Η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης

Που να ξαναθυμηθείς σαρανταδύο παλιούς συμμαθητές μετά από σαράντα χρόνια ! Τους είδες, τους μίλησες, τους ξαναγνώρισες…και μετά; Βλέπεις τις φωτογραφίες που τράβηξες και αναρωτιέσαι: Καρακώστας ή Χατζηδήμας; Χατζηκυριάκος ή Βαρύτιμος; Κι ήσουνα και απουσιολόγος πανάθεμά σε ! Τόσο Αλτσχάϊμερ; Κοιτάζεις ξανά τις παλιές φωτογραφίες. Αυτές που ανακάλυψες σ’ ένα κουτί καταχωνιασμένο. Βλέπεις τα μάτια τους – τα μόνα που δεν αλλάζουν- παρατηρείς το χαμόγελό τους. Και να ! σιγουρεύεσαι. Μετά όμως αμφιβάλεις πάλι. Καλά είναι  ο Καρακώστας που ήρθε απ΄ τη Σουηδία ή κάποιος άλλος; Και τότε θυμάσαι. Θυμάσαι αυτά που τόσα χρόνια προσπαθούσαν κάποιοι μεγαλύτεροί σου να σου μάθουν. Καθηγητές νομίζω τους έλεγαν και, εκτός από εξαιρέσεις, μάλλον με μισό μάτι τους έβλεπες. «Η επανάληψις εστί μήτηρ της μαθήσεως». Το πρόβλημα λύθηκε. Επαναληπτική συνάντηση ! Πότε όμως ; Με ποιο πρόσχημα; Τρίχες ! Αν θέλουν και οι άλλοι…

26/01/2010. Στη γνωστή «Δωδώνη» νέα συνάντηση και συναπόφαση για κόψιμο πρωτοχρονιάτικης πίττας. Ο χώρος τελικά ορίστηκε απέναντι απ΄ το Σχολείο μας. Ταβέρνα «Κυρά» στη Ζεύξιδος. Με συνοδεία αυτή τη φορά. Η μέρα Παρασκευή 05/02/2010 στις 9μμ.

Και ξανασμίξαμε ! 70 άτομα κι ανάμεσά μας ο Πέτρος  ο Ζούνης. Ο Πέτρος μας. Ο συνοδός μας στις περισσότερες εκδρομές και αποκλεισμένος από τον «Κουλό» απ΄ την εκδρομή της Ρόδου - παρά τις εντονότατες, θυμάμαι, διαμαρτυρίες μας –για να μην…. παραστρατήσουμε! Το ότι ήταν μαθηματικός μας, το αφήνω τελευταίο. Ίσως απ΄ τους λίγους μαθηματικούς που είχε τόσες συμπάθειες.

Τη συγκίνηση διαδέχτηκε η έκπληξη όταν έβγαλε από την τσέπη τον κατάλογο της 6^ης με τα ονόματά μας και την γραπτή και προφορική βαθμολογία μας. Έναν κατάλογο που όταν έβγαινε τα χρόνια εκείνα, η αγωνία μας κορυφωνόταν. Ποιόν θα σήκωνε άραγε…

Ο χρόνος λες και δεν είχε κυλήσει από τότε…

Ο Σπύρος κάλεσε τον Γιώργο τον Καμπουράκη να βγάλει ένα μικρό «πανηγυρικό», και αυτός, μ΄ ένα μικρό ποιηματάκι έκανε πάσα… σε μένα. Μόλις που μπόρεσα να αρθρώσω δυο κουβέντες περιγράφοντας πιο πολύ το δώρο που θα κέρδιζε αυτός που θα ‘βρισκε το φλουρί της πίττας. Κορνιζαρισμένη τη φωτογραφία μας πάνω στον «Έσπερο», πλέοντας το ΄69 για Ρόδο. Τυχερός, ο «Σουηδός» της παρέας μας, που έδωσε πάλι το «παρών».

Συζητήσαμε, θυμηθήκαμε, σχεδιάσαμε, τραγουδήσαμε - γιατί η κιθάρα δεν μας έλειψε και  το φιλόμουσο ήταν μέσα μας από τότε (Τσίριμπας, Διαβάτης..)- και τέλος χωριστήκαμε.

Ο Σπύρος ο Γεωργάτσος, κατάλαβε ότι «πεινάγαμε ακόμη γι άλλη μια συνάντηση» και ανέλαβε και πάλι να μας ξαναενώσει.

…και προσεχώς, έπεται συνέχεια.

Eye doc

ή, Τζιοβάνι ή, κατά κόσμον ,

Θανάσης Γιαννακάκης.