Αφού αρχίσαμε με τις σημειώσεις και τα σκίτσα ας πάμε και σε κάτι πιο πρακτικό.
Ομάδα ποδοσφαίρου 1964.
Ποδοσφαιρικό γήπεδο το κάτω «παρτέρι» προς την Βουλιαγμένης.
Οι αγώνες στα κατοπινά «γήπεδα» δύσκολοι, λόγω κατάληψης από τους μεγαλύτερους.
Μάχες Ομηρικές, τραυματισμοί, κλωτσιές (κατά λάθος) στο κεφάλι των τερματοφυλάκων, που έπεφταν με αυτοθυσία στα πόδια των επιθετικών.
Μετά από σειρά αγώνων έβγαιναν οι …καλύτεροι που αποτελούσαν την Νάσιονα(λ) –το «λ» έχει παραλειφθεί λόγω βιασύνης στην αναγραφή των ονομάτων.
Στην χειρόγραφη σύνθεση εμφανίζονται ονόματα που δεν υπάρχουν στον σημερινό κατάλογο των συμμαθητών μας, καθώς και η θέση που έπαιζε ο καθ΄ ένας, με την ορολογία της εποχής.
Κανονικοί: Αγαπητός, Βαμβασάκης, Βαμβακούσης, Γιαννακάκης, Δαπόντης, Διαμαντής, Βλάχος Χ.
Επιπρόσθετοι: Δελακούρας , Βλάχος Γ.
Νάσιοναλ (Εθνική): Ζαράνης (τέρμα), Αγαπητός (κυνηγός), Βαμβακούσης (μέσα), Γιαννακάκης (μπάκ), Διαμαντής (μέσα), Κατσαρός (Μπάκ), Κατσακούλης (άμυνα).
Εμφανέστατο το σύστημα 3 , 2, 1 (δύο ακραίοι αμυντικοί, ένας σέντερ μπάκ , δύο μέσοι, ένας σέντερ φορ) , μετατρεπόμενο σε 1, 2 , 3 (οι ακραίοι αμυντικοί προωθούνται στο κέντρο και οι μέσοι γίνονται εξτρέμ). ΙΔΙΟΦΥΕΣ!!!
Για την οπτική επιβεβαίωση, οι συνθέσεις στο εσώφυλλο της Καινής Διαθήκης της Β’ Γυμνασίου.
Υ.Γ. Παράκληση για επιβεβαίωση των νέων ονομάτων και καταχώρησή τους στον συγκεντρωτικό κατάλογο.
eye doc
Ώστε αυτά κάνατε στην ώρα του Μπακάλη! Ελπίζω να μην μπαίνει η Λουκά στο blog.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Πάλι καλά πάντως γιατί εμείς σε κάτι τέτοιες ώρες μαθαίναμε πόκα και άλλα ευγενή αθλήματα, από τα χαρτόμουτρα της τάξης).
...αυτά και χειρότερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αθεόφοβοι!
Καλά 7Χ7 παίζατε?
ΑπάντησηΔιαγραφήEyedoc, από τα αναγραφόμενα ονόματα προκύπτει ότι οι παίκτες τόσο της Κανονικής όσο και της Νάσιοναλ είναι από το τμήμα σου.
Για να ψάξω για συνθέσεις του τμήματός μου , στη δική μου Καινή Διαθήκη...
Από τότε το είχαμε ανακαλύψει το 7Χ7.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται ότι το Β2 δεν είχε ξεψαρώσει ακόμα. Πολύ διαβαστεροί ρε παιδί μου !!
Δεν παραξενεύει που η σύνθεση της ομάδας δεν περιλαμβάνει τους μετέπειτα "άσσους", Αγκορτσά, Αζαριάδη, Γεωργάτσο, Καμπουράκη, Λαμπρινό .....;
Τώρα πανηγυρίζουμε το 6ο!!!!!!!
Έτσι ΣΟΦΙΣΤΗ;
Απευθύνομαι σε σένα γιατί, απ' όλους τους βάζελους ΜΟΝΟ ΕΣΥ μνημόνευσες τη Βαρκελώνη στο προχθεσινό σχόλιό σου.
ΑΞΙΟΙ!!!
Για την Ελληνική Καλαθοσφαίριση ρε γαμώτο και ας είμαι γαύρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήEyedoc άντε και στο 8ο !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπεις το 7ο το έχουμε στο τσεπάκι...Κανόνισε να πάμε Κωνσταντινούπολη !
Παιδιά, να πάτε Κων/λη. Κι εγώ μαζί. Όχι για μπάσκετ, αλλά για βόλτα στο Βόσπορο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια λοιπόν και πολλά Respects από ένα φανατικό αντιβάζελο.
Προσωπικά έπαψα να ασχολούμαι με το μπάσκετ την εποχή που ο Κοουσμα έπαιζε ως Έλληνας γιατί ήταν «εξώγαμο παιδί του Γιαννακόπουλου» (ακριβώς έτσι!).
Ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Είχαν προηγηθεί ουκ ολίγοι στο ελληνικό πρωτάθλημα. Τάρλατς, Πρέλεβιτς, Μισούνωφ, Κόφας, Σούμποτιτς για να θυμηθώ μόνο μερικούς. Ακόμη και ο μεγάλος Γκάλης, ελληνοαμερικανός ήταν. (Θέλω να πω δεν έμαθε το μπάσκετ εδώ). Ο πρώτος βέβαια αληταράς που τα «δίδαξε» όλα αυτά, ήταν ο προπονητής του Άρη τη δεκαετία του ’80. Πριν από αυτόν είχαμε 1-2 Στεργάκους αλλά μέχρι εκεί. Τη δεκαετία του ’80 λοιπόν, αν θυμάστε, το ΠΟΚ ήταν ανύπαρκτο και μόνο Πανιώνιος κράταγε κάπως ψηλά στο μπάσκετ της Αθήνας. Είχε όμως απέναντί του τις «μικτές Βαλκανίων» που είχαν φτιάξει ο Άρης και ο ΠΑΟΚ.
Μετά, όταν μπήκαν τα πολλά λεφτά στην Αθήνα (Κόκκαλης), ο προπονητής του Άρη κατηφόρισε στον Πειραιά και η πρώτη του «δουλειά» ήταν να έρθουν ο Τόμιτς, ο Τάρλατς και λοιπά φρούτα και να παίζουν σαν Έλληνες. Ξύπνησαν κι οι Γιαννακοπουλαίοι και άρχισαν να «γαμάνε» στις Εσθονίες και να κάνουν παιδιά …μπασκετμπολίστες και λίγο η ΑΕΚ με κάτι απίθανους από τη Σιβηρία. Ταυτόχρονα η ΕΟΚ (λέγε με Βασιλακόπουλο) που πάντα ήταν με τους ισχυρούς, άρχισε να καθαρίζει με τα σφυρίχτρα ακόμη και τα τελευταία σπόρια εδώ κι εκεί (πχ. υπόθεση Γιάνκοβιτς – μοναδική παγκοσμίως αυτοκτονία μετά από άδικο σφύριγμα) και στο τέλος δεν έμεινε τίποτα. Πού είναι το Περιστέρι, πού είναι η Πάτρα; Γιατί δεν πήραν τίτλους; Πάλι καλά που ο Ιστορικός (των Φάνη Χριστοδούλου, Γάσπαρη, Λινάρδου, Γιαννάκη των Ελλήνων της εθνικής δηλαδή) πήρε τουλάχιστον ένα κυπελλάκι το ’92.
Έπαψα λοιπόν να χαίρομαι με το μπάσκετ. Ακόμη και οι επιτυχίες της εθνικής μού έμοιαζαν πιο πολύ δημόσιες σχέσεις στη FIBA παρά δικές μας πραγματικές επιτυχίες. Σήμερα με την πλήρη επαγγελματοποίηση τα πράγματα είναι τουλάχιστον πιο ειλικρινή. Όποιος βάζει λεφτά, διεκδικεί πρωταθλήματα. Εννίοτε βγάζει και τον καλύτερο Ευρωπαίο παίκτη. Ποιος όμως θυμάται τον Ηρακλή (δικός του παίκτης ο Διαμαντίδης) που φέτος θα παίζει στην Α2;
Δεν βαριέσαι…
Σωτήρη αυτό δεν είναι σχόλιο !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι Τοποθέτηση και μάλιστα πολύ καλά τεκμηριωμένη.
Εγώ μαζί σου , αλλά ας το βλέπουμε - όλο αυτό που συμβαίνει και στο επαγγελματικό μπάσκετ - σαν θέαμα για ευχαρίστηση οφθαλμών και ψυχής (που τελευταία μας τα έχουν μαυρίσει) με φίλαθλο πνεύμα και χωρίς οπαδικό φανατισμό !
Ανεξάρτητα από τις ενστάσεις για τον επαγγελματικό αθλητισμό (τις οποίες συμμερίζομαι σε ηθικό επίπεδο, αλλά δυστυχώς δεν είναι ρεαλιστικές)τίποτε δεν μπορεί να μειώσει την αξία του εξάστερου (όταν μάλιστα πρόκειται για διάκριση σε ευρωπαϊκό επίπεδο και όχι εγχώρια, που εξατμίζεται μόλις περάσει το Ελ. Βενιζέλος (άκουσα τίποτα για παράγκες;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόκειται για ανπανάληπτη ομάδα με καταπληκτική διάρκεια και η διαχρονική επιτυχία οφείλεται στη σοβαρότητα προπονητή και παικτών.
Δυστυχώς δεν βρίσκω πολλά (παρα)δείγματα τέτοιας σοβαρότητας, όχι μόνο στο πεδίο του αθλητισμού αλλά ούτε και σε άλλους τομείς.
Επομένως ας την απολαύσουμε, όσο κρατήσει, τουλάχιστον μέχρι και το ένατο.
Και μια και η τάξη μας χαρακτηρίστηκε ταξιδιωτικό γραφείο, ας δικαιολογήσουμε τον τίτλο με Κωνσταντινούπολη και επόμενα.
Τώρα για την ομαδάρα των sixties, αληθινά, εκτός από Γιαννακάκη, Κατσακούλη και Διαμαντή δεν θυμάμαι τους υπόλοιπους.
Σοφιστής
προφανώς διαβάζαμε κύριε Eyedoc,το μυαλό μας
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ήταν στο παιχνίδι.