Η Αίθουσα "ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ" στο Γυμνάσιό μας : 2, 8 & 9 Φεβρουαρίου 2014 !

Αγαπητοί φίλοι,
με μεγάλη χαρά ο Θεατρικός Κύκλος θα παρουσιάσει για δεύτερη φορά παραγωγή του στην Αθήνα, σε τρεις παραστάσεις που θα δοθούν στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΣΤ Γυμνασιου Αθηνών, Ζεύξιδος και Πυθέου, στην αρχή της οδού Βουλιαγμένης.
Πρόκειται για το έργο του Πολωνο-Γάλλου συγγραφέα Σλάβομιρ Μρόζεκ "Εμιγκρέδες".
Οι παραστάσεις θα δοθούν την Κυριακή 2/2, το Σάββατο 8/2 και την Κυριακή 9/2/2014,
 με ώρα έναρξης τις 8:00 μ.μ.
Θα χαρώ να σας δω σε κάποια απο αυτές τις τρεις παραστάσεις.

Φιλικότατα
Μανόλης Πουλής

Λίγα λόγια για το έργο και τη σκηνοθεσία.

    1.Έργο.

        Παρά τα όσα γράφονται στο internet και την Wikipedia, το έργο αποτελεί μια αυτοκριτική αυτοβιογραφία του ίδιου του συγγραφέα, γραμμένο το 1973, σε μια προσπάθειά του να προσεγγίσει το ΠΕΕΚ (το Πολωνικό Κομμουνιστικό Κόμμα) και το καθεστώς της Πολωνίας εκείνης της περιόδου, έχοντας αποσκιρτήσει το 1968 απ’ αυτό και καταφεύγοντας κατ’ αρχήν στο Μιλάνο κι έπειτα στο Παρίσι – όπου πολιτογραφήθηκε σχεδόν άμεσα σαν Γάλλος, κάτι που διατήρησε μέχρι τον θάνατό του (15/8/2013).

    Η κριτική και αυτοκριτική ομολογία του αυτή, του επέτρεψε να επιστρέψει στην Πολωνία και να συνεχίσει να συγγράφει εκεί, μερικά πολύ δυνατά κείμενα (όπως π.χ. το «Ένα Ευτυχές Γεγονός» ή «Η Δεύτερη Υπηρεσία», να σκηνοθετεί και στην Βαρσοβία αλλά στο εξωτερικό, δηλώνοντας πολίτης του κόσμου.

    Οι «Εμιγκρέδες» επεξεργάζονται μερικές από τις πιο βασικές έννοιες που ταλανίζουν την εποχή μας. Την έννοια της ελευθερίας και της σκλαβιάς, όχι τόσο με την πολιτική διάστασή τους, αλλά με την εξελικτική αντίθεση τους, όπου τα όρια πλέον είναι δυσδιάκριτα. Τόσο η ελευθερία όσο και η σκλαβιά αντιμετωπίζονται σαν μια πορεία προς την υποδούλωση της ανθρώπινης συνείδησης σε κελεύσματα που δεν προέρχονται από την φυσική ανάγκη του ανθρώπινου όντος, αλλά από έναν επίκτητο οικονομικό μηχανισμό που συνθλίβει τα πάντα στο όνομα μιας τυχάρπαστης ευμάρειας. Τα υποκείμενα – οι εμιγκρέδες, λέξη που δεν αποδίδεται στα ελληνικά με τον όρο «μετανάστης», αλλά ίσως με την έννοια του «εξαναγκασμένου σε μετανάστευση» – λειτουργούν απλά σαν εργαλεία, για να δομήσει ο Μρόζεκ την πολιτική και φιλοσοφική του προσέγγιση στην κυρίαρχη αντίθεση ελευθερία – σκλαβιά.

    Το κείμενο αποτελείται από μια αλληλουχία συγκρούσεων πάνω σε καθημερινά προβλήματα, σε μια ανέλιξη καταστάσεων, που οδηγούνται σε μια σειρά από βίαιες κορυφώσεις, πριν από το συντριπτικό τέλος. Το χιούμορ – ιδιότυπο χαρακτηριστικό του συγγραφέα – ενσωματώνεται τόσο αρμονικά με το δράμα, που μπορεί να γίνει αποδεκτό από τον οποιονδήποτε μη μυημένο θεατή, αλλά ν’ αφήσει στο τέλος μια πικρή, αλλά όχι δυσάρεστη, γεύση μελαγχολίας.

      2.Σκηνοθεσία.

        Πρώτη φορά συναντήθηκα με το κείμενο αυτό τον Ιούνη του 1985, όταν μου το σύστησε ένας υπάλληλος από την Σύγχρονη Εποχή (γεγονός που με παραξένεψε αρκετά, όταν έμαθα το ποιόν του συγγραφέα). Τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους, με τις αρχικές οδηγίες του Κώστα Τσιάνου (Θεσσαλικό Θέατρο) ξεκινήσαμε στο ΚαφεΘέατρο Ηρακλείου τις πρόβες που οδήγησαν σε παράσταση τον Γενάρη του 1986. Δώσαμε συνολικά 55 παραστάσεις, που ήταν για μένα η πρώτη ουσιαστική προσέγγιση στο Θέατρο.

    Στην σκηνοθετική άποψη του 1985 προστέθηκε – σαν σκηνοθετική γραμμή η διαμόρφωση των ιδεολογικοπολιτικών καταστάσεων μετά τις κοσμογονικές αλλαγές του 1991 – 1992 και την κατάρρευση του πολιτικού μορφώματος του Σοβιετικού μοντέλου. Ουσιαστικά αποδεσμεύτηκε το κείμενο από τις αρχικές του συμβάσεις πάνω στις αντιθέσεις καπιταλισμού – σοσιαλισμού και απέκτησε πανανθρώπινη αξία. Το κείμενο – για να χρησιμοποιήσω μια θεατρική ορολογία – κάθισε πάνω στους ηθοποιούς και ανέδειξε πτυχές χαρακτήρων που η καθημερινή συμβατικότητα πολλές φορές καταπνίγει.

    Είναι προσωπική μου άποψη ότι το κείμενο δεν πρέπει να αλλοιώνεται, προκειμένου να εξυπηρετήσει την σκηνοθετική άποψη ή την οικονομία του χρόνου. Έτσι το έργο παίζεται πλήρες, χωρία καμιά περικοπή και μάλιστα χωρίς διάλειμμα. Και επομένως η διάρκειά του είναι 2h.  10min.. Μην ανησυχείτε όμως, τόσο η πλοκή όσο και η δράση κρατούν τον θεατή σε πλήρη ενάργεια, ώστε να μην αντιλαμβάνεται τον χρόνο που περνάει. Αυτό το επισημαίνω μετά βεβαιότητας, μια και μετά το πέρας της παράστασης οι θεατές δεν αποχωρούν από τον χώρο, πριν περάσουν τουλάχιστον πέντε έως δέκα λεπτά. Όσο για του ηθοποιούς … αυτοί είναι ήδη ζαλισμένοι από το κονιάκ που πίνουν κατά την διάρκεια του έργου!!!

 Μανόλης Πουλής