Όταν ένα έθνος αποφασίζει την αυτοκαταστροφή του, τότε
τα λόγια βγαίνουν δύσκολα απ' τα χείλη των ηττημένων.Ναι, ηττηθήκαμε στον πόλεμο και βάλαμε φαρδιά-πλατιά και την υπογραφή μας.
Λέω "μας", γιατί ανεξαρτήτως της επιλογής του καθενός μας, το συνολικό πρόσημο της απόφασης του ελληνικού λαού είναι "ΠΛΗΝ" και όχι "ΣΥΝ".
Εγώ ήξερα τόσα χρόνια ότι οι γονείς μπαίνουν ασπίδα μπροστά από τα παιδιά τους όταν αυτά κινδυνεύουν και επιλέγουν αυτοί να φάνε τη σφαίρα, για να ζήσουν αυτά.
Οι σημερινοί Έλληνες σπάσανε και αυτόν τον κώδικα τιμής και λειτούργησαν ως σύγχρονες Μήδειες τρώγοντας τα παιδιά τους.
Οι γονείς τρέξαν να κρυφτούν και να σώσουν το τομάρι τους θυσιάζοντας τα παιδιά τους.
Ο συνταξιούχος γονέας θυσίασε για την (κουτσουρεμένη) κωλοσύνταξή του τον part-time συμβασιούχο γιο του και την άνεργη κόρη του.
Φλομωμένος από την απερχόμενη ευμάρεια, αδυνατεί να ξεβολευτεί και να δει πέρα απ' τη μύτη του.
Αδυνατεί να ακούσει την τρεμάμενη κραυγή των παιδιών του που μεταναστεύουν, εξαθλιώνονται, αυτοκτονούν ή μένουν άστεγοι.
Κι όλα αυτά για την κωλοσύνταξή του.
Ο αγρότης, ανάξιος κληρονόμος του Κιλελέρ, φοβήθηκε μην και χάσει την επιδοτησούλα του.
Κι ας φύγει ο γιος του μετανάστης για τη Γερμανία.
Τη λευτεριά τους έβγαλαν στο σφυρί όλοι αυτοί.
Και θα συνεχίσουν να το παίζουν Ελληναράδες.
Και ενόψει του αγώνα της Παρασκευής στο EURO με τη Γερμανία θα αυτοικανοποιούνται από τους καναπέδες τους βρίζοντας τη Μέρκελ και το Σόιμπλε.
Ποιους; Αυτούς στους οποίους υποκλίθηκαν και δώσανε κ… μόλις χτες.
Και μαζί με τον δικό τους στήσανε και τον δικό μου.
Εγώ όμως δε θα κάτσω έτσι να τον φάω, επειδή το θέλουν αυτοί.
Σέβομαι φυσικά το αποτέλεσμα των εκλογών και την -έστω και ισχνή- πλειοψηφία των κομμάτων της Μνημονιακης υποταγής.
Δε θα ακούσετε από το στόμα μου κουβέντες περί "μη πολιτικής νομιμοποίησης της Κυβέρνησης".
Γιατί δυστυχώς την έχει τη νομιμοποίηση να εφαρμόσει το πρόγραμμά της: το Μνημόνιο.
Αλλά το ότι έχουν την πολιτική νομιμοποίηση να κυβερνήσουν και να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους δε σημαίνει ότι δεν έχουμε και όλοι εμείς τη δημοκρατική νομιμοποίηση να τους αντιπολιτευόμαστε με κάθε τρόπο και να επιβουλευόμαστε την ανατροπή τους.
3.000.000 πολίτες υποκλίθηκαν στη Μέρκελ, στον Σόιμπλε, στις Αγορές, στον ΣΕΒ και στα διαπλεκόμενα ΜΜΕ.
Με 'γειά τους, με χαρά τους.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Ούτε καν του σκυφτού υπηκόου.
Όσο γι αυτούς που απείχαν, έχω να πω ότι δε τους
φταίει η θάλασσα, διότι είχαν άπλετο χρόνο να συνδυάσουν και ψήφο και θάλασσα.
Απλά φοβήθηκαν να αποφασίσουν.
Απλά ανέθεσαν στους υπολοίπους να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα και να στέκονται απ' έξω ως (επι-)κριτές των πάντων και ως ελεύθεροι σκοπευτές όποιας Κυβέρνησης θα προέκυπτε.
Εξάλλου, τους απαντά πολύ πριν από μένα ο Πλάτων.
"Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους πολύ κατώτερούς τους".
Η Ελληνική Άνοιξη διήρκεσε 40 ημέρες. Τα Μνημονιακά άρματα επανήλθαν διαμέσου φόβου και τρομοκρατημένης ψήφου.
Ο φόβος νίκησε τα πάντα.
Και ελπίδα και αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη και περηφάνεια και οράματα.
Ένας τεχνητός φόβος που καλλιεργήθηκε συστηματικά από τα ΜΜΕ των αρπακτικών.
Θα μπορούσα να πω ότι πρόκειται για μια ψυχολογική νοθεία.
Αλλά αυτό σε τίποτα δεν αθωώνει αυτούς που υπέκυψαν σ' αυτην.
Ας πρόσεχαν.
Τους τα είπαμε και τα ξαναείπαμε.
Προτίμησαν να εισακούσουν τον Πρετεντέρη, τον Καψή, τον Λιαρέλλη και τον Πορτοσάλτε.
Ας είναι.
Φεῦγε πολέμιον και τύραννον δανειστήν, οὐ γῆν
αἰτοῦντα καὶ ὕδωρ ὡς ὁ Μῆδος, ἀλλὰ τῆς ἐλευθερίας ἁπτόμενον καὶ προσγράφοντα τὴν ἐπιτιμίαν.
(Πλούταρχος, Ηθικά)
Σέβομαι την απόφαση του λαού που έβαλε έστω και δειλά την υπογραφή του στη Μνημονιακή πολιτική.
Έβαλε την υπογραφή του υπό την επήρρεια του Συνδρόμου της Στοκχόλμης.
Αλλά τη δική μου υπογραφή δεν τη βάζω.
Η μόνη υπογραφή που με δεσμεύει είναι αυτή που έβαλα με τον ιδρώτα μου, την ελπίδα μου, την αδρεναλίνη μου, τη φωνή μου, την κομμένη ανάσα μου, τα δακρυσμένα απ' τα χημικά μάτια μου, το φόβο μου και τον κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας δύο χρόνια τώρα στις τεράστιες διαδηλώσεις του λαού μας ενάντια στα Μνημόνια.
Εκεί υπέγραψα ολόψυχα με την παρουσία μου και εκεί μόνο νιώθω δεσμευμένος.
Απέναντι σ' αυτούς μόνο νιώθω δεσμευμένος: σ' αυτούς που ήμασταν εκεί, μαζί και αγωνιούσαμε μαζί.
Θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να πέσει ο εκλεκτός της εγχώριας και διεθνούς διαπλοκής, ο Σαμαράς.
Αλλά μέχρι να πέσει, δικαιούται δυστυχώς να είναι εκεί.
Και το δικαιούται γιατί τον ενέκρινε ο λαός.
Εγώ θα είμαι στις επάλξεις όπως ήμουν πάντα.
Τώρα ξέρω όμως πως είμαστε πολλοί.
Τόσο πολλοί που δεν μπορεί κανείς να μας αγνοήσει.
Οι μέρες της εξουσίας σας είναι μετρημένες.
Έτσι κι αλλιώς όπως είπε κι ο Γκάντι:
Πρώτα σε αγνοούν,
μετά σε κοροϊδεύουν,
μετά σε πολεμούν
και μετά νικάς!
Απλά φοβήθηκαν να αποφασίσουν.
Απλά ανέθεσαν στους υπολοίπους να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα και να στέκονται απ' έξω ως (επι-)κριτές των πάντων και ως ελεύθεροι σκοπευτές όποιας Κυβέρνησης θα προέκυπτε.
Εξάλλου, τους απαντά πολύ πριν από μένα ο Πλάτων.
"Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους πολύ κατώτερούς τους".
Η Ελληνική Άνοιξη διήρκεσε 40 ημέρες. Τα Μνημονιακά άρματα επανήλθαν διαμέσου φόβου και τρομοκρατημένης ψήφου.
Ο φόβος νίκησε τα πάντα.
Και ελπίδα και αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη και περηφάνεια και οράματα.
Ένας τεχνητός φόβος που καλλιεργήθηκε συστηματικά από τα ΜΜΕ των αρπακτικών.
Θα μπορούσα να πω ότι πρόκειται για μια ψυχολογική νοθεία.
Αλλά αυτό σε τίποτα δεν αθωώνει αυτούς που υπέκυψαν σ' αυτην.
Ας πρόσεχαν.
Τους τα είπαμε και τα ξαναείπαμε.
Προτίμησαν να εισακούσουν τον Πρετεντέρη, τον Καψή, τον Λιαρέλλη και τον Πορτοσάλτε.
Ας είναι.
Φεῦγε πολέμιον και τύραννον δανειστήν, οὐ γῆν
αἰτοῦντα καὶ ὕδωρ ὡς ὁ Μῆδος, ἀλλὰ τῆς ἐλευθερίας ἁπτόμενον καὶ προσγράφοντα τὴν ἐπιτιμίαν.
(Πλούταρχος, Ηθικά)
Σέβομαι την απόφαση του λαού που έβαλε έστω και δειλά την υπογραφή του στη Μνημονιακή πολιτική.
Έβαλε την υπογραφή του υπό την επήρρεια του Συνδρόμου της Στοκχόλμης.
Αλλά τη δική μου υπογραφή δεν τη βάζω.
Η μόνη υπογραφή που με δεσμεύει είναι αυτή που έβαλα με τον ιδρώτα μου, την ελπίδα μου, την αδρεναλίνη μου, τη φωνή μου, την κομμένη ανάσα μου, τα δακρυσμένα απ' τα χημικά μάτια μου, το φόβο μου και τον κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας δύο χρόνια τώρα στις τεράστιες διαδηλώσεις του λαού μας ενάντια στα Μνημόνια.
Εκεί υπέγραψα ολόψυχα με την παρουσία μου και εκεί μόνο νιώθω δεσμευμένος.
Απέναντι σ' αυτούς μόνο νιώθω δεσμευμένος: σ' αυτούς που ήμασταν εκεί, μαζί και αγωνιούσαμε μαζί.
Θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να πέσει ο εκλεκτός της εγχώριας και διεθνούς διαπλοκής, ο Σαμαράς.
Αλλά μέχρι να πέσει, δικαιούται δυστυχώς να είναι εκεί.
Και το δικαιούται γιατί τον ενέκρινε ο λαός.
Εγώ θα είμαι στις επάλξεις όπως ήμουν πάντα.
Τώρα ξέρω όμως πως είμαστε πολλοί.
Τόσο πολλοί που δεν μπορεί κανείς να μας αγνοήσει.
Οι μέρες της εξουσίας σας είναι μετρημένες.
Έτσι κι αλλιώς όπως είπε κι ο Γκάντι:
Πρώτα σε αγνοούν,
μετά σε κοροϊδεύουν,
μετά σε πολεμούν
και μετά νικάς!
Τώρα
έχουμε περάσει τα τρία πρώτα στάδια κι απομένει μόνο η νίκη!
 |
|
Ο Προμηθέας καθώς το όρνιο του τρώει καθημερινά τα
σωθικά.
Κάποια μέρα όμως λύθηκαν οι αλυσίδες του...
|
Στον Αλέξη Τσίπρα που αποδείχτηκε ανώτερος των προσδοκιών μου.
Εύχομαι να συνεχίσει έτσι και ακόμα καλύτερα στους δύσκολους καιρούς που έρχονται και να προετοιμαστεί καλύτερα και ο ίδιος και η πλατιά και μαζική παράταξη που εκπροσωπεί πλέον για να ανατρέψουμε μαζί τα αίσχη που ψήφισαν ως σήμερα και θα ψηφίσουν από αύριο οι σφουγγοκωλάριοι των Αγορών.
Εύχομαι να μη μας απογοητεύσει. Είμαι σίγουρος ότι δε θα μας απογοητεύσει.
Μπορεί το ποτάμι να μην έφτασε ακόμα να εκβάλει στην κυβερνητική θάλασσα, αλλά πλέον είναι τόσο ορμητικό που δε σταματιέται και δε γυρίζει πίσω.
Και όσο το καθυστερούν τεχνηέντως οι δυνάμεις της ντόπιας διαπλοκής, τόσο αυξάνουν την πίεση και την ορμητικότητα του ποταμού που όταν καταφέρει και ξεπεράσει τα τεχνητά φράγματα, τότε θα παρασύρει στο διάβα του όλη τη διαπλεκόμενη αληταμπουρία που το κράτησε με νύχια και με δόντια για να μην εκβάλει.
Να δώσω τις θερμότερες καλημέρες μου στην δοκιμαζόμενη και ρημαζόμενη κόκκινη Αττική και στην κατακόκκινη δημοκρατική Κρήτη!
Σ' αυτούς που κράτησαν ψηλά τη σημαία της αξιοπρέπειας.
Σ' αυτούς που δεν παραδόθηκαν και ρίσκαραν τη βόλεψή τους.
Σ' αυτούς που δε λύγισαν μπροστά στην ανάγκη να βγουν απ' το μαντρί.
Παραφράζοντας τον Καζαντζάκη θα πω:
Η Ελλάδα δεν θέλει νοικοκυραίους, θέλει κουζουλούς.
Αυτοί οι κουζουλοί την κάνουν αθάνατη.
Καλημέρα λοιπόν σε όλους τους κουζουλούς που δεν ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αρνούμενοι να υποκύψουν στη μάυρη Μνημονιακή μοίρα τους.
Καλημέρα στους λαούς που ονειρεύονται.
Στους λαούς που δεν τρώνε τη φόλα.
Στους λαούς που τα θέλουνε όλα!
Εδώ θα είμαστε και θα συνεχίσουμε τον αγώνα, θα υπερκεράσουμε τα τεχνητά εμπόδια και θα κάνουμε την ανατροπή.
Χάθηκε μια ευκαιρία, αλλά δημιουργείται μια νέα, μεγαλύτερη ευκαιρία για να την αξιοποιήσουμε.
Να ανατραπεί το Μαύρο Μέτωπο και ο Λαός να δώσει τη στήριξή του μέσω αυτοδυναμίας στον πολιτικό φορέα που θα μπει μπροστά στον αγώνα αυτόν και θα πράξει, χωρίς προσκόμματα και αγκυλώσεις αυτή τη φορά, αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε δυο χρόνια τώρα στους δρόμους και στις πλατείες. Στα καφενεία και τις δουλειές. Στα ελεύθερα blogs και στα κινήματα.
Θα συνεχίσουμε στον αγώνα για
Εργασιακή ειρήνη και αξιοπρέπεια.
Αναδιανομή του πλούτου.
Αποκέντρωση της εξουσίας.
Πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Δημοκρατία.
Εθνική ανεξαρτησία.
Για όλα αυτά και για αρκετά ακόμα...
Όπου να 'ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο!
Πηγή: Η μόνη υπογραφή που με δεσμεύει... - RAMNOUSIA
Όπου να, ναι ξαναβγαίνουμε στον δρόμο - Γιάννης Αγγελάκας
Πέρα απ' τ' άστρα είν' η δικιά μας γειτονιά,
κατεβήκαμε με γέλια και τα όργανα στον ώμο.
Έλα κάντε μας λιγάκι συντροφιά
κουραστήκαμε απ' το δρόμο.
Είχε κρύο από του Δία τη μεριά
κι' η Σελήνη ερημιά καθόλου κόσμο,
Αντε ανάψτε μας μια όμορφη φωτιά
κουραστήκαμε απ' το δρόμο
Τέτοια νύχτα μαγεμένη και γλυκιά,
μας θυμίζει ένα φθινόπωρο στον Κρόνο.
Αντε ας παίξουμε μια τελευταία πενιά,
όπου να 'ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο.
Μέρα που είναι να κάνω και μία ντρίπλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δημιουργός της παρέμβασης παραθέτει και εικόνα του δεσμώτη Προμηθέα, με την επισημείωση ότι "...κάποια μέρα όμως λύθηκαν οι αλυσίδες του", υποθέτει ή ελπίζει ή εύχεται ή και όλα μαζί, νομίζω,ότι κατά τον ίδιο τρόπο θα λυθούν και οι δικές μας αλυσίδες.
Θα τολμήσω να επαναφέρω στη μνήμη σας όσα έλεγα σε προηγούμενη (προς 10μήνου περίπου) παρέμβασή μου, με αφορμή σχετική παράσταση στο Κιάτο, για το θέμα. Έγραφα τότε:
"Ο Προμηθέας οδηγείται στον Καύκασο, από το Κράτος και τη Βία (προσέξτε τη σημειολογία των ονομάτων) κατ΄ εντολήν του νέου θεού Δία (τον οποίο είχε συνδράμει καθοριστικά στην επικράτησή του κατά του Κρόνου) όπου με τη συνδρομή του Ήφαιστου θα αλυσοδεθεί, γιατί έδωσε στους ανθρώπους (όχι μόνο) τη φωτιά, αλλά και τις τέχνες και επιστήμες καθώς και τρόπους βιοπορισμού και βελτίωσης της ζωής τους (π.χ. φάρμακα και βότανα).
Στο έργο (το οποίο αποτελεί μέρος μίας χαμένης τριλογίας, γίνεται λόγος για ένα
-σατυρικό;- δράμα με τίτλο «Προμηθεύς πυρφόρος» ενώ σώζονται αποσπάσματα ενός «Προμηθέως λυομένου») τίθεται η πάλη της ανθρώπινης θέλησης κατά της αναπότρεπτης μοίρα, καθώς και το ζωτικό θέμα στην Ελλάδα του 5ου π.Χ. αι. αυτό της σύγκρουσης μεταξύ της επαναστατικής σκέψης και της πατροπαράδοτης πίστης. Ο ελευθερωτής σταυρώνεται πάντα.
Ο Αισχύλος (εδώ προσέξτε) καταλήγει σε συντηρητικό συμπέρασμα (ο ήρωας θα υποταχθεί όπως προκύπτει από το τρίτο μέρος της χαμένης τριλογίας όπου ο Ηρακλής φονεύει τον γύπα και πείθει το Δία να ελευθερώσει τον Προμηθέα, αυτός δε μετανοεί κάνει ειρήνη με την παντοδυναμία και τοποθετεί στο δάκτυλό του το σιδερένιο δακτυλίδι της ανάγκης) όμως ο δραματουργός αναγνωρίζει την περίπτωση του αντάρτη και της δίδει όλη του τη συμπάθεια."
Έχω την εντύπωση ότι ο δημιουργός του κειμένου, δεν ελπίζει σε ανάλογη εξέλιξη και στη δική μας περίπτωση και ότι δεν εύχεται να φορέσουμε το σιδερένιο δακτυλίδι της ανάγκης.
Όταν πρωτοαναρτήθηκε το κείμενο της RAMNOUSIA «Η μόνη υπογραφή που με δεσμεύει», είχα θέσει τα εξής ερωτήματα στον εισηγητή του κειμένου:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Εν πρώτοις θα ήθελα να ξέρω αν τα όσα διάβασα στο "εν θερμώ" είναι κείμενα γραμμένα από τον καλό μας φίλο ή είναι σταχυολόγηση από κείμενο δημοσιευμένο σε κάποιο έντυπο μετά τα αποτελέσματα της εκλογικής αναμέτρησης της 17ης Ιουνίου. Είτε ισχύει το πρώτο, είτε το δεύτερο οφείλω να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου στον συμμαθητή μας που μας έφερε σε επαφή με την ... οργή των καταφρονεμένων, όλων εμάς δηλαδή, ακόμα και του Θοδωρή - με όλες του τις ενστάσεις για τις αντιμνημονιακές πολιτικές - και που ενισχύει το κλασσικό: "Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ"
Επίσης θεωρώ ότι η θέση του συντάκτη του κειμένου αξίζει να αναγνωσθεί από ένα ευρύτερο κύκλο ανθρώπων, γιατί θέτει προβληματισμούς σε ανθρώπους πέραν των δικών μας ορίων αντίληψης. Επομένως ας ερωτηθεί ο συμμαθητής μας αν θέλει να το δει αναρτημένο και στο blog του 6ου, για μεγαλύτερη ανάλυση και σχολιασμό.».
Στα ερωτήματά μου έλαβα άμεσα την απάντηση:
«Το κείμενο αυτό το βρήκα στην ενδιαφέρουσα σελίδα ramnousia. Ας αναρτηθεί και στο blog μας για ανάλυση και σχολιασμό».
και χάρη στο … άγρυπνο βλέμμα του επιμελούμενου των αναρτήσεων βρέθηκε να ενσωματώνεται στα κείμενα του blog του 6ου, μαζί με την προσθήκη του σχετικού video με την μουσική επένδυση του Γιάννη Αγγελάκα : «Όπου να ‘ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο» και τους στίχους, που δεν υπήρχαν στην αρχική εισήγηση.
Ενδιάμεσα υπήρξε παρέμβαση και άλλου συμμαθητή μας με την εξής δήλωση:
«Συμφωνώ απόλυτα.
Δυστυχώς ο λαός κάνει λάθη (και συχνά μάλιστα) με τη διαφορά ότι κανείς δεν δικαιούται να τον υποκαταστήσει, ακόμα και όταν σφάλλει.
Δικαιούμαστε όμως και έχουμε την υποχρέωση να συνεχίσουμε τον αγώνα.»
Ακολούθησε το σχόλιο του Σοφιστή – με έκδηλη ποδοσφαιρόφιλη διάθεση, λόγω του ματς της ημέρας και με αναφορά στην εικόνα της αρχικής ανάρτησης με τον Προμηθέα αλυσοδεμένο στον Καύκασο και την αναφορά του στην «ερμηνεία» του μύθου.
Ειλικρινά δεν είχα σκοπό να επεκταθώ περαιτέρω στην όλη ιστορία, όμως τα όσα είναι «σημαδεμένα πιο πάνω με bold στοιχεία με βάλανε σε μεγάλο πειρασμό. Έτσι έχω να παρατηρήσω τα εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Εν θερμώ».
Η ίδια η φράση – τίτλος του αρχικού κειμένου είναι δηλωτική της συναισθηματικής επήρειας κάτω από την οποία ο συντάκτης του κειμένου απέδωσε τις σκέψεις του. Και είναι πολύ λογικό μια και το σχολιαζόμενο γεγονός – το αποτέλεσμα δηλαδή της εκλογικής αναμέτρησης της 17ης Ιουνίου 2012 – ήταν μόλις … μισής ημέρας (!) (για να κυριολεκτούμε). Επομένως η ίδια η δήλωση του συντάκτη του κειμένου υποδείκνυε στους αναγνώστες να επιδείξουν … επιείκεια στην κριτική επί των σκέψεών του, όπως επικαλούνται οι δικηγόροι την επιείκεια του δικαστηρίου με το «ελαφρυντικό» του «εν βρασμώ ψυχής» τελεσθέντος εγκλήματος.
Και εδώ θα μπορούσα να δεχτώ την επίκληση του αρθρογράφου καθώς και τις συμφωνούσες απόψεις των συμμαθητών μας, αν ανάμεσα στην αρχική ανάρτηση και σ’ αυτή που κατατέθηκε στο blog του 6ου δεν υπήρχε η προσθήκη του Video clip με τις … χαιρετίζουσες την Βουλή παλάμες!
Έχω δηλώσει από καιρό την άποψή μου για το κίνημα των … «αγανακτισμένων». Άσχετα αν ανάμεσα στους θιγμένους της οικονομικής κρίσης υπάρχουν άνθρωποι που ζουν πραγματικά κάτω από άθλιες συνθήκες, αυτοί που «συγκεντρώνονταν» διαμαρτυρόμενοι στην Πλατεία Συντάγματος ήταν κατά βάση κάποιοι … θιγμένοι από τα σχόλια των διαμαρτυρόμενων στην Μαδρίτη και αλλαχού – «πού είναι οι …Έλληνες;» – και αντέδρασαν σαν κλασσικοί … «Ελληναράδες», ή κάποιοι μικροαστοί που με τις περικοπές έβλεπαν να «κόβονται» κάποια «κεκτημένα» και μου θύμισαν τις διαδηλώσεις της «κατσαρόλας» στο Σαντιάγο το 1972 -1973 κατά του Αλλιέντε.
Όχι πως δεν υπήρξαν και έντιμοι αγωνιστές προασπιζόμενοι των δικαιωμάτων των τάξεων της εργασίας και του μόχθου, αλλ’ αυτοί δεν θα σήκωναν ποτέ τα χέρια κατά της Βουλής ή εν πάση περιπτώσει θα είχαν μια σταθερή πολιτική άποψη στην πορεία της ζωής τους κι όχι μια ευκαιριακή που θα απεμπολούσαν στην πρώτη ευκαιρία «αρπαχτής».
Αλλά ας επανέλθουμε στην επίκληση της επιείκειας. Γιατί το κάνει αυτό ο συντάκτης της RAMNOUSIA;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας πιο προσεκτικά το κείμενό του ξανά στέκομαι σε μερικά σημεία που δεν γράφτηκαν … «εν θερμώ»
- «Εδώ να δώσω τα συγχαρητήρια μου για την τεράστια προσπάθειά του στον άνθρωπο πάνω στις πλάτες του οποίου στηρίχτηκε κυρίως το μεγάλο κύμα της ανατροπής. Στον Αλέξη Τσίπρα που αποδείχτηκε ανώτερος των προσδοκιών μου.
Εύχομαι να συνεχίσει έτσι και ακόμα καλύτερα στους δύσκολους καιρούς που έρχονται και να προετοιμαστεί καλύτερα και ο ίδιος και η πλατιά και μαζική παράταξη που εκπροσωπεί πλέον για να ανατρέψουμε μαζί τα αίσχη που ψήφισαν ως σήμερα και θα ψηφίσουν από αύριο οι σφουγγοκωλάριοι των Αγορών.
Εύχομαι να μη μας απογοητεύσει. Είμαι σίγουρος ότι δε θα μας απογοητεύσει».
Προσωπικά είχα δηλώσει προεκλογικά ότι θα ψήφιζα τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για όποιους λόγους τέλος πάντων και δέχτηκα και κάποια «ειρωνικά» σχόλια για την επιλογή μου. Πίστευα κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι από εμάς, ότι «ήγγικεν η ώρα», να «πάρουν το όνειρα εκδίκηση» όπως έγραφε ο ποιητής.
Ο λαός μας όμως, κάτω από τα όσα περιγράφονται στο άρθρο της RAMNOUSIA, έκρινε διαφορετικά. ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ! Όπως και «δικαίωμά» του είναι η καταδίκη εκείνων που είχαν άλλη γνώμη να υποστούν τις συνέπειες των επιλογών μιας «ανομοιογενούς ομάδας» ισχνών μειοψηφιών που, για την «κάλυψη» των ανομιών τους στο απώτερο αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν, «συνέπραξαν» σε μια αυτοχαρακτηριζόμενη πράξη «εθνικής συνευθύνης» … τη εξαιρέσει ημών, όπως παραφράζεται ο Μούτσης.
Όμως ο αρθρογράφος εξαντλείται σε μια επίδειξη ανθρωπολαγνείας άλλων εποχών. Όλη αυτή η επαινετική φιλολογία για τον κ. Τσίπρα – που μου είναι συμπαθέστατος καθ’ όλα – με παραπέμπει σε σχόλια άλλων εποχών και συνθηκών που δεν έχουν θέση στο 2012.
«Εύχομαι να μη μας απογοητεύσει. Είμαι σίγουρος ότι δε θα μας απογοητεύσει», γράφει εκστασιασμένος ο αρθρογράφος. Μήπως κάποιος πρέπει να του πει ότι εμείς δεν πρέπει να απογοητεύσουμε τους εαυτούς μας. Ότι πέρασαν οι εποχές των «σωτήρων» και ότι για την σωτηρία της χώρας μας έχουμε υποχρέωση να παλέψουμε όλοι. Ότι το μέλλον δεν αναζητά «αποδιοπομπαίο τράγο» – ρόλο που τρέμει ο ευτραφής αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ., γι αυτό προτείνει «κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης» – αλλά συλλογικότητα στην βάση τόσο των αποφάσεων όσο και των ενεργειών!
- Στην Δημοκρατία η μονομέρεια στις επιλογές αναδεικνύει ένα φαινόμενο «στρέβλωσης» στην κοινωνική σύνθεση. Τέτοια φαινόμενα είχαν και έχουν παρατηρηθεί σε πολλά σημεία της Ελλάδας: η Πελοπόννησος παραδοσιακά «συντηρητική», η Κρήτη επίσης παραδοσιακά «φιλελεύθερη» ή «δημοκρατική» (υπάρχει μια πινακίδα στην παλαιά εθνική οδό Αγ. Νικολάου – Ηρακλείου, στην ανατολική είσοδο της πόλης του Ηρακλείου που από το 1974 γράφει: «Το Δημοκρατικό Ηράκλειο σας καλωσορίζει»…).
Αυτή η μονομέρεια οδηγεί σε μια ιδιότυπη φασιστικοποίηση της κοινωνίας. Το δικαίωμα της «έκφρασης», της «συμμετοχής», της «ανέλιξης» περιορίζεται σε «ομοϊδεάτες», ενώ οι όποιοι … έχουν, εκφράζουν η διαμαρτύρονται σ’ αυτόν τον ομοεθνικό ρατσισμό, λοιδωρούνται και περιθωριοποιούνται. Με αποτέλεσμα να αυτο-αποκλείονται από κάθε κοινωνική δραστηριότητα.
Στο αρχικό άρθρο ο συντάκτης «χαιρετά» την «δοκιμαζόμενη και ρημαζόμενη κόκκινη Αττική και στην κατακόκκινη δημοκρατική Κρήτη!».
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ως προς μεν την Αθήνα, δεν υπάρχει αντίρρηση. Για το … πράσινο νησί όμως επιτρέψτε μου να διατηρώ … επιφυλάξεις. Εδώ κυριαρχεί η οικογενειοκρατία και ο παραγοντισμός. Προσέξτε:
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, … «εξωθεσμικός επίτιμος», Ντόρα Μπακογιάννη, όταν δεν μπαίνει από την πόρτα (… στη Βουλή), μπαίνει από το … παράθυρο, κόρη του προηγουμένου που θα ζει μέχρι να την δει … πρωθυπουργό, Κυριάκος Μητσοτάκης, γιός του Κωνσταντίνου και της Μαρίκας (ο θεός ας την συγχωρέσει), Κυριάκος Βιρβιδάκης, αφού «έσωνε» επί οκτώ χρόνια τον Δήμο Χανίων, τώρα καλείται να σώσει και το «έθνος», ανιψιός του επίτιμου κι έπεται συνέχεια. (Ο Νικηφοράκης, άλλος ανιψιός του επίτιμου αποχώρησε νωρίς – ευτυχώς!).
Γιάννης Κεφαλογιάννης – ξέχασα αυτός απεβίωσε φέτος – Όλγα Κεφαλογιάννη, κόρη του προηγουμένου, προσφάτως υπουργοποιηθείσα, εκλεγείσα πρώτη φορά το 2004, στην θέση του μπαμπά, στο Ρέθυμνο (περιέργως σ’ εκείνη την εκλογική αναμέτρηση … χάθηκε μια κάλπη!), επανεξελέγη το 2009, ενώ τώρα βρίσκεται στην Βουλή σαν εκπρόσωπος των Αθηναίων, αφού στο Ρέθυμνο έπρεπε να … εκλεγεί ο έξαδελφός της και ανιψιός του μπαμπά, ενώ στο Ηράκλειο το … βασίλειο των Κεφαλογιάννηδων εκπροσωπείται από τον έτερο Καππαδόκη Γιάννη, μια και στο απώτερο παρελθόν υπήρξε δικαστικό βούλευμα.
Το περίεργο είναι ότι οι δυο αυτές οικογένειες βρίσκονται σε μια ενδοκομματική αντιπαλότητα στα όρια της … νομικής αντιπαράθεσης ή του διακανονισμού μιας ιδιότυπης φεουδαρχικής διανομής. Και αν προσθέσουμε την οικογένεια Βαρδινογιάννη (αυτή δεν ασχολείται με την ενεργό πολιτική αλλά κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο – λέγε με Mobil oil – υπόθεση Καλοί Λιμένες) – με συγγενικές διασυνδέσεις και με τις δύο άλλες – έρχεται και δένει το γλυκό!
Το φαινόμενο σίγουρα δεν είναι αποκλειστικά Κρητικό, απλά εδώ το βιώνω καθημερινά. Έτσι η «κόκκινη» περιστασιακά Κρήτη θα ξαναπρασινίσει δοθείσης ευκαιρίας. Ίδωμεν.
Για το Video που προστέθηκε στο τέλος στην αρχική ανάρτηση και βάσει των όσων ανέπτυξα για το «κίνημα» των «αγανακτισμένων», θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξει μια αυτοσυγκράτηση, στην έκφραση της όποιας αντίθεσης, δυσφορίας ή διαμαρτυρίας προς τους εκπροσώπους του κοινοβουλίου. Ο θεσμός της Δημοκρατίας δεν είναι υπεύθυνος για τις ολιγωρίες, τις παραλήψεις ή τα σκάνδαλα των αντιπροσώπων της λαϊκής βούλησης. Αυτό τρέφει σε μεγάλο βαθμό τα κατάλοιπα των «σταγονιδίων» της χουντικής περιόδου, με αποτέλεσμα ήδη ορατό εντός και εκτός Βουλής.
Ο … λαός ας βάλει το χέρι του!
Πήραμε το πάρα κάτω μήνυμα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας το κείμενο του Δημήτρη και συμμετέχοντας στους προβληματισμούς που θέτει σχετικά με τον Προμηθέα, διαπιστώνω για πολλοστή φορά ότι η γνώση τιμωρείται και διώκεται από τις θρησκείες και τα κατεστημένα διαφόρων εποχών. π.χ.
- ο Αδάμ και η Εύα τιμωρήθηκαν γιατί έφαγαν τον καρπό από το "δέντρο της γνώσης"
- Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας κάηκε δυό φορές για να παρεμποδιστεί η διάδοση της γνώσης στους πολλούς, μιας γνώσης που ήταν αντίθετη στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης της εποχής.
- Η Αλεξανδρινή μαθηματικός Υπατία λιθοβολήθηκε για τις ρεαλιστικές φιλοσοφικές, και αστρονομικές της απόψεις (αντίθετες με τις πρωτοχριστιανικές).
- Ο Γαλιλαίος καταδικάστηκε γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει το γεωκεντρικό μοντέλο και την ακινησία της γης, που ήταν η επίσημη άποψη της εκκλησίας.
Θα μπορούσε να αναφερθεί κανείς σε πολλές ακόμα παρόμοιες περιπτώσεις,που συνέβησαν σε διαφορετικούς τόπους και εποχές, για ανθρώπους που διώχτηκαν, γιατί θέλησαν και τόλμησαν να φέρουν τη γνώση στην ανθρώπινη κοινωνία και να την απελευθερώσουν απ`το σκοταδισμό, τις δεισιδαιμονίες και την άγνοια που "βόλευαν" την εκάστοτε άρχουσα τάξη ( ιερατεία, απολυταρχικά καθεστώτα, οικονομικά συμφέροντα - βλέπε σήμερα πολυεθνικές - κλπ). Βλέπεις, η γνώση αφυπνίζει το λαό που έτσι παύει να είναι δέσμιός τους.
Ο μύθος του Προμηθέα σημαίνει ότι η γνώση-αλήθεια κατακτιέται με υψηλότατο τίμημα, που πολλές φορές οι άνθρωποι το φοβούνται.
Το ελπιδοφόρο μήνυμα όμως είναι ότι ο άνθρωπος, "άνω θρώσκων", πάντα θα κοιτάει προς τ`αστέρια, όπως λέει ο Hawking, θα αγωνίζεται και θα αγωνιά για τη γνώση και την αλήθεια, επιδιώκοντας την απελευθέρωσή του από τα δεσμά που του επιβάλλουν.
Η πάλη θα είναι αέναη και αιώνια, πάλη ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως.
Αντώνης Τυμπανίδης
Πιστεύω ότι η ποδοσφαιρόφιλη διάθεση αφορούσε, αποκλειστικά, την πρώτη φράση της παρέμβασής μου καθώς το υπόλοιπο κείμενό της δεν ήταν καθόλου αυτού του επιπέδου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι γεγονός πως πολλοί απογοητευθήκαμε από το εκλογικό αποτέλεσμα.
Η απογοήτευση αναφέρεται σε δύο κυρίως "συνέπειες":
α. Κανείς, πλέον, δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι ο λαός δεν ρωτήθηκε και δεν ενέκρινε τα μνημόνια και τις παρεπόμενες συμφωνίες.
Ένα ποσοστό που πλησιάζει ή και υπερβαίνει το 50% (σ΄ αυτό προσμετρώ και το ποσοστό Κουβέλη καθώς και όσων -συν-τάσσονται στη με κάθε τίμημα παραμονή στο ευρώ)αποδέχθηκε, ουσιαστικά, τα μνημόνια.
Πολύ λίγο μετράει ότι το έκανε από φόβο, σύγχυση ή οτιδήποτε άλλο μπορεί, ελαφρυντικά, να επικαλεσθεί.
Αυτό θα το βρούμε μπροστά μας πολύ πιο σύντομα από ότι φαντάζονται μερικοί.
β. Στις ίδιες εκλογές καταγράφηκε πλέον και επίσημα, η ύπαρξη, στο εκλογικό σώμα, ποσοστού το οποίο προσχωρεί και υιοθετεί τη φασιστική ιδεολογία.
Δεν νομίζω πως όλοι όσοι ψήφισαν Χ.Α. είναι φασίστες, όμως μεγάλο τους μέρος, πλέον, γνωρίζει τι πραγματικά εκφράζει αυτή η παράταξη και το αποδέχεται.
Το ποσοστό συγκρινόμενο με άλλες χώρες, ίσως, να είναι, ακόμα, μικρό, όμως, το "φαινόμενο" πολύ σύντομα θα έχει ραγδαίες εξελίξεις, πολύ δυσάρεστες για πολλούς ανυποψίαστους.
Επίσης στην παρέμβασή μου, κατά τη φάση της "ιδιωτικής" συζήτησης του θέματος είχα υποστηρίξει την άποψη πως όσο και αν μας δυσαρεστεί η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος κανείς δεν έχει δικαίωμα να το επικρίνει και πολύ περισσότερο να το υποκαταστήσει, επομένως είναι περιττό να πω ότι διαφωνώ με το πνεύμα το δημοσιεύματος.
Τούτο για δύο, κυρίως, λόγους:
α. κανείς δεν μπορεί να κρίνει ότι αυτός έχει δίκηο και η πλειοψηφία άδικο.
β. ακόμα και αν συμβαίνει αυτό (που πολλές φορές συμβαίνει) το να επιχειρούμε να "νουθετήσουμε" και πολύ περισσότερο να επιτιμήσουμε το λαό ενέχει ένα άκρως αντιδημοκρατικό χαρακτήρα και είναι η απαρχή ολοκληρωτικών λύσεων.
Επομένως, όποιος διαφωνεί (όπως άλλωστε και όποιος συμφωνεί) έχει υποχρέωση να συνεχίσει να αγωνίζεται για να καταστήσει τις απόψεις του πλειοψηφικές, σεβόμενος όμως πάντα την πλειοψηφία.
Μέχρι να (και αν) το πετύχουμε κινούμαστε στο πολιτικό παιχνίδι επιλέγοντας την ολιγότερο κακή λύση.
Συνήθως έχω απόψεις μειοψηφικές, πολλές φορές μπορώ να πω ότι βρίσκομαι στο απόλυτο πολιτικό περιθώριο (π.χ. η άποψή μου για την τέλεση των Ολυμπιακών αγώνων, που είχε, τότε, καταμετρηθεί στο 0,5% πολλοί δε με έβλεπαν και σαν ανθέλληνα) επιλέγω όμως όταν έρθει η ώρα της κάλπης να παίξω το παιχνίδι μέσα στα όρια του εκλογικού νόμου, ώστε η ψήφος να είναι, όσο γίνεται, περισσότερο αποτελεσματική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχει πχ. νόημα η συμμετοχή στις εκλογές, απλώς για να καταμετρήσουμε δυνάμεις και να καταγράψουμε την άποψή μας (σ΄ αυτή την περίπτωση θάπρεπε ο καθένας να έχει και ένα κόμμα)αυτό το κάνουμε όλη την υπόλοιπη περίοδο, στις εκλογές πρέπει να μπορούμε να επιλέγουμε την πλησιέστερη προς την άποψή μας πολιτική ομάδα που μπορεί να εκφραστεί και στο κοινοβούλιο ή ακόμα και να συμπράξει σε κυβερνητικές λύσεις.
Αυτή είναι η περίφημη κουλτούρα των συνεργασιών που πρέπει να επιδεικνύουμε, τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά. Να μπορούμε δηλαδή να συμφωνούμε, παραμερίζοντας επιμέρους επιφυλάξεις, με όσους κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση με μας, στο πλαίσιο της επίτευξης ενός ελάχιστου αποτελέσματος.
Έτσι είναι απολύτως λογικό να αξιώνει κάποιος συνεργασία μεταξύ Ν.Δ. ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ΔΗ.ΜΑΡ την οποία έπρεπε να είχαν επιδείξει, ήδη, από το Μάϊο, αλλά είναι εντελώς παράλογο (στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν δόλιο) να αξιώνει κάποιος από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α να συνεργασθεί με τους τρεις παραπάνω, όπως ήταν εντελώς ακατανόητη και η στάση του Κ.Κ.Ε. απέναντι στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Θέλω να πω ότι το εκλογικό σώμα αντιλαμβανόταν, ότι, και αν ακόμα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ερχόταν πρώτο κόμμα, πολύ δύσκολα θα συγκροτούσε κυβέρνηση, με δεδομένη την αρνητική διάθεση των υπολοίπων "αριστερών" κομμάτων, και δεν μπορεί να μας φταίει πάντα ο λαός.
Τώρα τι εκτιμώ. Εδώ που φτάσαμε οι εκτιμήσεις είναι απόλυτα δυσοίωνες.
Η οικονομική κρίση (αποτέλεσμα μιας εντελώς λαθεμένης - σκόπιμα ή από ανοησία, θέλει συζήτηση- αντιμετώπισης του προβλήματος)θα εντείνεται όλο και περισσότερο και τα προβλήματα θα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Τους -πολύ- προσεχείς μήνες θα έχουμε μια γενική οικονομική και κοινωνική κατάρρευση, η οποία, φυσικά, θα γίνει και πολιτική.Ελπίζω και εύχομαι αυτή η κατάρρευση να μην έχει επιπτώσεις σε κρίσιμα εθνικά θέματα ή ακόμα και στην εδαφική μας ακεραιότητα.
Σ΄ αυτό το σημείο και μ΄ αυτές τις συνθήκες, θα πάμε σε νέες εκλογές, πολύ γρήγορα, ή σε δικτατορία.
Πολλοί (και πρώτη απ΄ όλους η γυναίκα μου) με επικρίνουν όταν κάνω τέτοιες "προβλέψεις" με το επιχείρημα ότι αποθαρρύνω, ακόμα περισσότερο, τον κόσμο και ότι τέτοια διλήμματα είναι πολύ πιθανό να τα θέσει το ίδιο το σύστημα, στο άμεσο μέλλον, υποκαθιστώντας το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, μια και τη δραχμή θα την έχουν, ήδη, φέρει, πανηγυρικά, οι ίδιοι, με το δίλημμα δημοκρατία ή δικτατορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αμφιβάλλω για τη βασιμότητα της επίκρισης, όμως μόνο αν συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει έχουμε, μικρές, ελπίδες να κατορθώσουμε να ανυψώσουμε και τα κατάλληλα αναχώματα.
Υ.Γ. Συμφωνώ απόλυτα Αντώνη η πάλη του φωτός κατά του σκότους θα συνεχισθεί.
Ενας πατριωτικολαϊκοδημοκρατικός "αχταρμάς" δεν αντέχει σε κριτική ούτε εν θερμώ και δεν νομίζω πως μπορεί να βγάλει και εν ψυχρώ συμπεράσματα. Ο καθένας προστάτεψε τα παιδιά του με τον τρόπο που εκείνος νόμιζε καλύτερο ή τουλάχιστον όχι το χειρότερο. Το συν μερικών είναι το πλην άλλων και τούμπαλιν, μην βγάζεις το σύνδρομο του ηττημένου του αβυσσαλέου εμφύλιου που χώρισε σε καλούς και κακούς τους Έλληνες του 40, και καλοί και κακοί ήταν οι μεν για τους δε. Η εντελώς ανιστόρητη θέση του Σταλινικού δόγματος που ταλαιπώρησε αφάνταστα εκείνους που πίστεψαν σε ένα κόσμο καλύτερο και μετέτρεψε τη ζωή τους σε δράμα, δεν μπορεί να ψάχνει θέση στη σύγχρονη εποχή που ακόμα κι εκείνοι που το εφάρμοσαν το εγκατέλειψαν. Δεν χρειάζεται να βάζεις φωτογραφίες ενόπλων που εν ονόματι της αταξικής ουτοπίας σκοτώθηκαν και σκότωσαν για κάτι που κατέρρευσε πριν λίγα χρόνια σαν να μην υπήρξε ποτέ, κι ας επιβλήθηκε δια πυρός και σιδήρου, και οι μόνοι νοσταλγοί του είναι μερικοί επαγγελματίες δογματικοί ιδεολόγοι που κι αυτοί το συν το δικό σου το ονόμασαν πλην.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανείς μας δεν κατέχει την αλήθεια τη μοναδική, ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια και τη στηρίζει στις δικές του σταθερές, μόνο που σήμερα σε αντίθεση με τη χρονιά που είναι βγαλμένη η φωτογραφία που κοσμεί την ανάρτησή σου υπάρχει πληροφόρηση, κάθε είδους, και σκόπιμη πληροφόρηση υπάρχει από κάθε κομματική μεριά, κι από συμφέροντα, κι από ομάδες που αγανακτούν, κι από Πρετεντέρηδες, κι από κείνους που δεν πληρώνουν, κι εκείνους που πάνε σύνταγμα, κι εκείνους που πάνε Μοναστηράκι για καμάκι, κι εκείνους που γράφουν και σχολιάζουν στο μπλογκ που γράφεις, ακόμα κι ο φυγόστρατος Λαζόπουλος απ' τα μέσα της διαπλοκής που τον πληρώνουν όχι μόνο πληροφορεί αλλά είναι έτοιμος να πολεμήσει και στην πρώτη γραμμή, εσύ υποθέτω πρέπει να υπηρέτησες κοντά τρία χρόνια.
Συμπέρασμα: όποιος θέλει να πληροφορηθεί σήμερα μπορεί, τότε δεν μπορούσε να πληροφορηθεί, μόνο να καθοδηγηθεί. Μην προσπαθείς να κατηγορήσεις εκείνους που δεν σε ακολουθούσαν ή και έπαψαν να σε ακολουθούν όταν ήσουν 4% (ανήκεις σε κείνους άραγε ή προέκυψες;) και τρέχουν στις αλήθειες σου σήμερα τις ίδιες που ήταν και τότε και ξαφνικά έγιναν της μόδας ή παραλίγο πλειοψηφικές.
Κάποτε όμως πρέπει να αποφασίσεις αν δέχεσαι το παιχνίδι της Δημοκρατίας, της αστικής όπως υποθέτω εννοεί ο Σοφιστής οπότε δεν χρειάζεται ούτε η ένοπλη ένθετη υπενθύμιση ούτε και η ανατρεπτική προοπτική το copyrhigt της οποίας έχουν οι σύντροφοι της πέρα μεριάς.
Παρουσίασε όταν ηρεμήσεις το μοντέλο που υπερασπίζεσαι και ίσως τότε ανταλλάξεις απόψεις ουσιαστικές με εκείνους που διαβάζουν τα γραφόμενα σου, κι ίσως γίνεις πιο πειστικός όταν ονομάζεις «Μήδειες» όσους δεν ψήφισαν τον σύντροφο Λαφαζάνη..
Μια απαραίτητη διευκρίνιση:
ΔιαγραφήΤα αναγραφόμενα στην παρούσα ανάρτηση (με όλα τα συνοδευτικά της φωτογραφίες και video) δεν εκφράζουν κατ' ανάγκη τις απόψεις του διαχειριστή της ιστοσελίδα μας ή της συντακτικής της επιτροπής, αλλά τον συντάκτη της, το όνομα του οποίου αναγράφεται - σε εμφανές σημείο - σ' αυτήν (http://www.ramnousia.com/2012/06/blog-post_9515.html#ixzz1yGJKXIh2).
Γιώργο δεν χρειάζεται να δικαιολογείσαι.
ΔιαγραφήΗ σελίδα είναι της παρέας και όλοι γνωρίζουμε ποιός είναι ποιός (τα ψευδώνυμα είναι γνωστό, σε όλους μας, σε ποιούς ανήκουν) καθώς και τι γράφει ο καθένας, ελεύθερα και όπως θα συζητούσαμε αν βρισκόμασταν από κοντά. Η φιλία μας που ξεκινάει από τα εφηβικά χρόνια όχι μόνο το επιτρέπει αλλά και το επιβάλλει, ακόμα και αν υπάρξουν κάποιες υπερβολές, είμαι βέβαιος ότι, δεν μπορούν να διαταράξουν τη φιλία μας.
Και όχι μόνο! Πιστεύω ότι ακόμα και στις ... ακρότητες υπάρχει κάτι που μας συνδέει, από ένα κοινό παρελθόν που μπορεί μερικοί να μην το μοιραστήκαμε, αλλά μας επεναφέρει σ' εκείνη την "αθώα' ηλικία που μετά από την πορεία μιας ζωής μας κάνει να αναπολούμε με θετική νοσταλγία ακόμα και τις "πικρές' στιγμές!
ΑπάντησηΔιαγραφή