«Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό
, πάει το βουνό και τον βρίσκει». Έτσι λοιπόν και εμείς, μιας και ο συμμαθητής μας
Γιάννης Λαμπρινός έχει εγκατασταθεί
από χρόνια στο Άστρος Κυνουρίας (είναι υποθηκοφύλακας) και έχει απαρνηθεί την
Αθήνα, αποφασίσαμε να τον επισκεφθούμε, για να τα πούμε από κοντά. Είχαν
προηγηθεί οι σχετικές συνεννοήσεις και το ραντεβού κλείσθηκε για την περασμένη
Πέμπτη 10/1/2013.
Προηγούμενα επισκεφθήκαμε τον Ναό της Αθηνάς, στην αρχαία Αλέα (έξω από την Τρίπολη) και
στη συνέχεια κατηφορίσαμε για το Άστρος, όπου σε γνωστό ουζερί της περιοχής συναντήσαμε τον Γιάννη και βγάλαμε την αναμνηστική φωτογραφία που ακολουθεί.
Αποχαιρετώντας τον κατευθυνθήκαμε στο Ναύπλιο σε αναζήτηση του συμμαθητή μας Παύλου Δαγρέ. Εδώ σταθήκαμε άτυχοι (δεν είχε προηγηθεί συνεννόηση), αφού
μόλις είχε φύγει από το στέκι που ξέραμε ότι σύχναζε.
 |
| Από αριστερά: Σκοπελίτης (1970), Χατζηδήμας, Γεωργάτσος, ,Μερέβης, Λαμπρινός, Αργυρός και καθιστός ο Γιαννημάρας |
Φωτορεπορτάζ : Αργυρός-Γεωργάτσος
Δηλαδή έπρεπε να υπάρξει προσυνεννόηση (ραντεβού) για να συναντηθείτε με τον Υποθηκοφύλακα στο Αστέρι του Σκυλοκατουρήματος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλε Λαμπρινέ, καλά να περνάς!
Έλα και σε καμιά μάζωξη!
Πάντως το παχύ μουστάκι του ..γλυκαίνει το προφίλ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού 'σαι ρε Μπαμπάλαρε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά και να σε χαιρόμαστε! Έστω και από μακριά!
Αξέχαστη η ατάκα του Λαμπρινού , προς τον (σχωρεμένο) πανύψηλο συμμαθητή μας Κονταράτο: Ά ρε, μισοριξιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟψέ θεών αλέθουσι μύλοι, αλέθουσι δε λεπτά*
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ καινούργιος χρόνος μπήκε ορμητικά, μετά τις 7 πνίξιμο, διαβάζω τα κείμενά σας διαγωνίως και μου λείπετε.
Ένα άρθρο, όμως, δεν μπόρεσα εύκολα να το ξεπεράσω.
Πρόκειται για μια παρέμβαση του Γιάννη με τον τίτλο «να διδαχθούμε επιτέλους», με συνημμένη επιστολή, όπου απαριθμούνται μια σειρά φαινόμενο κακοδαιμονίας του τόπου μας.
Ακολούθησε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (όπως συνήθως) παρέμβαση του Μανόλη.
Μεγάλος ο πειρασμός του σχολιασμού (μου ήρθαν στο μυαλό και τα σχόλια του Μυράτ, με τον οποίο η σχέση μου πιάνει από τα πρώτα γυμνασιακά χρόνια, τότε που, με την υπέροχη φωνή του, σχολίαζε ιστορικά θέματα στο ραδιόφωνο)
Σκέφθηκα όμως αυτές οι τις σκέψεις να μην τις κάνω μεταξύ ημών και ημών (δεν είναι λάθος τα δύο η) αλλά να τον μεταφέρω στην ιστοσελίδα, (έστω και σε σημείο και θέμα άσχετο).
Δεν έχω τη δυνατότητα να μεταφέρω και τα αρχικά σχόλια, ακόμα και αν την είχα δεν θα το έκανα χωρίς την άδειά τους, μπορούν όμως να τα αναρτήσουν, εάν το επιθυμούν, και βέβαια, και το κυριότερο, διατηρώ την ελπίδα να δω περισσότερες παρεμβάσεις.
Έλεγε, ο καθηγητής Κεραμόπουλος πως η Ελλάδα έζησε πάντα με τα δύο σκέλη πάνω από το Αιγαίο. Έχασε το ΄22 το ένα που πατούσε στην Ιωνία και από τον ακρωτηριασμό αυτό προκλήθηκε μια αιμορραγία που δεν θα σταματήσει και συμπλήρωνε η Ελλάδα θα πεθάνει.
Αυτή την αίσθηση του επικείμενου (με τους ρυθμούς βέβαια που κινείται η ιστορία) τέλους τη συνάντησα και αλλού.
αναφέρομαι στο υπέροχο ποίημα του Σεφέρη Τελευταίος Σταθμός.
……………………………………………………………………………………………………………………..
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
…………………………………………………………………
αλλά και στην ταινία του Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα» στην υπέροχα σπαρακτική σκηνή με το Βέγγο πάνω στη χιονισμένη βουνοκορφή.
Ο ελληνισμός πάντα μεγαλουργούσε, κυρίως, έξω από τα στενά (τόσο από γεωγραφική έκταση, όσο και κυρίως πολιτισμικά) κρατικά όρια.
Όπως είχε πει ο Σεφέρης όταν πήγε στην Κύπρο, συνάντησε μια υπέροχη Ελλάδα, χωρίς χωροφύλακα και δημόσιο υπάλληλο (και, προς άρση κάθε παρεξηγήσεως, είναι προφανές πως εννοούσε την έκφραση του επίσημου ελληνικού κράτους και όχι τα φυσικά πρόσωπα).
Βέβαια η παθογένεια πάει πιο πίσω στην ίδια την επανάσταση και την απελευθέρωση, που ήταν εκ των προτέρων οριοθετημένη εδαφικά, πολιτικά και κοινωνικά.
Όπως πολύ εύστοχα λέει ο Σμαραγδής (στην υπέροχη ταινία του «Ο θεός αγαπάει το χαβιάρι» που φρόντισαν οι εδώ εκπρόσωποι του δωσιλογισμού, να συκοφαντήσουν και να θάψουν όσο πιο βαθειά μπορούσαν) με το στόμα του Αρσάκη, πως μπορεί να ελευθερωθεί ένα κράτος χωρίς να ελευθερωθεί και ο λαός του;
Από τότε ποτέ δεν σταμάτησε η εξάρτηση και η εκμετάλλευση.
Την Ελλάδα κυβέρνησαν (όχι βέβαια και χωρίς δική μας ευθύνη) ανθρωπάκια (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) πλήρως υποταγμένα και εξαρτημένα., τα δάνεια υποθήκευσαν το μέλλον από το ξεκίνημα, η δολοφονία του Καποδίστρια, όταν προσπάθησε να
οικοδομήσει κράτος, οι πτωχεύσεις και οι εξαρτήσεις, ο πόλεμος του ΄97 και βέβαια, όταν επιτέλους βρέθηκε ο μεγάλος ηγέτης που ενέπνευσε και υλοποίησε μια μεγαλόπνοη πολιτική η μικρόψυχη αντιμετώπιση και η αμείλικτη υπονόμευση, μέχρι την ήττα του 22 που επισφράγισε την υποταγή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μετά την εποποιϊα του ’40 και τη μεγαλειώδη εθνική αντίσταση, ο λαός έπρεπε και πάλι να ηττηθεί και να υποταχθεί.
Κάθε ανεξάρτητη φωνή έπρεπε να καταπνιγεί, κάθε διαφορετική άποψη να διαβληθεί και να εξευτελισθεί.
Ο Μπάτσης δεν δολοφονήθηκε γιατί ήταν κάποια άξια λόγου πολιτική προσωπικότητα, αλλά γιατί έκανε το λάθος να γράψει βιβλίο για τη βαρειά ελληνική βιομηχανία.
Όποιος τόλμησε να αμφισβητήσει το εξαρτημένο και ποδηγετούμενο από ξένα συμφέροντα μοντέλο ανάπτυξης περιθωριοποιήθηκε, στην καλύτερη γι΄ αυτόν περίπτωση.
Συγκεντρώσαμε όλη τη βιομηχανία από την Ομόνοια έως την Ελευσίνα (ειδικά στην Ελευσίνα !!!!!!!) το ίδιο κάναμε και στον πληθυσμό που ξεριζώσαμε από την επαρχία για να τον ελέγχουμε καλύτερα στον καιρό του εμφύλιου, αντί να προκρίνουμε ένα μοντέλο αποκεντρωμένης περιφερειακής ανάπτυξης και ταυτόχρονα να διατηρήσουμε την Αττική σαν αποκλειστικά διοικητικό και τουριστικό κέντρο.
Υπάρχει άλλο σημείο στον κόσμο που να παρουσιάζει την εκπληκτική ακτογραμμή, από όλη την ανατολική πλευρά της Αττικής και στη συνέχεια στο Σαρωνικό μέχρι και την Κόρινθο; και από εκεί μέχρι την Επίδαυρο; η οποία να συνοδεύεται μάλιστα από ανάλογης σπουδαιότητας αρχαιολογικό βάθος;
Επιλέξαμε την αυτοκίνηση, λες και είχαμε βιομηχανία αυτοκινήτων, αντί να προωθήσουμε τις μαζικές μεταφοράς με τραίνο (ακόμα και τώρα στο Ρίο δεν προνοήσαμε να περάσει το τραίνο στη Στερεά) και ο περήφανος εθνάρχης στήριξε την ένδοξη σταδιοδρομία του στο ξήλωμα των γραμμών του τραμ.
Καταστρέψαμε τέλος την ίδια την Αθήνα, επιτρέποντας να γκρεμισθούν όσα λίγα κτίρια άξια λόγου είχαν προφθάσει να κατασκευασθούν, ανυψώνοντας τεράστιες (σε σχέση με τους ελεύθερους χώρους και τα ανοίγματα) πολυκατοικίες που δεν επιτρέπουν να κυκλοφορήσει το φως και ο αέρας, ενώ σε μια αναπτυξιακή έκρηξη μπαζώσαμε και τα ίδια τα ρέματα και τους ποταμούς που διασφάλιζαν τον αερισμό της πόλης και την απορροή των ομβρίων..
Τέλος διοργανώσαμε φαραωνικούς ολυμπιακούς αγώνες (με αλόγιστη σπατάλη) για να εξαντλήσουμε και την τελευταία ικμάδα που απέμενε.
Δημιουργήσαμε τέλος τη νέα μεγάλη ιδέα αυτή του ευρώ η οποία μέλλεται να έχει ανάλογο τέλος και καταστροφικές συνέπειες με την πρώτη και όπως δείχνουν τα πράγματα θα καταστρέψει ότι είχε απομείνει όρθιο από εκείνη.
*Δανεισμένο από το ομότιτλο αυτοβιογραφικό βιβλίο του αξέχαστου Δημήτρη Μυράτ.
Και μην ξεχνιόμαστε σαν σήμερα έφυγε ο Αγγελόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφή