμονή του κερατοειδούς)έχει γίνει Κερατ-ίτις από το Keratitis, η Υπερμετρωπία (υπέρ-μέτρον-ωψ)έχει γίνει (από λίγους ευτυχώς Αγγλο-Αμερικανοσπούδαστους)Υπεροπία (από την Αγγλοσαξωνική συντόμευση του όρου Hypermetropia σε Hyperopia.
Παρατηρώ με έκπληξη, ότι η συζήτηση είναι για πρώτη φορά ΕΝΤΟΣ θέματος (Βάπτιση).
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά στο φύλο, θα συμφωνήσω με τον Sot Rods
Αχ, Σωτήρη μου μ' άναψες φωτιές! Τί τον ηθελες τωρα τον Shakespear; Είναι που μου άγγιξες τρεις ευαίσθητες χορδές:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Η Αγγλική γλώσσα. Ευτύχησα να έχω δάσκαλο στ' Αγγλικά τον Ευθύμη τον Κούζο, σ' εκείνο το παράρτημα του Στρατηγάκη, γωνία Βουλιαγμένης και Αγκύλης. Χρωστάω πολλά σ' αυτόν τον άνθρωπο, αυτό που λένε "ευ ζην". Θεωρούσα παιδιόθεν την Αγγλική "υπέρτερη γλώσσα", χωρίς να το σπουδαιολογήσω τότε. Σπουδαιότερη απέναντι στην Γαλλική, π.χ., γλώσσα για φρου φρου κι αρώματα. Και οι πεποιθήσεις αυτές επεκτεινόταν και στους αντίστοιχους λαούς.
Καίτοι στο 6ο κάναμε Γαλλικά. Βέβαια με την Περισσοράτη ήταν καταναγκαστικά έργα, με την Ξένου ήταν αλλοιώς. Βλέπεις υπήρχε ένας υπολανθάνων εφηβικός ερωτισμός, άρωμα θηλυκού σ' ένα στρατωνιζόμενο σχολείο.
Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι κάθε γλώσσα έχει μιαν ιδιαιτερότητα - μοναδικότητα θα έλεγα καλλίτερα. κι ότι όλες μα όλες είναι άξιες σεβασμού. Το κουφό είναι πως την αναβάθμιση για τα γαλλικά μου την ενέπνευσε ένας Γερμανός ο Πατρίκ Ζισκίντ, ("Το Άρωμα", "Το Κοντραμπάσσο", "Το περιστέρι" κ. α.) καθώς και στο γεγονός ότι όταν έγινε στις αρχές της 10ετίας του '80 προσπάθεια για επιβολή του μονοτονικού και στην γραπτή Γαλλική γλώσσα - τότε που εφαρμόστηκε και σε μας και το δεχτήκαμε με ηλιθιώδη αγαλίαση - οι Γάλλοι μαθητές ξεσηκώθηκαν απαιτώντας την διατήρηση του πολυτονικού τους συστήματος! (Ας τα βλέπουμε εμείς και οι εθελοδουλοι υπουργοί μας επί της παιδείας!)(*)
Για να επιστρέψω στην "φτωχή" Αγγλική γλώσσα Σωτήρη μου, είναι γνωστό ότι το πρώτο επίσημο κείμενο προερχόμενο από την γηραιά Αλβιόνα στα Αγγλικά συντάχθηκε το 1485. Μέχρι τότε η γραπτή επικοινωνία στο βασίλειο της Αγγλίας γινόταν στα γαλλικά. Και ο πρώτος λογοτέχνης της Αγγλίας που έγραψε στην αγγλική ήταν ο Geoffrey Chaucer, που το 1350 έγραψε τις ιστορίες "The Canterburry Tales" ("Οι Θρύλλοι του Καντέρμπουρυ").
Τέλος σχετικά με το φύλο... του πλοίου, όντως για τους Άγγλους είναι γένους θηλυκού, όπως άλλωστε όλες οι...μηχανές. Λέτε να θεωρούν και τις γυναίκες...sex machines;
2. Ο Σαίξπηρ. Ο μεγάλος Άγγλος ποιητής, αδικημένος από τους συμπατριώτες του για αιώνες χρειάστηκε τους Πολωνούς θεατρολόγους του 20ου αιώνα (Jan Kott κ. ά.) για να ανακτήσει την πραγματική του θέση στο λογοτεχνικό στερέωμα. Και την Σοβιετική σχολή θεάτρου ν' αναδεικνύει την επαναστατικότητα του συγγραφέα (η καλλίτερη ερμηνεία του Αμλετ τον περασμένο αιώνα ανήκει στον Ρώσο ηθοποιό Σμοντουνόφσκι, του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας γύρω στα 1985). Οι Άγγλοι, μέχρι τότε θεωρούσαν τον Σαίξπηρ "ρομαντικό"(**) εξ αιτίας της βασίλισσας Βικτωρίας (αυτή που είχε ένα κάρο παιδιά και που με διάταγμα (!) απαγόρευε στις γυναίκες να έχουν ... οργασμό!!! (sic)). (Άντε πάλι...σας την έφτιαξα την μέρα!).
Στην Ελλάδα ο Βασίλης Ρώτας απέδοσε με εξαιρετική ακρίβεια τον Σαίξπηρ, σ' όλα του τα θεατρικά έργα. Και οι μεταφράσεις του θεωρούνται σαν βάση για κάθε ανέβασμα παράστασης.
Και κάτι γλαφυρό για τους ελληνολάτρεις: Το 1864 παραστάθηκε για πρώτη φορά στο Βασιλικό Θέατρο της Αθήνας ο Άμλετ. Στην αναγγελία του έργου στα έντυπα της εποχής και στην προμετωπίδα του Θεάτρου αναγραφόταν ο τίτλος του έργου: "Αμλέτος, ο Πρίγκηψ της Δανιμαρκίας" υπό του Γουλιέλμου Σακεσπύρου.
3. Το θέατρο. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να συμμετέχω σε παράσταση έργου του Σαίξπηρ. Είχα όμως μια μικρή συμμετοχή σε παράσταση των "Θρύλλων του Καντερμπουρρυ" στα Αγγλικά με ένα ερασιτεχνικό σχήμα Άγγλων πάροικων στα Χανιά. Σε έναν από τους θρύλλους μπαίνει το ερώτημα: "τί θέλει μια γυναίκα;". Στην αντιφατικότα της σωρείας των απαντήσεων που δόθηκαν από τις γυναίκες - ρόλους του έργου η επιλεγείσα σαν σωστή απάντηση ήταν: "ΕΞΟΥΣΙΑ! Η γυναίκα θέλει να εξουσιάζει τον άντρα της, τον εραστή της, τα παιδιά της, τον οικογενειακό της περίγυρο και...την ερωμένη του άντρα της!"
Αυτά γραμμένα το 1350 παρακαλώ. Φαντάζομαι να το έχετε συνειδητοποιήσει!
...και οι αστερίσκοι:
ΑπάντησηΔιαγραφή(*) Ο λόγος που ...επεβλήθη το μονοτονικό στην γραπτή ελληνική γλώσσα ήταν όχι από την απαίτιση μέρους έστω της εκπαιδευτικής κοινότητας (μαθητές ή καθηγηυές π.χ.) αλλά μετά από απαίτηση της εργοδοσίας! Αν λάβουμε υπ' όψη ότι σε μια λέξη πέντε γραμμάτων - κατά μέσον όρο - πέραν από τα πέντε γράμματα απαιτείτο και άλλα δυο κτυπήματα στην γραφομηχανή (τόνος, πνεύμα ή υπογεγραμμένη), ο χρόνος που απαιτείται για το γράψιμο ενός κειμένου αυξάνεται ή μειώνεται κατά 20%.
Βλέπεται λοιπόν "ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο" στο ερώτημα που έθεσε αυτός με τα φρύδια.
(**) Το 1842 η Βασίλισσα Βικτωρία έκανε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει τον Σαίξπηρ στην συνείδηση της Αγγλικής αστικής τάξης, επιτρέποντας να ανέβει το "Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας" (Η ελληνική απόδοση του τίτλου είναι λάθος. Το έργο έχει τίτλο στα Αγγλικά "Midsummer Night Dream" που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει "Όνειρο της μεσαίας Νύχτας του Καλοκαιριού". Και αυτό έχει την ιδιαίτερη σημασία του, όπως θα δούμε παρακάτω). Μουσική για την παράσταση έγραψε τότε ο (εβραίος!) Mendelson Bartholdy που για εισαγωγή στην 5η πράξη έγραψε το γνωστό σε όλους "Γαμήλιο Εμβατήριο". Τόσο η παράσταση, όσο και η μουσική που συνετέθη γιαυτήν απέπνεαν έναν άκρατο ρομαντισμό, σε σημείο που όλες οι παραστάσεις του Σαίξπηρ που ακολούθησαν, σε όλα του τα έργα ακολούθησαν αυτήν την ατραπό, εκτρέποντας τα έργα από το πραγματικό τους περιεχόμενο. Πολλά χρόνια αργότερα και μετα τήν ανάλυση των Πολωνών θεατρολόγων ο Peter Brook ασπάστηκε την επαναστατικότητα των έργων του Σαίξπηρ και επι τέλους βλέπουμε Σαίξπηρ όπως πρέπει.
Και για να κλείσω. Το "Όνειρο" γράφτηκε κατά παραγγελία μιας κόμησας για τον δεύτερο γάμο της με έναν άντρα κατά είκοσι χρόνια νεώτερό της το 1602. Ο Σαίξπηρ, που έπαιζε τον ρόλο του Πουκ του ξωτικού, την "ξέχεσε" πατόκορφα με το έργο του διακινδυνεύοντας και την ζωή του την ίδια. Ξεκινώντας από τον τίτλο που αναφερόταν σ' ενα παγανιστικό έθιμο σεξουαλικής απελευθέρωσης που το επέτρεπε ακόμα και η καθολική εκκλησία στην Ισπανία, για μια βραδιά αυτήν της μεσαίας νύχτας του καλοκαιριού.
Α ρε γλέντια!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον Γιάννη που δεν εχει τι να κανει και σπερνει! (Τι κάνεις Γιάννη;κουκιά σπέρνω)
Στον Γιάννη που δεν τον ειδαμε ΠΟΤΕ! (Ακόμα δεν τον είδαμε Γιάννη τόνε βγάλαμε)
Στον Γιάννη που έχει μεγαλη ιδεα για τον εαυτό του(Σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει.)
Στον Γιάννη που ΠΟΤΕ δεν κανει τίποτα (Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί,πότε ο κώλος του πονεί)
... Στον Γιάννη που ειναι τζορμπατζής!(Γιάννης κερνάει,Γιάννης πίνει)
Στον Γιάννη που είχε λογικά τα ΠΑΝΤΑ!(Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα)
Στον Γιάννη με την διχασμένη προσωπικότητα!Όχι Γιάννης . Γιαννάκης)
Αν είχαν οι Γιάννηδες γνώση, μας δάνειζαν καμπόση.
Στους 45 Γιαννηδες..ετσι πακετο πανε αυτοι!(Σαράντα πεντε Γιάννηδες ενός κοκκόρου γνωση.)
Στον Γιάννη που ειναι φοβητσιάρης!(Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη)
Και στις Ιωαννες.
ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ Ιωάννηδες και μην ξεχνάτε πως αγαπημένος μαθητής του Ιησού ήταν Ιωάννης.
ΑπάντησηΔιαγραφήμανώλη,ο σμοκτουνόφσκι έδινε ρεσιτάλ ως άμλετ στην ταινία του κόζνιτσεφ του 1964.όποιος δεν έχει δει την ταινία χάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπύρο μου, ο τύπος έδωσε μια σειρά από παραστάσεις στο παρίσι το 1988 - 1989. Ανάμεσα στους θεατές εκείνων των παραστάσεων ήταν ο Σωτήρης Χατζάκης καλλιτεχνικός διευθυντής σήμερα στο Κ.Θ.Β.Ε. και η Ερση Δρίνη ενδυματολόγος - σκηνογράφος, εξ ου και η πληροφορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την ταινία την έχω δει.Και έχεις δίκηο!
Μανόλη καταπληκτικά σχόλια. Το ήξερα ότι θα άναβα φωτιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Άμλετ του 64 (Gamlet στα ρωσικά), τον είχα δει μικρός σε καλοκαιρινό σινεμά. Τον έχω γράψει από την τηλεόραση σε DVD. Στείλτε μου ένα Email αν θέλετε μια κόπια, αλλά θα μου πάρει λίγο χρόνο γιατί όλο το αρχείο μου λόγω μεταφοράς είναι σε κούτες που δεν έχω ανοίξει ακόμη.
Η ταινία που είχε αναγνωριστεί, ακόμη κι από τον Λορενς Ολιβιέ ως ο καλύτερος Άμλετ όλων των εποχών, γυρίστηκε στην Εσθονία, η μετάφραση ήταν του Μπόρις Πάστερνακ (χρόνια συνεργάτες με τον Κοζνιτσεφ στο Θέατρο) και η μουσική επιμέλεια του Δημήτρη Σοστακόβιτς!!!
http://www.imdb.com/title/tt0058126
Σωτήρη το email μου είναι:
ΑπάντησηΔιαγραφήmkatrakis1@gmail.com
Θα το χαρώ πολύ!
Ευχαριστώ για τα χρόνια πολλά και εύχομαι σε όλους σας ότι το καλύτερο. Τώρα όσον αφορά την σελίδα μας και επειδή είναι “μας” πρέπει να εκφράζει όλους μας ανεξάρτητα από τα προσωπικά θρησκευτικά πιστεύω. Και αν κάποιος ήταν αθεϊστής δεν θα επιτρεπόταν να προπαγανδίζει υπέρ της ανυπαρξίας θεών ή να αναφέρει τα εγκλήματα που έχουν κάνει οι περισσότεροι “άγιοι” . Οπότε θεωρώ περιττό και μη ενδιαφέρον την ανάρτηση εικόνων και των βίων των “αγίων”. Ακόμη μας κυνηγάνε τα μαθήματα θρησκευτικών στο σχολείο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε φιλικούς χαιρετισμούς
Αγαπητέ Δικαιόπολη,
ΑπάντησηΔιαγραφήέστω και καθυστερημένα να σου ευχηθώ και γω χρόνια πολλά, ιδιαίτερα γιατί γενικά το έχω ήδη κάνει, και να καλωσορίσω την επανεμφάνισή σου, γιατί μας έλειψες (όπως και άλλοι ονόματα δεν λέμε).
Τώρα με το σοβαρό ζήτημα που θέτεις (και λέω σοβαρό γιατί αγγίζει μία πολύ ευαίσθητη διάσταση της ιστοσελίδας και συγκεκριμένα του χαρακτήρα της) αντιλαμβάνομαι πλήρως τόσο την ευαισθησία, όσο και την ανησυχίας σου, μήπως αυτή εκτραπεί πέρα από κάποια όρια.
Αυτή η ευαισθησία και ανησυχία (πιστεύω ότι) μας διακατέχει όλους στον ίδιο βαθμό (πολύ δε περισσότερο, το πιστεύω απόλυτα, τους υπεύθυνους της σελίδας).
Τώρα σε σχέση με την πρότασή σου, χωρίς να την απορρίπτω, το να βρούμε μια κοινή συνισταμένη πράγματι θα απέτρεπε κάθε παραπάνω κίνδυνο, όμως νομίζω ότι ο "ελάχιστος κοινός παρονομαστής" θα είχε σαν παρενέργεια να έχουμε μία πλήρως "αποστειρωμένη" και "ανούσια" σελίδα, στην οποία θα είχαν θέση, αποκλειστικά, κείμενα ανεκδοτολογικού περιεχομένου και αναμνήσεων "από τα παλιά" (την αξία των οποίων δεν υποτιμώ, αλλά νομίζω, πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν αρκούν).
Αντίθετα, πιστεύω ότι είμαστε μεγάλα παιδιά και μπορούμε να αναπτύσσουμε απόψεις, με σοβαρό, κόσμιο και υπεύθυνο τρόπο, χωρίς ακρότητες και χωρίς να προκαλούμε την ιδεολογία, τα πιστεύω και τις απόψεις όσων αντιτίθενται με αυτά που εμείς προβάλουμε και το αντίθετο. Είμαι βέβαιος ότι πρώτος εσύ θεωρείς ότι πεμπτουσία της Δημοκρατίας αποτελεί η ανοχή στην διαφορετική άποψη.
΄Αλλωστε κάθε αναφορά μπορεί να γίνει αφορμή, μέσω της θεμιτής μεθόδου της "διαπλαστικής ερμηνείας και πρόσληψής της", ώστε να κατατίθενται απόψεις εξόχου ενδιαφέροντος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το συγκεκριμένο θέμα των ευχών που είχαμε την τύχη να "εκτραπεί" στην τόσο ενδιαφέρουσα συζήτηση, περί γλώσσας, θεάτρου, Σαίξπηρ κ.ο.κ. Μια συζήτηση από τις πλέον ενδιαφέρουσες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, την οποία παρακολουθώ με ανάμεικτα αισθήματα. Ικανοποίησης για το υψηλότατο επίπεδο και λύπης γιατί δεν μπόρεσα, μέχρι τώρα, να συμμετέχω, μιας και ο μετά τις γιορτές, υπερβολικός φόρτος εργασίας δεν μου επέτρεψε να ανατρέξω σε κάποιες πηγές σχετικές με τα θέματα που θίχτηκαν, στα οποία (θεωρώ) ότι δεν θα μου επιτρεπόταν να αναμιχθώ με πρόχειρο τρόπο.
Θέλω να πω ότι, μέχρι σήμερα, έχουμε καταφέρει (όλοι μαζί) να έχουμε ένα σημείο συνάντησης που αναπτύσσονται (με κάθε ευκαιρία) τουλάχιστον ενδιαφέρουσες απόψεις και νομίζω ότι μπορούμε να το διατηρήσουμε.
Αριστοφανικοί μου σύντροφοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήοφείλω να παραδεχτώ ότι ο έτερος Καππαδόκης της παρέας πάλι με πρόλαβε στο σχόλιο το οποίο μάλιστα επικροτώ και επαυξάνω. Δια κειμένου του Μπέρτολντ Μπρεχτ από την συλλογή "Ιστορίες του κ. Κόυνερ":
Στο ερώτημα αν υπάρχει Θεός ο κ. Κόυνερ απάντησε: Το θέμα δεν είναι αν υπάρχει ή όχι. Το θέμα είναι αν η στάση σου απέναντι στον συνομιλητή σου αλλάξει μετά την απάντησή του. Αν αλλάξει ένα πράγμα είναι σίγουρο, χρειάζεσαι ένα Θεό!
Τέλος πάντων είθε οι άνθρωποι να εορτάζουν την ύπαρξή τους καθημερινά, πέρα από μια ονοματολογία που σε συντριπτικό ποσοστό δεν επέλεξαν.
Και ένα ερώτημα που με ταλανίζει χρόνια. Στην αρχαία ελληνική ονοματολογία, ο φέρων το όνομα είχε κάποια ιδιότητα που αντιστοιχούσε στο όνομά του. Π.χ. Αλέξανδρος(=αυτός που έδιωξε τους άνδρες μακριά, Ελένη (=αυτή που ελαύνει τας νήας), Οδυσσεύς(=αυτός που θυμώνει) κ. α.. Μήπως τα ονόματα δινόταν εκ των υστέρων;
Μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ευτυχής η πάσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ο Μανόλης βρήκε την ευκαιρία να θέσει το θέμα της προέλευσης και σημασίας των ονομάτων.
Προσωπικά, συμμερίζομαιτην άποψη ότι στην αρχαία Ελλάδα, στην οποία (αν δε μου διαφεύγει κάτι πολύ σημαντικό)και με εξαίρεση το θεσμό της δουλείας (που αποτελεί το μελανό της στίγμα) βρίσκουμε τη μόνη ιστορικά περίοδο όπου επικράτησε η απόλυτη ελευθερία του πνεύματος.
Το πλέον σημαντικό είναι η παντελής έλλειψη του δόγματος το οποίο (σε κάθε έκφρασή του θρησκευτική, πολιτική κ.λ.π.) έχει καταδυναστεύσει την ανθρωπότητα, σε όλη της την ιστορική διαδρομή.
΄Ετσι και τα ονόματα ήταν φυσικό να αποτελέσουν έκφραση μιας απόλυτα λογοκρατούμενης κοινωνίας και όχι συμβολισμούς μεταφυσικών αξιών ή οντοτήτων.
Εδώ να υπενθυμίσω παλαιότερο θέμα συζήτησής μας, περί την Ελληνική Γλώσσα, όπου διαπιστώναμε ότι όχι μόνο στα ονόματα, αλλά και γενικότερα το σημαίνον δεν διαφοροποιείται από το σημαινόμενο.
Αυτά πολύ συνοπτικά για να φύγω κάποια στιγμή από το γραφείο και με την επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματος.
Υ.Γ. Βρήκα ένα κείμενο που μου φαίνεται ενδιαφέρον, για την ελληνική γραμμική Α΄ και θα το στείλω στο Γιώργο, ώστε αν συμμερίζεται την εκτίμησή μου να το ανεβάσουμε.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα της ελληνικής ονοματολογίας είναι τεράστιο. Το Αλέξανδρος προέρχεται εκ του αλέξω + ανήρ, δεν είναι ο διώκων τους άνδρας όπως εσφαλμένα διδαχθήκαμε. Το αλεξικέραυνο δεν διώχνει τον κεραυνό, το αλεξιβρόχιο δεν αποδιώχνει την βροχή ούτε το αλεξήλιο τον ήλιο, αλλά μας προστατεύουν από αυτά. Το ρήμα αλέκω ή αλέξω ( λεξικά Α. Γιάνναρη και Liddell & Scott) σημαίνει αμύνω, προφυλάσσω, υπερασπίζω. Οπότε Αλέξανδρος καλείται ο προφυλάσσων, προστατεύων τους άνδρες. Την άποψη αυτή επιβεβαιώνει η περικοπή περί της κόρης του Πριάμου μάντισσας Κασσάνδρας που “ εκαλείτο και Αλεξάνδρα εκ του αλέξειν (= προστατευειν) τους άνδρας δια των χρησμών”.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου πείτε ότι όλα αυτά είναι ψύλλοι στα άχυρα αν αναλογισθούμε την σημερινή γλωσσική διπλοπενία μας! http://visaltis.blogspot.com/2012/01/blog-post_707.html