"τα δαχτυλα να δειχνουν στο απειρο, κλεινατε τον αυχενα (σκυψτε το κεφαλι), εως οτου να πετυχετε την τελεια υποκλιση..."
Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης Πρώτη εκτέλεση: Λουκιανός Κηλαηδόνης Δίσκος : Μικροαστικά 1973
Ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση, το νόημα ψάχνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί είμαι αγύμναστος προφανώς; όμως ο Σπύρος δεινός ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να υπαχθεί στην κατηγορία.
Μήπως λόγω μικροαστισμού; εδώ που τα λέμε τίποτα δεν αποκλείεται.
Όπως έλεγε κάποιος το κακό δεν είναι να είμαστε αστοί, το άσχημο είναι να είμαστε και αστείοι.
Σοφιστής
Υπό σκέψη - από κοινού με το θηλέων (που συμφωνείς)- επανάλληψη των Γυμναστικών επιδείξεων του 1966, που ζήτησε ο Σπύρος. Ίσως χρειασθούν αναπληρωματικοί...Να ετοιμάζεστε!
ΔιαγραφήΚάτι έχεις στο νου σου και δεν μας το λες, θα δείξει.
ΔιαγραφήΌμως μην παραβλέπεις και την επέτειο της αυτοκτονίας του Καρυωτάκη.
Υπήρξε μία από τις δύο (η άλλη ο Γ. Σαραντάρης) τεράστιες απώλειες της ελληνικής ποίησης.
Επίσης σαν χθες η δολοφονία Πέτρουλα, αλλά να μην διαταράσσω το κλίμα της θερινής ραστώνης.
Σοφιστής
After the game
ΑπάντησηΔιαγραφήthe king and the pawn
go into the same box
Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα
Κ. Καρυωτάκης Ανδρείκελα
86 χρόνια μετά, σαν σήμερα.
Σοφιστής