(...σε συνέχεια της αμέσως προηγούμενης ανάρτησης. Σχόλιο αρ. 9).
Στην διάσημη λεπτομέρεια της οροφής της Καπέλα Σιστίνας ο Μιχαήλ Άγγελος αναπαριστά με μεγάλη δεξιοτεχνία την στιγμή που ο Δημιουργός είναι έτοιμος να δώσει ανάσα ζωής στο δημιούργημα Του .
Το απλωμένο χέρι του Θεού με τον προτεταμένο δείκτη να απέχει μόνο λίγα εκατοστά από τα δάκτυλα του Αδάμ είναι μια πράξη συμβολική και γεμάτη μεταφυσικό μυστήριο . Ο θεατής μπροστά σε αυτή την ισχυρή εικόνα μπορεί να αισθανθεί την μεγάλη ένταση της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής μέσα στην αιωνιότητα , όπου ο χρόνος εξισώνεται με την κίνηση και η ανώτερη δύναμη δίνει ψυχή στο ανθρώπινο σώμα.
Αξιοσημείωτη είναι η διάχυτη αίσθηση της μελαγχολίας και ειδικά το λυπημένο βλέμμα του Αδάμ, σαν να διαισθάνεται την μοίρα της απώλειάς του έως την ημέρα της κρίσεως.
Ακόμη και ο ίδιος ο Θεός φαίνεται δύσπιστος , σαν να περιμένει ότι ο Αδάμ θα παρακούσει τους νόμους του.
 |
| Μιχαήλ Άγγελος (1508 - 1512) , Βατικανό , Ρώμη |
Το απλωμένο χέρι του Θεού με τον προτεταμένο δείκτη να απέχει μόνο λίγα εκατοστά από τα δάκτυλα του Αδάμ είναι μια πράξη συμβολική και γεμάτη μεταφυσικό μυστήριο . Ο θεατής μπροστά σε αυτή την ισχυρή εικόνα μπορεί να αισθανθεί την μεγάλη ένταση της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής μέσα στην αιωνιότητα , όπου ο χρόνος εξισώνεται με την κίνηση και η ανώτερη δύναμη δίνει ψυχή στο ανθρώπινο σώμα.
Αξιοσημείωτη είναι η διάχυτη αίσθηση της μελαγχολίας και ειδικά το λυπημένο βλέμμα του Αδάμ, σαν να διαισθάνεται την μοίρα της απώλειάς του έως την ημέρα της κρίσεως.
Ακόμη και ο ίδιος ο Θεός φαίνεται δύσπιστος , σαν να περιμένει ότι ο Αδάμ θα παρακούσει τους νόμους του.
Η δημιουργία της Εύας...
(βλέπε σχόλιο αρ.10)
 |
| ...και το προπατορικό αμάρτημα. |
Αν θέλεις Γιώργο, ανέβασε και μια φωτο της "χλαμύδας-μπέρτας ή.." που βρίσκεται πίσω από τον Δημιουργό (δεξιό τμήμα του πίνακα - είναι κομμένο στην συνολική εικόνα-) που η ομοιότητά της με τον ανθρώπινο εγκέφαλο είναι εντυπωσιακή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο, ευχαριστώ για την άμεση αντίδραση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που ήθελα να επισημάνω με τον συγκεκριμένο πίνακα, που σημειωτέον βρίσκεται στην οροφή - θόλο της Καπέλα Σιστίνα στο Βατικανό, είναι η αντι-μεταφυσική μετάδοση της ζωής από το Ον στον άνθρωπο, όχι μέσω μιας πνοής(=ανάσας), όπως απεικονιζόταν μέχρι τότε, αλλά μέσω ενός πεδίου έντασης (που συνάδει με την προοπτική μιας δύσκολης ζωής που περιμένει κάθε ανθρώπινο και όχι μόνο έμβιο ον).
Γιατρέ, με εντυπωσίασες πάλι. Η παρατήρησή σου για την ομοιότητα της μπέρτας μα τον ανθρώπινο εγκέφαλο μου έδωσε μια άλλη πιο διαλεκτική διάσταση στο συγκεκριμένο έργο. Μέχρι τώρα είχα την αίσθηση μιας αχιβάδας που "πλέει" μέσα στο χάος, προσφέροντας στήριξη στο Ον. Μου θύμιζε τον πίνακα του Μποτιτσέλι "Η Γεννηση της Αφροδίτης"
Για πληρέστερη ενημέρωση, και εν όψει της ανάρτησης των εικόνων που προανέφερα, ερεθιζόμενος από το σχόλιο του Μανόλη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκετές υποθέσεις έχουν προταθεί σχετικά με το νόημα της δημιουργίας τής, εξαιρετικά πρωτότυπης, σύνθεσης του Αδάμ. Πολλές από αυτές λαμβάνουν ως σημείο εκκίνησής τους την τεκμηριωμένη εμπειρία του Μιχαήλ Αγγέλου στην ανθρώπινη ανατομία.
Το 1990 ο ιατρός Frank Lynn Meshberger σε δημοσίευσή του στο περιοδικό Journal of the American Medical Association, υποστήριξε ότι τα στοιχεία στο υπόβαθρο και στα σχήματα που απεικονίζονται πίσω από την εικόνα του Θεού, φαίνεται να είναι μια ανατομικά ακριβής αντιγραφή-εικόνα του ανθρώπινου εγκέφαλου , συμπεριλαμβανομένων του μετωπιαίου λοβού, του οπτικού χιάσματος , του στελέχους, της υπόφυσης, και των μεγάλων σχισμών και αυλάκων του. Ο Meshberger υποστηρίζει επίσης ότι, παρά το χάσμα που εμφανίζεται (στα δάκτυλα) μεταξύ Θεού και Αδάμ, φαίνεται να υπάρχει επικοινωνία, με τον ίδιο τρόπο που γίνεται η μετάδοση βιοχημικών πληροφοριών στις νευρωνικές συνάψεις.
Έχει υποστηριχθεί επίσης από άλλους μελετητές, ότι το κόκκινο πανί γύρω από το Θεό μοιάζει με το σχήμα ανθρώπινης μήτρας (ένας ιστορικός τέχνης μάλιστα, τον έχει αποκαλέσει "μανδύα της μήτρας" [Michelangelo: a study in the nature of art -Adrian Durham Stokes], και ότι το πράσινο κασκόλ, θα μπορούσε να είναι ένας πρόσφατα κομμένος ομφάλιος λώρος.
Όταν ο PCMC ανεβάσει τις δύο εικόνες που του έστειλα (ολόκληρο το Fresco και εικόνα εγκεφάλου), δείτε και μόνοι σας τις ομοιότητες.
Η περαιτέρω έρευνα και το τελικό συμπέρασμα, δικά σας.
συγνώμη βρε παιδιά,αλλά να πω ένα παράπονο,μπαίνω στη σελίδα του 72 και βλέπω γύρω -γύρω εικόνες όμορφες και τραγούδια ωραία και το φχαριστιέμαι,άσε που ο ροδόπουλος βάζει και κανά κουνελάκι σπέσιαλ,στη δική μας όλο κάτι αγριόφατσες σαν τη δική μου και του λεωνίδα θα δεις,τι στο καλό καμιά πιο όμορφη από τις "αγίες" που βάζουμε δεν έχουμε;λέω....
ΑπάντησηΔιαγραφήο μανώλης εξαιρείται έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπύρο, λάου-λάου το πάνε αυτοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά τον Αδάμ σε ...αδαμιαία περιβολή, διόλου απίθανο, να μας μοστράρουν και την Μέρκελ κουνελάκι!
Αχ κουνελάκι ...
Μερκ-οζί και Παπα-σκόνι κουνελάκια αγκαλιασμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή την ανωμαλία να δω, κι ας πεθάνω!
Υ.Γ. Η Εύα δεν παίζει σε καμιά ...τοιχογραφία έστω;
Ο Γιώργος είναι πονηρός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου λέει άμα βάλω αντρικό γυμνό έχω μεγάλες πιθανότητες να προσελκύσω γυναικείο αναγνωστικό κοινό.
Μεγαλοφυές !!!!
Μια επιστολή έστειλε η γυναίκα, γεμάτη ευαισθησία και τρυφερότητα, και την αρχίσαμε στις «σοφιστείες» για να ακολουθήσει ο Μανόλης που την έστειλε στην οροφή του Σιστίνειου παρεκκλήσιου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το δίκιο της αναρωτήθηκε που έστειλε την επιστολή.
Όμως, παρά ταύτα, ουσιαστικά , ο Μανόλης άνοιξε ένα καινούργιο - και πολύ ενδιαφέρων - θέμα, σχετικό με την οροφογραφία του περίφημου παρεκκλήσιου, για να ακολουθήσει ο Θανάσης που δικαιώνοντας –και- την επιστημονική ιδιότητά του, έδωσε μια ενδιαφέρουσα διάσταση στις προθέσεις του καλλιτέχνη και σε όσα ήθελε(;) να δηλώσει μέσα από το έργο του.
Είναι απόλυτα αληθές ότι ο Μ.Α. έχει αποκτήσει (κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας του σε μοναστήρι, μη μας φαίνεται περίεργο εκείνες τις εποχές, πολλά από αυτά ήταν πανεπιστήμια) σοβαρές γνώσεις ανατομίας, (επικεντρώνοντας κυρίως στο σκελετικό σύστημα, σε αντίθεση με το Λεονάρντο που είχε επικεντρώσει στο νευρικό) .
Είναι επίσης απόλυτα αληθές ότι εκείνη την εποχή, παρά την πνευματική έκρηξη που σημειωνόταν, η ευθεία ανάδειξη «λογοκρατικών» απόψεων και ερμηνειών που μπορούσαν να θέσουν σε αμφιβολία –έστω και έμμεση- το θρησκευτικό δόγμα, ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη, γεγονός που ανάγκαζε πολλούς καλλιτέχνες να τις εμφανίζουν κατά τρόπο μη εμφανή στον μη υποψιασμένο παρατηρητή.
Αυτό έχει δώσει, μέχρι και σήμερα, την αφορμή να αναζητούνται προεκτάσεις και κρυμμένες σημασίες σε πολλά έργα εκείνης της περιόδου, πολλές φορές και στα όρια της διαστροφικής αφέλειας (βλ. Κώδικα Ντα Βίντσι).
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν, μεταξύ άλλων, ήθελε ο Μ.Α, να σημάνει και την επιστημονική διάσταση της ερμηνείας του κόσμου και της δημιουργίας; Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Κάθε καλλιτεχνικό έργο αποκτά μία αυθυπαρξία και έναντι του ίδιου του δημιουργού του και κάθε εποχή έχει το δικαίωμα να το προσλαμβάνει σύμφωνα με τις αντιλήψεις της.
Πολλές φορές, άλλωστε, η γνήσια καλλιτεχνική δημιουργία εμπεριέχει προεκτάσεις τις οποίες ούτε και ο ίδιος ο φυσικός της αυτουργός υποπτεύεται.
Η δική μου συμβολή στη συζήτηση θα περιορισθεί στην παράθεση μιας (πιστεύω) εξαίρετης περιγραφής του έργου, παρμένη από το βιβλίο του Χέρμαν Γκριμ «Η ζωή του Μιχαήλ Αγγέλου»
Πριν όμως από αυτή, πληροφοριακά, να πούμε, ότι για την εικονογράφηση της οροφής της Καπέλλα Σιστίνα, ο Μ.Α. εργάστηκε, παρά τη μεγάλη – αρχικά απροθυμία του- κατά παραγγελία του πάπα Ιούλιου του Β,΄ σε συνθήκες πάρα πολύ δύσκολες, μόνος του ξαπλωμένος ανάσκελα, συνέχεια από το 1508 μέχρι το 1512. Η οροφή καλύπτεται από μια σειρά εικόνων που αναπαριστούν την ιστορία της ανθρωπότητας όπως περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη. Ανάμεσα σ’ αυτές είναι Ο Θεός διαχωρίζει το Φως από το Σκοτάδι. Ο Θεός δημιουργεί τη Γη, Η δημιουργία του Αδάμ, Η δημιουργία της Εύας και Η μέθη του Νώε.
Τριάντα χρόνια αργότερα, με παραγγελία του πάπα Παύλου του Γ΄, ο Μιχαήλ Άγγελος τελείωσε τη συγκλονιστική και μνημειώδη Δευτέρα Παρουσία (πάλι στην Καπέλλα Σιστίνα), τοποθετώντας στο κέντρο του έργου αυτού μια μορφή Χριστού που μοιάζει περισσότερο με τον Ηρακλή στο μέγεθος και στη δύναμη (το σχετικό «παρακαλλιτεχνικό» που μας αφορά εδώ στο τέλος).
Λέει λοιπόν ο Χέρμαν Γκριμ
«Ο Αδάμ κείται επάνω σε μια σκοτεινή κορυφή βουνού. Η διαμόρφωσή του έχει τελειωθεί. Δεν απομένει τίποτε άλλο παρά να εγερθεί και να αισθανθεί για πρώτη φορά τι θα πει ξύπνημα και ζωή…Ο Θεός κατεβαίνοντας από τα ύψη, πάει να τον ανταμώσει με αργή κίνηση, όπως έρχεται αργά, απαλά, ένα εσπερινό νέφος.
Παντοδυναμία, ενωμένη με απαλό οίκτο, λάμπει μέσα από την υπόστασή του. Κι΄ απλώνει τη δεξιά του, πολύ ανοιχτά, προς τον εξαπλωμένο άνθρωπο που σηκώνει το αριστερό του χέρι, δίχως βούληση και σα να κοιμάται ακόμα, και την πιο εξωτερική άκρη του δείκτη του σχεδόν την αγγίζει το δάκτυλο του Θεού…. Καθετί το γνήσια συμβολικό έχει καθ΄ αυτό κάτι το απροσπέλαστο και η συνάντηση αυτή του Θεού και του ανθρώπου είναι, στην πιο καθαρή έννοια, συμβολική. Ο Θεός προστάζει και ο Αδάμ υπακούει. Του κάνει νόημα να εγερθεί και ο Αδάμ τείνει να πιάσει το χέρι Του για να αφήσει να τον σηκώσει ορθό. Ο Θεός, σα να είναι ηλεκτρική η επαφή (eyedoc) αφήνει μια σπίθα του πνεύματός Του να εισπηδήσει, χαρίζοντάς του ζωή, μέσα στο κορμί του Αδάμ. Ο Αδάμ βρισκόταν ξαπλωμένος δίχως βούληση, το πνεύμα τώρα κινείται μέσα του, σηκώνει το κεφάλι και το στρέφει προς το Δημιουργό, όπως αποτείνεται το άνθος προς τον ήλιο, ωθημένο από τη θαυμάσια εκείνη δύναμη που δεν είναι ούτε βούληση ούτε υπακοή.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο γειτονικό τετράγωνο μας παρουσιάζει ο Μ.Α. τη δημιουργία της Εύας, σε μικρότερες διαστάσεις, γιατί πλαισιώνεται από γυμνούς εφήβους, σημειώνει δε ο Γκριμ «Αισθάνεται κανείς τον πειρασμό να πει ότι είναι η ωραιότερη εικόνα μιας γυναίκας που έχει δημιουργήσει η τέχνη» (εδώ εγκαλώ, με τη σειρά μου, το Γιώργο που θα έπρεπε να σπεύσει να μας τη δείξει και αυτή την τοιχογραφία).
Να κλείσω την περιγραφή με την παρατήρηση του Γκριμ ότι δεν είδε ποτέ του ένα ανθρώπινο σώμα τόσο ωραίο σαν του Θεού. Είναι αξιοσημείωτο γιατί οι περισσότεροι θαυμάζουν το γυμνό νεανικό κορμί και πρόσωπο του Αδάμ – το οποίο όντως είναι υπέροχο- .
Σας υποσχέθηκα, όμως, να επανέλθω στη Δευτέρα Παρουσία.
Ήδη κατά τη διάρκεια της εικονογράφησης είχαν δημιουργηθεί σχόλια και ενστάσεις (με πολύ χαριτωμένα επεισόδια που όμως δεν υπάρχει ευχέρεια να παρατεθούν) με αφορμή τα γυμνά της τοιχογραφίας (εδώ που τα λέμε ο Μ.Α. είχε τη φήμη ότι δεν έκανε ερωτικές διακρίσεις).
Περιορίζομαι μόνο στο γεγονός πως όσο ζούσε ο Παύλος ο Γ΄ ο Μ.Α. είχε προστασία, ωστόσο αργότερα κατά τη διάρκεια που πάπας ήταν ο Παύλος ο Δ΄ ανατέθηκε στον Ντανιέλε ντα Βόλτερα να σκεπάσει τα άσεμνα σημεία.
Αυτός το έκανε, μερικά, και έτσι παρέμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο «il Brachettone» (κατασκευαστής βρακιών).
Τώρα που μας αφορά εμάς αυτό;
Γύρω στα 1570 (αν δεν κάνω λάθος) ο δικός μας Δομήνικος (Μένεγο) Θεοτοκόπουλος, νεαρός και ανερχόμενος ζωγράφος, βρέθηκε, μετά τη Βενετία, στη Ρώμη, όπου και παρέμεινε επί έξι, περίπου, χρόνια, υπό την προστασία του καρδινάλιου Φαρνέζε.
Ο Θ. δεν διατηρούσε καθόλου καλή γνώμη για το ζωγράφου Μ.Α. τον οποίο παραδεχόταν μόνο ως γλύπτη και αρχιτέκτονα, με αφορμή δε τις ενστάσεις για τα γυμνά σώματα στις οροφογραφίες, δήλωσε – μπροστά μάλιστα και στην πάπα Γρηγόριο τον ΙΓ΄- ότι εάν του δινόταν η εντολή μπορούσε να καταστρέψει τη Δευτέρα Παρουσία και να την αντικαταστήσει με έργο πολύ ανώτερο. Αυτό ξεσήκωσε τρομερές αντιδράσεις και δυσαρέσκεια ως προς το πρόσωπό του, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την Ιταλία και να πάει στο Τολέδο.
Αυτά αγαπητή Ζωή και αν έχουν σχέση με την υπέροχη επιστολή σου γράψε μας.
Όμως ο άνθρωπος, όσο μεγαλώνει, αποκτάει το χούι της πολυλογίας περί παντός επιστητού.
Μία παράκληση και μία ερώτηση για τη σύνταξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο το ρολόϊ μήπως όμως θα ήταν πιο ταιριαστά τα ρολόγια του Νταλί;
Επίσης μήπως μπορεί να γίνει κάτι ώστε να μπορούν να ανεβαίνουν κάπως μακροσκελέστερα κείμενα, χωρίς να διασπώνται; Είπαμε όσο περνάει ο καιρός το χούι επιδεινώνεται.
Υ.Γ. Για όσους προβληματίζονται, οι ταυτότητες δεν έχουν σημασία, τα λεγόμενα ενδιαφέρουν.
Συμφωνείτε;
Πράγματι "Ιωσήφ Φιλάγρη", τα ρολόγια του Νταλί θα πήγαιναν θαυμάσια στην ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα, όσον αφορά το ανέβασμα μακροσκελέστερων σχολίων χωρίς να διασπώνται - που είχε τεθεί και από τον "Σοφιστή" - είναι καθαρά θέμα της Google και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Τέλος όσον αφορά την προτροπή σου, για ανάρτηση και της τοιχογραφίας της δημιουργίας της Εύας ήδη από χθες το βράδυ κοσμεί την ανάρτηση μαζί με το προπατορικό αμάρτημα (όπου και πλαισιώνεται από γυμνούς εφήβους).
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως βλέπεις αγαπητέ μου Σήφη, το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από την λύση του. Και η κριτική, αν εκλάβουμε έτσι την αποστροφή σου σχετικά με την "εκτόξευση" της Ζωής στην οροφή της Καπέλλα Σιστίνα είναι χαμηλή πτήση σχετικά με την συμπαντική άτιτλη ποίησή της. Ή όπως λέει κι ο λαός "τα θ'ελει ο ... μας"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά ας μην κατεβάσουμε το επίπεφο της συζήτησης.
Αυτό που θέλω να επισημάνω αγαπητέ Φιλάγριε είναι ότι ο συμπατριώτης (;) Δομίνικος ήταν προπέτης σχετικά με την ενδυματολογία των έργων του Μιχαήλ Άγγελου. Γιατί, νεαρός τότε και στην Ρώμη, μπορούσε να είναι θρασύς με τον δάσκαλό του. Όταν όμως έφτασε στο Τολέδο και κατάλαβε τί σημαίνει "καθολικό βερύκοκο", δικαιολογώντας την καταγωγή του έφτασε σε τέτοιο σημείο "ξετσιπωσιάς" που διαβάστε:
Το 1991 στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου στο Ηράκλειο της Κρήτης πραγματοποιήθηκε μια έκθεση πρωτοτύπων έργων του Γκρέκο με αφορμή τα 450 χρόνια από την γέννησή του. Εκεί λοιπόν είδα έργα του που μ' έκανα περήφανο για τον κοινό τόπο καταγωγής μας. Δυο ειδικά έργα με "τρέλαναν"
Το πρώτο ήταν "Ο διαμελισμός των ιματίων". Η απεικόνηση του ... "Ευρωπαίου" Χριστού ανάμεσα στα ξαναμμένα πρόσωπα των εβραίων που τον περιτριγυρίζουν και ο Άγιος Ιννοκέντιος, Ρωμαίος εκατόνταρχος αριστερά του Ιησού με στολή Ισπανού κονκισταδόρου. Η κριτική στο καθετώς σ' όλο της το μεγαλείο!
Το δεύτερο ήταν η "Μετανοούσα Μαγδαληνή", Με τον τίτλο αυτό ο Γκρέκο είχε συνθέσει αρκετά έργα. Όμως αυτό που βρίσκεται σε πινακοθήκη της Βουδαπέστης, ο ανεκδιήγητος συμπατριώτης μας χρησιμοποίησε σαν μοντέλο την γυναίκα του μέντορά του στο Τολέδο, που ήταν και ... ερωμένη του. Το θράσος του έφτασε στο σημείο που την απεικόνησε ημίγυμνη, με τον ένα μαστό και τον ώμο ακάλυπτο. Που; στην Ισπανία της Ιεράς Εξέτασης και του πιό σκληρού καθολικισμού.
Κατάλαβες Ζωούλα μοας σε τί ατραπούς μας ώθησες;
Καληνύχτα!
Ευχαριστώ τον Γιώργο για την άμεση ανταπόκριση στο περί Εύας αίτημά μου. Όπως φαίνεται το αίτημα ήταν κοινό αλλά "κρυφό".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χθεσινό Υ.Γ. του Ι.Φ, βοηθούσης και της ημέρας, με "φώτισε". Ευχαριστώ!
Τελικά μετατρέψαμε το blog σε forum !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν χορταίνω να... μας διαβάζω!
Έτσι πήρα πίσω, μερικά από τα χαμένα κιλά.
Και να μην ξεχάσω:
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους ΓΙΑΝΝΗδες
Με τη σειρά μου να εκφράσω την ευαρέσκεια προς τη σύνταξη που ανταποκρίθηκε στο αίτημα του προέδρου (αλλά και όλων των υπολοίπων, όπως σωστά επισημαίνει ο προβοκάτορας).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα, εγώ, με τη φυσική δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις και με τη χημεία μίσος, οπότε δεν μπορώ να σας παρακολουθήσω, σε σχέση όμως με την ελευθερία του καλλιτέχνη (ακόμα και στη συγκεκριμένη, υποτίθεται, περίοδο πνευματικής αναγέννησης) δε χρειάζεται να επιμείνω ιδιαίτερα, όλοι το ξέρουμε, ήταν πάντοτε άσκηση επί ξυρού ακμής.
Οι καλλιτέχνες έπρεπε να τηρούν το πρόσχημα της θρησκευτικότητας ακόμη και όσοι (είναι βέβαιο) δεν διαπνέονταν από παρόμοιες ιδεοληψίες.
Ειδικά, στην περιοχή επιρροής της Καθολικής Εκκλησίας ήταν πολύ επικίνδυνο άθλημα, όχι μόνο η καλλιτεχνική, αλλά ακόμα και η επιστημονική έκφραση.
Βέβαια ο προβληματισμός σχετικά με το αν είναι θεμιτή η απεικόνιση της γυναικείας αγιότητας και κυρίως της μορφής της Παναγίας με τη βοήθεια μοντέλων "κοσμικής ομορφιάς" έχει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις και αποτέλεσε μία από τις σημαντικές διαφορές της Δυτικής από τη λεγόμενη Βυζαντινή Αγιογραφία (λέω λεγόμενη γιατί περιλαμβάνει επιμέρους σχολές Μακεδονική, Κρητική κ.λ.π.) όπου η πρώτη όχι μόνο το θεωρούσε θεμιτό, αλλά χρησιμοποίησε κατά κόρο μοντέλλα - εκ των πραγμάτων αμφιβόλου ηθικής- όπου το βάρος δίνεται (με το πρόσχημα και την κάλυψη της αγιογραφίας) στο κάλλος με την κλασσική έννοια. Αντίθετα η Βυζαντινή αγιογραφία επέμεινε στον υπερβατικό χαρακτήρα, εξοβελίζοντας το κάλλος (με την παραπάνω έννοια).
Την άποψη αυτή την προσέλαβα και επιγραμματικά (σε μία επίσκεψη στο Αγιο Ορος πριν χρόνια) από το στόμα ενός μοναχού στις Καρυές.
Μου είχε πει, πολύ χαρακτηριστικά, "η Παναγία δεν μπορεί να είναι μία ωραία, κυρία, πρέπει να σε πιάνει από το αυτί και να σε πηγαίνει στον ουρανό".
Η προσωπική μου άποψη (που δεν έχει και ιδιαίτερη βαρύτητα, γιατί στη ζωγραφική είμαι απλός παρατηρητής, χωρίς ιδαίτερες γνώσεις) είναι πως και οι δύο αντιλήψεις μας έχουν δώσει υπέροχα έργα.
Τώρα Φώτηδες δεν νομίζω να είχαμε, όμως από Γιάννηδες, ζωή νάχουν, αρκετούς, στους οποίους εύχομαι τα γνωστά και τετριμμένα.
Δεν βρίσκω κάτι πρωτότυπο, αλλά οι ευχές είναι ειλικρινείς.
Provocator είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί όταν διαβάζω σχόλια των "Ι.Φ." και "Σοφιστή", προκαλούνται στο μυαλό μου συνειρμοί και Δ ιάφορες Ζ υμώσεις;
3 Ιανουαρίου 2012 6:24 μ.μ.
Ekto Gymnasio 1970 είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμάσιο "χρονικό του χρόνου", το μόνο που βγαίνει καμιά φορά απ' όσα γράφουμε και προσπαθούμε να διηγηθούμε είναι πως μοιάζουν με επίλογο. Βλέπετε, όταν έχεις να κλείσεις πορεία τόσων πραγμάτων κάπως έτσι γίνεται.
Χρόνια πολλά σε όλους τους συμμαθητές του 69, καλή χρονιά και μην ξεχάσετε τη συνδιοργάνωση κοινής εκδήλωσης με τους μικρούς!!
3 Ιανουαρίου 2012 6:27 μ.μ.
Σοφιστής είπε…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαπετάν Πολυξίγκης: Μωρέ δεν είναι κρίμα κι άδικο να μη βαστάει χίλια χρόνια η νιότη του ανθρώπου! Μπας και φοβήθηκε ο Θεός μην του πάρουμε το θρόνο, και σιγά σιγά, μπαμπέσικα, μας ξαρματώνει – μας βγάζει τα δόντια, μας ξεκλειδώνει τα γόνατα, μας τσακίζει τα νεφρά, μας θολώνει τα μάτια, και τρέχουν τα ρουθούνια και τα χείλια μας μύξες και σάλια; Δε με νοιάζει ο θάνατος, δε με νοιάζει, θεόψυχά μου, ας με φάει μια και καλή το βόλι. Μα αυτό το σιγανό ξεγιβέντισμα, όχι, δεν υπογράφω!
“ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ”
Μια μέρα περνούσα από ένα χωριουδάκι. Ένας μπαμπόγερος ενενήντα χρονών φύτευε μια μυγδαλιά. -Ε, παππούλη, του κάνω, μυγδαλιά φυτεύεις; Κι αυτός, έτσι σκυμμένος που ήταν, στράφηκε και μου κάνει: -Εγώ, παιδί μου, ενεργώ σα να ήμουν αθάνατος! -Κι εγώ, του αποκρίθηκα, ενεργώ σα νάταν να πεθάνω την πάσα στιγμή. Ποιος από τους δυο μας είχε δίκιο, αφεντικό;
“ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ”
Ζψή, καλώς ήρθες στην παρέα.
(Συχώρησε μου την οικειότητα, αλλά είναι γιατί σε αισθάνομαι δική μας και νιώθω θάταν ανεπίτρεπτο να σε ξεχωρίσω).
Είχα σκοπό να συνεχίσω την γκρίνια μου και τα συνηθισμένα «μνημόσυνα» ευτυχώς βρήκα το κείμενό σου και μου άλλαξες σχέδια (το μνημόσυνο δεν ταιριάζει εδώ, θα το βάλω στην προηγούμενη ανάρτηση).
Πολύ όμορφο το κείμενό σου, μα κομμάτι μελαγχολικό.
Αναρωτιέσαι «Πότε κατάλαβα ότι τα χρόνια πέρασαν; …….. νιώθω ότι μου μένει λίγος για να πραγματοποιήσω κάποιες απ’ τις επιθυμίες μου στη ζωή. Το κατάλαβα επίσης, όταν ένιωσα ότι αυτή η εποχή, με τις τεράστιες αλλαγές της, με ξεπέρασε. Ένιωσα σαν να έφυγε το λεωφορείο και να με άφησε με τη βαλίτσα μου στη μέση του πουθενά. Να κάνω τι; Να κοιτάξω μπροστά; Να γυρίσω πίσω;»
Τα χρόνια είναι αλήθεια πέρασαν.
Ζεις σαν ο θάνατος να αφορά άλλους και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι το σκοινί μάζεψε. Το συνειδητοποίησα για πρώτη φορά, στα 50α γενέθλιά μου (είναι βλέπεις αυτές οι σημαδιακές επέτειοι που δεν σημαίνουν τίποτα και ταυτόχρονα βαράνε τα καμπανάκια) όταν σκέφθηκα πως τα χρόνια πέρασαν αστραπή και όσο τυχερός και νάμαι πολύ δύσκολα θα έχω άλλα τόσα.
Αυτά όμως αφορούν την ποσότητα, το ζήτημα είναι τι γίνεται με την ποιότητα.
Είχα γράψει σε μια παλαιότερή μου παρέμβαση ότι η ευτυχία αποτελείται από συγκεκριμένες στιγμές και συντίθεται από απλά (αλλά όχι ευτελή) πράγματα.
Γι΄ αυτά δεν έχουμε τελειώσει καθόλου και μπροστά μας έχουμε μια αιωνιότητα και μια μέρα.
΄Οσο (και αν) κρατήσει μπορούμε να το κάνουμε κάθε μέρα καλύτερο και πιο δημιουργικό. Στο ερώτημά σου (αν μου επιτρέπεις) θάλεγα να κοιτάξεις πίσω και να πας μπροστά, γιατί τα ωραία είναι στα απλά και οι στιγμές μας περιμένουν να τις ανακαλύψουμε και να τις χαρούμε.
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε.
Υ.Γ. Προβοκάτορα μήπως φταίνε τα Ζ(ιβανίες);
3 Ιανουαρίου 2012 10:14 μ.μ.
Provocator είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφιστή, μπορεί και να 'χεις δίκιο.
Ζ..ωή, Ζ..υμώσεις, Ζ..υβανίες, Ζ...!
Ζ ..αλίστηκα!
4 Ιανουαρίου 2012 10:25 π.μ.
Μανόλης Πουλής είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία ρε παιδιά!
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ με ξεσήκωσε το κείμενο της Ζψής, αλλά βλέπετε έχω απανωτές βραδιές στην αιθουσα με χρονοβόρες απαιτήσεις και το κείμενο με τον λατινικό τίτλο θέλει νηφαλιότητα και μεγάλη αυτοσυγκέντρωση για να το ψηλαφίσεις.
Με πρόλαβες Σοφιστή μου, στον χαρακτηρισμό του κειμένου της Ζψής. Όντως διατρέχεται από μια μελαγχολία, που θα μπορούσε κανείς να την αποδώσει στον χαρακτήρα της συντάκτριας - αν και δεν γνωριζόμαστε τόσο ώστε να της αποδώσουμε τέτοιο χαρακτηρισμό. Άλλωστε από προηγούμενα σχόλιά της δείχνει μια αισιόδοξη προσωπικότητα. Θυμίζει την άποψη του νεφελώματος στο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας "The Black Cloud" του αστροφυσικού Fred Hoyle (εκδόσεις Penguin (1971), αμετάφραστο στα ελληνικά).(Συγχωρείστε μου την χρήση τρίτου προσώπου, οφείλεται στον ποιόν απευθύνομαι κάθε φορά κι έχω την αίσθηση ότι έχω πολλούς ταυτόχρονους συνομιλητές).
Θέμα μας λοιπόν ο χρόνος!
Το κείμενό σου ζωή μου δίνει την αίσθηση μιας στατικότητας. Παρατηρείς, καταγράφεις, αναλύεις και συναισθάνεσαι γεγονότα καταστάσεις και αισθήματα σαν ξαφνικά ο χρόνος να σταμάτησε εντελώς και από το σημείο που βρίσκεσαι κάνεις μια αποτίμησή τους. Φυσικό είναι αυτό να γεννά μια απαισιοδοξία που προκύπτει από συγκριτικά πεδία του στιγμιαίου και στατικού παρόντος με ένα παρελθόν που εμπεριέχει την συνολική δυναμική πορεία του εαυτού σου για να φτάσεις ως εδώ.
Και το μέλλον;
Έχεις δυο επιογές - που κατά την άποψή μου είναι και οι δυο αισιόδοξες:
- αφήνεις την δυναμική της μέχρι τούδε πορείας να σε οδηγήσει μπροστά (χωρίς να βάζεις δηλαδή αναστολές σε οποιοδήποτε πεδίο δράσης) ή
- κάνεις αυτό που λέγεται στην ναυτική διάλεκτο "κραττει στις μηχανές" με σκοπό την ανατροφοδότηση του μηχανισμού για να ξαναφύγεις μπροστά.
Όπως βλέπεις και στις δυο εκδοχές το ουσιώδες είναι το μπροστά. Γιατί - κατά την άποψή μου - κάθε μας ενέργεια στοχεύει στο μέλλον, είτε το άμεσο είτε το απώτερο. Κατ' ουσίαν αυτό είναι το θεϊκό στοιχείο που μας προσέδωσε η μάνα φύση: έχοντας την γνώση του πεπερασμένου στη ΖΩΗ (τί συμπτωση, έ;) λειτουργούμε σαν να έχουμε κατακτήσει την αθανασία!
Την έχουμε;
Ως ένα μέτρο ναι. Όπως έγραφα και για τον φίλο μας τον Καρακώστα, που μας αποχαιρέτισε πρόσφατα, οι άνθρωποι ζουν όσο υπάρχουν άνθρωποι που τους θυμούνται εν ζωή. κι ακόμα περισσότερο: όσο οι επιπτώσεις από το βιολογικό τους πέρασμα από αυτόν τον κόσμο εξακολουθούν και υφίστανται και επηρρεάζουν ζωές άλλων ανθρώπων. Να γιατί οι πρόγονοί μας πάσχιζαν για την υστεροφημία τους.
4 Ιανουαρίου 2012 1:53 μ.μ.
Μανόλης Πουλής είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι συνεχίζω.
Απέναντι στο μελαγχολικό λατικό ρητό στέκεται ένα δυναμικό και ελληνικότατο "Τα πάντα ρει". Αυ΄τη η ρευστότητα των πραγμάτων κάνει την ΖΩΗ (και πάλι τί σύμπτωση!) ενδιαφέρουσα. Δεν θέλω να μπω σε κοινωνιολογικές αναλύσεις αλλά η χώρα νας είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα αισοδοξίας, όπως το προσδίορησα στην ανάρτηση για την Ελληνική Γλώσσα.
Μέσα από τέτοιες διαδικασίες σκέψης καταλήγω σε μια σειρά από συμπεράσματα που θα ήθελα να τα μοιραστώ με όλους:
- Ζωή δεν είναι μόνο μία. Το "προπατορικό αμάρτημα" θέλει τον άνθρωπο κέντρο του σύμπαντος. Κι όμως ο Δαρβίνος - ένας άνθρωπος θεοσεβούμενος κατά τα άλλα - απέδειξε την εξελικτική πορεία της δημιουργίας (και μάλιστα χωρίς να προσδιορίσει τον άνθρωπο σαν την κορυφαία στιγμή της). Εδώ επιτρέψτε μου μια εκτροπή: η Τέχνη το είχε κάνει τέσσερεις αιώνες νωρίτερα με τον πίνακα του Μικελάντζελο που απεικονίζει την γέννηση του Αδάμ. (Γιώργο βρες σε παρακαλώ τον πίνακα και ανάρτησέ τον, δυστυχώς έχω πεπερασμένες τεχνολογικές γνώσεις και δεν τα καταφένω). Αλήθεια έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί θεωρούμε ότι έχουν ζωή μόνο τα όντα που έχουν βάση τον άνθρακα; Τί γίνεται π. χ. με το πυρίτιο;
- Η ζωή έχει πολλές εκφάνσεις: είναι η βιολογική, η κοινωνική, η συναισθηματική, κ. ά.. (όσον αφορά την βιολογική ζωή ο Μπρεχτ το λέει ξεκάθαρα:"μετά από μένα τίποτα καλύτερο δεν θα 'ρθει", για να αφήσουμε στην άκρη τις επιβεβλημένες - από τις όποιες εξουσίες - μεταφυσικές μας θεωρήσεις).
- Αν λοιπόν ένα Big Bang προκάλεσε μια εξελικτική διαδικασία που οδήγησε ένα μικρό πλανήτη κάποιου πλανητικού συτήματος, κάποιου γαλαξία, σ' ένα απροσδιορίστου μεγέθους σύμπαντος, διαδοχικά διαστελλο-συστελλόμενου, τί απομένει σε μας - τους μικρούς θεούς αυτής της ζωής από το να καθόμαστε και να θαυμάζουμε αυτά που η φύση δημιούργησε, όχι για μας και να σκύβουμε το κεφάλι με σεβασμό πρώτα σ' αυτό το σύμπαν και μετά στο δημιουργήματά του; Είχα την μεγάλη ευκαιρία και τιμή να κάνω κάποιες προσωπικές συζητήσεις με τον Γ. Γραμματικάκη, με αφορμή της έκδοσης του ποιητικού του έργου "Η κόμη της Βερενίκης" (Εκδόσεις Πανεπιστημίου Κρήτης). Με τον Γραμματικάκη μπορεί να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις, δεν έχει σημασία. Αυτό που αξίζει σ' αυτόν είναι ότι σαν ΔΑΣΚΑΛΟΣ σου απαελευθερώνει την σκέψη από τα δεσμά και τις αγκυλώσεις της σύγχρονης ελληνική υποπαιδείας.
Συγγνώμην, παρασύρθηκα και έγραψα πολλά. Δηλώνω ότι ... θα το ξανακάνω, αν προκληθώ από κάτι τέτοιες αναρτήσεις σαν αυτήν της Ζψής. Ας είναι καλά η φίλη μας που μας δίνει τέτοιες ευκαιρίες για ξελαμπικάρισμα του μυαλού, Έ, προβοκάτορα;
Υ/Γ. Αυτές τις μέρες στο Half Note τραγουδούν οι αδελφές Βουγιουκλή. Αξίζει τον κόπο να τις ακούσετε.
4 Ιανουαρίου 2012 2:35 μ.μ.
Pcmc είπε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανόλη, θα ψάξω να βρω τον πίνακα του Μικελάντζελο, που απεικονίζει την γέννηση του Αδάμ και θα τον αναρτήσω στο blog μας.
Ως προς τις αδελφές Βουγιουκλή είναι πράγματι εξαιρετικές ερμηνεύτριες . Τις έχω ακούσει κατ' επανάληψη στη τηλεόραση ωραίες φωνές, θαυμάσια σκηνική παρουσία με λίγα λόγια πολυτάλαντες.
Για τους συμμαθητές μας για να πάρουν μια πρόγευση τι θα ακούσουν στο Half Note από την Ελένη και τη Σουζάνα, τους δίνω τις πάρα κάτω διευθύνσεις για να μπουν:
http://www.youtube.com/watch?v=auM4tnr6ek8&feature=related
http://www.vougioukli.com/gr/bio.php
4 Ιανουαρίου 2012 3:07 μ.μ.
mccp είπε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίκαιρο αλλά άσχετο
Κουίζ:
Βενζινοπώλες ή Βενιζελοπώλες ;
(Τύπος: Ο Βενιζέλος ήταν ενήμερος για την εγκύκλιο)
4 Ιανουαρίου 2012 3:29 μ.μ.
eyedoc είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μια που μιλάμε για βενζινοπώλες, προσφορά το πιο κάτω ανεκδοτάκι:
Kάθεται καποιος αμέριμνος στο φανάρι και του χτυπάνε έντονα το παράθυρο.
-Τι θες ρε φίλε;
-Είμαστε για τον έρανο υπέρ του τέως πρωθυπουργού
-Τι έρανο με δουλεύεις;
-Καλά δεν ακούς ραδιόφωνο; Έχουν απαγάγει η Μέρκελ και ο Σαρκοζί το Γιωργάκη και απειλούν, αν δεν πληρώσουμε άμεσα το χρέος, να τον περιλούσουν με βενζίνη και να τον κάψουν ζωντανό!
-Καλά και τι δίνει ο κόσμος;
-Ο καθένας ότι του περισσεύει.
-Δηλαδή;
-Ε, 1 λίτρο - 2 λίτρα...
4 Ιανουαρίου 2012 7:54 μ.μ.
Μανόλης Πουλής είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντε ντε! Να σκάσει λίγο το χειλάκι μας! Το γέλιο είναι θεραπευτικό, το ξέρετε όλοι σας.
Βέβαια Ζψή ελπίζω να μην αναφέρεσαι σε μένα σε σχέση με τον Irwin Yalom. Όσο για την ψυχανάλυση, κατάλοιπο των μαθημάτων που πήρα έμπρακτα από τον Μπαντή.
Και μιά και αναφερθήκαμε στον εβραίο, να οι ρήσεις των πέντε κορυφαίων εβραίων φιλοσόφων στην παγκόσμια ιστορία για την ανθρώπινη φύση:
- Τα πάντα πηγάζουν από το μυαλό! (Μωυσής)
- Τα πάντα πηγάζουν από την καρδιά! (Ιησούς)
- Τα πάντα πηγάζουν από την κοιλιά! (Μαρξ)
- Τα πάντα πηγάζουν από το σεξ! (Φρόυντ)
- Τα πάντα είναι σχετικά! (Αϊνστάιν)
5 Ιανουαρίου 2012 1:14 π.μ.
Μανόλης Πουλής είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντψνη, ευχαριστώ για την εμπεριστατωμένη ανάλυση. Είναι αλήθεια ότι η ανθρώπινη γνώση στον τομέα της οργανικής χημείας μας επιτρέπει να ασπαζόμαστε περισσότερο την ανθρωποκεντρική άποψη της εβραϊκής θρησκείας.
Όμως η αναφορά μου στο πυρίτιο δεν είναι τυχαία. Και έγινε χωρίς να λάβω υπ' όψη τα επιστημονικά δεδομένα που παραθέτεις και για τα οποία δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση. (Να υποθέσω ότι είσαι χημικός ή κάτι τέτοιο;).
Οι προβληματισμοί ξεκίνησαν τον Φλεβάρη του 1972, όταν διάβασα ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Fred Hoyle "The Black Cloud". Στην αρχή δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία, θεωρώντας ότι ο συγγραφέας ήταν ιδιαίτερα συντηρητικός - για τα 20 μου χρόνια, τότε. Αργότερα, όταν ανακάλυψα ποιός ήταν ο συγγραφέας (αστροφυσικός, φιλόσοφος και Βασιλικός Αστρονόμος του Ενωμένου Βασιλείου), άρχισα να αναλύω περισσότερο την σκέψη του, μέσα στο ίδιο κείμενο και να ανακαλύπτω πτυχές μιας κοσμοθεωρίας που δεν είναι ανθρωποκεντρική.
Εν κατακλείδι έφτασα σ' ένα σημείο να θεωρώ ότι στο Σύμπαν υπάρχει μία και μόνη ΖΩΗ. Μια ζψήπου απλά έχει διάφορες μορφές που λειτουργούν σαν τα παράσιτα πάνωστον ξενιστή τους. Η ΖΩΗ αυτή έχει ανάγκη να συλλέξει το σύνολο μιας ΓΝΩΣΗΣ που όμως δεν μπορεί να την αντιληφθεί από μόνη της, όπως ο ασθενής που αισθάνεται την αρρώστια του αλλά χρειάζεται τον γιατρό - εξωτερικό παρατηρητή - για να την εντοπίσει και να την θεραπεύσει.
Όταν η ΖΩΗ αυτή κατακτήσει την ΓΝΩΣΗ τότε θα έλθει το τέλος της. Για να ξαναρχίσει απ' την αρχή με μιαν άλλη μορφή και σε μια νέα πορεία.
Αυτή η νέα πορεία μπορεί να έχει ξεκινήσει ήδη σε κάποιο σημείο του σύμπαντος, ακόμα και δίπλα μας, που επειδή έχει μιαν άλλη βάση, εκτός από τον άνθρακα, δεν γίνεται αντιληπτή. Σε ανύποπτο χρόνο, οι οργανικές ενώσεις με βάση τον άνθρακα απέκτησαν ζωή δηλαδή ένα αυτόνομο ενεργειακό πεδίο που χρειάστηκε μόνο μια εξωτερική ενεργειακή παρέμβαση από τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία της περιοχής. Όλα τ' άλλα είναι αποτέλεσμα "στατιστικής επαλήθευσης", όπως έλεγε ο Κορώνης (σ.σ. μαθηματικός μας στο 6ο), για την τύχη.
Και το πυρίτιο; Τα ρολόγια που χρησιμοποιούν τους κρυστάλλους quarz με έχουν προβληματίσει πολύ: η ταλάντωση των μορίων του κρυστάλλου SO2 σε σταθερό αριθμό ταλαντώσεων ανά δευτερόλεπτο όταν βρεθεί μέσα σε ηλεκτρομαγνητικό πεδίο συγκεκριμένης ισχύος, με απασχολεί χρόνια τώρα.
Όλα τούτα δεν γεννήθηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οι εμπειρίες μιας ζωής με οδήγησαν σε τέτοια συμπεράσματα. Η επαφή μου με τον Γραμματικάκη, όταν ήταν πρύτανης στο Ηράκλειο, οι θεωρίες του Big Bang, ο Hawkins, το θέατρο και άλλα πολλά, μου διαμόρφωσαν την σκέψη σ' αυτό τον τομέα.
Εύχομαι κάθε χαρά για το έτος.
6 Ιανουαρίου 2012 8:22 μ.μ.
Μανόλης Πουλής είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η ... πολιτική διάσταση της τέχνης:
Όταν αναφέρθηκα στον Μιχαήλ Άγγελο και τον πίνακα της Γέννησης του Αδάμ στην Καπέλλα Σιστίνα, ήθελα να δηλώσω τον επαναστατικό ρόλο της Τέχνης, μέσα στην κοινωνική εξέλιξη. Η Τέχνη οφείλει να είναι ανατρεπτική απέναντι στα κοινωνικά δεδομένα μιας συγκεκριμένης χρονικής στιγμής. Όταν η κοινωνική εξέλιξη "φτάσει" τις προτάσεις της Τέχνης, τότε η τέχνη υποβιβάζεται σε τεχνική.
Η ανάπτυξη των τεχνικών μέσων π.χ. στο θέατρο ήταν αντιστόφος ανάλογη με την εξέλιξη στην Αθηναϊκή Δημοκρατία. Το ίδιο και στην εποχή μας. Η αισθητική της χυδαίας σάτιρας υποβαθμίζει τα πολιτικά μας δικαιώματα.
6 Ιανουαρίου 2012 8:44 μ.μ.
Από τη διαχείριση:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 12 ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΣΩΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΟΥ ΓΙΑ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΟΠΟΤΕ ΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΙ ΧΡΟΝΙΚΑ (στο τέλος κάθε σχολίου φαίνεται και ο πρώτος χρόνος ανάρτησης) ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ 17 ΣΧΟΛΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ