Συγκεντρωθήκαμε το Σάββατο (24/8) κατά τις 11.30 π.μ στην κεντρική πλατεία του
χωριού, όπου και μας περίμενε ο καθηγητής μας . Με δική του υπόδειξη
επισκεφθήκαμε την Ι.Μ. Κερνίτσας - 3 χλμ δυτικά της Νυμφασίας - όπου
εντυπωσιαστήκαμε από την τοποθεσία του Μοναστηριού που - κατά τον καθηγητή μας
- είναι το «Μετέωρο» της Αρκαδίας !
Στην επιστροφή μας περίμενε ένα
μεγάλο τραπέζι στρωμένο – κάτω από μια μεγάλη μουριά- για 25 άτομα , στην
κεφαλή του οποίου με πολύ καμάρι και περηφάνια βρισκόταν ο καθηγητής μας
Κωσταντίνος Γιαννημάρας.
Κατά την πρόποση ο Πισιμίσης
-εκπροσωπώντας την Τάξη μας- προσφώνησε
τον αγαπητό μας καθηγητή και σε ανάμνηση της συνάντησης του προσέφερε ένα τόμο
– έκδοση της Εθνικής Τράπεζας (2010)- για την Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας.
Ο Καθηγητής ήταν φανερά
συγκινημένος καθ’ όλη τη διάρκεια της συνάντησής μας . Μας επεφύλαξε και μια
έκπληξη. Είχε μαζί του 3 μπλοκάκια με τις βαθμολογίες μας , από και τα οποία
μας διάβασε όλα τα ονόματα των συμμαθητών μας (μερικά μάλιστα μας διαφεύγουν)
χωρίς όμως τις βαθμολογίες διότι – όπως μας είπε- τα θεωρεί προσωπικά δεδομένα!
Τυχεροί όσοι καθόντουσαν δίπλα
του στο τραπέζι και τον άκουγαν με πολύ προσοχή – έχει εκπληκτική μνήμη και
θαυμάσια ευχέρεια λόγου - αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, που με συγκίνηση
ακούσαμε ένα εμπνευσμένο λόγο στο κλείσιμο της συνάντησης. Τόσο η
αντιφώνηση του καθηγητή μας (σε video) όσο και η προσφώνηση της Τάξης
μας θα αναρτηθούν προσεχώς στο blog μας.
Τον αποχαιρετήσαμε αργά το
απόγευμα – παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής - ευχαριστώντας τον για την
θαυμάσια φιλοξενία που μας προσέφερε στο χωριό του και όλοι μας διακρίναμε στο
πρόσωπό του την συγκίνηση και τα ειλικρινή συναισθήματά του, όταν
αποχαιρετώντας μας, είπε ότι «ήταν η ευτυχέστερη μέρα της ζωής του» η σημερινή
μας συνάντηση.
Για την ιστορία να αναφέρουμε
τους συμμαθητές μας που παρευρέθηκαν στη συνάντηση:
Γεωργάτσος (Αθήνα), Μερέβης
(Αθήνα), Μαυρίδης (Αθήνα), Κουντούρης (Αθήνα),Χάλαρης (2- Κάλαμος), Χατζίρης (2
–Αθήνα), Αναργύρου (Κόρινθος), Καλπάκης ( 2 – Κόρινθο), Ζεβόλης (2 – Κόρινθο),
Νικολάου (2 – Ξυλόκαστρο), Γιαννημάρας Λέων (3- Νυμφασία) και Πισιμίσης (4
–Ζάτουνα).
Ο Νεκτάριος Βαζαίος (1968) σχολίασε τις φωτογραφίες μας στο facebook:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ελπιζω την επομενη φορα να ειμαι μαζι σας.τον καθηγητη μας τον θυμαμαι παντα με πολυ σεβασμο,θαυμασμο και αγαπη!"
Με πολύ μεγάλη χαρά βλέπω ξανά τον ΔΑΣΚΑΛΟ Κωνσταντίνο Γαννημάρα, που είχα να τον συναντήσω από το 1977 – αν θυμάμαι καλά (μέσα σ’ ένα λεωφορείο). Πολύ θα ήθελα να ήμουν παρών σ’ αυτήν την συνάντηση, αλλά … υποχρεώσεις με καθήλωσαν στην Κρήτη. Με χαρά όμως είδα τους συμμαθητές μας Ζεβόλη και Χατζίρη – ερωτικούς μετανάστες στο νησί – να εκπροσωπούν την παροικία των σώγαμπρων εν Κρήτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέραν τούτων και δυο τρία σχόλια από τις φωτογραφίες
- Από το σύνολο της πληροφορίας συνάγεται το συμπέρασμα, ότι τουλάχιστον εδεσματολογικά το συμπόσιον ήταν επιτυχές, ως προς το οινοπνευματικό δε να έχει άμεση επίδραση (η φωτογραφία του προέδρου με το … υπερ-μειδίαμα, είναι η αψευδέστερη μαρτυρία).
- Παρά το γεγονός ότι η απουσία του Χατζηδήμα μπορεί να δημιουργούσε πρόβλημα στην ιστορική ανάλυση, ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ αλλά και η παρουσία του Αποστόλη θα κάλυψε το ιστορικό και φιλοσοφικό μέρος πλήρως.
- Ας μας διευκρινίσει ο Πρόεδρος περί ποίας δυνάμεως αναφέρεται στο σύνθημα: της «μοναχικότητας» (= solitarity, εν άλλοις solitariness όπερ και ορθότερον) ή της «αλληλεγγύης» (= solidarity).
- Έτσι η μόνη ουσιαστική διαφορά που διέκρινα από το Πλατωνικό Συμπόσιο είναι η παρουσία των … κυριών, αλλά το … «πεπρωμένον φυγείν αδύνατον».
Και μια και αναφέρθηκε το όνομα του Νεκτάριου Βαζαίου, στο προηγούμενο σχόλιο, ένα περιστατικό από τον Οκτώβριο του 1967 ανάμεσα στον ΔΑΣΚΑΛΟ, τον Βαζαίο και εμένα.
Ήταν ο εορτασμός της Εθνικής επετείου του ΟΧΙ και θα γινόταν παράλληλα η παράδοση της σημαίας του σχολείου από τον απόφοιτο της χρονιάς εκείνης, που ήταν σημαιοφόρος, στον Νεκτάριο, που είχε αναδειχτεί πρώτος στην βαθμολογία της πέμπτης τάξης. Παράλληλα θα γινόταν και οι καθιερωμένες απαγγελίες ποιημάτων, από συμμαθητές. Περιέργως πως δεν μου ανατέθηκε καμία, ενώ ο Νεκτάριος θα απήγγειλε τον «Ματρόζο», ένα από τα πλέον μεγάλα και ενδιαφέροντα ποιήματα των επετείων.
Ήταν Πέμπτη απόγευμα, Πέμπτη ώρα και μάθημα στο Δ2 θα έκανε ο κ. Γιαννημάρας (ιστορία, αρχαία, δεν θυμάμαι)
- Πουλή, να πας να κουρευτείς, μου είπε μόλις μπήκε στην αίθουσα.
- Μα, κύριε, χθες κουρεύτηκα, του αντέτεινα
- Αυτό που σου λέω! Τώρα! Α, και πού ‘σαι, Ο Βαζαίος είναι άρρωστος και δεν θα απαγγείλει τον Ματρόζο. Θα τον πεις εσύ!
Η γιορτή θα γινόταν Σάββατο πρωί, το ποίημα τεράστιο, κατεβαίνω στην Πετμεζά που έκανε πιάτσα ο πατέρας μου με το ταξί.
- Πατέρα, ο Γιαννημάρας με έδιωξε να πάω να κουρευτώ. Στάξε!
Ο πατέρας μου, μου δίνει ένα τάληρο, πάω στον κουρέα, τι να κουρέψει ο άνθρωπος, με έκανε αυγό.
Την άλλη μέρα στην απαγγελία – τελευταία στην σειρά – απήγγειλα τον Ματρόζο και δάκρυζα για το περιεχόμενο; ή για την εμφάνισή μου, σαν αυγό. Ο Παπαϊωάννου μου λέει:
- Έχε χάρη που παίρνεις έπαινο, αλλιώς θα είχες δέκα μέρες αποβολή. Τι εμφάνιση είναι αυτή;
Χρόνια μετά, το 2002, με άσπρα μαλλιά πλέον, σε μιαν εκδήλωση της Ναυτικής Εβδομάδας στα Χανιά, απήγγειλα τον Ματρόζο, στο ανοικτό θέατρο στα Νωπήγεια στην Κίσαμο.
ΔΑΣΚΑΛΕ να είσαι καλά. Το μάθημα αυτό του Οκτώβρη του 1967 ήταν για μένα ένα από τα σπουδαιότερα.
Λυπάμαι πραγματικά που λόγω των τελευταίων (;) καλοκαιρινών επισκεπτών - φιλοξενουμένων, δεν μπόρεσα να φύγω από το Αμόνι και να συμμετάσχω στην συνάντηση. Ελπίζω σε σύντομη επανάληψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή