Με αφορμή την αναφορά της τάξης του ’72 στο φροντιστήριο που πολλοί από εμάς πέρασαν τα χρόνια εκείνα, για ενισχυτική διδασκαλία στο γυμνάσιο-Λύκειο, για την προπαρασκευή για τις εξετάσεις για τις ανώτερες και ανώτατες σχολές, είτε και για τα δύο, επιτρέψτε μου να καταθέσω ένα χαρακτηριστικό συμβάν παρόμοιο με το θεώρημα του «Μπλοφόρ».
Πρέπει να ήταν άνοιξη του ΄68. Ήμουνα στο φροντιστήριο νωρίτερα από την ώρα που θ΄ άρχιζε το τμήμα μου και, ως συνήθως, παρακολουθούσα τον αμίμητο Μένιο να κάνει μαθηματικά. Αν θυμάμαι καλά έκανε μάθημα Άλγεβρας στην Τρίτη τάξη (τάξη του ’71). Έλεγε λοιπόν ότι ο Λυμπερόπουλος (ο μαθηματικός βέβαια), λύνοντας μια άσκηση στον πίνακα, έφτανε σε κάποιο σημείο και ακολουθούσε ο εξής μονόλογος :
-Από εδώ και πέρα η άσκηση λύνεται με το θεώρημα του “De Scoup” και αποδεικνύεται ότι …….., όπερ έδει δείξαι.
Δεν υπάρχει βέβαια, έλεγε ο Μένιος, τέτοιο θεώρημα, αλλά η λύση από το σημείο αυτό και πέρα απαιτούσε «ανώτερα» μαθηματικά, που οπωσδήποτε δεν ήταν ούτε για την ύλη μας, ούτε για το επίπεδό μας.
Έτσι και έγινε. Τρεις - τέσσερις μέρες μετά, το σκηνικό ήταν στημένο σωστά και απόλυτα προβλέψιμο. Ο Λυμπερόπουλος χρησιμοποίησε το θεώρημα του “De Scoup” και ένα από τα πειραχτήρια της τάξης (δεν θυμάμαι ποιος ήταν) πετάχτηκε:
- κε καθηγητά, η άσκηση δεν λύνεται με το θεώρημα του “De Scoup”!
Μούγκα στην τάξη. Ο Λυμπερόπουλος, που σαν μαθηματικούς παραδεχόταν μόνο τρεις, τον Θεό, τον Αϊνστάϊν και τον… Λυμπερόπουλο, κόκκαλο!
- Αλλά;
- Η άσκηση λύνεται με το θεώρημα του “De Faràce”!!!
Το τι έγινε δεν περιγράφεται… πάνω από το 1/3 της τάξης πήγαινε τότε στο φροντιστήριο του Μένιου και του Σάββα, και ήξεραν τι είχε προηγηθεί. Ευτυχώς χτύπησε το κουδούνι και δεν είχαμε … αιματηρές συνέπειες.
Η «φάση» διαδόθηκε αμέσως στο διάλειμμα και τα γέλια ακούστηκαν μέχρι το φροντιστήριο.
Ίσως κάπου να κάνω λάθος στις τάξεις ή τις χρονολογίες και γιαυτό, σας παρακαλώ, διορθώστε με. Πέρασαν βλέπετε τόσα χρόνια και η μνήμη θυμάται τα γεγονότα, αλλά έχει ανεπάρκεια στις ακριβείς ημερομηνίες. Αν κάποιος θυμάται το γεγονός ή ακόμα και λεπτομέρειες από τα πρόσωπα, ας το καταθέσει.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει ΔΑΣΚΑΛΕ!
Υ.Γ. Από μένα, σαν αφιέρωμα, δύο φωτογραφίες από εκδρομές που έγιναν τα χρόνια εκείνα με το φροντιστήριο, γιατί Μένιος και Σάββας φρόντιζαν, η εκπαιδευτική σχέση ανάμεσα στους μαθητές και στους φροντιστές, να περνάει μέσα απ΄ την προσωπική σχέση.
Στην μία, που έγινε την άνοιξη του 1969 στην Ερέτρια, η «ομάδα» παίζει βόλεϋ (Λάϊε μην κοιτάς!!)
Στην άλλη, την επόμενη χρονιά (19/4/1970) – βλέπετε οι δεσμοί δεν είχαν σπάσει και μετά την εισαγωγή μου-, στον Ισθμό της Κορίνθου, καθ’ οδόν προς Διακοφτό. Σ’ αυτήν φαίνεται η Μαρία (Καρόζη;), και με το καρρώ μπουφάν ο (Αλέκος;…)
Εάν αναγνωρίζετε τα πρόσωπα, σχολιάστε για να μπουν οι λεζάντες.
Eye doc
 |
| Φωτό 1: Ερέτρια 1969 |
 |
| Φωτό 2 : Κόρινθος 19.4.1970 (προς Διακοφτό) |
Οποιος θυμάται συμμαθητές μας που ήταν, σε κάποια χρονική περίοδο στο φροντιστήριο Κ-Σ,ας μας τους θυμίσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πρωτοθυμηθούμε απο αυτόν τον φοβερό δάσκαλο.Το κέφι για δουλειά, τισ νέες ελληνικές λέξεις που εφτιαχνε στο αμμώνι του ηφαιστιακού του μυαλού,την βαθειά του αγάπη για καθέναν ξεχωριστά.Με συνεπήρε με το πρώτο μάθημά του.Έφευγα απο κάτω Πατήσια με δύο συγκοινωνίες για να ερθω στο Μετσ και άντε μετά τις δέκα το βράδι πάλι πίσω.Με σημάδεψε και του είμαι ευγνώμων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα με το καρό είναι η αφεντομουτσουνάρα μου, Αλέκος Λαλαγιάννης συνταξιούχος μαθηματικός και γερός γέρος προς το παρόν. Αυτός που με κρατάει είναι ο Γιαννούλης ο Γιώργος μαθηματικός που θα τα λένε με τον Μένιο στους ανθισμένους ουράνιους κήπους.
Όσο για σένα Θανάση θυμήθηκα το επώνυμό σου από το σχόλιο σου.
Το μυαλό είναι περίεργο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη χθεσινή συνάντηση της (19/4) στη Δωδώνη, ο pcmc μου είπε ότι υπάρχει σχόλιο στο blog από κάποιον Λαλαγιάννη. Άμεση η ερώτησή μου. Αλέκο Λαλαγιάννη; Ο Γιώργος δεν θυμόταν. Ήμουν όμως σίγουρος. Τα παλιά (αρχαία θα 'λεγα) κουτάκια της μνήμης ξανάνοιξαν. Πριν ανοίξω τον υπολογιστή, θυμήθηκα και τον Γιώργο τον Γιαννούλη. Διαβάζοντας το σχόλιο του Αλέκου, τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Ξανάρθαν στον νου οι αλησμόνητες, οι χαρούμενες εκείνες στιγμές της νιότης, μαζί με μια πίκρα για την απώλεια...
Υ.Γ. Το ονοματεπώνυμο της Μαρίας επιβεβαιώθηκε και από τον Σπύρο Γεωργάτσο (μαθητής του Μένιου κι αυτός)