ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ : Σάββατο 21 και Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015 στις 8.00 μ.μ: Θεατρικές παραστάσεις στο ΣΤ’ Γυμνάσιο Αθηνών.

Συνάντηση με τον … Άντον

        Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν οι χαρακτηρισμοί που δίδονται στα έργα διαφόρων συγγραφέων – και που κατ’ επέκταση ακολουθούν και τους ίδιους – έχουν άμεση σχέση με την πραγματικότητα. Στην ιδιαίτερη περίπτωση που λέγεται Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ, η όλη υπόθεση μοιάζει με ένα ευρηματικά οξύμωρο σχήμα.

    Ο μεγάλος Ρώσος διανοητής, θεατρικός συγγραφέας (και να μην ξεχνάμε και γιατρός), θεωρείται δραματικός συγγραφέας, από τον αντίστοιχο χαρακτηρισμό που φέρουν όλα τα μεγάλα του θεατρικά έργα («Ο γλάρος», «Ο βυσσινόκηπος», «Ο θείος Βάνιας», «Οι τρεις αδελφές») αλλά και από τον τρόπο που αποδίδονται σκηνοθετικά στις θεατρικές σκηνές. Στον αντίποδα έχει γράψει τις θεωρούμενες φαρσοκωμωδίες του που θα δείτε απόψε («Η αρκούδα» και «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού»).

    Η διαπίστωσή μου είναι πως όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί αδικούν και τον συγγραφέα και το έργο του. Ο Τσέχωφ, διατηρώντας μιαν ανέντακτη πολιτικά στάση (σημείο μάλλον αρνητικό για την εποχή του) κατάφερε να αποτυπώσει την αποτελμάτωση της κοινωνικής ζωής της επαρχιακής Ρωσίας στα τέλη του 19^ου αιώνα, μεταφέροντάς την «υποκρισία» της, με την ελάχιστη δυνατή υποκριτικότητα επί σκηνής. (Ότι ακριβώς έκανε ο Λόρκα για την ζωή της Ισπανίας του μεσοπολέμου στα έργα του). Αυτό δεν έγινε όμως με στατικό τρόπο. Στα θεωρούμενα «δραματικά» έργα του, παραθέτει μιαν άλληλουχία κωμικών ή φαρσικών καταστάσεων με … δραματική διατύπωση, ενώ αντίθετα στις φαρσοκωμωδίες του θίγει τραγικά θέματα της πραγματικότητας, με έναν σκωπτικό τρόπο, ώστε το «νυστέρι» του διανοητή συγγραφέα να φτάσει στο μεδούλι του προβλήματος και να εκθέσει την κοινωνία ολόγυρά του.

    Πάνω σ’ αυτόν τον άξονα κινήθηκε η σκηνοθετική γραμμή που ακολουθήσαμε σαν θεατρικό σχήμα για την παράσταση. Δεν ζητάμε επιείκια στην κρίση σας, αλλά την συμβολή σας να φέρουμε σε πέρας μια αναζήτηση που θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε την έρευνα πάνω στα δομημένα κείμενα και την ουσιαστική συλλογική δράση – αυτό δηλαδή που είναι η ουσία του ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ.

Μανόλης Πουλής

Συνάντηση με τον Άντον …

(δυο μονόπρακτα του Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ)

Μετάφραση   ……………………………….. …………………      Λυκούργος Καλλέργης

Θεατρική διδασκαλία ………………………………. …………………...Μανόλης Πουλής

Σκηνοθεσία …………………………………………... …………………...Μελίνα Κούρτη

Σκηνικά ………………………………………………… ……………………… συλλογικά

Κοστούμια ………………………………………………… …………………    συλλογικά

Ηχος – Φως ………………………………………………………….. Νεκτάριος Λιονάκης

Μέρος Α

«Η Αρκούδα»

Παίζουν κατά σειρά εμφάνισης

Έλενα Ιβάνοβνα ΠΟΠΟΒΑ …………………… ………………….  Αναστασία Τσαντάκη

ΛΟΥΚΑ.. ……………………………………………………………….  Μανόλης Πουλής

Γκρηγκόρη Στεπάνοβιτς ΣΜΥΡΝΩΦ ………………….……………  Γιώργος Κοκολάκης

Μέρος Β

«Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού»

Ερμηνεύει ……………………………………………………………….. Μανόλης Πουλής

Σκιά γυναίκας …………………………………………………………….…Μελίνα Κούρτη

. ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

        Αγαπητοί φίλοι,

δεκαεπτά χρόνια συμπληρώνονται εφέτος από την γένεση και λειτουργία στα Χανιά, του ιδιότυπου θεατρικού σχήματος με την επωνυμία «ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ». Και είναι ιδιότυπο διότι δεν έχει καμία από τις υφιστάμενες λειτουργικές δομές του χώρου της Θεατρικής Τέχνης. Δεν είναι ούτε σύλλογος, ούτε εταιρία, ούτε κάποιο άλλο νομικό σχήμα. Αποτελεί την σύμπραξη ατόμων με κοινή στόχευση την αναβάθμιση της Τέχνης για τον εαυτό τους πρώτα και για την κοινωνία κατόπιν.

    Σ’ αυτά τα δεκαεπτά χρόνια ο Θ. Κ. γνώρισε επιτυχίες και αποτυχίες, χαρές και λύπες, συμφωνίες και διαφωνίες, που κάθε τι όμως συνέτεινε στην συνεχή προσπάθεια βελτίωσης του παραγόμενου αποτελέσματος. Και παρά τις δυσκολίες που προκάλεσε στην χώρα και στην πόλη μας η παρατεινόμενη κοινωνικο-πολιτικο-οικονομική κρίση, δεν υπέστειλε την σημαία της διεκδίκησης απέναντι σε όποια εξουσία αντιστέκεται στην λογική.

    Παρά το γεγονός ότι το σχήμα αυτό ευτύχησε να έχει ιδιόκτητη στέγη, ένα φιλοξενα διαμορφωμένο υπόγειο χώρο στην Χρυσή Ακτή, δεν έπαψε ποτέ να απαιτεί από τις εκάστοτε δημοτικές αρχές είτε την δημιουργία, είτε την παραχώρηση υφιστάμενων ανάλογων χώρων που να καλύπτουν τις δημιουργικές ανάγκες ΟΛΩΝ των συμπολιτών μας, χωρίς οποιοδήποτε αντάλαγμα, οικονομικό ή πολιτικό.

    Να υπενθυμίσουμε μόνο δυο σημεία, από τα τόσα που έχουν υποδειχτεί και λειτουργήσει κατά καιρούς: το ανοικτό θέατρο στον περιβάλλοντα χώρο των εργατικών κατοικιών στα Λενταριανά και τον κλειστό χώρο στην Πύλη Σαμπιονάρα στο μυχό του όρμου του Κουμ Καπί. Και σ’ αυτές τις διεκδικήσεις σας θέλουμε όλους συμπαραστάτες.

Με τιμή,

για τον Θεατρικό Κύκλο

Μανόλης Πουλής