Είμαι χωρίς πατρίδα. Η Ελλάδα με έδιωξε με τον τρόπο της, αφού δεν μπορέσαμε στην οικογένειά μου να αντέξουμε άλλο την κατάντιά της και ο Καναδάς μέχρι στιγμής, δεν νοιώθω πως με έχει αγκαλιάσει. Ακόμα μια οικογένεια αναγκάστηκε να ακολουθήσει το δρόμο της ξενιτιάς. Ακόμα μια οικογένεια αναγκάστηκε να ξεριζωθεί από το έδαφος που τη γέννησε για να ζήσει σε μια άλλη χώρα. Στην Ελλάδα, τη χώρα που με γέννησε, με ανάθρεψε και με έκανε αυτό που είμαι, οι Έλληνες κοιμούνται χωρίς να πολυξέρουν πώς θα ξυπνήσουν. Βγαίνουν το πρωί έξω από τα σπίτια τους κοιτώντας αν θα τους επιτεθεί κάποιος να τους ληστέψει ή ακόμα και να τους σκοτώσει. Υπάρχει μεγάλο μίσος στην Ελλάδα. Μίσος όλων σε όλους.
Τα οικονομικά, πολιτικά, και κοινωνικά προβλήματα έχουν μετατρέψει την ελληνική κοινωνία σε μια κοινωνία νευρικών ανθρώπων. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτό το στρες που καλλιεργείται παντού, από τα σχολεία έως μέσα στα σπίτια, μεταφέρεται και στις επόμενες ελληνικές γενιές. Τα παιδιά μαθαίνουν στη μιζέρια, το άγχος και τον καθημερινό κίνδυνο. Πολλοί φίλοι και φίλες μου είναι καταθλιπτικοί. Η κατάθλιψη και το άγχος οργιάζουν στις νεανικές κοινωνίες της πατρίδας μου. Ο λαός μισεί τους πολιτικούς και καταριέται το Κοινοβούλιο, την πηγή της Ελληνικής Δημοκρατίας. Οι πολιτικοί πρόδωσαν τον ελληνικό λαό και το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχουν ιδεολογίες στους νέους της εποχής μου. Οι λέξεις αριστερός και δεξιός έχουν καταργηθεί στη γενιά μου. Ξέρουμε ότι όποιος και αν είναι στην εξουσία, τα αποτελέσματα θα είναι το ίδιο αρνητικά. Η οικονομική κρίση έχει πάει την Ελλάδα πάρα πολλά χρόνια πίσω.
Στον Καναδά (και γενικά στο εξωτερικό), μας λυπούνται για την κατάντιά μας. Ένας Έλληνας μπορεί να καταλάβει πως νοιώθω τεράστια ντροπή να λυπούνται την πατρίδα μου. Οι αναρίθμητοι μετανάστες μπαινοβγαίνουν ανεξέλεγκτα στην Ελλάδα, και σε λίγο θα είναι πιο πολλοί από τους Έλληνες. Αυτοί οι άνθρωποι όμως πεινούν. Στην Ελλάδα, στην οποία πίστευαν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη, βρήκαν την μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Τέλος, υπάρχει πρόβλημα σχετικά με τα όργανα ασφάλειας, αφού δεν υπάρχει καμία τάξη ή μέριμνα για αυτά. Η απόδειξη είναι η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πριν τρία χρόνια και η Αθήνα που καιγόταν επί μέρες λόγω των πολυάριθμων επεισοδίων.
Κάποιοι άνθρωποι ευθύνονται για όλα αυτά τα προβλήματα. Αυτοί, κανείς δεν ξέρει ακριβώς ποιοι είναι. Όλοι όμως ξέρουν ότι θα ήθελαν να τους δουν κρεμασμένους στην Πλατεία Συντάγματος. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ευθύνονται και για τα χάλια της Ελλάδας αλλά και της εκπαίδευσης και για το πρόβλημα των μεταναστών και για τον ανύπαρκτο έλεγχο των οργάνων ασφαλείας και για το ότι οικογένειες σαν τη δική μου αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους και τη ζωή τους και να φτιάξουν λίθο-λίθο τη ζωή τους από την αρχή. Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να τιμωρηθούν με κάποιο τρόπο. Και αυτός ο τρόπος δεν θα είναι σε ουδεμία περίπτωση το αίμα. Αυτός ο τρόπος θα είναι μόνο ο αγώνας του ελληνικού λαού για την καλυτέρευση της ελληνικής πραγματικότητας.
Η ελπίδα πως κάποτε ο Έλληνας θα ξαναλέει ότι είναι Έλληνας με ψηλά το κεφάλι, θα πρέπει να δώσει θάρρος και κουράγιο στον καταπονημένο ελληνικό λαό, που έχει υποφέρει πάρα πολλά. Όπως είπε ο Γ.Ρίτσος, «Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια, για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι». Ο μοναδικός τρόπος να γίνει η Ελλάδα κράτος, είναι μόνο μέσω του ίδιου του ελληνικού λαού και όχι μέσω των πολιτικών που πρόδωσαν αυτόν τον τόπο.
Ο λαός της Ελλάδας θα πρέπει να πιστέψει σε αυτό το όνειρο. Το πώς θα γίνει πραγματικότητα αυτό το όνειρο, εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να το πω. Άλλωστε, εγώ απλώς εκφράζω το πώς βλέπει η δική μου γενιά τα πράγματα, και όχι κάποιο σχέδιο επίλυσης όλων αυτών των προβλημάτων. Αυτό δυστυχώς, είναι ευθύνη των πολιτικών. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατον, αλλά όχι τελείως. Αν μπορέσει και πάρει ελπίδα ο βασανισμένος ελληνικός λαός, τότε πολύ σύντομα θα έχουμε μια περήφανη Ελληνική Δημοκρατία. Μια αληθινή δημοκρατία, στην οποία ο Έλληνας θα χαίρεται να απολαμβάνει τις ήσυχες μέρες του μέχρι το τέλος της ζωής του. Ας αγωνιστούμε για αυτό το όνειρο. Όλοι οι Έλληνες του κόσμου θα πρέπει να ενωθούν για μια νέα, αληθινή Ελλάδα. Για μια νέα, ειρηνική και περήφανη κοινωνία.
Ιάσονας Ροδόπουλος - 15 χρονών
Τορόντο
Υ.Γ Πρόκειται για τον γιο του συμμαθητή μας Σωτήρη Ροδόπουλου (1972).
Η επιστολή αυτή φιλοξενήθηκε σήμερα σε αρκετά sites και blogs
Αγαπητέ Ιάσωνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίτρεψέ μου τον ενικό που προέχεται από την αγάπη στο γιό ενός συμμαθητή.
Διάβασα την επιστολή σου με μεγάλη συμπάθεια.
Συμπάθεια, με την πρωταρχική σημασία της λέξεως, γιατί περιγράφεις κοινά παθήματα.
Πέρα όμως από την περιγραφή της καταστάσεως που σε γενικές γραμμές όλοι μας βιώνουμε, αυτό που με σταμάτησε ήταν η αποστροφή σου ότι:
" Οι πολιτικοί πρόδωσαν τον ελληνικό λαό και το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχουν ιδεολογίες στους νέους της εποχής μου. Οι λέξεις αριστερός και δεξιός έχουν καταργηθεί στη γενιά μου. Ξέρουμε ότι όποιος και αν είναι στην εξουσία, τα αποτελέσματα θα είναι το ίδιο αρνητικά."
Κατανοώ την απογοήτευση, όμως, θα μου επιτρέψεις μια μικρή διαφωνία.
Η απογοήτευση δεν προηγήθηκε του τέλους των ιδεολογιών.
Συνέβη το ακριβώς αντίθετο, επειδή πιστέψαμε στο τέλος των ιδεολογιών, επειδή υιοθετήσαμε την άποψη για το τέλος της ιστορίας (όπως τη διακήρυξε ένας διάτων «αστέρας» των πολιτικών επιστημών, που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει και το όνομά του ) ακριβώς γι΄ αυτό φθάσαμε εδώ που περιγράφεις.
Θεωρήσαμε τις ιδεολογίες ξεπερασμένες και πάψαμε να ελέγχουμε τους πολιτικούς και τις πολιτικές με βάση την κοινωνική τους αναφορά και τις συνέπειές τους.
Πολύ απλά η πολιτική (και κατ΄ επέκταση και η ζωή μας) έγινε life style.
Τώρα εισπράττουμε τις συνέπειες.
Η ελευθερία, η κοινωνική απελευθέρωση, η δικαιοσύνη, δεν χαρίζονται, κατακτώνται και κυρίως διατηρούνται με συνεχείς αγώνες και θυσίες.
Σε μας (και ιδιαίτερα σε σας τους νέους) εναπόκειται το καθήκον να αγωνισθούμε για τα πολιτικά και κοινωνικά αγαθά.
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, περισσότερο από κάθε τι, περιφρονούσαν τον πολίτη που απαρνιόταν τα καθήκοντά του προς την πόλη και ιδιώτευε.
Ιδιώτης ήταν η μεγαλύτερη βρισιά (από κει προέρχεται το idiot που ξέρεις καλύτερα από μένα τι σημαίνει).
Ιάσωνα δεν γίνεται αλλιώς πρέπει και η δική σας γενιά, όπως και όλες οι προηγούμενες, να δώσει τον αγώνα της, δεν υπάρχει διαφυγή.
Αλλιώς, θα ισχύσει του ποιητή:
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.
Καλό σου βράδυ.
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με το Σοφιστή?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο, σ’ ευχαριστώ για την ανάρτηση. Ελπίζω λόγω ηλικίας να μην πάρουν τα μυαλά μας πολύ αέρα. Να ‘στε όλοι καλά.
/sr
Σωτήρη είναι κατάθεση ψυχής η επιστολή του Ιάσονα και αποτελεί τιμή για το blog μας η ανάρτησή της.
ΔιαγραφήΜικρέ μου Ιάσονα,
ΑπάντησηΔιαγραφήέχω κι εγώ μια κόρη, λίγο μεγαλύτερη από σένα, που έχει κι αυτή παρόμοιους προβληματισμούς, γεγονός που με κάνει να μπορώ να καταλάβω την απογοήτευσή σου. Διάβασα ακόμα και τις παραινέσεις του Σοφιστή, με τις οποίες συμφωνώ και επαυξάνω. Σου γράφω όμως και τις δικές μου παρατηρήσεις, όχι τόσο για να σε παρηγορήσω, όσο για να σου δώσω μια νότα αισιοδοξίας για το μέλλον που σου ανήκει και για το οποίο θα κληθείς να δώσεις τον δικό σου αγώνα για να το διαμορφώσεις.
Πρώτα πρώτα σκέψου και κράτησε για τον εαυτό σου ότι μπορεί να σε εκφράσει από τα παρακάτω:
- Τίποτα στον κόσμο αυτό που ζούμε δεν χαρίζεται. Όλα κατακτιόνται, αν χρειαστεί και με την βία. Όπως λέει κι ο απλός λαός: «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος».
- Τίποτα στον κόσμο αυτό που ζούμε δεν είναι αυθύπαρκτο. Όλα έχουν την γενεσιουργό τους αιτία. Έτσι και η σημερινή κατάσταση της χώρας έχει γενεσιουργό αίτιο την κατάργηση των ιδεολογιών. Που κι αυτή με την σειρά της προέκυψε από την εγκατάλειψη της πολιτικής δράσης μέσα σε μια υπνωτισμένη κοινωνία.
- Τίποτα στον κόσμο αυτό που ζούμε δεν είναι δεδομένο. Ελληνικότατο το «τα πάντα ρει». Κι οι λαοί που ενστερνίζονται αυτή την σχετικότητα θα επιβιώσουν (μεταξύ μας κι εμείς).
- Και τίποτα στον κόσμο αυτό που ζούμε δεν υπάρχει χωρίς αρχή και τέλος Έτσι κι εμείς, έχουμε αρχή και τέλος. Και μετά το τέλος έχει μια καινούργια αρχή.
Ας δούμε τώρα τα γραφόμενά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή- Είσαι χωρίς πατρίδα! Είσαι; Μα και μόνο που διατυπώνεις την πίκρα σου για τη χώρα που γεννήθηκες αποδεικνύει ότι έχεις πατρίδα. Γιατί η έννοια της πατρίδας δεν είναι γεωγραφικό μόρφωμα. Είναι ο ζωτικός χώρος που κινείσαι εσύ, ένας άνθρωπος που σκέφτεσαι. Βρες και διάβασε την ιστορία του Philip Nolan, του «ανθρώπου δίχως πατρίδα» και θα καταλάβεις.
- Στην Ελλάδα, αυτή την Ελλάδα της καρδιάς σου, δεν μισούμε κανένα! Αυτό που εκλαμβάνεις σαν τέτοιο εκπορεύεται από μια μικρή ομάδα «Ελληναράδων», ανθρώπων μισαλλόδοξων γενικώς.
- Η Ελλάδα δεν βρέθηκε πολλά χρόνια πίσω εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης. Η Ελλάδα ήταν πίσω από την στιγμή της «απελευθέρωσής» της. Γιατί αυτή η απελευθέρωση δεν ήλθε ποτέ. Αν η Ελλάδα του Ρήγα ήταν ένα ιδανικό, η Ελλάδα του 21 έκανε πολλά βήματα πίσω. Από τότε τεθήκανε τα θεμέλια μιας κοινωνικοοικονομικής κρίσης που ολοκληρώθηκαν με την επταετία της χούντας και που οι επιδράσει τους στρέβλωσαν την περίοδο της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Και μην βάζεις στο ίδιο καλάθι δεξιούς, αριστερούς και α-πολιτικούς. Αυτοί οι τελευταίοι – που στα χρόνια μας εκπροσωπούν την λεγόμενη «μεσαία τάξη» και που πρόσφατα παρουσιάζονται σαν «αγανακτισμένοι» – είναι οι αίτιοι όλων των αρνητικών φαινομένων.
- Να μην ντρέπεσαι για την πατρίδα σου. Γιατί την Ελλάδα την κουβαλάμε μέσα μας. Κι αν κάποιοι την κατακρίνουν είναι άσχετοι γιατί δεν βλέπουν ότι «Ελλάδα» είσαι εσύ ο ίδιος και κατακρίνοντάς την κατακρίνουν εσένα. Με ποιο δικαίωμα; Είναι αυτοί καλλίτεροι από σένα;
- Διακρίνω μιαν αντίφαση στην αποστροφή σου για τους μετανάστες; Πρόσεξε γιατί το πρόβλημά τους το βιώνεις κι εσύ ο ίδιος. Όπως θα επιθυμούσες να σε δεχτούν στην νέα χώρα που ζεις με συμπάθεια, έτσι κι αυτοί θα το ήθελαν και από μας που μένουμε – για πόσο ακόμα; – στην Ελλάδα. Και μην ξεχνάς: η Ελλάδα σε κάνει Έλληνα κι όχι το γονιδίωμά μας.
- Η ελληνική κοινωνία δεν έχει ανάγκη από αυστηρότερη επιτήρηση. Ήδη είναι αρκετά καταπιεσμένη από αντιδημοκρατικές μεθόδους … ασφάλειας. Έχει όμως ανάγκη να απαλλαγεί από τους «προστάτες» της, τους αυτόκλητους «σωτήρες» και να ορθώσει έναν φιλοσοφημένο πολιτικό λόγο και μια ξεκάθαρη ταξική κοσμοθεωρία. Ας μη μας καταλαβαίνουν οι «επικυρίαρχοι» λαοί. Φτάνει να καταλάβουμε εμείς την θέση μας, ο ένας τον άλλο, όσο γι αυτούς…
- Τέλος κράτησε ψηλά την δυνατότητα να ονειρεύεσαι. Όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Η άρχουσα τάξη της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας – αυτοί που ονομάζονται «συστημικοί» – ένα μόνο πράγμα φοβούνται: τους ανθρώπους που ονειρεύονται. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, ο μικρός συμμαθητής του πατέρα σου, αλλά κάποιος Διάμεσης, καθηγητής της πληροφορικής στο Ε. Μ. Π. και …
Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Κι αισιοδοξία μου αυτή πηγάζει κι από εσένα, μικρέ μου Ιάσονα. Όσο υπάρχουν παιδιά στην ηλικία σου που θέτουν τέτοια ερωτήματα κι έχουν τέτοιες ανησυχίες, το μέλλον θα είναι καλλίτερο.
Το όνομά σου θα πρέπει να σε εμπνέει. Ο Όμηρος εξύμνησε τον Οδυσσέα, τον σύγχρονό του και σύγχρονό μας Έλληνα, για την αίσθησή του πάνω στην αναζήτηση της γνώσης. Δυστυχώς δεν βρέθηκε κάποιος να γράψει κάτι αντίστοιχο για τον Ιάσονα, που εξέφραζε αντίστοιχες ανησυχίες. Αλλά δεν πειράζει.
Συνέχισε όπως άρχισες. Άλλωστε εσύ και η γενιά σου είστε το μέλλον μας. Και παραφράζοντας τον Βάρναλη: «εσείς θα ξαναφτιάξετε τον κόσμο, άλλη μια φορά, από την αρχή!».
Οι συνειρμοί δεν έχουν όρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας το κείμενο "κραυγή αγωνίας" του νεαρού Ιάσωνα, θυμήθηκα τους διαχρονικούς αγώνες των νέων μας σε κάθε εποχή.
Ας πούμε, καλή ώρα, τέτοιες μέρες το 1943, τον αγώνα ενάντια στην πολιτική επιστράτευση και τον ξεσηκωμό του Ελληνικού λαού, μοναδικό στην κατεχόμενη Ευρώπη, όπως τον περιγράφει με ανυπέρβλητο τρόπο ο ποιητής.
"Τις ημερες εκεινες εκαναν συναξη μυστικη τα παιδια και λαβανε την αποφαση,
επειδη τα κακα μαντατα πληθαιναν στην πρωτευουσα, να βγουν εξω σε πλατειες με το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει :
μια παλαμη τοπο κατω απο τ' ανοιχτο πουκαμισο, με τις μαυρες τριχες και το σταυρουδακι του ηλιου. Οπου ειχε κρατος η Ανοιξη."
Βλέπεις Ιάσωνα (που με μεγάλη ευχαρίστηση βλέπω ότι διαβάζεις ποίηση) οι αγώνες δεν σταματούν ποτέ.
Από τον προβληματισμό, την αγωνία και την αγωνιστικότητα, που διακρίνω στο γράμμα σου, μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι.
Καλημέρα σε όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας απαντάω με ένα σχόλιο, για να σας ευχαριστήσω για τα πολυάριθμα σχόλιά σας. Είμαι πολύ χαρούμενος που η επιστολή μου προκάλεσε αντίδραση από ανθρώπους του επιπέδου σας.
Μαζί θα τα καταφέρουμε.
Ι.Ρ.