…Μια φωνή απ’ τα παλιά

Μεσημέρι Τρίτης. Μετά από ένα κουραστικό πρόγραμμα χειρουργείου, καθόμασταν στο γραφείο για λίγη ξεκούραση. Ντριν.. Ντριν..

Στο τηλέφωνο απάντησα εγώ.

-          Ο κύριος Γιαννακάκης Αθανάσιος;

-          (Ωχ! Ρουσφέτι πάλι)... Μάλιστα..

-          Έχετε αποφοιτήσει το ‘69 από το Έκτο Γυμνάσιο;

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ. Μια χορδή, σκουριασμένη απ’ τα χρόνια αρχίζει να δονείται μέσα μου. Αναμνήσεις παλιές, μισοξεχασμένες, θαμπά πρόσωπα…ομίχλη…

-          Ναι.

-          Απουσιολογάρα μου!!

Πάγωσα... Οι συνάδελφοι με κοίταζαν απορημένοι. Τη λέξη αυτή, σαν προσωνύμιο, είχα να την ακούσω 20 χρόνια. Τότε, σ΄ ένα ταβερνάκι στο Παγκράτι, είχαμε μαζευτεί οι παλιοί συμμαθητές-απόφοιτοι του ’69- για την επέτειο της εικοσαετίας απ’ την αποφοίτησή μας.

Ο νους μου ξαφνικά πλημμύρισε με εικόνες και συναισθήματα. Μέσα σε δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής η ομίχλη που τα σκέπαζε όλα, μονομιάς χάθηκε. Ένας ολόκληρος κόσμος, τραβηγμένος απ’ τα παλιά, ζωντάνεψε ξανά, στο άκουσμα ενός ονόματος γνωστού και αγαπημένου. Σπύρος Γεωργάτσος….

Η πρόσκληση για οργάνωση νέας συνάντησης για τα 40 χρόνια απ’ την αποφοίτηση , είχε γίνει δεκτή, πριν ακόμα προλάβει να ακουστεί.

Έτσι, λίγες μέρες μετά, μεσημέρι, στη «Δωδώνη» του Θόδωρου  Ζαρέτου, μαζευτήκαμε. Σπύρος, και Θόδωρος, Νίκος Κουντούρης, Δημήτρης Αργυρός, Στράτος  Ζουμπεράκης, Θανάσης Καραμούζης, Δημήτρης Αναργύρου, Λεωνίδας Γιαννημάρας, δώσανε το «παρών». Μερικοί συστηθήκαμε ξανά, οι περισσότεροι όμως αναγνωριστήκαμε χωρίς προσπάθεια. Μελετήσαμε παλιές φωτογραφίες, θυμηθήκαμε το τότε, μιλήσαμε για το τώρα και αναλάβαμε την οργάνωση της μεγάλης συνάντησης. Νους και ψυχή, ο Σπύρος και ο Θόδωρος.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια…

Το Σάββατο στις 17 του Οκτώβρη του 2009, μια μέρα βροχερή, το εξοχικό του Θόδωρου στη Σαρωνίδα ήταν έτοιμο. Απ΄ το πρωί άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι, για να φτιάξουν σούβλες να στείλουν τα αρνιά στο φούρνο και να βοηθήσουν αυτούς που διανυκτέρευσαν. Το μεσημέρι μέτρησα 42 παρόντες. Από Σουηδία μέχρι Κύπρο, και από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Ούτε η απόσταση ούτε η βροχή μας σταμάτησε.  Σαρανταδύο ήταν εκεί. Το απουσιολόγιο κατέγραψε μόνο δικαιολογημένες απουσίες.

Ξαναγνωριστήκαμε. Σαράντα χρόνια είχαμε να ειδωθούμε οι περισσότεροι. Προσπαθήσαμε να μάθουμε ο ένας για τον άλλον, αλλά ήμασταν τόσοι πολλοί μαζεμένοι, που οι πληροφορίες ξεχνιόντουσαν , μπερδευόντουσαν….Θυμηθήκαμε ξανά τα παλιά. Τι να πρωτοθυμηθείς όμως...

Η μέρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Οι φωτογραφίες πάρθηκαν για να ξαναδούμε ο καθ’ ένας τον άλλον και να ξαναθυμηθούμε…. Χαιρετηθήκαμε και χωρίσαμε. Δεν χορτάσαμε όμως. Δεν ξεδιαλύναμε τις μνήμες και τις παλιές παραστάσεις. Το μυαλό είναι αχόρταγο και το βράδυ τα άλμπουμ ξαναψάχτηκαν. Παιδικές φωτογραφίες γέμισαν το γραφείο του σπιτιού. Νέες θύμισες ξεθάφτηκαν. Όχι δε τελειώνει εύκολα αυτό. Δεν υπάρχει περιθώριο για άλλα τόσα χρόνια…

Μια νέα συνάντηση φάνταζε επιτακτική και το κόψιμο πρωτοχρονιάτικης πίττας στην «Κυρά», το ταβερνάκι απέναντι απ’ το σχολείο μας, από ιδέα έγινε ανάγκη.

Αλλά γι αυτό και τα άλλα που ακολούθησαν, σε επόμενο σημείωμά μας.

Eye doc

ή, Τζιοβάνι ή, κατά κόσμον ,

Θανάσης Γιαννακάκης.