Μουσικές Μαρτυρίες 5… απ’ την συναυλία του Ντύλαν στη Λεωφόρο

Του Χρίστου Πιπίνη.
(http://imaginistes.com)

Στις 28 Ιουνίου του Σωτηρίου έτους 1989 (γνωστού και ως “βρώμικου 89″ λόγω του σκανδάλου Κοσκωτά και της παραπομπής του Α. Παπανδρέου σε δίκη), επισκέπεται την Αθήνα για μια συναυλία στο γήπεδο της Λεωφόρου ο Θείος Μπομπ. Ο νεαρός από την Μινεσσότα που σφράγισε με την παρουσία του τον εικοστό αιώνα, ερχόταν για πρώτη φορά στον τόπο μας.

Ο μυθικός Ντύλαν που μας μάγευε με τη μουσική, την ποίηση, τη φωνή, την αντισυμβατικότητα, τις συνεχείς τολμηρές και απρόβλεπτες μεταμορφώσεις του, τις ανατρεπτικές μουσικές φόρμες που πάντρευε ανακατεύοντας τες σε νέες μουσικές ατραπούς. Ήταν ο  επαναστάτης και ο απόλυτος ήρωάς μας. Ήταν και παραμένει ο  ογκόλιθος που μας παρέδωσε μουσικά διαμάντια που θα παραμείνουν ζωντανά στους αιώνες των αιώνων, αμήν!

Όπως ήταν φυσικό μόνο πεθαμένοι δεν θα πηγαίναμε στην συναυλία. Βέβαια υπήρχε κάτι που δεν ταίριαζε σ’ αυτήν την ιστορία, κάτι που αν δεν ήταν ο Ντύλαν δύσκολα θα το αποδεχόμασταν. Εννοούμε το χώρο. Το γήπεδο ήταν ο μελαγχολικός παράγων που δεν μας άφηνε να χαρούμε το γεγονός. Γνωστών φιλοολυμπιακών αισθημάτων είμασταν υποχρεωμένοι να υποστούμε την μούχλα που απέπνεε το γήπεδο, έδρα του τρισκατάρατου αντίπαλου μας, προκειμένου να απολαύσουμε τον ήρωά μας.

Κάναμε την καρδιά μας πέτρα και νάμαστε βραδάκι στα τσιμέντα του γηπέδου, φροντίζοντας ν’ αποφεύγουμε κλείνοντας τα μάτια μας, ότι θλιβερό και δυσάρεστο μας θύμιζε τον μισητό μας αντίπαλο.

Παρόντες ο υπογράφων και ο κολλητός φίλος, γνωστός και από παλιότερες μουσικές μαρτυρίες, μικρός ήρως των συναυλιών, Μπάμπης ο Ζοο.

Αλλιώς όμως τα περιμένεις και αλλιώς σούρχονται. Πρώτο κακό σημάδι η καλοκαιρινή ίωση του γράφοντος, που εκφράστηκε την ημέρα εκείνη με ρίγη, κοινώς κομμάρες και ψηλό πυρετό. Τίποτα όμως δεν ήταν ικανό να μας σταματήσει. Αντιπυρετικά, αναλγητικά και τα συναφή φαρμακευτικά σκευάσματαν καταναλώθηκαν σε ποσότητες προκειμένου να βρεθούμε στη συναυλία.

Δεύτερο κακό σημάδι, ο Θόδωρας. Καλό παιδί και λαμπρός επιστήμων τον οποίο και τρακάραμε μόνο του στις εξέδρες. Μόλις μας είδε έλαμψε το μουτράκι του γιατί βρήκε παρέα, ενώ το δικό μας πρέπει να σκυθρώπιασε. Καλά ήταν ανάγκη!!! Καλό παιδί, όπως προείπαμε, αλλά γρουσούζης τύπος. Πάντα θα σου έκανε την παρατήρηση στην ταβέρνα να μης τρως αυγό γιατί ανεβάζει την χοληστερίνη, να προτιμάς την πράσινη σαλάτα από την αγγουροντομάτα διότι ο φλοιός της ντομάτας είναι σκληρός και ανθεκτικός σαν ναυλον και δεν χωνεύται και άλλα τέτοια. Δώσαμε τόπο και κάτσαμε παρέα περιμένοντας ν’ αρχίσει ο Ντύλαν…

Τρίτο κακό σημάδι, ο ήχος. Ασθενής, ιδιαίτερα μπάσος και μάλλον παραμορφωμένος. Με δεδομένο ότι ο Ντύλαν δεν έχει την καλύτερη σκηνική παρουσία, βαρύς (σπάνια λέει καλησπέρα στο κοινό), αφιερώνεται αποκλειστικά στην ερμηνεία των τραγουδιών του τα οποία αποδίδει κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο με αποτέλεσμα να έχεις δυσκολία να καταλάβεις πιο ακριβώς τραγούδι παίζει και πάνω απ’ όλα η πεθαμενατζίδικη ατμόσφαιρα του γηπέδου, μας κατέστειλε την όποια καλή διάθεση μας είχε απομείνει.

Δεν άργησε φυσικά να χτυπήσει, ο Ολυμπιακών και αυτός φρονημάτων Θόδωρας, ο οποίος βλέποντας το γήπεδο θυμήθηκε την καταστροφή της Λεωφόρου από τους οπαδούς των δύο ομάδων στις 17 Ιουνίου του 1964, όταν στην παράταση του ημιτελικού κυπέλλου και ενώ το σκορ ήταν 1-1, στο 115 ο Δομάζος έχασε μεγάλη ευκαιρία για γκολ. Οι οπαδοί των δύο ομάδων θεώρησαν ότι το ματς ήταν προσυμφωνημένο για να γίνει επαναληπτικός και εισέβαλαν στο γήπεδο προκαλώντας τεράστιες καταστροφές. Τα γεγονότα έμειναν στην ιστορία ως «Περού». Βέβαια δεν παρέλειψε να δώσει την δικιά του εκδοχή, ότι τα επεισόδια δημιουργήθηκαν από προβοκάτορες που ήθελαν να δημιουργήσουν πολιτική αναταραχή και αποσταθεροποίηση του κράτους ώστε να μπορεί να παρέμβει πιο εύκολα ο στρατός και να κάνει δικτατορία, πράγμα που έγινε τρία χρόνια αργότερα. Κατόπιν εξέφρασε την απορία γιατί ο Μποτίνος σταμάτησε τόσο νέος το ποδόσφαιρο και αν αληθεύει ότι υπεύθυνος ήταν ο Λοκαζής, και πρωτοπαλήκαρο της Χούντας, κολλητός του Ασλανίδη συνταγματάρχης Παπαποστόλου. Μετά από αυτήν την ενδιαφέρουσα αλλά ακατάλληλη για την ώρα συζήτηση, επακολούθησε η ένσταση του Θόδωρα για την απόφαση του Ντύλαν να εγκαταλείψει τον κομμουνισμό και να στραφεί στον Χριστιανισμό, γεγονός  που δεν μπορούσε φυσικά να συμφωνήσει…

// Ο μυθικός Ντύλαν που μας μάγευε με τη μουσική, την ποίηση, τη φωνή,

την αντισυμβατικότητα, τις συνεχείς τολμηρές και απρόβλεπτες μεταμορφώσεις του.

Ήταν ο επαναστάτης και ο απόλυτος ήρωάς μας //

Στο φινάλε της συναυλίας επάνω στο ανκόρ και μη αντέχοντας τον πυρετό και τον κακό ήχο, είπαμε να φύγουμε. Χαιρετήσαμε ευγενικά τον Θόδωρα και βγήκαμε στην οδό Τσόχα. Ο απόηχος όμως της συναυλίας έρχόταν, αν και κακοποιημένος, ακόμα στ’ αυτιά μας.

Αίφνης και ενώ βρισκόμασταν ακόμα πολύ κοντά στο γήπεδο έφτασε στ’ αυτιά μας μια γνωστή φωνή που τραγουδούσε με τον Ντύλαν. Σταθήκαμε στο πεζοδρόμιο προσπαθώντας να καταλάβουμε ποιός ήταν. Ναι, ήταν ο άλλος μεγάλος, ο θρυλικός ιρλανδός Βαν Μόρρισον!!! Όχι ρε πούστη μου και μεις φύγαμε τόσο άδοξα  και δεν τον είδαμε!! Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Ο Ζοο γύριζε απεγνωσμένα το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά για να του επιβεβαιώσει κάποιος περαστικός ότι πράγματι αυτός που ακούγεται από το γήπεδο είναι ο VAN THE MAN. Ένας νεαρός μαλλιάς που περνούσε ψιλοαδιάφορος μας κοίταξε περίεργα και ο Ζοο που θεώρησε ότι θα είναι σχετικός, τον ρώτησε με αγωνία “ρε φίλε, ο Μόρρισον δεν είναι αυτός;”και ο νεαρός μας απήντησε με άνεση και συγκατάβαση, “ποιός Μόρρισον, ο Μόρρισον πέθανε” εννοώντας προφανώς τον συνονόματό του Jim, των Doors. O φίλος μου τον κοίταξε κάπως περιπαιχτικά και μονολόγησε υπομειδιώντας “καλά, καλά”!

Για την ιστορία ο Ντύλαν με τον Μόρισον έπαιξαν μαζί εκείνο το βράδυ τρία τραγούδια. Το ένα ήταν το “And It Stoned Me”, δεύτερο το “It’s All Over Now, Baby Blue” και το τρίτο μάλλον το “Crazy Love”.