Σωτήρη, σίγουρα στη ζωγραφιά του Γιώργου, ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει να δεί, λειτουργεί λοιπόν ψυχαναλυτικά, και ο καθένας μας προβάλλει τον εαυτό του στον πίνακα. Δεν βλέπουμε όλοι με την ίδια ματιά, και δεν ερμηνεύουμε με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα κι αυτό είναι το γοητευτικό της υπόθεσης. Αντώνης
Αγαπητέ Γιώργο, αγαπητοί ... συνδαιτημόνες αυτού του πνευματικού συμποσίου που μας παραθέτει σήμερα ο εκλεκτός συμμαθητής μας και ... οικιοδεσπότης. Θα ήθελα κατ αρχήν να μου συγχωρήσετε αυτο το ακαδημαϊκό ύφος, αλλά δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων που μου προκάλεσε η εικόνα που μας κοινοποίησε ο Γιώργος. Πρώτα απ' όλα θέλω να τον ευχαριστήσω που μου εμπιστεύθηκε κι εμένα ένα στιγμιότυπο από μια τόσο σημαντική πτυχή της ύπαρξής του, την ζωγραφική του ενασχόληση, που θεωρώ ότι μου αποκαλύπτεται σαν προσωπικότητα στα πλέον ενδόμυχα στοιχεία μιας πολυσχιδούς προσωπικότητας. Είναι τιμή για μένα κι ένδειξη ειλικρινούς εμπιστοσύνης. Οφείλω να ομολογήσω πως τα εικαστικά είναι ο ασθενέστερος κρίκος στην αντίληψή μου περί Τέχνης κι έτσι τα σχόλια που θ' ακολουθήσουν ίσως να μην είναι εύστοχα, θα είναι όμως ειλικρινή. Θα συμφωνήσω με τον Αντώνη, στο ότι η θεματική του πίνακα αφήνει περιθώρια για μια σειρά από μηνύματα και συμβολισμούς. Τόσο η ερμηνεία των μηνυμάτων όσο και των συμβολισμών επαφίονται στον θεατή, πέραν των προδήλων και των συγκεκριμένων στοχεύσεων του καλλιτέχνη. Και δεν οδηγούμαι στο δια της εις άτοπον απαγωγής του κ. Θ. "Όπως και νάχει το πράμα, ο πίνακας του Dr NoOne παρακινεί σε περίπλοκες σκέψεις. Άρα είναι καλλιτέχνημα.". Γενικά η Τέχνη δεν κρύβεται πίσω από περιπλοκότητες, αντίθετα είναι απλή, ξεκάθαρη και στοχεύει κατ' ευθείαν στον στόχο. Ούτε και με τον άκρατο ρεαλισμό της εικόνας που καταγράφει στα δυο σχόλιά του ο Σωτήρης συμφωνώ. Αυτός ο ρεαλισμός προέρχεται από την υποταγή στον ρεαλισμο της εικόνας που επιβάλλουν τα ηλεκτρονικά media και που "σκοτώνει" κάθε φαντασιακή δομή του κόσμου, κάθε προσπάθεια "ονείρου" στην θέση της πραγματικότητας, άρα και της διαμόρφωσης μιας άλλης αγωνιστικής διεκδίκησης της ζωής, υποβιβάζοντάς την σε διαχειριζόμενο υλικό. Άλλωστε ο ίδιος ο καλλιτέχνης αναφέρεται στον McCarthy (..."He is watching us!"), σαν απάντηση στο πρώτο σχόλιο του Σωτήρη. Δεν θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω τον Γιώργο, θα διατυπώσω μόνο τις σκέψεις που μου προκάλεσε ο πίνακάς του. Ένας κάναβος χωρίζει τα δυο μέρη του πίνακα, προσδίδοντας την αίσθηση της φυλακής. Μόνο που δεν διεκρινίζεται πιά είναι εσωτερική πλευρά της. Αυτό μου δίνει την αίσθηση ότι ο "εγκλεισμός" βρίσκεται και στις δυο πλευρές του κανάβου και θυμίζει έντονα τον "διανοήτικό εγκλεισμό" σε φονταμενταλιστικές δομές (θρησκείες, ιδεολογίες, κοσμοθεωρίες κλπ.). Ο κάναβος αυτός εκτείνεται καθ' ύψος από την επιφάνεια μιας ροής έως τον ουρανό. Και τα δύο αυτά στοιχεία εμφανίζονται σε "αδιέξοδη μορφή". Το μολυβί της βροχής, μια καταχνιά που διαχέεται από φωτεινές εκλάμψεις ένός άχροου θόλου και ταυτόχρονα μια υγρή αφρώδης επιφάνεια πάνω στην οποία επιπλέει μια βάρκα, χωρίς τιμόνι, χωρις κουπιά και κυρίως χωρίς επιβάτη(ες). Ο προσανατολισμός της είναι προς ένα βάθρο αγάλματος, ενώ η αίσθηση ροής εναι κάθετη σ'αυτόν. Αυτό παραπέμπει στην σκέψη του "αθύρματος", του ακυβέρνητου και αδέσποτου σκάφους, στο οποίο όμως υποκρύπτεται μια επιθυμία: η κατεύθυνσή του προς το άγαλμα. Το άγαλμα τώρα, στην άλλη μερια του κανάβου θυμίζει το Άγαλμα της Ελευθερίας στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, όμως είναι περιλουσμένο με κόκκινο χρώμα, που στα ταπεινά μου ματια εκφράζει την ... ενοχή για το αίμα των αθώων που χύθηκε και χύνεται καθημερινά στον βωμό μιας αιματοβαμένης εξαγωγής της "δημοκρατίας" που εκφράζει, ενώ ο πυρσός ... είναι σβηστός. Είναι λοιπόν τόσο αδιέξοδη η κατάσταση; Πιθανόν, στα μάτια του καλλιτέχνη να είναι και να θέλει να αφυπνίσει συνειδήσεις ένθεν και ένθεν του κανάβου. Προσωπικά πιστεύω ότι η απουσία κάθε ανθρώπινης ύπαρξης στον πίνακα να είναι και το αισιόδοξο μήνυμα του Γιώργου: η απόρριψη των μοντέλων που οδηγούν σ' αυτά τα αδιέξοδα. Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία κι ευχαριστώ και πάλι τον Γιώργο που μου έδωσε την ευκαιρία να ασκήσω λίγο την σκέψη μου. Καλή επιτυχία στην έκθεση και πάντα τέτοια! Καλή χρονιά! ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ
Διαπίστωση πρώτη: Προφανώς (αν κατάλαβα καλά) δεν ζωγραφίζεις με την κλασσική έννοια, αλλά δημιουργείς μέσω του Η.Υ. επομένως επιβεβαιώνεται (ακόμα μία φορά) η άποψη ότι κάθε νέα τεχνολογία εισάγει νέους τρόπους καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας. Τα μέσα και οι τεχνικές αλλάζουν, αυτά που παραμένει αναλλοίωτο είναι η ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει αυτό το βαθύτερο και μη συνειδητό που πηγάζει από μέσα του. Επομένως πάω στη δεύτερη διαπίστωση, δεν έχει καμία σημασία τι ήθελε να εκφράσει ο Γιώργος, γιατί μπορεί και ο ίδιος να μην το ξέρει, αλλά και αν ακόμα ήθελε να πει κάτι συγκεκριμένο, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο (δηλαδή την έκθεση του δημιουργήματος) είναι αδιάφορο. Το έργο είναι "δικό" του μέχρι να το ολοκληρώσει, μετά αυτονομείται. Πολύ λίγο με ενδιαφέρει να μου δώσει ο ίδιος ο δημιουργός μία "εξήγηση" γιατί αυτή την εξήγηση πολύ πιθανόν την αγνοεί ακόμη και αυτός, αφετέρου δεν υπάρχει μοναδική εξήγηση. Κάθε έργο τέχνης λειτουργεί στη σχέση του με αυτόν που το προσλαμβάνει (τον καθένα χωριστά). Αποκτά διαφορετικό επίπεδο "αξίας" ανάλογο με τον αναγνώστη, το θεατή, τον ακροατή κ.ο.κ. με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι έχουμε αληθινή καλλιτεχνική δημιουργία. Και το συγκεκριμένο (που είναι έργο τέχνης) έδωσε αφορμή για διαφορετικές προσεγγίσεις, οι οποίες αναδεικνύουν περισσότερο την ιδιαιτερότητα του (εκάστοτε) θεατή και λιγότερο (ίσως και καθόλου) αυτό που αναδύθηκε από τον ίδιο το δημιουργό του. Προσωπικά θα πρόσθετα στην ανάγνωση (για να μην επανέλθω σε πολλά που ήδη γράφτηκαν και με "ερέθισαν" και μένα) τη χρωματική γκάμα από σ΄ όλες τις αποχρώσεις του γκρι μέχρι και το μολυβί μαύρο που δεσπόζει, με μοναδικές εξαιρέσεις το άγαλμα (που δεν είναι μόνο κόκκινο αλλά και χρυσό) και την κόκκινη βάρκα. Ένας καλός ψυχαναλυτής θα έφτιαχνε πολύ καλά πορτραίτα, όλων μας, μέσα από τις αντιδράσεις παρατηρήσεις.
Αγαπητέ μου Δημήτρη, και οι άλλοι συνδετημόνες, σε επίρρωσιν των όσων λέτε στην σημειολογία υπάρχουν 1) η intentio auctoris (πρόθεση του συγγραφέα - δημιουργού) 2) η intentio operis (πρόθεση του έργου) 3) η intentio Lectoris (πρόθεση του αναγνώστη) βλέπε και http://tannerlectures.utah.edu/lectures/documents/Eco_91.pdf και αυτά εν τέλει οδηγούν στην "μετάφραση του έργου" από τον παραλήπτη αναγνώστη θεατή. Κάτι επίσης που σας ενδιαφέρει θα το αναφέρω ασχολίαστο (πρόκειται για τελευταίες έρευνες) Ο δημιουργός συνοδεύει το εργο του και επιλέγει τους παραλήπτες του! GeorCamb
Θαυμάσιος πίνακας!! Πραγματικά, εμπνευσμένος, με μηνύματα και συμβολισμούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πάρα πολύ!
Καλή Χρονιά σε όλους!
Αντώνης.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωτήρη, σίγουρα στη ζωγραφιά του Γιώργου, ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει να δεί, λειτουργεί λοιπόν ψυχαναλυτικά, και ο καθένας μας προβάλλει τον εαυτό του στον πίνακα. Δεν βλέπουμε όλοι με την ίδια ματιά, και δεν ερμηνεύουμε με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα κι αυτό είναι το γοητευτικό της υπόθεσης.
ΔιαγραφήΑντώνης
Food for McCarthy Commission...
ΑπάντησηΔιαγραφήHe is watching you...
GeorCamb
Operation failed !
ΔιαγραφήThodoris Zaretos
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΑγαπητέ Γιώργο, αγαπητοί ... συνδαιτημόνες αυτού του πνευματικού συμποσίου που μας παραθέτει σήμερα ο εκλεκτός συμμαθητής μας και ... οικιοδεσπότης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα κατ αρχήν να μου συγχωρήσετε αυτο το ακαδημαϊκό ύφος, αλλά δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων που μου προκάλεσε η εικόνα που μας κοινοποίησε ο Γιώργος.
Πρώτα απ' όλα θέλω να τον ευχαριστήσω που μου εμπιστεύθηκε κι εμένα ένα στιγμιότυπο από μια τόσο σημαντική πτυχή της ύπαρξής του, την ζωγραφική του ενασχόληση, που θεωρώ ότι μου αποκαλύπτεται σαν προσωπικότητα στα πλέον ενδόμυχα στοιχεία μιας πολυσχιδούς προσωπικότητας. Είναι τιμή για μένα κι ένδειξη ειλικρινούς εμπιστοσύνης. Οφείλω να ομολογήσω πως τα εικαστικά είναι ο ασθενέστερος κρίκος στην αντίληψή μου περί Τέχνης κι έτσι τα σχόλια που θ' ακολουθήσουν ίσως να μην είναι εύστοχα, θα είναι όμως ειλικρινή.
Θα συμφωνήσω με τον Αντώνη, στο ότι η θεματική του πίνακα αφήνει περιθώρια για μια σειρά από μηνύματα και συμβολισμούς. Τόσο η ερμηνεία των μηνυμάτων όσο και των συμβολισμών επαφίονται στον θεατή, πέραν των προδήλων και των συγκεκριμένων στοχεύσεων του καλλιτέχνη. Και δεν οδηγούμαι στο δια της εις άτοπον απαγωγής του κ. Θ. "Όπως και νάχει το πράμα, ο πίνακας του Dr NoOne παρακινεί σε περίπλοκες σκέψεις. Άρα είναι καλλιτέχνημα.". Γενικά η Τέχνη δεν κρύβεται πίσω από περιπλοκότητες, αντίθετα είναι απλή, ξεκάθαρη και στοχεύει κατ' ευθείαν στον στόχο.
Ούτε και με τον άκρατο ρεαλισμό της εικόνας που καταγράφει στα δυο σχόλιά του ο Σωτήρης συμφωνώ. Αυτός ο ρεαλισμός προέρχεται από την υποταγή στον ρεαλισμο της εικόνας που επιβάλλουν τα ηλεκτρονικά media και που "σκοτώνει" κάθε φαντασιακή δομή του κόσμου, κάθε προσπάθεια "ονείρου" στην θέση της πραγματικότητας, άρα και της διαμόρφωσης μιας άλλης αγωνιστικής διεκδίκησης της ζωής, υποβιβάζοντάς την σε διαχειριζόμενο υλικό. Άλλωστε ο ίδιος ο καλλιτέχνης αναφέρεται στον McCarthy (..."He is watching us!"), σαν απάντηση στο πρώτο σχόλιο του Σωτήρη.
Δεν θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω τον Γιώργο, θα διατυπώσω μόνο τις σκέψεις που μου προκάλεσε ο πίνακάς του.
Ένας κάναβος χωρίζει τα δυο μέρη του πίνακα, προσδίδοντας την αίσθηση της φυλακής. Μόνο που δεν διεκρινίζεται πιά είναι εσωτερική πλευρά της. Αυτό μου δίνει την αίσθηση ότι ο "εγκλεισμός" βρίσκεται και στις δυο πλευρές του κανάβου και θυμίζει έντονα τον "διανοήτικό εγκλεισμό" σε φονταμενταλιστικές δομές (θρησκείες, ιδεολογίες, κοσμοθεωρίες κλπ.). Ο κάναβος αυτός εκτείνεται καθ' ύψος από την επιφάνεια μιας ροής έως τον ουρανό. Και τα δύο αυτά στοιχεία εμφανίζονται σε "αδιέξοδη μορφή". Το μολυβί της βροχής, μια καταχνιά που διαχέεται από φωτεινές εκλάμψεις ένός άχροου θόλου και ταυτόχρονα μια υγρή αφρώδης επιφάνεια πάνω στην οποία επιπλέει μια βάρκα, χωρίς τιμόνι, χωρις κουπιά και κυρίως χωρίς επιβάτη(ες). Ο προσανατολισμός της είναι προς ένα βάθρο αγάλματος, ενώ η αίσθηση ροής εναι κάθετη σ'αυτόν. Αυτό παραπέμπει στην σκέψη του "αθύρματος", του ακυβέρνητου και αδέσποτου σκάφους, στο οποίο όμως υποκρύπτεται μια επιθυμία: η κατεύθυνσή του προς το άγαλμα.
Το άγαλμα τώρα, στην άλλη μερια του κανάβου θυμίζει το Άγαλμα της Ελευθερίας στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, όμως είναι περιλουσμένο με κόκκινο χρώμα, που στα ταπεινά μου ματια εκφράζει την ... ενοχή για το αίμα των αθώων που χύθηκε και χύνεται καθημερινά στον βωμό μιας αιματοβαμένης εξαγωγής της "δημοκρατίας" που εκφράζει, ενώ ο πυρσός ... είναι σβηστός.
Είναι λοιπόν τόσο αδιέξοδη η κατάσταση; Πιθανόν, στα μάτια του καλλιτέχνη να είναι και να θέλει να αφυπνίσει συνειδήσεις ένθεν και ένθεν του κανάβου. Προσωπικά πιστεύω ότι η απουσία κάθε ανθρώπινης ύπαρξης στον πίνακα να είναι και το αισιόδοξο μήνυμα του Γιώργου: η απόρριψη των μοντέλων που οδηγούν σ' αυτά τα αδιέξοδα.
Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία κι ευχαριστώ και πάλι τον Γιώργο που μου έδωσε την ευκαιρία να ασκήσω λίγο την σκέψη μου.
Καλή επιτυχία στην έκθεση και πάντα τέτοια! Καλή χρονιά!
ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ
Διαπίστωση πρώτη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς (αν κατάλαβα καλά) δεν ζωγραφίζεις με την κλασσική έννοια, αλλά δημιουργείς μέσω του Η.Υ. επομένως επιβεβαιώνεται (ακόμα μία φορά) η άποψη ότι κάθε νέα τεχνολογία εισάγει νέους τρόπους καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας. Τα μέσα και οι τεχνικές αλλάζουν, αυτά που παραμένει αναλλοίωτο είναι η ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει αυτό το βαθύτερο και μη συνειδητό που πηγάζει από μέσα του.
Επομένως πάω στη δεύτερη διαπίστωση, δεν έχει καμία σημασία τι ήθελε να εκφράσει ο Γιώργος, γιατί μπορεί και ο ίδιος να μην το ξέρει, αλλά και αν ακόμα ήθελε να πει κάτι συγκεκριμένο, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο (δηλαδή την έκθεση του δημιουργήματος) είναι αδιάφορο.
Το έργο είναι "δικό" του μέχρι να το ολοκληρώσει, μετά αυτονομείται. Πολύ λίγο με ενδιαφέρει να μου δώσει ο ίδιος ο δημιουργός μία "εξήγηση" γιατί αυτή την εξήγηση πολύ πιθανόν την αγνοεί ακόμη και αυτός, αφετέρου δεν υπάρχει μοναδική εξήγηση.
Κάθε έργο τέχνης λειτουργεί στη σχέση του με αυτόν που το προσλαμβάνει (τον καθένα χωριστά).
Αποκτά διαφορετικό επίπεδο "αξίας" ανάλογο με τον αναγνώστη, το θεατή, τον ακροατή κ.ο.κ. με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι έχουμε αληθινή καλλιτεχνική δημιουργία.
Και το συγκεκριμένο (που είναι έργο τέχνης) έδωσε αφορμή για διαφορετικές προσεγγίσεις, οι οποίες αναδεικνύουν περισσότερο την ιδιαιτερότητα του (εκάστοτε) θεατή και λιγότερο (ίσως και καθόλου) αυτό που αναδύθηκε από τον ίδιο το δημιουργό του.
Προσωπικά θα πρόσθετα στην ανάγνωση (για να μην επανέλθω σε πολλά που ήδη γράφτηκαν και με "ερέθισαν" και μένα) τη χρωματική γκάμα από σ΄ όλες τις αποχρώσεις του γκρι μέχρι και το μολυβί μαύρο που δεσπόζει, με μοναδικές εξαιρέσεις το άγαλμα (που δεν είναι μόνο κόκκινο αλλά και χρυσό) και την κόκκινη βάρκα.
Ένας καλός ψυχαναλυτής θα έφτιαχνε πολύ καλά πορτραίτα, όλων μας, μέσα από τις αντιδράσεις παρατηρήσεις.
Καλή χρονιά (όσο γίνεται) σε όλους.
Σοφιστής
Αγαπητέ μου Δημήτρη,
Διαγραφήκαι οι άλλοι συνδετημόνες,
σε επίρρωσιν των όσων λέτε
στην σημειολογία υπάρχουν
1) η intentio auctoris (πρόθεση του συγγραφέα - δημιουργού)
2) η intentio operis (πρόθεση του έργου)
3) η intentio Lectoris (πρόθεση του αναγνώστη)
βλέπε και
http://tannerlectures.utah.edu/lectures/documents/Eco_91.pdf
και αυτά εν τέλει οδηγούν στην "μετάφραση του έργου" από τον παραλήπτη
αναγνώστη θεατή.
Κάτι επίσης που σας ενδιαφέρει
θα το αναφέρω ασχολίαστο (πρόκειται για τελευταίες έρευνες)
Ο δημιουργός συνοδεύει το εργο του και επιλέγει τους παραλήπτες του!
GeorCamb